Koningsnacht en Murchison Falls NP
Blijf op de hoogte en volg Marin
01 Mei 2018 | Oeganda, Masindi
Dag iedereen,
Het is nog maar een paar dagen geleden dat ik mijn vorige blog schreef, maar in de afgelopen dagen heb ik zoveel meegemaakt wat ik graag met jullie wil delen..
26 april heb ik, zoals gezegd, nog gewoon gewerkt. Een gewone werkdag, maar wel wat chaotisch. Iedereen was met vanalles tegelijk druk en midden op de dag kwamen ook Boris en Kerensa terug van hun oppas-avontuur op een lodge bij Lake Mutanda. Uiteraard vol met verhalen waar ik maar wat graag naar wilde luisteren, maar wat ook betekende dat het werk er een beetje ‘bij in schoot’. Maar aangezien ik de volgende dag vrij zou zijn (’s avonds was de Koningsnacht viering op de ambassade en zowel Bram als Emmy hadden me aangeraden de volgende dag vooral te gebruiken om bij te komen) en vervolgens van zaterdag tot en met maandag op safari zou gaan, waren er toch nog wel behoorlijk wat dingen ter voorbereiding die ik echt af moest maken. Onder andere het boodschappen doen, normaal gesproken een vrij simpel klusje, maar voor 7 man waarvan 5 locals (met ook wat andere wensen qua eten) was dit toch nog best een uitdaging. Gelukkig had ik samen met Bram al wel een shopping list gemaakt wat het weer makkelijker maakte, maar (ik zou bijna zeggen: uiteraard) bij de ene winkel waar ik had gedacht alles te vinden was dit natuurlijk niet het geval, wat weer een rit naar 3 verschillende winkels inhield. Eenmaal terug daarmee op kantoor zat ook de dag er gelijk weer op (ik moest wel op tijd klaar zijn voor de komende avond!) en ben ik naar huis ‘gevlogen’ op een boda.
Waar ik had gedacht nog wel even wat tijd te hebben, bleek in de praktijk dat ik, na even met Elke en Kuki (die net ’s ochtends was thuisgekomen van haar avonturen in Burundi) te hebben gekletst, nog net genoeg tijd had om snel te douchen en wat eten in mijn mond te duwen voordat onze ‘taxi’ voor de deur stond. Een vriend van Kuki had aangeboden om ons met de auto op te halen en daar naartoe te gaan. Hij was ook mijn ‘plus one’, aangezien Kuki ook al iemand mee nam. Helemaal top, hoefden we niet met een boda of uber door de stad te scheuren.. In de auto begon Kuki al met de voorbereidingen: we hebben de meest foute, typisch Nederlandse muziek op vol volume gezet en uit volle borst mee zitten zingen. Ik kan je vertellen dat het vele rare blikken van de Ugandezen op straat heeft opgeleverd! Maar wat hebben we een lol gehad.
Om half 7 begon het ‘feest’, en hoewel we om 6 uur thuis weg waren gereden kwamen we, door de wereldberoemde files in Kampala pas om 7 uur aan bij de ambassade. Ik vond het nog wel even spannend of Mike mee naar binnen zou mogen, omdat het in principe alleen is voor Nederlanders en hun partner, maar aan de andere kant: hoe zouden zij nou kunnen weten of Mike wel of niet mijn partner is. Al snel bleek ik me om niks druk te hebben gemaakt: ze vroegen niet eens naar zijn naam en we mochten zo doorlopen. Ik heb niet eens iets hoeven zeggen, blijkbaar is mijn hoofd Nederlands genoeg.. Binnen aangekomen was het al een drukte van jewelste, voornamelijk veel gekletst. En het was gewoon bizar om zoveel Nederlands om me heen te horen! Uiteraard ben ik wel gewend om Nederlands te praten, met mijn Nederlandse stagebedrijf, guest house, huisgenoten en de groep expats, maar nu sprak vrijwel iedereen om mij heen ook Nederlands! Het eerste deel van de avond was nog een beetje saai, speeches en dat soort onzin, maar met de Nederlanders die ik er kende had ik al een leuke tijd. Toen uiteindelijk al het officiële geklets over was (en ook een paar biertjes later) begonnen de hapjes rond te komen: Bitterballen, frikandelletjes, blokjes kaas, haring, je kon het zo gek niet bedenken of het kwam langs. Mijn ‘taak’ voor de avond (die ik mezelf had toebedeeld) was om vooral te zorgen dat niemand (uiteraard ik zelf daarbij inbegrepen) zonder bier stond.. En dat heb ik geweten, ik ben de hele avond bier aan het aanslepen geweest! Zit toch dat horeca bloed nog een beetje in me… Ik heb ook niemand horen klagen, volgens mij vonden ze het wel prettig en ik heb er geen hekel aan om het te doen. Uiteindelijk begonnen onze dj’s (Belgen… hoe kan je nou een Nederlands feestje geven en Belgen als dj neerzetten! Die weten toch niet wat de goede Koningsdag muziek is!) na een poosje met het draaien van de goede dansbare muziek en zijn we met de hele club naar de dansvloer verhuisd, waar het een groot gekkenhuis is geworden. Zelfs de ambassadeur had zijn nette pak verruild voor een prachtige oranje bolletjes trui en ging helemaal uit zijn dak. Heerlijk om een écht Nederlands feest te hebben, midden in Kampala. Hoewel het feest officieel om half 11 afgelopen zou zijn, zijn we volgens mij tot ruim 12 uur door gegaan voordat we uiteindelijk met verschillende taxi’s naar één van de clubs in Kampala zijn verhuisd. Jammer genoeg vond ik het feest daar minder geslaagd (het echt Nederlandse sfeertje was er wel een beetje vanaf en de muziek was ruk), maar toch heb ik het nog een uurtje of 2 volgehouden voordat ik samen met Aleid en Thies een uber heb gepakt naar huis. Het is een zeer geslaagde avond geweest met veel slap geouwehoer, gedans en bier, vooral veel bier. Maar zo hoort het ook op Koningsnacht!
De volgende dag had ik dus, zoals gezegd, lekker vrij. Ik heb dan ook goed gebruik gemaakt van het feit dat ik kon uitslapen en niks hoefde te doen. Samen met Kuki heb ik om half 12 ‘ontbeten’ met bestelde hamburgers en vervolgens heb ik lekker een beetje in de tuin rondgehangen. Joke (de stagiaire van Thies, super leuke meid!) had haar puppy Fiets meegenomen en ik had de avond ervoor beloofd oppasdienst op me te nemen. Dus de hele middag heeft in het teken van deze super schattige puppy gestaan. Aan het eind van de middag hebben we met zijn allen eten besteld en hebben Joke, Kuki, Thies, Elke, Aleid en ik samen buiten gegeten. Een heerlijk luie maar gezellige vrijdag is het uiteindelijk geweest. ’s Avonds is iedereen bijtijds naar bed gegaan: de meesten waren nog moe van de avond ervoor en voor mij had het voornamelijk te maken met het feit dat ik er de volgende ochtend weer vroeg mijn bed uit moest: mijn avontuur met Roadtrip naar Murchison Falls national park stond voor de deur.
Zo gezegd, zo gedaan: om iets over zessen stond ik zaterdag ochtend super enthousiast naast mijn bedje. Ik had mijn wekker om half 7 gezet, maar doordat ik vroeg was gaan slapen en super enthousiast was werd ik al super vroeg wakker. Ik heb mezelf nog in kunnen houden om tot net na zessen te kunnen blijven liggen, het weekend zou druk genoeg worden. Om half 8 kwam Julius mij ophalen (omdat ikzelf geen auto mee had kunnen nemen en een boda of uber op dat tijdstip niet heel betrouwbaar is) en zijn we samen naar kantoor gereden. Daar waren op dat moment alleen Bram en Jackson al klaar om te vertrekken, de drie jongens uit Entebbe moesten nog aankomen. En hoewel Bram had gezegd dat we geen minuut later dan 8 uur zouden vertrekken (“iedereen die er om 8 uur niet is wordt achtergelaten”) hebben we toch nog even gewacht en zijn we uiteindelijk om half 9 weg gereden. Stiekem was dat ook Bram zijn planning geweest, hij heeft al iets meer ervaring met de Afrikaanse tijd. Twee joekels van landcruisers waren volgepakt met campgear, eten en een koelkastje vol met drinken en vervolgens ook met onze spullen (zoveel heb je niet nodig voor een weekendje, maar het moet toch mee) en met één auto met 4 personen en één auto met 3 personen gingen we op pad.
De reis is heel spoedig verlopen, in eerste instantie reed Bram en zat ik lekker relaxed voorin, maar uiteindelijk nam Julius het stuur over en ben ik lekker achterin geploft. Rond een uurtje of 1 kwamen we aan bij ons lunch adresje, niet heel ver meer van het park verwijderd en hebben we op ons gemak wat te eten naar binnen geschoven. Vervolgens zijn we doorgereden naar het park en begon de eerste safari. We waren de gate nog niet door of we hebben bij beide auto’s het safaridak open gegooid en vervolgens stonden er 4 Ugandese jongens hun ogen uit te kijken naar alle dieren die we tegenkwamen. Geen van allen waren ze ooit eerder op safari waren geweest en ze waren allemaal zo onwijs blij en enthousiast! Super leuk om dat mee te maken. Ikzelf was mee als mediateam en zat gewapend met mijn videocamera, fototoestel, telefoon en twee gopro’s op de passagiersstoel voorin om maar zoveel mogelijk materiaal te schieten voor de website. Zo heb ik dan ook het hele weekend doorgebracht, bepakt en bezakt met al mijn apparatuur.
Die eerste avond zouden we in het park, vlakbij de Nijl kamperen op de ‘UWA campsite’. UWA staat voor Uganda Wildlife Authority: zo’n beetje het beheer van de national parks valt onder hun beheer. En ze hebben dus ook plaatsen aangewezen in het park waar je mag kamperen. Na onze eerste middagsafari kwamen we daar tegen 7 uur aanrijden, het tijdstip waarop het in Uganda donker begint te worden. Op zich geen heel groot probleem, maar wij moesten onze tentjes nog opzetten (wat toch handiger is met een beetje licht) en er was een grote kans dat tegen de tijd dat het donker was er ineens een nijlpaard vanuit de Nijl (ha, nu ik dit schrijf vind ik dat ineens grappig: een Nijl -paard in de Nijl…) onze kant op zou komen. In principe zijn deze ’s avonds niet agressief, maar toch is het geen aanrader om hier ineens oog in oog mee te staan. Het was dus zaak om snel de tenten op te zetten en een kampvuur te maken, want als deze dieren vuur ruiken blijven ze op afstand. Gelukkig hadden we jongens bij ons die heel goed weten hoe de tentjes opgezet moeten worden en hoe ze binnen een minuut vuur kunnen maken, dus was het allemaal voor ik een keer met mijn ogen kon knipperen onderhand al geregeld. Ik heb helemaal zelf (nou ja, met hier en daar wat hulp..) mijn tentje opgezet, wat ik best knap was aangezien het pas mijn tweede keer kamperen was. Wel veilig bij Bram in de buurt, want hoewel de jongens stuk voor stuk echt super lief zijn, voelde ik me toch wat veiliger met mijn tentje naast die van Bram dan tussen de jongens in. Stom misschien, maar zo zit het nu eenmaal in mijn hoofd, ik was wel de enige vrouw in het gezelschap. Nadat al het opzetten klaar was hebben we op het kampvuur en de twee gasbranders die we bij ons hadden eten klaar gemaakt en dat opgepeuzeld, een drankje gedaan en vervolgens allemaal onze eigen tentjes opgezet.
Ik heb nog niet veel vaker zo beroerd geslapen als die nacht. Hoewel ik moe genoeg was, hield alles me wakker: het liggen op een dun matrasje op de grond, een gekko die over mijn tentje heen liep te stappen, regen die vervolgens op mijn tent aan het kletteren was en minstens drie snurkende mannen om me heen.. Ik heb uiteindelijk een uurtje of 4 geslapen en was om half 5 alweer klaar wakker. We hadden afgesproken om allemaal om half 6 op te staan, dus toen ik om 5 uur nog met mijn ogen wijd open in mijn tentje lag heb ik besloten er maar uit te gaan en buiten te gaan zitten. Het was inmiddels gelukkig droog en ik lag echt niet meer lekker op mijn harde matrasje. En wat ben ik blij dat ik eruit ben gegaan: niet lang nadat ik was gaan zitten zag ik ineens een nijlpaard vlak langs me lopen (ik zat beschermd in een soort stenen ‘huisje’ met rieten dak) richting het water! Volgens mij heeft hij me niet eens gezien en dus kon ik ongestoord kijken hoe hij daar langs me schuifelde! Wat een ongelooflijk prachtig dier! Niet lang daarna hoorde ik een wekker afgaan en vervolgens een van de jongens iedereen wakker roepen, dus wist ik dat het tijd was om mijn tent af te gaan breken. Ook dat was voor iedereen vrij vlot gedaan, maar jammer genoeg was het wel een grote bende doordat alles nat was geregend die nacht. Ik zag er vervolgens dus ook uit als een beest.. Maar ach, dat hoort er wel een beetje bij op safari. En de keuze om wit aan te doen tegen de tseetseevliegen heb ik dan ook gelijk betreurd. Leer voor de volgende keer: niet meer doen. Want ook als je wit draagt komen ze gewoon op je af jammer genoeg..
Zonder eerst te ontbijten zijn we vervolgens op ochtendsafari gedaan. Bram is lange tijd gids geweest en weet dus precies de weg, waar we het beste heen kunnen gaan om dieren te spotten en dus ook dat we vooral ’s ochtends vroeg moesten gaan om de beste rit te maken. We hebben dan ook vele giraffen, olifanten, buffels en verschillende soorten bokjes gezien. En bij ieder dier waren de jongens even enthousiast! Halverwege zijn we ergens langs de Nijl, waar op dat moment vele nijlpaarden in het water lagen, gestopt en hebben we ons eigen ontbijtje klaar gemaakt. Fantastisch om te zien hoe de andere toeristen daarop reageerden, vooral omdat de meesten het idee hebben dat je absoluut je auto niet uit mag in het park. Kun je de blik voorstellen die zij op hun gezicht hadden toen ze ons daar vervolgens met ons zevenen met onze stoeltjes, tafeltjes en gasbranders in de weer zagen!? We hebben heerlijke rolexen gemaakt (een soort pannenkoek achtig iets met een omelet) en daarbij een lekker kopje koffie. Ik kan me een slechter ontbijt op een minder aangename plek voorstellen. Na het ontbijt zijn we nog even door gegaan met dieren spotten en vervolgens hebben we om 12 uur ’s middags het pontje over de Nijl daar de zuidelijke kant van het park genomen. Daar zijn we direct doorgereden naar Red Chili, de plek waar we de komende nacht zouden kamperen. Eenmaal aangekomen hebben we weer snel onze tentjes opgebouwd (die waren nog nat van de nacht ervoor en het is niet heel bevorderlijk om ze nat in de tassen te laten zitten en hadden nu mooi de middag de tijd om te drogen), wat gegeten en vervolgens weer door naar het volgende onderdeel van de dag: een boottocht van drie uur naar de waterval. Ook dat was echt weer heel erg leuk, ondanks het feit dat we zeiknat zijn geregend in het eerste half uur. Mag de pret niet drukken, we hebben onderweg ook weer nijlpaarden, olifanten, krokodillen en bokjes kunnen zien. En het uitzicht vanaf de boot is fenomenaal! Aangekomen bij de waterval wilde uiteraard iedereen op de boot daar foto’s van maken en toen iedereen klaar was zijn we omgekeerd en terug gevaren naar ons beginpunt.
Toen we weer terugkwamen hebben we met zijn allen een drankje gedronken en vervolgens een hapje gegeten. Maar voor het eten heb ik ook even lekker gedoucht, de combinatie van een hele dag in de auto hangen, kamperen in de bush, modder van het inpakken van mijn tent, zonnebrand, anti muggen spray, zweet (het is en blijft Afrika: het was die dag en de dag ervoor bloedheet!) en zeiknat regenen was niet echt bevorderlijk voor hoe schoon ik me op dat moment nog voelde (en eruit zag..). De douche was ijskoud, maar ik ben nog nooit eerder zo blij geweest met een koude douche. Vrij vlot na het eten stortte ik behoorlijk in van vermoeidheid en had ik me voorgenomen om lekker mijn tentje op te zoeken. Toen ik echter bij de balie stond om mijn ontbijt voor de volgende dag te bestellen (we zouden het meenemen omdat we weer vroeg wilden vertrekken) rende ineens iedereen die daar binnen was uit het restaurant weg. Uiteraard was ik nieuwsgierig naar wat er aan de hand was en holde ik snel mee en wat bleek: er liep een nijlpaard met haar jong op het terrein van Red Chili. Er werd verteld dat zij al een aantal jaar regelmatig hier rondloopt en eigenlijk niemand kwaad doet, ze is gewoon lekker aan het grazen. Het advies is echter wel om te zorgen dat je een paar meter afstand houdt. Je kansen zijn vrij minimaal als het op een krachtstrijd met een nijlpaard aankomt.. En hoewel ze niet agressief zijn kunnen ze wel gevaarlijk zijn als ze schrikken of zich bedreigd voelen. Genoteerd: afstand houden. Toen ik eenmaal genoeg had van het bewonderen van Gloria (dat is de naam die ze haar gegeven hebben), oftewel, de medewerker van Red Chili besloot dat het genoeg was en dat we haar nu met rust moesten laten, heb ik binnen mijn bestelling afgemaakt en ben ik nog even met de jongens blijven zitten. Ik had voor eventjes een adrenaline kick, maar die was vervolgens ook al vrij snel uitgewerkt. Onderweg naar mijn tentje zag ik dat Bram net voor mij uit liep op de terugweg van de douche en die vertelde dat ik even moest zorgen snel in mijn tent te kruipen: hij was blijkbaar net daarvoor bijna tegen het nijlpaard opgebotst omdat zij had besloten voor zijn tentje te gaan staan grazen en hij geen lamp bij zich had op dat moment. Toch behoorlijk onder de indruk ben ik dus snel mijn tent ingedoken, van waaruit ik iets later nog even naar Gloria heb kunnen kijken omdat ze besloot terug te komen naar onze kant en ze dus achter mijn tentje blijkbaar het lekkerste gras had gevonden. Zo indrukwekkend, maar helaas won de vermoeidheid het uiteindelijk toch al vlot van me en ben ik in diepe slaap gevallen.
Om half 6 de volgende ochtend ging mijn wekker weer en waren we alweer op de laatste dag van ons reisje aanbeland. Maar we hadden nog wat mooie dingen voor de boeg: een safari in het zuidelijke gedeelte van het park en een rit naar de top van de waterval. Daar voor mijn doen een best heftige klim gedaan om vanaf de parkeerplaats bij de waterval te komen (waardoor ik vandaag helaas de hele dag al last van mijn been heb), maar die was het dubbel en dwars waard. Echt super mooi om te zien met wat voor geweld het water daar tussen de rotsen door klettert. Nadat we daar een poosje hebben rondgelopen zijn we de auto’s weer in geklommen voor onze laatste safari voordat we weer aan de reis terug naar Kampala zouden beginnen. In het zuidelijke deel van het park zijn minder dieren te vinden, voornamelijk omdat dit deel erg bebost is. Bram heeft me verteld dat dat komt doordat in de jaren 70 (geloof ik) vele dieren aan deze kant van de Nijl gestroopt werden, waaronder voornamelijk de olifanten voor hun ivoor. Aan de andere kant van het water waren ze veilig, omdat de Nijl een natuurlijke barrière vormde tegen de mens. En doordat er nu dus geen olifanten meer aan deze kant van het water leven, krijgen de bomen kans om te groeien: normaal gesproken eten de olifanten de bomen. Nu betekent dat niet dat hier helemaal geen dieren meer zitten, ze zitten gewoon veel meer beschut waardoor het lastiger is om ze te vinden. En nog een nadeel aan de bebossing: hier komen veel meer tseetseevliegen voor.. Voordat we daar erg in hadden zat de auto al vol met vliegen en waren we dus te laat om de ramen en het dak dicht te doen. Helemaal lek gestoken hebben we alle vier als malloten om ons heen zitten slaan om alles dood of de auto uit te krijgen, en vervolgens zijn we met alles dicht doorgereden. Helaas is het ons niet gelukt om nog leeuwen te kunnen vinden, die staan dus nog steeds op mijn lijstje. Moet ik toch nog maar een keer een tripje maken voor ik weer naar huis vertrek.. Maar desondanks was ook deze kant van het park erg mooi.
Tegen de middag hebben we het park weer verlaten en zijn we ergens net buiten het park wezen lunchen voordat we onze weg terug naar Kampala zouden vervolgen. Op de terugweg heb ik, samen met Bram, nog heel veel materiaal geschoten voor de website, voornamelijk van allerlei ‘typische Uganda’ taferelen, zoals mensen met geiten op een boda, vrachtwagens vol met koeien, een boda zwaar bepakt met matoke en allerlei andere dingen. Uiteindelijk ben ik nog even weggesukkeld in de auto, maar ik werd na hoouit een kwartiertje bruut wakker geschreeuwd door een of andere maffe Ugandees die dacht grappig te zijn. Hoe bedoel je, bijna doodervaring.. Was ook maar goed, want ik denk dat ik anders de hele weg terug naar huis in diepe coma had gelegen en nog vermoeider wakker zijn geworden dan ik al was. Tegen een uur of 7 was ik uiteindelijk weer ‘thuis’ op de guesthouse en ben ik na snel wat te eten naar binnen te hebben geschoven en even bij te hebben gekletst met iedereen snel mijn bed in gedoken. Het weekend was echt super gaaf, maar ik was wel helemaal doodop. Ik geloof ook niet dat het nog een minuut heeft geduurd voordat ik uiteindelijk in slaap ben gevallen.
Vandaag was het echter gewoon een dinsdag en ben ik weer naar kantoor gegaan. Daar bleek de stroom weer eens te zijn uitgevallen, dus na 2 uurtjes op kantoor ben ik samen met Emmy in de auto gestapt en naar een winkelcentrum gereden waar we vervolgens in een koffietent ons mobiele kantoor hebben opgezet en de rest van de dag hebben zitten werken. Vrijdag staat de deadline om live te gaan met de nieuwe website, dus komende week word nog lekker druk! Maar daarna wordt het hopelijk ook iets rustiger, waardoor ik dan ook (eindelijk) fatsoenlijk met mijn stageopdrachten aan de slag kan. Tot nu toe heb ik daar geen prioriteit aan gegeven, omdat er genoeg ander werk te doen is, maar nu wordt het wel echt een keer tijd om me ook daar op te gaan storten. Voorlopig heb ik niet echt plannen meer staan, naast het feit dat ik volgend weekend Fietsdienst heb (wat inhoudt dat ik een weekend op puppy Fiets moet passen) en even bij het mountainbikefestival van Thies wil gaan kijken. Hoogstwaarschijnlijk zit voor het einde van de week mijn weekend al wel weer vol en zal ik binnenkort weer genoeg te vertellen hebben. Voor nu zit het verhaal er weer even op en ga ik straks weer lekker mijn bed opzoeken, ik heb nog wel een beetje slaap nodig voor ik weer terug ben op mijn normale niveau wat dat betreft.
Tot snel allemaal!
Liefs Marin
Het is nog maar een paar dagen geleden dat ik mijn vorige blog schreef, maar in de afgelopen dagen heb ik zoveel meegemaakt wat ik graag met jullie wil delen..
26 april heb ik, zoals gezegd, nog gewoon gewerkt. Een gewone werkdag, maar wel wat chaotisch. Iedereen was met vanalles tegelijk druk en midden op de dag kwamen ook Boris en Kerensa terug van hun oppas-avontuur op een lodge bij Lake Mutanda. Uiteraard vol met verhalen waar ik maar wat graag naar wilde luisteren, maar wat ook betekende dat het werk er een beetje ‘bij in schoot’. Maar aangezien ik de volgende dag vrij zou zijn (’s avonds was de Koningsnacht viering op de ambassade en zowel Bram als Emmy hadden me aangeraden de volgende dag vooral te gebruiken om bij te komen) en vervolgens van zaterdag tot en met maandag op safari zou gaan, waren er toch nog wel behoorlijk wat dingen ter voorbereiding die ik echt af moest maken. Onder andere het boodschappen doen, normaal gesproken een vrij simpel klusje, maar voor 7 man waarvan 5 locals (met ook wat andere wensen qua eten) was dit toch nog best een uitdaging. Gelukkig had ik samen met Bram al wel een shopping list gemaakt wat het weer makkelijker maakte, maar (ik zou bijna zeggen: uiteraard) bij de ene winkel waar ik had gedacht alles te vinden was dit natuurlijk niet het geval, wat weer een rit naar 3 verschillende winkels inhield. Eenmaal terug daarmee op kantoor zat ook de dag er gelijk weer op (ik moest wel op tijd klaar zijn voor de komende avond!) en ben ik naar huis ‘gevlogen’ op een boda.
Waar ik had gedacht nog wel even wat tijd te hebben, bleek in de praktijk dat ik, na even met Elke en Kuki (die net ’s ochtends was thuisgekomen van haar avonturen in Burundi) te hebben gekletst, nog net genoeg tijd had om snel te douchen en wat eten in mijn mond te duwen voordat onze ‘taxi’ voor de deur stond. Een vriend van Kuki had aangeboden om ons met de auto op te halen en daar naartoe te gaan. Hij was ook mijn ‘plus one’, aangezien Kuki ook al iemand mee nam. Helemaal top, hoefden we niet met een boda of uber door de stad te scheuren.. In de auto begon Kuki al met de voorbereidingen: we hebben de meest foute, typisch Nederlandse muziek op vol volume gezet en uit volle borst mee zitten zingen. Ik kan je vertellen dat het vele rare blikken van de Ugandezen op straat heeft opgeleverd! Maar wat hebben we een lol gehad.
Om half 7 begon het ‘feest’, en hoewel we om 6 uur thuis weg waren gereden kwamen we, door de wereldberoemde files in Kampala pas om 7 uur aan bij de ambassade. Ik vond het nog wel even spannend of Mike mee naar binnen zou mogen, omdat het in principe alleen is voor Nederlanders en hun partner, maar aan de andere kant: hoe zouden zij nou kunnen weten of Mike wel of niet mijn partner is. Al snel bleek ik me om niks druk te hebben gemaakt: ze vroegen niet eens naar zijn naam en we mochten zo doorlopen. Ik heb niet eens iets hoeven zeggen, blijkbaar is mijn hoofd Nederlands genoeg.. Binnen aangekomen was het al een drukte van jewelste, voornamelijk veel gekletst. En het was gewoon bizar om zoveel Nederlands om me heen te horen! Uiteraard ben ik wel gewend om Nederlands te praten, met mijn Nederlandse stagebedrijf, guest house, huisgenoten en de groep expats, maar nu sprak vrijwel iedereen om mij heen ook Nederlands! Het eerste deel van de avond was nog een beetje saai, speeches en dat soort onzin, maar met de Nederlanders die ik er kende had ik al een leuke tijd. Toen uiteindelijk al het officiële geklets over was (en ook een paar biertjes later) begonnen de hapjes rond te komen: Bitterballen, frikandelletjes, blokjes kaas, haring, je kon het zo gek niet bedenken of het kwam langs. Mijn ‘taak’ voor de avond (die ik mezelf had toebedeeld) was om vooral te zorgen dat niemand (uiteraard ik zelf daarbij inbegrepen) zonder bier stond.. En dat heb ik geweten, ik ben de hele avond bier aan het aanslepen geweest! Zit toch dat horeca bloed nog een beetje in me… Ik heb ook niemand horen klagen, volgens mij vonden ze het wel prettig en ik heb er geen hekel aan om het te doen. Uiteindelijk begonnen onze dj’s (Belgen… hoe kan je nou een Nederlands feestje geven en Belgen als dj neerzetten! Die weten toch niet wat de goede Koningsdag muziek is!) na een poosje met het draaien van de goede dansbare muziek en zijn we met de hele club naar de dansvloer verhuisd, waar het een groot gekkenhuis is geworden. Zelfs de ambassadeur had zijn nette pak verruild voor een prachtige oranje bolletjes trui en ging helemaal uit zijn dak. Heerlijk om een écht Nederlands feest te hebben, midden in Kampala. Hoewel het feest officieel om half 11 afgelopen zou zijn, zijn we volgens mij tot ruim 12 uur door gegaan voordat we uiteindelijk met verschillende taxi’s naar één van de clubs in Kampala zijn verhuisd. Jammer genoeg vond ik het feest daar minder geslaagd (het echt Nederlandse sfeertje was er wel een beetje vanaf en de muziek was ruk), maar toch heb ik het nog een uurtje of 2 volgehouden voordat ik samen met Aleid en Thies een uber heb gepakt naar huis. Het is een zeer geslaagde avond geweest met veel slap geouwehoer, gedans en bier, vooral veel bier. Maar zo hoort het ook op Koningsnacht!
De volgende dag had ik dus, zoals gezegd, lekker vrij. Ik heb dan ook goed gebruik gemaakt van het feit dat ik kon uitslapen en niks hoefde te doen. Samen met Kuki heb ik om half 12 ‘ontbeten’ met bestelde hamburgers en vervolgens heb ik lekker een beetje in de tuin rondgehangen. Joke (de stagiaire van Thies, super leuke meid!) had haar puppy Fiets meegenomen en ik had de avond ervoor beloofd oppasdienst op me te nemen. Dus de hele middag heeft in het teken van deze super schattige puppy gestaan. Aan het eind van de middag hebben we met zijn allen eten besteld en hebben Joke, Kuki, Thies, Elke, Aleid en ik samen buiten gegeten. Een heerlijk luie maar gezellige vrijdag is het uiteindelijk geweest. ’s Avonds is iedereen bijtijds naar bed gegaan: de meesten waren nog moe van de avond ervoor en voor mij had het voornamelijk te maken met het feit dat ik er de volgende ochtend weer vroeg mijn bed uit moest: mijn avontuur met Roadtrip naar Murchison Falls national park stond voor de deur.
Zo gezegd, zo gedaan: om iets over zessen stond ik zaterdag ochtend super enthousiast naast mijn bedje. Ik had mijn wekker om half 7 gezet, maar doordat ik vroeg was gaan slapen en super enthousiast was werd ik al super vroeg wakker. Ik heb mezelf nog in kunnen houden om tot net na zessen te kunnen blijven liggen, het weekend zou druk genoeg worden. Om half 8 kwam Julius mij ophalen (omdat ikzelf geen auto mee had kunnen nemen en een boda of uber op dat tijdstip niet heel betrouwbaar is) en zijn we samen naar kantoor gereden. Daar waren op dat moment alleen Bram en Jackson al klaar om te vertrekken, de drie jongens uit Entebbe moesten nog aankomen. En hoewel Bram had gezegd dat we geen minuut later dan 8 uur zouden vertrekken (“iedereen die er om 8 uur niet is wordt achtergelaten”) hebben we toch nog even gewacht en zijn we uiteindelijk om half 9 weg gereden. Stiekem was dat ook Bram zijn planning geweest, hij heeft al iets meer ervaring met de Afrikaanse tijd. Twee joekels van landcruisers waren volgepakt met campgear, eten en een koelkastje vol met drinken en vervolgens ook met onze spullen (zoveel heb je niet nodig voor een weekendje, maar het moet toch mee) en met één auto met 4 personen en één auto met 3 personen gingen we op pad.
De reis is heel spoedig verlopen, in eerste instantie reed Bram en zat ik lekker relaxed voorin, maar uiteindelijk nam Julius het stuur over en ben ik lekker achterin geploft. Rond een uurtje of 1 kwamen we aan bij ons lunch adresje, niet heel ver meer van het park verwijderd en hebben we op ons gemak wat te eten naar binnen geschoven. Vervolgens zijn we doorgereden naar het park en begon de eerste safari. We waren de gate nog niet door of we hebben bij beide auto’s het safaridak open gegooid en vervolgens stonden er 4 Ugandese jongens hun ogen uit te kijken naar alle dieren die we tegenkwamen. Geen van allen waren ze ooit eerder op safari waren geweest en ze waren allemaal zo onwijs blij en enthousiast! Super leuk om dat mee te maken. Ikzelf was mee als mediateam en zat gewapend met mijn videocamera, fototoestel, telefoon en twee gopro’s op de passagiersstoel voorin om maar zoveel mogelijk materiaal te schieten voor de website. Zo heb ik dan ook het hele weekend doorgebracht, bepakt en bezakt met al mijn apparatuur.
Die eerste avond zouden we in het park, vlakbij de Nijl kamperen op de ‘UWA campsite’. UWA staat voor Uganda Wildlife Authority: zo’n beetje het beheer van de national parks valt onder hun beheer. En ze hebben dus ook plaatsen aangewezen in het park waar je mag kamperen. Na onze eerste middagsafari kwamen we daar tegen 7 uur aanrijden, het tijdstip waarop het in Uganda donker begint te worden. Op zich geen heel groot probleem, maar wij moesten onze tentjes nog opzetten (wat toch handiger is met een beetje licht) en er was een grote kans dat tegen de tijd dat het donker was er ineens een nijlpaard vanuit de Nijl (ha, nu ik dit schrijf vind ik dat ineens grappig: een Nijl -paard in de Nijl…) onze kant op zou komen. In principe zijn deze ’s avonds niet agressief, maar toch is het geen aanrader om hier ineens oog in oog mee te staan. Het was dus zaak om snel de tenten op te zetten en een kampvuur te maken, want als deze dieren vuur ruiken blijven ze op afstand. Gelukkig hadden we jongens bij ons die heel goed weten hoe de tentjes opgezet moeten worden en hoe ze binnen een minuut vuur kunnen maken, dus was het allemaal voor ik een keer met mijn ogen kon knipperen onderhand al geregeld. Ik heb helemaal zelf (nou ja, met hier en daar wat hulp..) mijn tentje opgezet, wat ik best knap was aangezien het pas mijn tweede keer kamperen was. Wel veilig bij Bram in de buurt, want hoewel de jongens stuk voor stuk echt super lief zijn, voelde ik me toch wat veiliger met mijn tentje naast die van Bram dan tussen de jongens in. Stom misschien, maar zo zit het nu eenmaal in mijn hoofd, ik was wel de enige vrouw in het gezelschap. Nadat al het opzetten klaar was hebben we op het kampvuur en de twee gasbranders die we bij ons hadden eten klaar gemaakt en dat opgepeuzeld, een drankje gedaan en vervolgens allemaal onze eigen tentjes opgezet.
Ik heb nog niet veel vaker zo beroerd geslapen als die nacht. Hoewel ik moe genoeg was, hield alles me wakker: het liggen op een dun matrasje op de grond, een gekko die over mijn tentje heen liep te stappen, regen die vervolgens op mijn tent aan het kletteren was en minstens drie snurkende mannen om me heen.. Ik heb uiteindelijk een uurtje of 4 geslapen en was om half 5 alweer klaar wakker. We hadden afgesproken om allemaal om half 6 op te staan, dus toen ik om 5 uur nog met mijn ogen wijd open in mijn tentje lag heb ik besloten er maar uit te gaan en buiten te gaan zitten. Het was inmiddels gelukkig droog en ik lag echt niet meer lekker op mijn harde matrasje. En wat ben ik blij dat ik eruit ben gegaan: niet lang nadat ik was gaan zitten zag ik ineens een nijlpaard vlak langs me lopen (ik zat beschermd in een soort stenen ‘huisje’ met rieten dak) richting het water! Volgens mij heeft hij me niet eens gezien en dus kon ik ongestoord kijken hoe hij daar langs me schuifelde! Wat een ongelooflijk prachtig dier! Niet lang daarna hoorde ik een wekker afgaan en vervolgens een van de jongens iedereen wakker roepen, dus wist ik dat het tijd was om mijn tent af te gaan breken. Ook dat was voor iedereen vrij vlot gedaan, maar jammer genoeg was het wel een grote bende doordat alles nat was geregend die nacht. Ik zag er vervolgens dus ook uit als een beest.. Maar ach, dat hoort er wel een beetje bij op safari. En de keuze om wit aan te doen tegen de tseetseevliegen heb ik dan ook gelijk betreurd. Leer voor de volgende keer: niet meer doen. Want ook als je wit draagt komen ze gewoon op je af jammer genoeg..
Zonder eerst te ontbijten zijn we vervolgens op ochtendsafari gedaan. Bram is lange tijd gids geweest en weet dus precies de weg, waar we het beste heen kunnen gaan om dieren te spotten en dus ook dat we vooral ’s ochtends vroeg moesten gaan om de beste rit te maken. We hebben dan ook vele giraffen, olifanten, buffels en verschillende soorten bokjes gezien. En bij ieder dier waren de jongens even enthousiast! Halverwege zijn we ergens langs de Nijl, waar op dat moment vele nijlpaarden in het water lagen, gestopt en hebben we ons eigen ontbijtje klaar gemaakt. Fantastisch om te zien hoe de andere toeristen daarop reageerden, vooral omdat de meesten het idee hebben dat je absoluut je auto niet uit mag in het park. Kun je de blik voorstellen die zij op hun gezicht hadden toen ze ons daar vervolgens met ons zevenen met onze stoeltjes, tafeltjes en gasbranders in de weer zagen!? We hebben heerlijke rolexen gemaakt (een soort pannenkoek achtig iets met een omelet) en daarbij een lekker kopje koffie. Ik kan me een slechter ontbijt op een minder aangename plek voorstellen. Na het ontbijt zijn we nog even door gegaan met dieren spotten en vervolgens hebben we om 12 uur ’s middags het pontje over de Nijl daar de zuidelijke kant van het park genomen. Daar zijn we direct doorgereden naar Red Chili, de plek waar we de komende nacht zouden kamperen. Eenmaal aangekomen hebben we weer snel onze tentjes opgebouwd (die waren nog nat van de nacht ervoor en het is niet heel bevorderlijk om ze nat in de tassen te laten zitten en hadden nu mooi de middag de tijd om te drogen), wat gegeten en vervolgens weer door naar het volgende onderdeel van de dag: een boottocht van drie uur naar de waterval. Ook dat was echt weer heel erg leuk, ondanks het feit dat we zeiknat zijn geregend in het eerste half uur. Mag de pret niet drukken, we hebben onderweg ook weer nijlpaarden, olifanten, krokodillen en bokjes kunnen zien. En het uitzicht vanaf de boot is fenomenaal! Aangekomen bij de waterval wilde uiteraard iedereen op de boot daar foto’s van maken en toen iedereen klaar was zijn we omgekeerd en terug gevaren naar ons beginpunt.
Toen we weer terugkwamen hebben we met zijn allen een drankje gedronken en vervolgens een hapje gegeten. Maar voor het eten heb ik ook even lekker gedoucht, de combinatie van een hele dag in de auto hangen, kamperen in de bush, modder van het inpakken van mijn tent, zonnebrand, anti muggen spray, zweet (het is en blijft Afrika: het was die dag en de dag ervoor bloedheet!) en zeiknat regenen was niet echt bevorderlijk voor hoe schoon ik me op dat moment nog voelde (en eruit zag..). De douche was ijskoud, maar ik ben nog nooit eerder zo blij geweest met een koude douche. Vrij vlot na het eten stortte ik behoorlijk in van vermoeidheid en had ik me voorgenomen om lekker mijn tentje op te zoeken. Toen ik echter bij de balie stond om mijn ontbijt voor de volgende dag te bestellen (we zouden het meenemen omdat we weer vroeg wilden vertrekken) rende ineens iedereen die daar binnen was uit het restaurant weg. Uiteraard was ik nieuwsgierig naar wat er aan de hand was en holde ik snel mee en wat bleek: er liep een nijlpaard met haar jong op het terrein van Red Chili. Er werd verteld dat zij al een aantal jaar regelmatig hier rondloopt en eigenlijk niemand kwaad doet, ze is gewoon lekker aan het grazen. Het advies is echter wel om te zorgen dat je een paar meter afstand houdt. Je kansen zijn vrij minimaal als het op een krachtstrijd met een nijlpaard aankomt.. En hoewel ze niet agressief zijn kunnen ze wel gevaarlijk zijn als ze schrikken of zich bedreigd voelen. Genoteerd: afstand houden. Toen ik eenmaal genoeg had van het bewonderen van Gloria (dat is de naam die ze haar gegeven hebben), oftewel, de medewerker van Red Chili besloot dat het genoeg was en dat we haar nu met rust moesten laten, heb ik binnen mijn bestelling afgemaakt en ben ik nog even met de jongens blijven zitten. Ik had voor eventjes een adrenaline kick, maar die was vervolgens ook al vrij snel uitgewerkt. Onderweg naar mijn tentje zag ik dat Bram net voor mij uit liep op de terugweg van de douche en die vertelde dat ik even moest zorgen snel in mijn tent te kruipen: hij was blijkbaar net daarvoor bijna tegen het nijlpaard opgebotst omdat zij had besloten voor zijn tentje te gaan staan grazen en hij geen lamp bij zich had op dat moment. Toch behoorlijk onder de indruk ben ik dus snel mijn tent ingedoken, van waaruit ik iets later nog even naar Gloria heb kunnen kijken omdat ze besloot terug te komen naar onze kant en ze dus achter mijn tentje blijkbaar het lekkerste gras had gevonden. Zo indrukwekkend, maar helaas won de vermoeidheid het uiteindelijk toch al vlot van me en ben ik in diepe slaap gevallen.
Om half 6 de volgende ochtend ging mijn wekker weer en waren we alweer op de laatste dag van ons reisje aanbeland. Maar we hadden nog wat mooie dingen voor de boeg: een safari in het zuidelijke gedeelte van het park en een rit naar de top van de waterval. Daar voor mijn doen een best heftige klim gedaan om vanaf de parkeerplaats bij de waterval te komen (waardoor ik vandaag helaas de hele dag al last van mijn been heb), maar die was het dubbel en dwars waard. Echt super mooi om te zien met wat voor geweld het water daar tussen de rotsen door klettert. Nadat we daar een poosje hebben rondgelopen zijn we de auto’s weer in geklommen voor onze laatste safari voordat we weer aan de reis terug naar Kampala zouden beginnen. In het zuidelijke deel van het park zijn minder dieren te vinden, voornamelijk omdat dit deel erg bebost is. Bram heeft me verteld dat dat komt doordat in de jaren 70 (geloof ik) vele dieren aan deze kant van de Nijl gestroopt werden, waaronder voornamelijk de olifanten voor hun ivoor. Aan de andere kant van het water waren ze veilig, omdat de Nijl een natuurlijke barrière vormde tegen de mens. En doordat er nu dus geen olifanten meer aan deze kant van het water leven, krijgen de bomen kans om te groeien: normaal gesproken eten de olifanten de bomen. Nu betekent dat niet dat hier helemaal geen dieren meer zitten, ze zitten gewoon veel meer beschut waardoor het lastiger is om ze te vinden. En nog een nadeel aan de bebossing: hier komen veel meer tseetseevliegen voor.. Voordat we daar erg in hadden zat de auto al vol met vliegen en waren we dus te laat om de ramen en het dak dicht te doen. Helemaal lek gestoken hebben we alle vier als malloten om ons heen zitten slaan om alles dood of de auto uit te krijgen, en vervolgens zijn we met alles dicht doorgereden. Helaas is het ons niet gelukt om nog leeuwen te kunnen vinden, die staan dus nog steeds op mijn lijstje. Moet ik toch nog maar een keer een tripje maken voor ik weer naar huis vertrek.. Maar desondanks was ook deze kant van het park erg mooi.
Tegen de middag hebben we het park weer verlaten en zijn we ergens net buiten het park wezen lunchen voordat we onze weg terug naar Kampala zouden vervolgen. Op de terugweg heb ik, samen met Bram, nog heel veel materiaal geschoten voor de website, voornamelijk van allerlei ‘typische Uganda’ taferelen, zoals mensen met geiten op een boda, vrachtwagens vol met koeien, een boda zwaar bepakt met matoke en allerlei andere dingen. Uiteindelijk ben ik nog even weggesukkeld in de auto, maar ik werd na hoouit een kwartiertje bruut wakker geschreeuwd door een of andere maffe Ugandees die dacht grappig te zijn. Hoe bedoel je, bijna doodervaring.. Was ook maar goed, want ik denk dat ik anders de hele weg terug naar huis in diepe coma had gelegen en nog vermoeider wakker zijn geworden dan ik al was. Tegen een uur of 7 was ik uiteindelijk weer ‘thuis’ op de guesthouse en ben ik na snel wat te eten naar binnen te hebben geschoven en even bij te hebben gekletst met iedereen snel mijn bed in gedoken. Het weekend was echt super gaaf, maar ik was wel helemaal doodop. Ik geloof ook niet dat het nog een minuut heeft geduurd voordat ik uiteindelijk in slaap ben gevallen.
Vandaag was het echter gewoon een dinsdag en ben ik weer naar kantoor gegaan. Daar bleek de stroom weer eens te zijn uitgevallen, dus na 2 uurtjes op kantoor ben ik samen met Emmy in de auto gestapt en naar een winkelcentrum gereden waar we vervolgens in een koffietent ons mobiele kantoor hebben opgezet en de rest van de dag hebben zitten werken. Vrijdag staat de deadline om live te gaan met de nieuwe website, dus komende week word nog lekker druk! Maar daarna wordt het hopelijk ook iets rustiger, waardoor ik dan ook (eindelijk) fatsoenlijk met mijn stageopdrachten aan de slag kan. Tot nu toe heb ik daar geen prioriteit aan gegeven, omdat er genoeg ander werk te doen is, maar nu wordt het wel echt een keer tijd om me ook daar op te gaan storten. Voorlopig heb ik niet echt plannen meer staan, naast het feit dat ik volgend weekend Fietsdienst heb (wat inhoudt dat ik een weekend op puppy Fiets moet passen) en even bij het mountainbikefestival van Thies wil gaan kijken. Hoogstwaarschijnlijk zit voor het einde van de week mijn weekend al wel weer vol en zal ik binnenkort weer genoeg te vertellen hebben. Voor nu zit het verhaal er weer even op en ga ik straks weer lekker mijn bed opzoeken, ik heb nog wel een beetje slaap nodig voor ik weer terug ben op mijn normale niveau wat dat betreft.
Tot snel allemaal!
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
