De tijd tussen twee semesters en een roadtrip

Alweer een maand voorbij, en geen een keer een blog geschreven, het is bijna schandalig.. Er is ook best een hele hoop gebeurd in de tussenliggende tijd, met als belangrijkste dat ik afscheid heb moeten nemen van bijna iedereen die in het eerste semester in Portoroz en Koper was. Om heel eerlijk te zijn, is me dat behoorlijk zwaar gevallen. In mijn ogen is dit het grootste nadeel van in het buitenland studeren, en dan vooral van een tijdelijk programma als Erasmus. Natuurlijk valt het bij de een zwaarder om afscheid te nemen dan bij de ander, maar ik vind het absoluut niet leuk.. Aan de andere kant, ik ben niet de enige die is gebleven: ik ben hier nog samen met Pablo, Valentin, Sergi, Heidi, Alejandra en Stano van de 'oude' groep. Maar, ik zal netjes beginnen waar we gebleven waren, en dat was de dag dat Pablo zijn Engels examen aan het maken was: 25 januari.

Helaas, hij heeft het niet gehaald. Maar totaal niet terecht: de docente heeft letterlijk tegen hem gezegd dat hij een voldoende had gehaald, maar omdat ze vond dat hij nog niet goed genoeg is, heeft ze hem toch een onvoldoende gegeven. Ik vind het echt zo gemeen, nu moet hij dus het hele tweede semester weer twee keer per week om 8 uur 's morgens beginnen en 3 uur lang Engelse les volgen. En oke, zijn Engels is misschien niet perfect maar hij is echt gigantisch vooruit gegaan in het laatste half jaar!

Ikzelf heb uiteindelijk al mijn tentamens gehaald, met vijf achten en twee negens. Natuurlijk, het niveau is hier totaal anders dan thuis in Breda, ik zou dit soort cijfers thuis nooit halen.. Maar toch was ik stiekem best een beetje trots op mijn lijstje! Diezelfde week hebben we afscheid genomen van twee Sloveense meiden die ons tijdens ons eerste semester met alles hebben geholpen, omdat zij nu zelf op erasmus zijn gegaan. Was helemaal niet leuk om afscheid te nemen, maar als het goed is komen ze in het tweede semester nog een keer terug, dus ik ga ze absoluut nog een keertje zien :-)

Helaas was ik die week, voor volgens mij inmiddels de vijfde keer alweer, ontzettend verkouden. Echt heel veel heb ik dus niet gedaan, voornamelijk gewandeld met Pablo en Ömer en rondgehangen in de hostel en films gekeken. Het weekend van 29-30-31 januari zou ik eigenlijk naar Maribor gaan met een groep, naar een reuze slalom wedstrijd. Helaas was ik dusdanig verkouden en beroerd dat ik heb besloten om thuis te blijven. Punt een omdat ik weer mijn blaffende zeehond-zelf was, punt twee omdat ik de anderen niet lastig wilde vallen of ziek wilde maken en punt 3 omdat er niet veel dagen later een roadtrip op de planning stond die ik absoluut niet wilde missen! Dus ook dat weekend vooral thuis doorgebracht, films kijken en wandelen met de jongens. Gelukkig voelde ik me na het weekend al een stuk beter, maar helaas nog niet volledig opgeknapt..

Dinsdag ben ik samen met Heidi, Pablo en Ömer naar Venetië geweest, het was daar carnaval! Helemaal geweldig, ook al was er minder te doen dan wij van tevoren verwacht hadden. We hadden gedacht dat er verschillende shows zouden zijn, maar blijkbaar zijn die voornamelijk in het weekend. Wel liep er nu van alles verkleed rond, met prachtige kleding en maskers. En ook veel andere bezoekers liepen met maskers, dus daar hebben wij ook uiteraard gezellig aan mee gedaan :) We zijn met de auto naar de camping gereden waar Pablo en ik vorige keer overnacht hebben, we wisten dat we daar gratis kunnen parkeren, ook al is het eigenlijk alleen voor bezoekers. We wisten dat er niet gecontroleerd zou worden, dus het was ideaal; vanuit de camping zijn we naar de bus gelopen en daarmee naar Venetië gereden en 's avonds weer terug. Als je in Venetië zelf wilt parkeren moet je eerst maar mazzel hebben dat je een plekje vindt en áls je dan iets gevonden hebt is het uiteraard hartstikke duur! Dus we hebben het goed getroffen. De stad was, net als de vorige keer, uiteraard prachtig. Wederom veel gelopen en veel gezien en aan het eind van de dag bijna geen voeten meer over. Maar het was een erg leuke en gezellige dag :)

Na die dag hebben we niet heel erg veel gedaan dan rond gehangen in Portoroz en Koper, afscheid nemen van mensen, uit lunchen geweest, veel in cacao gezeten en in koffietentjes in Koper. Ik had ook niet heel veel behoefte om veel meer dan dat te doen: op 6 februari zou ik op roadtrip gaan!

Dus. Samen met Sergi, Heidi, Dani en Garbine hadden we plannen gemaakt om voordat het tweede semester zou beginnen en voordat Dani en Garbi naar huis zouden gaan nog een laatste gezamenlijke trip te maken. En dit keer geen weekendje, maar een week. Ik zal gelijk de vraag beantwoorden die iedereen me al gesteld heeft: Waarom ging Pablo niet mee? Simpel: hij zou de 17e vertrekken naar Londen en had er gewoon het geld niet voor om ook nog een week op roadtrip te gaan. En daarnaast was er op dat moment een vriend van hem uit Spanje op bezoek, dus hij kon ook qua planning niet mee. Dus zat de auto vol met de vier die ik net noemde en uiteraard mijzelf. Het plan was: van Slovenië eerst naar Belgrado in Servië, daar één nacht slapen. De volgende dag door naar Sarajevo in Bosnië en daar twee nachten slapen. Vervolgens door naar Kotor in Montenegro, wederom twee nachten. En als laatste door naar Dubrovnik in Kroatië en ook daar twee nachten blijven en daarna naar huis.

Zo gezegd zo gedaan, mijn autootje vol geladen en op zaterdagmorgen zijn we richting Servië vertrokken. Zo'n 5 uur rijden, dus een flinke ruk en ik was ook best even moe toen we daar aankwamen. Maar we hadden maar een nachtje en de volgende dag moesten we weer zo'n 5 a 6 uur rijden, dus we moesten er wel op uit! We hebben wat rondgelopen door de stad en zijn wat wezen eten, even een drankje wezen doen en toen was het voor iedereen wel genoeg, terug naar de hostel en slapen. De volgende morgen zijn we naar de oude stadsmuur gegaan en daar hebben we een hele tijd doorgebracht. Het was zo'n 20 minuten lopen vanaf de auto, maar het was het absoluut waard. Prachtige uitzichten en super lekker weer dus we hebben ons prima vermaakt. Daarna door naar de auto en de volgende rit begon richting Bosnië.

De rit was vooral bijzonder, omdat de weg niet bestond uit snelwegen, maar weggetjes die door de bergen kronkelden en geen enkele vangrail of verlichting. Niet bepaald wat ik gewend ben dus, maar het ging helemaal goed. Na een lange rit, voor mij voelde het eens zo lang dan dat het duurde omdat het best lastig rijden is.. Maar, helemaal heelhuids aangekomen en naar de hostel. Daar aangekomen hebben we de spullen in "onze" kamer gedropt en heeft de vriendelijke jongen die er werkte ons naar een restaurant (nou ja, meer een snackbar) daar in de buurt geloodst. Het was de enige plaats die daar op dat tijdstip nog open was. Na het eten zijn we naar de hostel terug gegaan, waar we vooral nog veel gekletst hebben en daarna zijn gaan slapen. De volgende dag zijn we eerst op eigen gelegenheid door de stad gelopen, zijn met een lift naar het panoramadak van een of ander flatgebouw gegaan waar we een geweldig uitzicht hadden over de stad, daarna cevabcici (of hoe je het ook mag schrijven.. het is een typisch Bosnisch gerecht) gegeten en vervolgens een gratis rondleiding door de stad gevolgd. Het voordeel aan in deze periode reizen is dat er niet zoveel toeristen zijn, dus hadden we de gids voor ons privé. Ideaal en ze gaf ons echt een hele leuke en interessante tour! Na de tour zijn we nog wezen eten en wat wezen drinken en toen zijn we toch al snel weer naar onze hostel vertrokken omdat we best moe waren. De volgende dag hebben we een markt bezocht, met allemaal heel bijzondere en traditionele winkels. Daarna zijn we met de auto doorgereden om een tunnel te bezoeken die tijdens de balkan oorlog is aangelegd. Ik vind het heel erg raar om te denken aan het feit dat ik toen deze oorlog eindigde 7 jaar oud was en hoe anders mijn jeugd is geweest dan van de kinderen die hier leefden. Of misschien zelfs de oorlog niet overleefd hebben. Er is een monument gemaakt in de stad voor alle omgekomen kinderen en het is bizar om te zien hoe lang de lijst met namen is.. Ik vind het raar om dit te bedenken, en ik besef me ook wel dat er op dit moment meer ellende in de wereld is, maar dit komt nu op de een of andere manier heel erg dichtbij.

Na het bezoek aan de tunnel zijn we doorgereden naar Montenegro. En echt, voor deze rit heb ik geen woorden hoe apart de ervaring was. Ik heb alles zo'n beetje meegemaakt. Qua weersomstandigheden: sneeuw, regen, mist, harde wind, noem maar op. Maar ook de wegen: wederom bergweggetjes, zonder verlichting, stijl omhoog of omlaag, geen vangrail, veel te smal om tegenliggers tegen te komen maar die waren er dus wel gewoon, en in dit geval ook nog eens wegwerkzaamheden, zandweggetjes, grindpaadjes en gaten en kuilen. En als klap op de vuurpijl stond over een lengte van ruim een kilometer de volledige berm (direct naast mijn auto..) in de brand. Ook nog een super smalle maar mega lange en hoge brug waar we overheen moesten, deze deed me denken aan de brug waar Gandalf doodgaat in Lord of the Rings. Komt nog even bij dat ik vreselijke hoogtevrees heb en dus het liefst met mijn ogen dicht er overheen was gegaan... Je kunt je misschien voorstellen hoe ontzettend blij ik was toen ik eenmaal op plek van bestemming was aangekomen, mijn hemel wat een rit! Maar ook dit keer volledig zonder kleerscheuren aangekomen :-)

Aangekomen in Kotor bleken we weer onze privé kamer te hebben in de hostel. Heel oud allemaal, maar wel goed verzorgd. Die eerste avond zijn we een hapje wezen eten en hebben we een avondwandeling gemaakt door de stad. Het enige dat ik dacht was dat dit een spookstad was. Dat vermoeden werd ook bevestigd door de eigenaar van de hostel: buiten het zomerseizoen is hier weinig te doen. Het stadje is ook niet heel groot, dus dit hadden we deze avond wel gezien. De volgende dag zijn we, na een nacht echt heerlijk te hebben geslapen, naar een nabijgelegen stadje gereden: Bar. Daar hebben we de oude stad (die nu helemaal vervallen is) bezocht en beklommen. En als ik zeg klimmen: echt klimmen. Ruïnes waar je op moet klauteren en half vervallen trappetjes die je omhoog moet lopen om de meest geweldige uitzichten te zien. Na een hele dag ploeteren hebben we daar ook een hapje gegeten in het enige restaurant dat ze kennen en daarna zijn we, na een korte tussenstop in een stadje dat achteraf behoorlijk tegen viel, terug gegaan naar onze hostel. De volgende dag hebben we bedacht om omhoog te klimmen naar de oude burcht, bovenop de berg. Het was geen klauteren zoals in Bar, maar een heleboel trappen. Ik heb echt de tel niet bijgehouden, maar het waren serieus duizenden treden. En met mijn conditie, die nog steeds niet veel afwijkt van die van een dood paard, kun je je misschien voorstellen hoe ik uiteindelijk boven aankwam. Ik heb ook echt wel een keer gebromd en geprutteld, geen verrassing voor de mensen die mij kennen ;-) Maar ik ben er gekomen en het was het dubbel en dwars waard! Wát een uitzicht! Helaas was er boven niet heel veel dan alleen een vlag en een zwaar vervallen 'gebouw', dus zijn we maar eventjes boven geweest voordat we weer naar beneden gingen. En zelfs naar beneden was zwaar. Toen we aankwamen trilden mijn benen zo erg van vermoeidheid dat ik amper overeind kon blijven staan. Maar ik was wel ontzettend trots op mezelf dat ik dit had gedaan! Gelukkig mochten we van de hostel eigenaar daar nog douchen voordat we doorgingen, terwijl we eigenlijk al uitgecheckt waren. Daar was ik zo ontzettend blij mee, want ik kon lekker schone kleren aandoen en voelde me weer een beetje fris om weer in de auto te kruipen. Daarnaast gaf dit me even de mogelijkheid om wat uit te rusten voordat ik weer door moest.

Afijn, de volgende rit was naar Dubrovnik, gelukkig een stuk korter en makkelijker te rijden dan de ritten die we tot dan toe gemaakt hadden. Aangekomen in de stad werd gelijk weer bevestigd dat ik geen stadsmens ben. Ik irriteer me dood aan de drukte in de stad, vooral als ik er met de auto moet rijden.. Maar, dan moet ik er wel bij zeggen dat er vele wegwerkzaamheden waren in de stad en dat het volledige centrum éénrichtingsverkeer is. Als er dan niet duidelijk staat aangegeven wat de alternatieve route is, moet je gelijk het hele centrum rondrijden voordat je het opnieuw kunt proberen. Vreselijk. Maar, het is gelukt en toen we bij onze hostel aankwamen bleek dit helemaal geen hostel maar een eigen woning te zijn! We hadden onze eigen woning met op de begane grond een woonkamer, eetkamer en keuken en op de eerste verdieping twee slaapkamers en de badkamer. Helemaal geweldig dus! We zijn de eerste avond, zoals in alle plaatsen, eerst wezen eten en toen wat door het centrum gelopen en redelijk op tijd naar onze bedjes gegaan. De volgende dag zijn we de stadsmuur rondgelopen. een wandeling van 3 uur, maar wel hartstikke leuk. En uiteraard weer veel trappen klimmen. Het leuke voor mij was dat deze stad is gebruikt als filmlocatie voor Game of Thrones, ik ben zo'n sukkel die het dan helemaal fantastisch vind dat zij daar óók gelopen hebben! Na deze wandeling hebben we ergens wat gegeten en een drankje gedaan en daarna zijn we door het centrum zelf wezen lopen. De volgende dag heb ik samen met Garbi een uur door de stromende regen gelopen, met mijn volle backpack op mijn rug, om de auto op te halen. We hadden namelijk een gratis parkeerplek gevonden, maar er niet aan gedacht dat omhoog lopen om hem op te halen meer tijd zou kosten dan omlaag teruglopen na hem weg te hebben gebracht. Op het moment dat we zeiknat in de auto stapten begon, ik zou bijna zeggen uiteraard, de zon te schijnen.. Grrr..

We zouden via een stadje in Bosnië 'Mostar' terug rijden naar Portoroz. Maar, nu komt het. Wij hebben de navigatie ingesteld naar dit stadje. Op een bepaald moment stuurt deze mij van de hoofdweg af een bergweggetje op (alweer). Dus, na daar drie kwartier te hebben gereden komen we bij een ernstig verlaten grenskantoor uit. Na 10 minuten wachten voor de slagboom komt er een man aangelopen, niet veel ouder dan ik, zwaar bewapend. Hij zegt niks, maar wenkt dat ik met hem mee moet lopen!? Dus, ik, met knikkende knieën, de auto uit en met de paspoorten onder mijn arm achter hem aan. Aangekomen in zijn 'kantoor', meer een trailer, is het eerste dat hij doet zijn pistool pakken!! Maar, hij loopt naar de computer die er staat en begint vervolgens een heel verhaal in het Bosnisch te typen. Geen idee, ik wacht maar af wat er gaat gebeuren... Blijkt dat hij op Google translate bezig is: Zijn excuses want hij praat geen Engels, maar wij mogen hier niet de grens over: het is alleen voor bewoners van dat gebied. Mijn hemel wat een opluchting haha! Ik ben gauw terug gehold naar de auto, heb rechtsomkeert gemaakt en ben de berg weer afgeknord in mijn Blueberry pimp. Ik was even bang dat er heel wat aan de hand zou zijn daar, held dat ik ben..

Na op de kaart te hebben gekeken hebben we maar besloten om Mostar over te slaan, maar via Split terug te rijden. Zo gezegd zo gedaan, in Split zijn we nog een keertje gestopt om te eten en daarna zijn we doorgecrosst naar Portoroz. Op zaterdag de 13e waren we dus weer terug. Aan het eind van het liedje zo'n 3000 kilometer op de teller. In een week tijd. En ik ben de enige die heeft gereden! Best een eindje... Maar ik heb een geweldige week gehad en ontzettend veel rijervaring opgedaan. Toch was ik 's avonds wel blij om in mijn 'eigen' bedje te kunnen kruipen na deze heftige week!

Om jullie het lezen van een heel boekwerk en mijzelf een paar dode vingers van het typen te besparen zal ik deze blog in tweeën splitsen :-) Dus in de volgende zal ik jullie alles vertellen over mijn week na de roadtrip, het afscheid van mijn maatje Ömer en mijn week in Nederland! Tot de volgende :-)