Verbazing...

Ik ben al vaker verbaasd geweest over dingen die in de Oegandese cultuur normaal blijken te zijn, maar afgelopen week heb ik echt het toppunt meegemaakt. Bij binnenkomst op kantoor werd me verteld dat er zojuist een telefoontje was geweest met een van de drivers van Roadtrip: zijn dochtertje van anderhalf jaar oud was die morgen in het ziekenhuis overleden aan de gevolgen van malaria. Hoewel ik deze man hooguit één keer in het voorbijgaan gedag heb gezegd, wat betekent dat ik hem of zijn familie helemaal niet ken, raakte dit mij behoorlijk. Ik weet uiteraard inmiddels dat de sterftecijfers hier totaal anders zijn dan in Nederland en ook dat helaas kindersterfte veel vaker voorkomt dan bij ons. Maar toch, als het dan ineens relatief dichtbij komt, komt dat wel flink binnen. Wij, als Nederlanders, waren er dan ook behoorlijk stil van en er hing best een beladen sfeer. Vervolgens kwam het gesprek al snel op de begrafenis, die de volgende dag al zou zijn, en dat het in Oeganda heel gewoon is dat iedereen hieraan een financiële bijdrage levert. Sterker nog, dit wordt van iedereen verwacht. Daar kan ik me ergens nog in vinden, je hebt hier geen sociale voorzieningen of uitvaartverzekeringen, waardoor alle financiële hulp hard nodig is. Waar ik echter stomverbaasd over was, is dat amper een halve dag nadat dit kindje was overleden, de discussie bij ons binnen uitdraaide op hoeveel iedereen moest bijdragen. Niet onder de Nederlanders, maar in gesprek met de Oegandese jongens die er stonden. Toen werd gezegd dat er vanuit Roadtrip, namens al het personeel, een bepaald (en flink) bedrag zou worden bijgedragen, leek het alsof dit niet geaccepteerd werd. Niet dat het bedrag niet welkom was, maar het was niet goed dat dit bedrag gezamenlijk werd gegeven omdat náást wat Roadtrip zou bijdragen, iedereen zelf ook nog iets zou moeten inleggen.. Het was te bizar voor woorden dat in plaats van dat het ging om deze ontzettend trieste gebeurtenis, alleen geld nog belangrijk leek. En het is waarschijnlijk zelfs zo dat de ouders van dit kindje een paar dagen na de begrafenis zich al drukker zouden maken om welke persoon hoeveel geld had gegeven, dan om het verlies. En begrijp me niet verkeerd, natuurlijk zijn ze niet harteloos en is het verdriet er ook echt wel. Maar het is toch onvoorstelbaar dat dit op deze manier gaat! Ik kan het me niet eens voorstellen, dat er bij een begrafenis meer wordt stilgestaan bij hoeveel geld iemand heeft gegeven dan om het verlies. Werkelijk onbegrijpelijk en misschien maar iets waar ik beter niet al te lang bij stil kan staan.

Laat ik dan ook maar gewoon vertellen over de afgelopen dagen en mijn gedachten weer verzetten van deze verbazing.

Na woensdag, donderdag en vrijdag vrij normale dagen te hebben gehad (stage, puppywacht, eten en slapen) stond mijn weekend weer bomvol met plannen. Allereerst met de komst van Fiets op vrijdagmorgen: de 8 weken oude puppy van Joke, de stagiaire van Thies. Zoals gezegd hadden zij dat weekend het mountainbike festival waarmee ze echt hartstikke druk zouden zijn en waar ze geen afleiding van een losgeslagen bolletje pluis konden gebruiken. Dus had ik op Koningsdag met mijn licht aangeschoten enthousiasme gezegd dat ik absoluut op Fiets zou passen, niet erbij nadenkend dat ikzelf vrijdag nog gewoon de hele dag naar stage moest. De rest van het weekend was geen enkel probleem, ik vond het juist ontzettend leuk om een paar dagen extra gezelschap te hebben! Gelukkig vond Kuki het geen probleem om overdag puppywatch op zich te nemen, wat ik echt waanzinnig vind: vooral gezien het feit dat toen ze voor het eerst bij Thies en Elke in de guest house kwam wonen erg bang was voor honden. ’s Middags kwam ik echter thuis en ik was nog niet uit de auto gestapt of ik kreeg Fiets al gelijk in mijn handen gedrukt: het was duidelijk mijn beurt.

Die ochtend had ik van Thies grote stukken karton gekregen waarmee ik een hoek van mijn kamer had afgezet: Fiets kreeg zijn eigen hondenhotel. Goed voor hem om zijn eigen plekje te hebben en goed voor mijn schoenen, tas en andere spullen omdat die hopelijk het weekend door zouden komen zonder tandafdrukken.. Helaas blijkt Fiets een duidelijke eigen mening te hebben en veel te vindingrijk te zijn: toen ik terug kwam van het douchen was meneer ontsnapt uit zijn constructie en lag, na ook nog uit protest onder mijn bed te hebben geplast, dapper op mijn backpack te knagen. Plan mislukt. Gelukkig had Elke me die ochtend verteld dat ik een bench kon lenen mocht het nodig zijn, en dus was mijn redding nabij. De bench bleek gigantisch te zijn en daardoor had meneertje alsnog zijn eigen sterrenhotel. Hij was het er echter niet mee eens om opgesloten te worden, wat betekende dat ik eerst een half uur piepen moest aanhoren tot hij eindelijk de moed opgaf. Gelukkig kan hij nog niet echt blaffen, en piept hij zo zacht dat iedereen buiten mijn kamer er geen last van had. Ikzelf helaas wel.. Maar, ik ben geen monster, dus hij heeft er alleen ’s nachts in moeten slapen en zaterdag kort in moeten zitten omdat ik eventjes weg was. Zo’n klein hondje heeft echter ook een heel klein blaasje, wat erin resulteerde dat ik iedere nacht 3 keer met hem buiten stond zodat hij zijn ding kon doen. Hoort erbij zullen we maar zeggen, verder is hij wel gewoon ontzettend schattig!

Zaterdagochtend ben ik weer even een keer bij het asiel geweest en ’s middags ben ik samen met Elke, Kuki en Fiets naar het mountainbike festival geweest. Niet om te mountainbiken (zie je mij al voor je op een mountainbike?) maar gewoon om even bij Thies en Joke te kijken en wat ze daar hadden neergezet. En het was echt heel leuk! Sowieso de reis er naartoe was al leuk, eerst met de taxi, vervolgens 10 minuutjes op een bootje en dan aan de andere kant nog weer 10 minuutjes op een boda. Het is vlak bij Kampala, maar toch een wereld van verschil! Zo’n rust en zo’n mooie natuurlijke omgeving dat je je ver van de grote stad waant. Het festival zelf bestond niet alleen uit fietsen, al was dat uiteraard wel de hoofd activiteit, maar je kon er ook kanoën, wandklimmen of een touwparcours doen (of één van de andere dingen). Ik heb dan niet aan een van deze activiteiten meegedaan, omdat ik graag nog wat langer wil blijven kunnen lopen, maar heb het echt wel naar mijn zin gehad met overal naar kijken en gewoon gezellig kletsen en lekker eten. Ik ben zeker van mening dat het een festival was waar ze trots op mogen zijn! Leuk feitje overigens: op de terugweg heb ik samen met Kuki een boda gedeeld, wat erop neerkomt dat we met zijn drieën en Fiets op een brommertje over modderpaadjes zijn gescheurd. Ook weer een van de typisch Oegandese dingen die ik van mijn lijstje kan strepen. Al is dit nog niet het gekste wat ik hier gezien heb op een boda, letterlijk allen kan hier op zo’n ding worden vervoerd. Het gekste wat ik heb gezien is 5 personen op één boda, twee mannen met 3 levende geiten en één man die meerdere fietsen in zijn eentje aan het vervoeren was. En in dat laatste geval de echte fietsen, niet meerdere puppies…

Ik heb het gevoel dat mijn zondag heel druk is geweest, maar als ik eraan terug denk ben ik niet eens de deur uit geweest. Ik heb gewoon thuis gezeten en vanalles op mijn laptop geprutst, beetje film gekeken en vooral veel met Fiets geknuffeld en gespeeld. Zondag was alweer mijn laatste oppasdag en dat vond ik stiekem best wel jammer. Vooral toen hij uiteindelijk mijn schoot had uitgekozen als zijn nieuwe slaapplaats en hij languit lag te snurken en duidelijk aan het dromen was. Onwijs schattig, en daardoor deed het ook wel een klein beetje pijn toen Joke weer terugkwam en hem vrij plotseling weer meenam. Ook weer volledig te begrijpen, ik zou na het weekend wat zij heeft gehad ook bekaf zijn geweest en gewoon naar huis willen. Maar afscheid nemen van de pluizenbol was er dus niet echt bij. Ik heb de rest van de dag weer een beetje moeten wennen aan alleen zijn, want in de drie dagen dat Fiets hier was is dat geen seconde voorgekomen: overal waar ik heen ging banjerde hij braaf achter me aan. Op mijn kamer, in de keuken, naar buiten, zelfs naar de wc ging hij mee. Maar goed dat hij zo klein blijft, als het nou een Duitse dog zou zijn werd het op den duur wel lastig om samen ‘in’ de wc te passen…

De afgelopen drie dagen waren weer vrij gewoontjes: stage lopen, keertje op en neer naar de winkel en verder een beetje thuis relaxen. Ik heb het thuis voornamelijk gezellig met Kuki en met Thies en Elke. Maar doordat ik overal steeds Nederlanders om me heen heb en hoor heb ik niet altijd het idee dat ik in Oeganda ben. Lastig om uit te leggen, want natuurlijk besef ik wel waar ik ben, maar in mijn eerste maand waar ik de enige Mzungu was en niemand mijn taal sprak was het toch wel anders. En hoewel ik absoluut mijn ‘thuis’ en stage en alle mensen die ik hier ken en het leventje dat ik hier heb niet zou willen ruilen om terug te gaan naar die eerste plek, vind ik het soms wel gek dat ik hier tussen zoveel Nederlanders zit. Maar aan de andere kant ook wel weer heel erg fijn om af en toe de verbazing over hoe dingen hier gaan te kunnen bespreken.

Ik had een aantal mensen beloofd om er toch eens werk van te maken dat mijn blogs korter zouden worden. Volgens mij is dat nu aardig gelukt, dus laat me weten of dit beter bevalt?

Tot snel,

Liefs Marin