Thuiskomen
Blijf op de hoogte en volg Marin
05 Februari 2019 | Oeganda, Kampala
Iedereen roept altijd hoe snel Januari gaat, ik heb dat voorheen nooit zo begrepen. Maar dit jaar is het voorbij gevlogen voor mijn gevoel. Het is haast onbegrijpelijk dat ik alweer bijna een maand in mijn geliefde Uganda ben!
In eerste instantie was het de bedoeling om na aankomst in Kampala zo snel mogelijk door te reizen naar Moroto, waar ik moet zijn voor mijn onderzoek. Maar uiteraard kon (en wilde) ik niet zomaar doorreizen zonder eerst een aantal mensen te hebben opgezocht. En daarnaast vond ik het ook wel even lekker om op kantoor met mijn werk aan de slag te kunnen voordat de chaos van werk, onderzoek en scriptie schrijven met elkaar gecombineerd moest gaan worden. En zo werd mijn vertrek steeds iets verder uitgesteld, tot ik uiteindelijk twee weken daar ben gebleven voordat ik door ben gereisd.
Die twee weken heb ik het ook ontzettend naar mijn zin gehad in Kampala, al zal het voor de buitenwereld anders lijken als ik zeg dat ik de avonden vooral in mn uppie thuis heb doorgebracht.. Maar daarnaast ben ik ook lekker wezen zwemmen, heb ik lieve mensen opgezocht die ik al een poos niet had gezien, iedereens baby’s geknuffeld, een nieuwjaarsreceptie gevierd op de ambassade en vooral optimaal genoten van weer te zijn waar ik me zo thuis voel. De Ugandezen hebben echter wel een super subtiele manier om te zeggen dat je mogelijk een onsje bent aangekomen sinds de laatste keer dat ze je zagen: “ik herkende je bijna niet, je bent zo groot geworden!” Thanks guys… Ook dat heeft wel weer zijn charme.
Vervolgens was het plan om midden in de week de bus te pakken, tot ik erachter kwam dat Theo, de eigenaar van de guesthouse waarvoor ik mijn onderzoek ga doen, die vrijdag met de auto naar Moroto zou rijden. De keuze tussen midden in de nacht op een bus stappen waarin je vervolgens als een blik sardientjes in 12 uur naar de plek van bestemming wordt gebracht of heerlijk relaxed in een auto zitten was niet de moeilijkste beslissing die ik ooit heb hoeven maken. En daarbij kwamen ook de eigenaren van Roadtrip die donderdag vanuit Nederland naar Kampala (met nog een knuffelbare baby!), weer een extra reden om stiekem nog een paar extra nachtjes erbij te smokkelen..
Uiteindelijk werd ik dus vrijdagochtend met de auto opgepikt en kon de warme rit naar Moroto beginnen. Door wat autoprobleempjes kwamen we uiteindelijk niet om 4 uur ’s middags maar 10 uur ’s avonds helemaal gaar aan (welcome to Uganda), maar de rit was gelukkig wel een aangename. Ik kan slecht beschrijven hoe fijn het voelde om terug aan te komen in de plek waar ik vorig jaar zo verliefd op ben geworden. Ik heb hier toen maar drie dagen geweest, maar het heeft zoveel: Ontzettend lieve mensen, mooie natuur, prachtig weer en interessante cultuur. Ik ben als een visje in het water hier.
Waar ik eerst dacht dat ik in de guesthouse zou komen te wonen, bleek al snel dat ik met drie andere Nederlandse meiden een huis deel, we hebben ons eigen studentenhuis hier in het afgelegen Moroto. Volgens mij denken de locals dat we niet helemaal goed bij ons hoofd zijn, maar wat hebben we een lol met ons viertjes! Ik had werkelijk niet beter terecht kunnen komen dan bij deze lieve meiden. De eigenaar van het huis, die officieel niet hier woont maar er op de een of andere manier wel altijd is, is ook super tof. Leuke gast, ik heb het idee dat hij wel blij is met ons leven in de brouwerij. Mijn eerste volle dag hier hadden we in de avond al een feestje met een barbecue (arm geitje, ’s ochtends stond hij me nog schattig aan te kijken en ’s avonds lag hij op mijn bord: dat is nu eenmaal hoe het hier gaat..) en sinds dien is het bijna iedere avond feest. Niet als in een groot zuipfestijn, maar gewoon gezellig met zijn allen bij elkaar. I’m loving it!
Op zondag mocht ik mee naar het feestje van de doping van baby Ethan, de baby van één van de Kara-Tunga meiden. Baby Ethan (niet Ethan, nee, baby Ethan) is het schattigste kleine mannetje ooit. Een 4 maanden oud teddybeertje. Ik merk ook dat ik steeds als ik bij Kara-Tunga ben op zoek ga naar dit heerlijke ventje. Volgens mij moet ik de strijd nog wel aan gaan met wat andere mensen om hem ooit aan mijn eigen dochter te koppelen… Dan moet ik echter wel op gaan schieten, maar ook dat is nu eenmaal hoe het hier gaat. Zijn moeder heeft overigens al besloten dat ik met de broer van de vader van baby Ethan moet gaan trouwen, dus waarschijnlijk is de oplossing al snel gevonden ;-)
Helaas is niet altijd alles alleen maar leuk, ik heb dan ook tijdens mijn eerste week in Moroto een aantal dagen gehad dat ik me onwijs ziek voelde. Ik zal de details besparen, maar met een beetje inbeeldingsvermogen kun je je er vast iets bij bedenken. Ik was in eerste instantie erg bang dat ik malaria zou hebben: alle symptomen leken daarop en ik had de eerste dagen in Kampala geen profilax genomen. Dus werd door de meiden al snel besloten dat ik een bezoekje moest brengen aan de lokale kliniek en na een kort bloedonderzoek werd me verteld dat ik salmonella zou hebben. Pardon!? Met een flinke dosis antibiotica (waar is die logica?) werd ik naar huis gestuurd waar ik dapper door ben gegaan met me beroerd voelen en pillen slikken. Wonder boven wonder heeft het maar een dag of 3 geduurd tot ik me weer helemaal top voelde, die salmonella zal dus wel mee hebben gevallen. Uiteindelijk ook begrepen dat dat helemaal niet uit een bloedonderzoek gehaald kan worden. Afijn, ik heb mijn Afrika doping weer gehad en ik ben er weer bovenop!
Verder heb ik afgelopen week vooral besteed aan werken, de boel verkennen en mensen leren kennen. Ik ben door een aantal van de jongens mee op sleeptouw genomen en voorgesteld aan hun vrienden. Dat is ook de manier waarop ik mijn onderzoek wil aanpakken. Ik richt me in mijn onderzoek op de jeugd (dat is iedereen onder de 35: ik ben dus nog ‘jeugd’!) en wil voornamelijk informele gesprekken met ze voeren. Het is een beetje zoeken hoe het allemaal gaat en hoe ik alles het beste kan aanpakken, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken. Ik ben ook inmiddels alweer helemaal ingeburgerd en gewend aan het “Hey Mzungu! How are you!?” Overigens kennen veel mensen me nu alleen nog maar bij mijn Karamojong naam: Nachap. Heerlijk.
Afgelopen weekend zijn we met de meiden wezen stappen in de enige echte lokale club (die ook volgens mij gewoon ‘club’ heet) waar we het entertainment van de avond waren. 4 blanke meiden die ineens de club komen overvallen en vooral ook dansen! Het blijft grappig om te zien hoe erg je opvalt, want voor mij valt het niet eens meer op. Uiteraard snap ik best dat ik nooit ‘one of the guys’ zal worden, maar ik voel me echt heel erg thuis bij de Kara-Tunga family. Zaterdag hebben we een kampeertripje georganiseerd, wat simpel maar lekker was. Kampvuurtje, drankje, muziekje erbij en lekker relaxen.
Nu is de nieuwe werkweek weer aangebroken, maar gek genoeg voelt het geen seconde als werk. Ik geniet van wat ik doe voor Roadtrip en het sociale beest in mij houdt ervan om mensen te leren kennen. Het enige minder leuke stukje is het theoretisch onderzoek, maar ook dat hoort erbij en komt helemaal goed. Ik ben erg benieuwd hoe de komende weken gaan zijn, maar ik kan me niet anders voorstellen dan dat we het met de meiden en iedereen hier een feestje blijven maken!
Tot snel!
Liefs Marin
In eerste instantie was het de bedoeling om na aankomst in Kampala zo snel mogelijk door te reizen naar Moroto, waar ik moet zijn voor mijn onderzoek. Maar uiteraard kon (en wilde) ik niet zomaar doorreizen zonder eerst een aantal mensen te hebben opgezocht. En daarnaast vond ik het ook wel even lekker om op kantoor met mijn werk aan de slag te kunnen voordat de chaos van werk, onderzoek en scriptie schrijven met elkaar gecombineerd moest gaan worden. En zo werd mijn vertrek steeds iets verder uitgesteld, tot ik uiteindelijk twee weken daar ben gebleven voordat ik door ben gereisd.
Die twee weken heb ik het ook ontzettend naar mijn zin gehad in Kampala, al zal het voor de buitenwereld anders lijken als ik zeg dat ik de avonden vooral in mn uppie thuis heb doorgebracht.. Maar daarnaast ben ik ook lekker wezen zwemmen, heb ik lieve mensen opgezocht die ik al een poos niet had gezien, iedereens baby’s geknuffeld, een nieuwjaarsreceptie gevierd op de ambassade en vooral optimaal genoten van weer te zijn waar ik me zo thuis voel. De Ugandezen hebben echter wel een super subtiele manier om te zeggen dat je mogelijk een onsje bent aangekomen sinds de laatste keer dat ze je zagen: “ik herkende je bijna niet, je bent zo groot geworden!” Thanks guys… Ook dat heeft wel weer zijn charme.
Vervolgens was het plan om midden in de week de bus te pakken, tot ik erachter kwam dat Theo, de eigenaar van de guesthouse waarvoor ik mijn onderzoek ga doen, die vrijdag met de auto naar Moroto zou rijden. De keuze tussen midden in de nacht op een bus stappen waarin je vervolgens als een blik sardientjes in 12 uur naar de plek van bestemming wordt gebracht of heerlijk relaxed in een auto zitten was niet de moeilijkste beslissing die ik ooit heb hoeven maken. En daarbij kwamen ook de eigenaren van Roadtrip die donderdag vanuit Nederland naar Kampala (met nog een knuffelbare baby!), weer een extra reden om stiekem nog een paar extra nachtjes erbij te smokkelen..
Uiteindelijk werd ik dus vrijdagochtend met de auto opgepikt en kon de warme rit naar Moroto beginnen. Door wat autoprobleempjes kwamen we uiteindelijk niet om 4 uur ’s middags maar 10 uur ’s avonds helemaal gaar aan (welcome to Uganda), maar de rit was gelukkig wel een aangename. Ik kan slecht beschrijven hoe fijn het voelde om terug aan te komen in de plek waar ik vorig jaar zo verliefd op ben geworden. Ik heb hier toen maar drie dagen geweest, maar het heeft zoveel: Ontzettend lieve mensen, mooie natuur, prachtig weer en interessante cultuur. Ik ben als een visje in het water hier.
Waar ik eerst dacht dat ik in de guesthouse zou komen te wonen, bleek al snel dat ik met drie andere Nederlandse meiden een huis deel, we hebben ons eigen studentenhuis hier in het afgelegen Moroto. Volgens mij denken de locals dat we niet helemaal goed bij ons hoofd zijn, maar wat hebben we een lol met ons viertjes! Ik had werkelijk niet beter terecht kunnen komen dan bij deze lieve meiden. De eigenaar van het huis, die officieel niet hier woont maar er op de een of andere manier wel altijd is, is ook super tof. Leuke gast, ik heb het idee dat hij wel blij is met ons leven in de brouwerij. Mijn eerste volle dag hier hadden we in de avond al een feestje met een barbecue (arm geitje, ’s ochtends stond hij me nog schattig aan te kijken en ’s avonds lag hij op mijn bord: dat is nu eenmaal hoe het hier gaat..) en sinds dien is het bijna iedere avond feest. Niet als in een groot zuipfestijn, maar gewoon gezellig met zijn allen bij elkaar. I’m loving it!
Op zondag mocht ik mee naar het feestje van de doping van baby Ethan, de baby van één van de Kara-Tunga meiden. Baby Ethan (niet Ethan, nee, baby Ethan) is het schattigste kleine mannetje ooit. Een 4 maanden oud teddybeertje. Ik merk ook dat ik steeds als ik bij Kara-Tunga ben op zoek ga naar dit heerlijke ventje. Volgens mij moet ik de strijd nog wel aan gaan met wat andere mensen om hem ooit aan mijn eigen dochter te koppelen… Dan moet ik echter wel op gaan schieten, maar ook dat is nu eenmaal hoe het hier gaat. Zijn moeder heeft overigens al besloten dat ik met de broer van de vader van baby Ethan moet gaan trouwen, dus waarschijnlijk is de oplossing al snel gevonden ;-)
Helaas is niet altijd alles alleen maar leuk, ik heb dan ook tijdens mijn eerste week in Moroto een aantal dagen gehad dat ik me onwijs ziek voelde. Ik zal de details besparen, maar met een beetje inbeeldingsvermogen kun je je er vast iets bij bedenken. Ik was in eerste instantie erg bang dat ik malaria zou hebben: alle symptomen leken daarop en ik had de eerste dagen in Kampala geen profilax genomen. Dus werd door de meiden al snel besloten dat ik een bezoekje moest brengen aan de lokale kliniek en na een kort bloedonderzoek werd me verteld dat ik salmonella zou hebben. Pardon!? Met een flinke dosis antibiotica (waar is die logica?) werd ik naar huis gestuurd waar ik dapper door ben gegaan met me beroerd voelen en pillen slikken. Wonder boven wonder heeft het maar een dag of 3 geduurd tot ik me weer helemaal top voelde, die salmonella zal dus wel mee hebben gevallen. Uiteindelijk ook begrepen dat dat helemaal niet uit een bloedonderzoek gehaald kan worden. Afijn, ik heb mijn Afrika doping weer gehad en ik ben er weer bovenop!
Verder heb ik afgelopen week vooral besteed aan werken, de boel verkennen en mensen leren kennen. Ik ben door een aantal van de jongens mee op sleeptouw genomen en voorgesteld aan hun vrienden. Dat is ook de manier waarop ik mijn onderzoek wil aanpakken. Ik richt me in mijn onderzoek op de jeugd (dat is iedereen onder de 35: ik ben dus nog ‘jeugd’!) en wil voornamelijk informele gesprekken met ze voeren. Het is een beetje zoeken hoe het allemaal gaat en hoe ik alles het beste kan aanpakken, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken. Ik ben ook inmiddels alweer helemaal ingeburgerd en gewend aan het “Hey Mzungu! How are you!?” Overigens kennen veel mensen me nu alleen nog maar bij mijn Karamojong naam: Nachap. Heerlijk.
Afgelopen weekend zijn we met de meiden wezen stappen in de enige echte lokale club (die ook volgens mij gewoon ‘club’ heet) waar we het entertainment van de avond waren. 4 blanke meiden die ineens de club komen overvallen en vooral ook dansen! Het blijft grappig om te zien hoe erg je opvalt, want voor mij valt het niet eens meer op. Uiteraard snap ik best dat ik nooit ‘one of the guys’ zal worden, maar ik voel me echt heel erg thuis bij de Kara-Tunga family. Zaterdag hebben we een kampeertripje georganiseerd, wat simpel maar lekker was. Kampvuurtje, drankje, muziekje erbij en lekker relaxen.
Nu is de nieuwe werkweek weer aangebroken, maar gek genoeg voelt het geen seconde als werk. Ik geniet van wat ik doe voor Roadtrip en het sociale beest in mij houdt ervan om mensen te leren kennen. Het enige minder leuke stukje is het theoretisch onderzoek, maar ook dat hoort erbij en komt helemaal goed. Ik ben erg benieuwd hoe de komende weken gaan zijn, maar ik kan me niet anders voorstellen dan dat we het met de meiden en iedereen hier een feestje blijven maken!
Tot snel!
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
