Karamoja, Kidepo, Murchison, Hoima en Fort Portal
Blijf op de hoogte en volg Marin
05 Juli 2018 | Oeganda, Apoka
Magi k mij even aan u voorstellen, mijn naam is Nachap. Tijdens ons bezoek aan de Karimojong heb ik deze naam gekregen, en het betekent onkruid wieden. Op zich niet zo heel bijzonder, maar met de uitleg erbij dat het nodig is om de rest te laten groeien en bloeien, klinkt het dan toch weer een beetje leuker. Toen Brian me vertelde dat het wieden gebruikt wordt om bier te maken was ik tevreden, in die naam kan ik me helemaal vinden!
Ons bezoek aan de lokale stam begon wat ongemakkelijk: Ik vind het maar een raar idee dat je als toerist zomaar naar iemands huis en dorp gaat om te bekijken hoe de mensen daar leven. Ik kan me ook niet voorstellen dat er iemand bij mij thuis zou komen kijken om te zien hoe mijn leven is. En dus ging ik met een licht bezwaard gevoel, maar ook heel nieuwsgierig en enthousiast op pad. We werden eerst begroet door het dorpshoofd, waarbij ik al gelijk vol bewondering naar Brian keek hoe ik moest reageren: Mijn hand werd vastgepakt en steeds als de man iets zei moest ik antwoorden met ‘Maata’, wat ‘Let it be’ betekent. Brian legde me later uit dat ze bij de begroeting alles wat belangrijk voor hen is zegenen, en jij antwoord op jouw beurt bevestigend. Bijvoorbeeld: zegen het weer zodat wij ons eten zullen hebben, laat het zijn. Heel mooi, maar ik besef me dat deze uitleg het misschien een beetje gek laat klinken. Ik heb de begroeting echter meerdere keren herhaald deze dag en heb nu een nieuw favoriete woord: Maata. Na de begroeting kregen we een korte rondleiding langs de woning: ze hebben een aparte hut gemaakt van hout met een rieten dak waar iedereen slaapt en een aparte woonkamer. Niet groot, maar het is alles wat ze nodig hebben. Hierna gingen we door naar waar alle dorpelingen waren, en speciaal voor de toeristen doen ze verschillende dansen en zingen ze lokale liedjes. In eerste instantie heb ik (na het te vragen!) wat foto’s gemaakt maar al snel vond ik het leuk om mee te gaan doen en kreeg ik van Brian toestemming om dat ook vooral te doen! Ik werd enthousiast ontvangen en iedereen wilde me er echt actief bij betrekken. Het mooiste vond ik toen ze een traditioneel lied zongen waarbij de mannen om de beurt zo hoog mogelijk springen. De persoon die het hoogst springt krijgt het meeste ontzag, en de vrouwen springen op hun beurt mee bij de mannen waarvoor zij het meeste respect hebben. In mijn geval werd ik echter bij iedere man meegesleurd om te springen, waardoor ik dus een half uur als een bezetene heb staan hoppen. Als de man is uitgesprongen ‘kiest’ hij een vrouw uit die hij omhelst, drie keer raden wie keer op keer werd uitgekozen. Ik heb in mijn leven nog niet zoveel vreemde mannen geknuffeld, maar vond het echt super leuk. We hebben zo’n twee uur mee gefeest in het dorp en zijn vervolgens, na nog wat extra versiering in de vorm van een door hen gemaakte armband, door gegaan naar ‘de kraal’, waar we de nacht zouden doorbrengen. Dit is de plek waar alle mannen en kinderen uit de omgeving (dus uit verschillende dorpen) hun vee naartoe brengen voor de nacht.
En inderdaad, zodra we daar waren kwamen van alle kanten mannen en kinderen aangelopen met hun koeien, schapen en geiten, die ze de hele dag hadden begeleid tijdens het grazen. Alles werd verzameld binnen de hekken en voor ons werd een kampvuurtje gemaakt waar we de avond zouden doorbrengen. Het moment dat iedereen er was, was het tijd voor een maaltijd: een koe werd om toestemming gevraagd om wat bloed te ‘doneren’ en dit wordt gemixt met melk gedronken. Met een pijl word de ader in de nek van de koe aangeschoten en het bloed wordt opgevangen. Ik vond het idee nogal zielig en heb de eerste koe verteld om vooral hard weg te lopen.. Toevallig luisterde ze nog ook en hebben ze vervolgens maar een andere koe uitgekozen. Het is wel belangrijk om toe te voegen dat het vee voor de karimojong belangrijker is dan al het andere, ze zullen ze dus nooit slecht behandelen en eten ze ook niet, tenzij er een heel bijzondere gebeurtenis is. Hoe meer koeien, hoe meer respect en dat is alles dat er toe doet. De reden waarom ze het bloed drinken is omdat hier veel ijzer in zit, en daardoor belangrijke voeding is voor de mensen. Ze eten namelijk verder bijna niets: gedurende de dag drinken ze de melk van de koeien en eten ze wat ze onderweg tegenkomen aan ‘groente’ en besjes en dergelijke. Met die uitleg kon ik het stelen van het bloed wel weer accepteren en was ook mijn nieuwsgierigheid gewekt. En om eerlijk te zijn, het smaakt echt niet vies. Mees, mijn reismaatje, is het daar absoluut niet mee eens en trok bijna groen weg toen hij een slokje nam, maar ik vond het best prima. Raar eigenlijk, ik had voorheen nooit gedacht dat ik zoiets zou doen. Maar ik had ook nooit verwacht dat ik warm lokaal bier met stukjes uit een stenen kruik zou drinken, en ook dat heb ik gedaan. Maar ik geef toch de voorkeur aan koude biertjes uit een flesje en vooral zonder stukjes, dus de volgende ronde heb ik nog een keer uit beleefdheid meegedaan maar de keer daarna heb ik vriendelijk bedankt en ben ik braaf bij mijn eigen biertje gebleven.
De hele avond was onwijs bijzonder voor me. Zodra het lokale bier bij de mannen naar het hoofd begon te stijgen werden de liedjes en de verhalen ingezet, die Brian allemaal voor me heeft vertaald. Ik heb hem ook het hemd van het lijf gevraagd, ik ben echt oprecht geïnteresseerd. Ik heb zelfs het idee gekregen om voor mijn scriptie te kijken of het mogelijk is om te onderzoeken hoe de cultuur en het toerisme elkaar hier beïnvloeden, van Brian kreeg ik namelijk te horen dat er veel dorpjes worden ‘gemaakt’ voor de toeristen, waar dus puur een act wordt opgevoerd. Mij werd verzekerd dat waar wij nu waren echt was, en ik geloof dat ook zeker. Ik ben benieuwd of ik hieruit een mooi onderwerp kan halen en of mijn universiteit het gaat goedkeuren. De kans is dus groot dat ik binnenkort weer terug zal gaan naar Uganda! Laat ik echter niet op de zaken vooruit lopen..
Wat ik erg mooi vond, was dat de mensen ook oprecht geïnteresseerd waren in ons, dus zodra ze de kans kregen ben ik met hulp van de vertalingen van Brian volledig uitgehoord. Wat ik thuis deed, waarom ik in Uganda was, of ik al getrouwd was en kinderen had, noem maar op. Maar in tegenstelling tot sommige plekken in Uganda heeft het geen moment vervelend gevoeld. Ik was dan wel de enige vrouw in het gezelschap, maar heb me geen seconde afgevraagd of ik wel veilig was. Uiteindelijk kwam het er wel op neer dat één van de mannen, die de hele middag en avond al wat om me heen liep te drentelen en zeer blij was met iedere foto die van ons gemaakt werd, mij wel als zijn karimojong vrouw wilde. Dus als ik daar wat voor voelde hoefde ik echt niet weg te gaan en kon hij mijn ouders wel extra veel koeien geven voor hun dochter. Wat een eer. Pap, mam, mochten jullie graag koeien willen dan weet je nu hoe je aan het begin van je veestapel kunt komen…
Na deze bijzondere avond is tegen middernacht iedereen zo’n beetje gaan slapen, wij in onze tentjes en de mannen bij elkaar rondom het vuur om hun vee in de gaten te kunnen houden. Wat ik trouwens nog ben vergeten te zeggen is dat Brian aan het begin van de avond zijn hoedje op mijn hoofd heeft gezet, omdat hij het onzin vond dat ik dat als vrouw niet zou mogen. En de mannen waren er reuze enthousiast over, dus toen ik het af wilde zetten om terug te geven mocht dat absoluut niet. Mees was zijn hoedje al snel zat en daar heeft Brian de rest van de avond mee op gezeten. En ik had dus ook ineens een nieuwe look. De volgende ochtend mocht ik zijn hoedje ook houden, en om eerlijk te zijn vind ik het veel leuker dat ik nu een hoedje heb met een verhaal dan dat ik op de markt een nieuwe heb gekocht. Maar ik moest Brian wel beloven hem mee te nemen de volgende keer dat ik terug kom. Ik heb hem wel geld gegeven om zelf een nieuwe te kopen, ik vond het niet kunnen om hem op kosten te jagen, dus eigenlijk heb ik zijn hoedje gewoon van hem gekocht.
Na een ontbijtje bij Kara-Tunga en telefoonnummers uitgewisseld te hebben met Brian voor mijn volgende bezoek hebben Mees en ik afscheid genomen en zijn we door gereden naar Kidepo Valley National Park. Een rit van zo’n 4 uurtjes, die voor ons door hevige regen veel langer heeft geduurd dan dat. En doordat we tussendoor nog een tussenstop hebben gemaakt bij de ‘sliding rock’ een glijbaan in een rots, gemaakt door de karimojong die hier kwamen voor een welverdiende pauze. Super grappig, maar ik mocht jammer genoeg niet al te hard van de glijbaan omdat de gids bang was dat ik in het water terecht zou komen. Mees mocht dat wel, blijkbaar zou het niet erg zijn geweest als hij nat was geworden. De weg van Moroto naar Kidepo was onwijs mooi, uitgestrekte vlakten, mooie natuur en hier en daar een lokaal dorpje. Veel enthousiaste locals en kinderen die blij waren met de lege plastic flessen die wij ze gaven (die gebruiken ze om de melk uit te kunnen drinken gedurende de dag). Maar toen we ongeveer een half uurtje bij de gates van het park vandaan waren begon het uit het niets ineens te plenzen van de regen, en zijn we uiteindelijk zelfs gedwongen geweest om te stoppen. Vervolgens met een gangetje van 10 km per uur en een constant slippende auto voorzichtig doorgereden (Mees had de moed opgegeven en dus mocht ik deze uitdaging aangaan en om eerlijk te zijn vond ik het geweldig!). Maar al snel kwamen we bij de volgende belemmering: de vele regen had een lokale rivier gevormd en wij waren gedwongen daar doorheen te gaan. Gelukkig stonden er wat locals die voor me uit door de rivier zijn gelopen en ben ik voorzichtig doorgereden. Bij de volgende rivier was niemand te bekennen en heb ik Mees de auto uitgestuurd om hetzelfde te doen. Bij hem kon ik zien hoe diep het water was en dus inschatten of ik er met de auto doorheen zou kunnen. Uiteindelijk zijn we twee uur en vele spontane riviertjes verder aangekomen bij de poort en zijn we het park binnen gegaan. De eerste nacht hebben we op de UWA campsite geslapen (UWA is de Uganda Wildlife Authority, die de parken beheerd en onderhoudt) en de tweede nacht bij een lodge in de lazy camping tents.
De eerste dag zijn we samen met ranger Jimmy op pad gegaan, na mijn geweldige talent om te verdwalen in Queen Elizabeth was het me dringend op mijn hart gedrukt om vooral niet zonder gids op pad te gaan. En dus zijn we samen met Jimmy op stap gegaan die ons de mooiste plekken van dit gigantische park heeft laten zien. Omdat er waarschijnlijk regen zou komen die dag zijn we ’s ochtends naar het uiterste noordelijke punt van het park gereden, twee kilometer bij de grens met Zuid-Sudan vandaan. We zijn niet naar de grens zelf gereden omdat de situatie in dat land nog steeds niet veilig is. Op de weg er naartoe moesten we door een gigantische modderpoel rijden en hoewel Mees eigenlijk aan het rijden was bedankte hij voor de eer en mocht ik weer achter het stuur. Het advies dat ik kreeg van Jimmy was om mijn pad te kiezen, vooral niet te remmen maar gas te blijven geven en de auto zijn werk te laten doen. En dus ben ik licht gespannen naar de andere kant van de modderpoel gedanst, wat een kick! Ik vond het geweldig en kon niet wachten op de volgende glibberpartij. Jimmy zei me dat hij nu wel vertrouwen had in mijn rijden, hij was in eerste instantie angstig omdat hij vrouwen niet achter het stuur vertrouwd (de eikel..) maar ik had het tegendeel bewezen en vond mij een uitstekend chauffeur. Jippie, wat vind ik dat leuk om te horen. We zijn over de droge rivierbedding van River Kidepo gereden, een tijdelijke rivier waar nu gelukkig geen water in stond en hebben vervolgens de hot springs en de struisvogels bewonderd. Daarna weer terug om te lunchen en tegen 3 uur zijn Mees en ik naar onze volgende accommodatie gereden. Hoewel het plan was om nog een avond rit te doen, begon het al snel hard te regenen, wat het onmogelijke maakte voor ons om weer terug te komen (er worden dan weer veel nieuwe riviertjes gevormd die onveilig of te hoog zijn om doorheen te rijden) en dus hebben we er een relaxmiddag van gemaakt waarbij we vanuit onze luie stoel de gehele vallei konden overzien. De volgende ochtend zijn we weer met Jimmy op pad geweest om de gewenste leeuwen te spotten, maar helaas. Op een enkele giraf, vele buffels, zebra’s en bokjes na is het niet gelukt om ze te vinden. Volgens Jimmy reden om nog een keer terug te komen, dus ik heb nu nog een excuus om terug te moeten.. En hoewel we niet veel dieren hebben gezien, was het wel onwijs mooi en heb ik er echt van genoten!
Rond de middag zijn we na een paar heerlijke dagen in Kidepo doorgereden naar Gulu, waar we één nachtje zouden verblijven op doorreis naar Murchison Falls National Park. Mijn opdracht was om daar een goede accommodatie te vinden en tot dan toe had ik iedereen om advies gevraagd. De uitkomst was dat Kakanyero een geweldig en niet al te duur hotel moest zijn, dus zijn we daar naartoe gegaan. En hoewel het er allemaal heel luxe uitzag en de kamers reusachtig zijn (en een bad hebben!), zou ik deze plek niet direct aanraden. Het is erg gehorig (het is bijna de hele nacht een drukte van jewelste geweest op straat), de bedden lijken gemaakt van beton en het eten is magertjes. Niet waar ik snel iemand naartoe zou sturen, maar voor ons prima voor een nachtje. De volgende ochtend zijn we dan ook op tijd weer in de auto gesprongen en doorgereden naar Murchison. De rit ging sneller dan ik had verwacht en binnen twee uurtjes stonden we bij onze accommodatie. Na te hebben ingecheckt en onze spullen in de tent te hebben gegooid heb ik contact opgenomen met Joke, zij zou daar de komende dagen ook zijn en we hadden afgesproken samen op te trekken. We zouden elkaar ontmoeten bij Red Chilli, een accommodatie aan de andere kant van de Nijl waarvoor we met een pontje moesten oversteken. Omdat we nog meer dan genoeg tijd over hadden besloot ik om eerst maar naar de top of the falls te rijden, ik had dat al gezien maar Mees niet.
Mijn gevoel liet me weer eens in de steek, want waar ik dacht dat deze plek super dichtbij was hebben we er vanaf de pont bijna een uur over gedaan om er te komen. In eerste instantie moest ik na het binnenkomen van het park al racen om op tijd bij de pont te komen (maar goed dat niemand me gezien heeft want je mag maximaal 40 km/h) en vervolgens moest ik weer stevig doorrijden om bij de falls te komen en op tijd weer terug te zijn voor de lunch met Joke en haar ouders. Maar, eenmaal bij de falls aangekomen was daar een verrassing: de auto van Beyond Frontiers Travel stond er, en daarmee was het Joke gezelschap op stap. Goede timing dus! Ik ben als een waar berggeitje naar beneden gerend (zonder te vallen!), voor hetzelfde geld zouden zij een andere route nemen terug naar de auto en liepen we ze nog mis.. Maar eenmaal daar zag ik ze al snel, Joke en haar ouders en Godfrey, onze redder uit Queen Elizabeth NP. De verbazing toen ze ons daar zagen was prachtig, ze hadden niet gedacht ons te zien voor de lunch. Na de gigantische waterval te hebben bewonderd zijn we achter hen aangereden naar Red Chilli en hebben we gezellig met zijn zessen daar geluncht. Vervolgens was het even nadenken hoe we het de komende dagen aan zouden pakken en Godfrey zei dat het toch wel het leukst zou zijn als we met hen in de auto mee zouden rijden in plaats van met onze eigen auto er achteraan. En dus was al snel bedacht dat wij de auto bij zijn vrienden van Paraa lodge zouden achterlaten, om daar de volgende dag voor de boottocht weer terug te komen. En zo zijn we na de lunch die kant op gereden, hebben afscheid genomen van onze Joy en zijn we bij hen ingestapt. Hoewel ik in Queen Elizabeth van grote afstand wat leeuwen in een boom had zien liggen was het nog steeds mijn droom om ze van wat dichter bij te zien, dus toen Godfrey vroeg wat we graag zouden vinden heb ik hem verteld dat hij mijn nieuwe favoriete persoon zou zijn als hij een leeuw voor ons kon vinden. We zijn op pad gegaan en hebben onwijs veel giraffen en olifanten vlakbij de auto gezien, dus voor mij was deze game drive al een zeer groot succes. Maar we waren nog niet klaar en nadat Godfrey een kort gesprekje had gehad met een tegemoetkomende gids werd hij ineens heel enthousiast. Ik zat voorin naast hem, dus kreeg het gesprek mee, maar helaas spreek ik geen Swahili dus kon ik er niet goed uithalen wat er gezegd werd. Maar hij probeerde zijn enthousiasme te verbergen (je kunt nooit zeker weten dat wat een ander gezien heeft er straks nog steeds is) maar daardoor was mijn enthousiasme ook gelijk aangewakkerd. Zou het dan toch!?
Na een snelle rit, waarbij we wat verontwaardigde reacties hoorden omdat we meerdere giraffen en olifanten voorbij scheurden kwamen we bij een punt waar we stiekem een stukje van het pad af zijn gegaan. En daar lag ze ineens, op een meter afstand van de auto: een prachtige leeuwin die heerlijk lag te relaxen in het gras! Ze heeft zelfs geposeerd voor de camera en nu heb ik een prachtige herinnering aan deze mooie dame en een hoop super mooie foto’s! Joke had fotodienst met mijn camera en heeft ook echt onwijs mooie foto’s gemaakt, waar ik heel erg blij mee ben. Ik was zelf vooral tevreden dat ik gewoon uit het raam kon hangen en vol bewondering kon blijven staren. Ik geloof dat ik nu dus een nieuwe favoriete persoon heb (Sorry Jason..). We konden helaas niet al te lang blijven omdat we van het pad waren afgegaan en als we gezien werden zou Godfrey een groot probleem hebben. Maar dat maakt niet uit want iedereen was super blij met deze vondst! We zijn vervolgens nog verder op pad gegaan en hebben meerdere keren moeten wachten tot wat eigenwijze olifanten van onze weg af gingen. Op een bepaald moment hebben we zelfs samen met een andere auto een olifant moeten wegjagen, dat ging met een hoop gebrul van de motor van de landcruiser gepaard en werkte alleen doordat we met de beide auto’s naast elkaar langzaam de olifant tegemoet reden: op die manier wek je de illusie dat je groter bent en heb je meer kans dat hij aan de kant gaat dan de strijd aan te gaan met de auto. Na nog een heerlijke verdere rit zijn we tegen half 8 ’s avonds teruggekomen bij onze accommodatie en hebben we genoten van een heerlijke maaltijd en onder het genot van een lekker koud biertje nog even de dag nabesproken en de planning voor de volgende dag doorgenomen.
Hoewel Joke me aanbood om bij haar een warme douche te nemen voor het slapen gaan kon ik wel een verfrissende koude douche gebruiken na de hitte van die dag. Dus na daar heerlijk van te hebben genoten, de eerste keer in al mijn tijd in Uganda dat ik echt heb genoten van het feit dat ze koude douches hebben, was het tijd om mijn bed in te duiken en er de volgende ochtend na een kort nachtje weer om half 6 uit te komen. Om 6 uur een snel ontbijtje en vervolgens weer met zijn allen in de auto voor de volgende game drive. Dit keer geen leeuwen kunnen vinden, maar wel weer ontzettend veel andere dieren. Murchison Falls was de eerste keer dat ik er was al geweldig, maar dit keer heeft het echt mijn hart gestolen. Wat houdt ik van dit park! Zelfs zonder de dieren zou het mijn favoriete plek op aarde zijn, puur door de natuur en de prachtige uitzichten. We hebben een tussenstop gemaakt bij de nijlpaarden, waar we een korte fotoshoot hebben gehouden en wat lekker vers fruit hebben gegeten en zijn vervolgens weer doorgehobbeld door het park heen. We zijn terug bij de accommodatie gaan lunchen en vervolgens weer terug het park in gereden voor onze boottocht en het ophalen van onze auto. We hebben drie uur op de boot doorgebracht en zijn vervolgens onze auto op gaan halen bij Paraa lodge.
Hoewel Mees en ik eigenlijk een nieuwe accommodatie zouden bezoeken die avond, hebben we besloten nog een avond met Joke en haar ouders door te brengen. We hadden eigenlijk niks meer te zien aan de andere kant van de Nijl omdat we de top of the falls al bezocht hadden en de game tracks aan die kant niet te rijden zijn met ons ravje. Plus, we vonden het wel erg gezellig met zijn allen en ik kon gewoon nog geen afscheid nemen. Afscheid na Murchison zou namelijk betekenen dat ik niet weet wanneer ik ze weer zie, en ik had op dat moment al erg veel moeite met het besef dat ik over een week toch echt naar huis ga. Dus hebben wij nog een nachtje bijgeboekt en hebben we weer lekker met zijn allen gegeten en nageborreld. De volgende ochtend was het na het ontbijt toch echt tijd om afscheid te nemen, en hoewel ik echt mijn best heb gedaan is me dat behoorlijk zwaar gevallen. Voor mij was dit het begin van afscheid nemen van een hoop mensen die ik in mijn tijd in Uganda heb leren kennen, en dat onderdeel is er een van reizen waar ik nooit van mijn leven aan zal wennen. Gelukkig weet ik dat we elkaar echt nog weer een keer gaan zien, en dat maakt het allemaal net iets minder pijnlijk.
Niet al te lang nadat zij zijn vertrokken zijn ook wij gaan rijden, dit keer richting Hoima. Weer een bestemming waar we een tussenstop zouden maken voordat we door gaan richting Fort Portal, Kibale Forest en de krater meren. De rit zou in principe maar een paar uurtjes hoeven duren, ons was verzekerd dat de weg van goede kwaliteit zou zijn en de afstand was niet al te ver. We hadden ons ontzettend verheugd op het beloofde zwembad, maar helaas dacht onze Joy daar anders over: Na niet eens hard over een drempel te zijn gereden klonk er ineens een hoop gerammel, dat kon nooit veel goeds betekenen. En dus maar met Roadtrip gebeld en het probleem uitgelegd aan Shaban, de hoofd mechanic. Zijn oplossing was om een lokale mechanic onze kant op te sturen om te kijken wat er aan de hand was, en zodra zij er waren en onze auto aan de kant van de weg uit elkaar te hebben gehaald bleek wat er aan de hand was: een veer was gebroken, de schokdemper was volledig overleden en er bleek wat schade in de wielkas te zijn door de gebroken veer. Gelukkig werd me verzekerd dat dit nu eenmaal iets is dat kan gebeuren en lag het niet aan mijn rijstijl. We hebben best lang moeten wachten tot uiteindelijk alles geregeld was en 6 uur en meerdere telefoontjes met Shaban konden we eindelijk onze weg vervolgen! Helaas was het laatste stuk van onze rit er een over een slechte, hobbelige weg en kwamen we toen het al donker was eindelijk aan in Hoima. Nu de zoektocht nog naar ons hotel. Doordat er geen enkele lantaarnpaal te zien is en we beiden behoorlijk moe waren konden we het echt niet vinden, maar we zijn gelukkig opgehaald door de manager van het hotel. Deze plek bleek een ware oase van rust, prachtig mooie tuinen en een kamer als een balzaal. We hebben hier heerlijk geslapen in onze bedjes, eindelijk eens niet van die kanonharde bedden of meer kuil dan matras. Maar toch mag ik over het algemeen niet klagen.
Na een lekker ontbijtje en toch nog even aan het zwembad te hebben gehangen hebben we onze weg vervolgd naar Fort Portal. Helaas een weg waarbij we zes uur lang door de hele auto zijn gestuiterd door de vele hobbels, hoewel ze druk bezig zijn met de weg is het verre van ontwikkeld zoals in Sipi Falls, Karamoja en Kidepo/Murchison. Maar we zijn aangekomen in ons guesthouse waar we gezamenlijk met alle andere gasten aan één grote tafel ons avondeten hebben gegeten. De douche was nog even een probleempje, nadat Mees was wezen douchen was onze kamer veranderd in een zwembad: de afvoer bleek verstopt. Gelukkig was dat snel verholpen en heb ik ook het vele stof nog even van mijn lijf kunnen wassen. Ik dacht dat ik erg bruin was geworden, maar na mijn douche bleek dat allemaal verhuisd te zijn naar mijn handdoek: jeej Uganda! Dit stof is ook nog eens erg hardnekkig, dus ik denk dat ik thuis maar een keer bewerkt moet worden met een hogedrukspuit.. Vanochtend was Mees er aan toe om een keer lekker uit te slapen en ik vond het een prima idee om even rustig aan te doen. Hoewel ik al om half 7 wakker was (altijd fijn om zo snel een ritme van vroeg opstaan aan te nemen) heb ik heerlijk van mijn vrije ochtendje genoten, nog even lekker de foto’s van de afgelopen dagen bekeken (en dat zijn er veel!) en lekker van een kopje koffie genoten in het zonnetje. Nu is het tijd om mijn tas weer in te gaan pakken en door te rijden naar Kibale Forest. Ik ben erg benieuwd wat de dagen daar ons gaan brengen, want helaas gaan we niet doen waar de meeste mensen voor die kant op gaan: de chimpanzee trekking. Mijn benen kunnen dat gewoon echt niet aan jammer genoeg. Maar er zal vast genoeg anders te doen zijn.
Het is erg bizar om te denken dat we na vandaag nog maar drie dagen hebben voordat onze reis er alweer op zit. En het is nog veel gekker om te bedenken dat ik dan nog maar twee nachtjes in Kampala heb voordat ik alweer in het vliegtuig richting huis zit. Maar het is nog niet voorbij en ik ga mijn best doen om nog even volop van deze laatste paar dagen te genieten voordat ik weer terug moet keren uit mijn avonturen bubbel en terug kom in het normale leven. Ik vertel jullie snel over mijn laatste paar dagen!
Tot snel,
Liefs Marin
Ons bezoek aan de lokale stam begon wat ongemakkelijk: Ik vind het maar een raar idee dat je als toerist zomaar naar iemands huis en dorp gaat om te bekijken hoe de mensen daar leven. Ik kan me ook niet voorstellen dat er iemand bij mij thuis zou komen kijken om te zien hoe mijn leven is. En dus ging ik met een licht bezwaard gevoel, maar ook heel nieuwsgierig en enthousiast op pad. We werden eerst begroet door het dorpshoofd, waarbij ik al gelijk vol bewondering naar Brian keek hoe ik moest reageren: Mijn hand werd vastgepakt en steeds als de man iets zei moest ik antwoorden met ‘Maata’, wat ‘Let it be’ betekent. Brian legde me later uit dat ze bij de begroeting alles wat belangrijk voor hen is zegenen, en jij antwoord op jouw beurt bevestigend. Bijvoorbeeld: zegen het weer zodat wij ons eten zullen hebben, laat het zijn. Heel mooi, maar ik besef me dat deze uitleg het misschien een beetje gek laat klinken. Ik heb de begroeting echter meerdere keren herhaald deze dag en heb nu een nieuw favoriete woord: Maata. Na de begroeting kregen we een korte rondleiding langs de woning: ze hebben een aparte hut gemaakt van hout met een rieten dak waar iedereen slaapt en een aparte woonkamer. Niet groot, maar het is alles wat ze nodig hebben. Hierna gingen we door naar waar alle dorpelingen waren, en speciaal voor de toeristen doen ze verschillende dansen en zingen ze lokale liedjes. In eerste instantie heb ik (na het te vragen!) wat foto’s gemaakt maar al snel vond ik het leuk om mee te gaan doen en kreeg ik van Brian toestemming om dat ook vooral te doen! Ik werd enthousiast ontvangen en iedereen wilde me er echt actief bij betrekken. Het mooiste vond ik toen ze een traditioneel lied zongen waarbij de mannen om de beurt zo hoog mogelijk springen. De persoon die het hoogst springt krijgt het meeste ontzag, en de vrouwen springen op hun beurt mee bij de mannen waarvoor zij het meeste respect hebben. In mijn geval werd ik echter bij iedere man meegesleurd om te springen, waardoor ik dus een half uur als een bezetene heb staan hoppen. Als de man is uitgesprongen ‘kiest’ hij een vrouw uit die hij omhelst, drie keer raden wie keer op keer werd uitgekozen. Ik heb in mijn leven nog niet zoveel vreemde mannen geknuffeld, maar vond het echt super leuk. We hebben zo’n twee uur mee gefeest in het dorp en zijn vervolgens, na nog wat extra versiering in de vorm van een door hen gemaakte armband, door gegaan naar ‘de kraal’, waar we de nacht zouden doorbrengen. Dit is de plek waar alle mannen en kinderen uit de omgeving (dus uit verschillende dorpen) hun vee naartoe brengen voor de nacht.
En inderdaad, zodra we daar waren kwamen van alle kanten mannen en kinderen aangelopen met hun koeien, schapen en geiten, die ze de hele dag hadden begeleid tijdens het grazen. Alles werd verzameld binnen de hekken en voor ons werd een kampvuurtje gemaakt waar we de avond zouden doorbrengen. Het moment dat iedereen er was, was het tijd voor een maaltijd: een koe werd om toestemming gevraagd om wat bloed te ‘doneren’ en dit wordt gemixt met melk gedronken. Met een pijl word de ader in de nek van de koe aangeschoten en het bloed wordt opgevangen. Ik vond het idee nogal zielig en heb de eerste koe verteld om vooral hard weg te lopen.. Toevallig luisterde ze nog ook en hebben ze vervolgens maar een andere koe uitgekozen. Het is wel belangrijk om toe te voegen dat het vee voor de karimojong belangrijker is dan al het andere, ze zullen ze dus nooit slecht behandelen en eten ze ook niet, tenzij er een heel bijzondere gebeurtenis is. Hoe meer koeien, hoe meer respect en dat is alles dat er toe doet. De reden waarom ze het bloed drinken is omdat hier veel ijzer in zit, en daardoor belangrijke voeding is voor de mensen. Ze eten namelijk verder bijna niets: gedurende de dag drinken ze de melk van de koeien en eten ze wat ze onderweg tegenkomen aan ‘groente’ en besjes en dergelijke. Met die uitleg kon ik het stelen van het bloed wel weer accepteren en was ook mijn nieuwsgierigheid gewekt. En om eerlijk te zijn, het smaakt echt niet vies. Mees, mijn reismaatje, is het daar absoluut niet mee eens en trok bijna groen weg toen hij een slokje nam, maar ik vond het best prima. Raar eigenlijk, ik had voorheen nooit gedacht dat ik zoiets zou doen. Maar ik had ook nooit verwacht dat ik warm lokaal bier met stukjes uit een stenen kruik zou drinken, en ook dat heb ik gedaan. Maar ik geef toch de voorkeur aan koude biertjes uit een flesje en vooral zonder stukjes, dus de volgende ronde heb ik nog een keer uit beleefdheid meegedaan maar de keer daarna heb ik vriendelijk bedankt en ben ik braaf bij mijn eigen biertje gebleven.
De hele avond was onwijs bijzonder voor me. Zodra het lokale bier bij de mannen naar het hoofd begon te stijgen werden de liedjes en de verhalen ingezet, die Brian allemaal voor me heeft vertaald. Ik heb hem ook het hemd van het lijf gevraagd, ik ben echt oprecht geïnteresseerd. Ik heb zelfs het idee gekregen om voor mijn scriptie te kijken of het mogelijk is om te onderzoeken hoe de cultuur en het toerisme elkaar hier beïnvloeden, van Brian kreeg ik namelijk te horen dat er veel dorpjes worden ‘gemaakt’ voor de toeristen, waar dus puur een act wordt opgevoerd. Mij werd verzekerd dat waar wij nu waren echt was, en ik geloof dat ook zeker. Ik ben benieuwd of ik hieruit een mooi onderwerp kan halen en of mijn universiteit het gaat goedkeuren. De kans is dus groot dat ik binnenkort weer terug zal gaan naar Uganda! Laat ik echter niet op de zaken vooruit lopen..
Wat ik erg mooi vond, was dat de mensen ook oprecht geïnteresseerd waren in ons, dus zodra ze de kans kregen ben ik met hulp van de vertalingen van Brian volledig uitgehoord. Wat ik thuis deed, waarom ik in Uganda was, of ik al getrouwd was en kinderen had, noem maar op. Maar in tegenstelling tot sommige plekken in Uganda heeft het geen moment vervelend gevoeld. Ik was dan wel de enige vrouw in het gezelschap, maar heb me geen seconde afgevraagd of ik wel veilig was. Uiteindelijk kwam het er wel op neer dat één van de mannen, die de hele middag en avond al wat om me heen liep te drentelen en zeer blij was met iedere foto die van ons gemaakt werd, mij wel als zijn karimojong vrouw wilde. Dus als ik daar wat voor voelde hoefde ik echt niet weg te gaan en kon hij mijn ouders wel extra veel koeien geven voor hun dochter. Wat een eer. Pap, mam, mochten jullie graag koeien willen dan weet je nu hoe je aan het begin van je veestapel kunt komen…
Na deze bijzondere avond is tegen middernacht iedereen zo’n beetje gaan slapen, wij in onze tentjes en de mannen bij elkaar rondom het vuur om hun vee in de gaten te kunnen houden. Wat ik trouwens nog ben vergeten te zeggen is dat Brian aan het begin van de avond zijn hoedje op mijn hoofd heeft gezet, omdat hij het onzin vond dat ik dat als vrouw niet zou mogen. En de mannen waren er reuze enthousiast over, dus toen ik het af wilde zetten om terug te geven mocht dat absoluut niet. Mees was zijn hoedje al snel zat en daar heeft Brian de rest van de avond mee op gezeten. En ik had dus ook ineens een nieuwe look. De volgende ochtend mocht ik zijn hoedje ook houden, en om eerlijk te zijn vind ik het veel leuker dat ik nu een hoedje heb met een verhaal dan dat ik op de markt een nieuwe heb gekocht. Maar ik moest Brian wel beloven hem mee te nemen de volgende keer dat ik terug kom. Ik heb hem wel geld gegeven om zelf een nieuwe te kopen, ik vond het niet kunnen om hem op kosten te jagen, dus eigenlijk heb ik zijn hoedje gewoon van hem gekocht.
Na een ontbijtje bij Kara-Tunga en telefoonnummers uitgewisseld te hebben met Brian voor mijn volgende bezoek hebben Mees en ik afscheid genomen en zijn we door gereden naar Kidepo Valley National Park. Een rit van zo’n 4 uurtjes, die voor ons door hevige regen veel langer heeft geduurd dan dat. En doordat we tussendoor nog een tussenstop hebben gemaakt bij de ‘sliding rock’ een glijbaan in een rots, gemaakt door de karimojong die hier kwamen voor een welverdiende pauze. Super grappig, maar ik mocht jammer genoeg niet al te hard van de glijbaan omdat de gids bang was dat ik in het water terecht zou komen. Mees mocht dat wel, blijkbaar zou het niet erg zijn geweest als hij nat was geworden. De weg van Moroto naar Kidepo was onwijs mooi, uitgestrekte vlakten, mooie natuur en hier en daar een lokaal dorpje. Veel enthousiaste locals en kinderen die blij waren met de lege plastic flessen die wij ze gaven (die gebruiken ze om de melk uit te kunnen drinken gedurende de dag). Maar toen we ongeveer een half uurtje bij de gates van het park vandaan waren begon het uit het niets ineens te plenzen van de regen, en zijn we uiteindelijk zelfs gedwongen geweest om te stoppen. Vervolgens met een gangetje van 10 km per uur en een constant slippende auto voorzichtig doorgereden (Mees had de moed opgegeven en dus mocht ik deze uitdaging aangaan en om eerlijk te zijn vond ik het geweldig!). Maar al snel kwamen we bij de volgende belemmering: de vele regen had een lokale rivier gevormd en wij waren gedwongen daar doorheen te gaan. Gelukkig stonden er wat locals die voor me uit door de rivier zijn gelopen en ben ik voorzichtig doorgereden. Bij de volgende rivier was niemand te bekennen en heb ik Mees de auto uitgestuurd om hetzelfde te doen. Bij hem kon ik zien hoe diep het water was en dus inschatten of ik er met de auto doorheen zou kunnen. Uiteindelijk zijn we twee uur en vele spontane riviertjes verder aangekomen bij de poort en zijn we het park binnen gegaan. De eerste nacht hebben we op de UWA campsite geslapen (UWA is de Uganda Wildlife Authority, die de parken beheerd en onderhoudt) en de tweede nacht bij een lodge in de lazy camping tents.
De eerste dag zijn we samen met ranger Jimmy op pad gegaan, na mijn geweldige talent om te verdwalen in Queen Elizabeth was het me dringend op mijn hart gedrukt om vooral niet zonder gids op pad te gaan. En dus zijn we samen met Jimmy op stap gegaan die ons de mooiste plekken van dit gigantische park heeft laten zien. Omdat er waarschijnlijk regen zou komen die dag zijn we ’s ochtends naar het uiterste noordelijke punt van het park gereden, twee kilometer bij de grens met Zuid-Sudan vandaan. We zijn niet naar de grens zelf gereden omdat de situatie in dat land nog steeds niet veilig is. Op de weg er naartoe moesten we door een gigantische modderpoel rijden en hoewel Mees eigenlijk aan het rijden was bedankte hij voor de eer en mocht ik weer achter het stuur. Het advies dat ik kreeg van Jimmy was om mijn pad te kiezen, vooral niet te remmen maar gas te blijven geven en de auto zijn werk te laten doen. En dus ben ik licht gespannen naar de andere kant van de modderpoel gedanst, wat een kick! Ik vond het geweldig en kon niet wachten op de volgende glibberpartij. Jimmy zei me dat hij nu wel vertrouwen had in mijn rijden, hij was in eerste instantie angstig omdat hij vrouwen niet achter het stuur vertrouwd (de eikel..) maar ik had het tegendeel bewezen en vond mij een uitstekend chauffeur. Jippie, wat vind ik dat leuk om te horen. We zijn over de droge rivierbedding van River Kidepo gereden, een tijdelijke rivier waar nu gelukkig geen water in stond en hebben vervolgens de hot springs en de struisvogels bewonderd. Daarna weer terug om te lunchen en tegen 3 uur zijn Mees en ik naar onze volgende accommodatie gereden. Hoewel het plan was om nog een avond rit te doen, begon het al snel hard te regenen, wat het onmogelijke maakte voor ons om weer terug te komen (er worden dan weer veel nieuwe riviertjes gevormd die onveilig of te hoog zijn om doorheen te rijden) en dus hebben we er een relaxmiddag van gemaakt waarbij we vanuit onze luie stoel de gehele vallei konden overzien. De volgende ochtend zijn we weer met Jimmy op pad geweest om de gewenste leeuwen te spotten, maar helaas. Op een enkele giraf, vele buffels, zebra’s en bokjes na is het niet gelukt om ze te vinden. Volgens Jimmy reden om nog een keer terug te komen, dus ik heb nu nog een excuus om terug te moeten.. En hoewel we niet veel dieren hebben gezien, was het wel onwijs mooi en heb ik er echt van genoten!
Rond de middag zijn we na een paar heerlijke dagen in Kidepo doorgereden naar Gulu, waar we één nachtje zouden verblijven op doorreis naar Murchison Falls National Park. Mijn opdracht was om daar een goede accommodatie te vinden en tot dan toe had ik iedereen om advies gevraagd. De uitkomst was dat Kakanyero een geweldig en niet al te duur hotel moest zijn, dus zijn we daar naartoe gegaan. En hoewel het er allemaal heel luxe uitzag en de kamers reusachtig zijn (en een bad hebben!), zou ik deze plek niet direct aanraden. Het is erg gehorig (het is bijna de hele nacht een drukte van jewelste geweest op straat), de bedden lijken gemaakt van beton en het eten is magertjes. Niet waar ik snel iemand naartoe zou sturen, maar voor ons prima voor een nachtje. De volgende ochtend zijn we dan ook op tijd weer in de auto gesprongen en doorgereden naar Murchison. De rit ging sneller dan ik had verwacht en binnen twee uurtjes stonden we bij onze accommodatie. Na te hebben ingecheckt en onze spullen in de tent te hebben gegooid heb ik contact opgenomen met Joke, zij zou daar de komende dagen ook zijn en we hadden afgesproken samen op te trekken. We zouden elkaar ontmoeten bij Red Chilli, een accommodatie aan de andere kant van de Nijl waarvoor we met een pontje moesten oversteken. Omdat we nog meer dan genoeg tijd over hadden besloot ik om eerst maar naar de top of the falls te rijden, ik had dat al gezien maar Mees niet.
Mijn gevoel liet me weer eens in de steek, want waar ik dacht dat deze plek super dichtbij was hebben we er vanaf de pont bijna een uur over gedaan om er te komen. In eerste instantie moest ik na het binnenkomen van het park al racen om op tijd bij de pont te komen (maar goed dat niemand me gezien heeft want je mag maximaal 40 km/h) en vervolgens moest ik weer stevig doorrijden om bij de falls te komen en op tijd weer terug te zijn voor de lunch met Joke en haar ouders. Maar, eenmaal bij de falls aangekomen was daar een verrassing: de auto van Beyond Frontiers Travel stond er, en daarmee was het Joke gezelschap op stap. Goede timing dus! Ik ben als een waar berggeitje naar beneden gerend (zonder te vallen!), voor hetzelfde geld zouden zij een andere route nemen terug naar de auto en liepen we ze nog mis.. Maar eenmaal daar zag ik ze al snel, Joke en haar ouders en Godfrey, onze redder uit Queen Elizabeth NP. De verbazing toen ze ons daar zagen was prachtig, ze hadden niet gedacht ons te zien voor de lunch. Na de gigantische waterval te hebben bewonderd zijn we achter hen aangereden naar Red Chilli en hebben we gezellig met zijn zessen daar geluncht. Vervolgens was het even nadenken hoe we het de komende dagen aan zouden pakken en Godfrey zei dat het toch wel het leukst zou zijn als we met hen in de auto mee zouden rijden in plaats van met onze eigen auto er achteraan. En dus was al snel bedacht dat wij de auto bij zijn vrienden van Paraa lodge zouden achterlaten, om daar de volgende dag voor de boottocht weer terug te komen. En zo zijn we na de lunch die kant op gereden, hebben afscheid genomen van onze Joy en zijn we bij hen ingestapt. Hoewel ik in Queen Elizabeth van grote afstand wat leeuwen in een boom had zien liggen was het nog steeds mijn droom om ze van wat dichter bij te zien, dus toen Godfrey vroeg wat we graag zouden vinden heb ik hem verteld dat hij mijn nieuwe favoriete persoon zou zijn als hij een leeuw voor ons kon vinden. We zijn op pad gegaan en hebben onwijs veel giraffen en olifanten vlakbij de auto gezien, dus voor mij was deze game drive al een zeer groot succes. Maar we waren nog niet klaar en nadat Godfrey een kort gesprekje had gehad met een tegemoetkomende gids werd hij ineens heel enthousiast. Ik zat voorin naast hem, dus kreeg het gesprek mee, maar helaas spreek ik geen Swahili dus kon ik er niet goed uithalen wat er gezegd werd. Maar hij probeerde zijn enthousiasme te verbergen (je kunt nooit zeker weten dat wat een ander gezien heeft er straks nog steeds is) maar daardoor was mijn enthousiasme ook gelijk aangewakkerd. Zou het dan toch!?
Na een snelle rit, waarbij we wat verontwaardigde reacties hoorden omdat we meerdere giraffen en olifanten voorbij scheurden kwamen we bij een punt waar we stiekem een stukje van het pad af zijn gegaan. En daar lag ze ineens, op een meter afstand van de auto: een prachtige leeuwin die heerlijk lag te relaxen in het gras! Ze heeft zelfs geposeerd voor de camera en nu heb ik een prachtige herinnering aan deze mooie dame en een hoop super mooie foto’s! Joke had fotodienst met mijn camera en heeft ook echt onwijs mooie foto’s gemaakt, waar ik heel erg blij mee ben. Ik was zelf vooral tevreden dat ik gewoon uit het raam kon hangen en vol bewondering kon blijven staren. Ik geloof dat ik nu dus een nieuwe favoriete persoon heb (Sorry Jason..). We konden helaas niet al te lang blijven omdat we van het pad waren afgegaan en als we gezien werden zou Godfrey een groot probleem hebben. Maar dat maakt niet uit want iedereen was super blij met deze vondst! We zijn vervolgens nog verder op pad gegaan en hebben meerdere keren moeten wachten tot wat eigenwijze olifanten van onze weg af gingen. Op een bepaald moment hebben we zelfs samen met een andere auto een olifant moeten wegjagen, dat ging met een hoop gebrul van de motor van de landcruiser gepaard en werkte alleen doordat we met de beide auto’s naast elkaar langzaam de olifant tegemoet reden: op die manier wek je de illusie dat je groter bent en heb je meer kans dat hij aan de kant gaat dan de strijd aan te gaan met de auto. Na nog een heerlijke verdere rit zijn we tegen half 8 ’s avonds teruggekomen bij onze accommodatie en hebben we genoten van een heerlijke maaltijd en onder het genot van een lekker koud biertje nog even de dag nabesproken en de planning voor de volgende dag doorgenomen.
Hoewel Joke me aanbood om bij haar een warme douche te nemen voor het slapen gaan kon ik wel een verfrissende koude douche gebruiken na de hitte van die dag. Dus na daar heerlijk van te hebben genoten, de eerste keer in al mijn tijd in Uganda dat ik echt heb genoten van het feit dat ze koude douches hebben, was het tijd om mijn bed in te duiken en er de volgende ochtend na een kort nachtje weer om half 6 uit te komen. Om 6 uur een snel ontbijtje en vervolgens weer met zijn allen in de auto voor de volgende game drive. Dit keer geen leeuwen kunnen vinden, maar wel weer ontzettend veel andere dieren. Murchison Falls was de eerste keer dat ik er was al geweldig, maar dit keer heeft het echt mijn hart gestolen. Wat houdt ik van dit park! Zelfs zonder de dieren zou het mijn favoriete plek op aarde zijn, puur door de natuur en de prachtige uitzichten. We hebben een tussenstop gemaakt bij de nijlpaarden, waar we een korte fotoshoot hebben gehouden en wat lekker vers fruit hebben gegeten en zijn vervolgens weer doorgehobbeld door het park heen. We zijn terug bij de accommodatie gaan lunchen en vervolgens weer terug het park in gereden voor onze boottocht en het ophalen van onze auto. We hebben drie uur op de boot doorgebracht en zijn vervolgens onze auto op gaan halen bij Paraa lodge.
Hoewel Mees en ik eigenlijk een nieuwe accommodatie zouden bezoeken die avond, hebben we besloten nog een avond met Joke en haar ouders door te brengen. We hadden eigenlijk niks meer te zien aan de andere kant van de Nijl omdat we de top of the falls al bezocht hadden en de game tracks aan die kant niet te rijden zijn met ons ravje. Plus, we vonden het wel erg gezellig met zijn allen en ik kon gewoon nog geen afscheid nemen. Afscheid na Murchison zou namelijk betekenen dat ik niet weet wanneer ik ze weer zie, en ik had op dat moment al erg veel moeite met het besef dat ik over een week toch echt naar huis ga. Dus hebben wij nog een nachtje bijgeboekt en hebben we weer lekker met zijn allen gegeten en nageborreld. De volgende ochtend was het na het ontbijt toch echt tijd om afscheid te nemen, en hoewel ik echt mijn best heb gedaan is me dat behoorlijk zwaar gevallen. Voor mij was dit het begin van afscheid nemen van een hoop mensen die ik in mijn tijd in Uganda heb leren kennen, en dat onderdeel is er een van reizen waar ik nooit van mijn leven aan zal wennen. Gelukkig weet ik dat we elkaar echt nog weer een keer gaan zien, en dat maakt het allemaal net iets minder pijnlijk.
Niet al te lang nadat zij zijn vertrokken zijn ook wij gaan rijden, dit keer richting Hoima. Weer een bestemming waar we een tussenstop zouden maken voordat we door gaan richting Fort Portal, Kibale Forest en de krater meren. De rit zou in principe maar een paar uurtjes hoeven duren, ons was verzekerd dat de weg van goede kwaliteit zou zijn en de afstand was niet al te ver. We hadden ons ontzettend verheugd op het beloofde zwembad, maar helaas dacht onze Joy daar anders over: Na niet eens hard over een drempel te zijn gereden klonk er ineens een hoop gerammel, dat kon nooit veel goeds betekenen. En dus maar met Roadtrip gebeld en het probleem uitgelegd aan Shaban, de hoofd mechanic. Zijn oplossing was om een lokale mechanic onze kant op te sturen om te kijken wat er aan de hand was, en zodra zij er waren en onze auto aan de kant van de weg uit elkaar te hebben gehaald bleek wat er aan de hand was: een veer was gebroken, de schokdemper was volledig overleden en er bleek wat schade in de wielkas te zijn door de gebroken veer. Gelukkig werd me verzekerd dat dit nu eenmaal iets is dat kan gebeuren en lag het niet aan mijn rijstijl. We hebben best lang moeten wachten tot uiteindelijk alles geregeld was en 6 uur en meerdere telefoontjes met Shaban konden we eindelijk onze weg vervolgen! Helaas was het laatste stuk van onze rit er een over een slechte, hobbelige weg en kwamen we toen het al donker was eindelijk aan in Hoima. Nu de zoektocht nog naar ons hotel. Doordat er geen enkele lantaarnpaal te zien is en we beiden behoorlijk moe waren konden we het echt niet vinden, maar we zijn gelukkig opgehaald door de manager van het hotel. Deze plek bleek een ware oase van rust, prachtig mooie tuinen en een kamer als een balzaal. We hebben hier heerlijk geslapen in onze bedjes, eindelijk eens niet van die kanonharde bedden of meer kuil dan matras. Maar toch mag ik over het algemeen niet klagen.
Na een lekker ontbijtje en toch nog even aan het zwembad te hebben gehangen hebben we onze weg vervolgd naar Fort Portal. Helaas een weg waarbij we zes uur lang door de hele auto zijn gestuiterd door de vele hobbels, hoewel ze druk bezig zijn met de weg is het verre van ontwikkeld zoals in Sipi Falls, Karamoja en Kidepo/Murchison. Maar we zijn aangekomen in ons guesthouse waar we gezamenlijk met alle andere gasten aan één grote tafel ons avondeten hebben gegeten. De douche was nog even een probleempje, nadat Mees was wezen douchen was onze kamer veranderd in een zwembad: de afvoer bleek verstopt. Gelukkig was dat snel verholpen en heb ik ook het vele stof nog even van mijn lijf kunnen wassen. Ik dacht dat ik erg bruin was geworden, maar na mijn douche bleek dat allemaal verhuisd te zijn naar mijn handdoek: jeej Uganda! Dit stof is ook nog eens erg hardnekkig, dus ik denk dat ik thuis maar een keer bewerkt moet worden met een hogedrukspuit.. Vanochtend was Mees er aan toe om een keer lekker uit te slapen en ik vond het een prima idee om even rustig aan te doen. Hoewel ik al om half 7 wakker was (altijd fijn om zo snel een ritme van vroeg opstaan aan te nemen) heb ik heerlijk van mijn vrije ochtendje genoten, nog even lekker de foto’s van de afgelopen dagen bekeken (en dat zijn er veel!) en lekker van een kopje koffie genoten in het zonnetje. Nu is het tijd om mijn tas weer in te gaan pakken en door te rijden naar Kibale Forest. Ik ben erg benieuwd wat de dagen daar ons gaan brengen, want helaas gaan we niet doen waar de meeste mensen voor die kant op gaan: de chimpanzee trekking. Mijn benen kunnen dat gewoon echt niet aan jammer genoeg. Maar er zal vast genoeg anders te doen zijn.
Het is erg bizar om te denken dat we na vandaag nog maar drie dagen hebben voordat onze reis er alweer op zit. En het is nog veel gekker om te bedenken dat ik dan nog maar twee nachtjes in Kampala heb voordat ik alweer in het vliegtuig richting huis zit. Maar het is nog niet voorbij en ik ga mijn best doen om nog even volop van deze laatste paar dagen te genieten voordat ik weer terug moet keren uit mijn avonturen bubbel en terug kom in het normale leven. Ik vertel jullie snel over mijn laatste paar dagen!
Tot snel,
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
