Nieuwe avonturen
Blijf op de hoogte en volg Marin
04 April 2018 | Oeganda, Lyantonde
Hallo allemaal!
It has been a while.. Ik had al gezegd dat het bloggen wat minder frequent zou worden, maar ik had ook niet verwacht dat het bijna twee weken zou gaan duren tot mijn volgende blog.. En het ligt er niet aan dat ik niks interessants te vertellen heb, maar puur aan het feit dat ik onwijs druk ben. Dus, ik hoop dat je er goed voor zit, want het beloofd weer een paar hoofdstukken van het boek te gaan worden. Pak er een lekker drankje bij en voor de liefhebber een snack, want ik heb veel leuks te vertellen! Daar gaan we.
Ik was gebleven bij 21 maart, dus laten we de draad daar oppakken. 22 maart was een donderdag en als ik het me goed herinner was het eindelijk eens goed weer. Bekka zou me weer om 9.45 ophalen om naar het werk te gaan, maar hij was wat aan de late kant. Heeft me wel gelijk een heel belangrijke les geleerd: Niet buiten de poort gaan staan wachten. Dit had ik wel gedaan, en al vrij snel nadat ik buiten de poort was gaan staan kwam er een klein vrachtautootje langsrijden. De man die daarin reed keek me zo opvallend aan dat ik hem maar vriendelijk goedemorgen zei. Ik dacht dat het daarmee klaar zou zijn, maar toen hij me net voorbij was stampte hij vol op de rem en sprong er een meisje uit de auto dat met haar telefoon in de hand naar me toe gerend kwam. Ze kwam mijn nummer halen voor de man achter het stuur. Vol verbazing vroeg ik waarom dan, maar dat kon ze me niet vertellen: hij wilde gewoon mijn nummer. Ik heb daar vriendelijk voor bedankt (waarom zou ik mijn telefoonnummer aan een wildvreemde geven) en tegelijkertijd kwam Tucker (onze bewaker) aangehold of er iets aan de hand was en of ik zijn hulp nodig had. Gelukkig droop het meisje al snel af en was het daarmee alsnog klaar. Sinds dien wacht ik altijd braaf binnen de gate…
Eenmaal aangekomen op het werk heb ik me voornamelijk bezig gehouden met foto’s maken van alle kampeerspullen zodat ik een nieuwe paklijst voor de jongens die hier werken in elkaar kon zetten en wat overige rommelklusjes die maar bleven liggen. Opeens kwam Boris met de opmerking dat iedereen dat weekend weg zou zijn en zou vertrekken op vrijdag, wat zou ik dan vrijdag in mijn eentje op kantoor doen? Emmy had al snel bedacht dat ik dan ook maar lekker thuis moest blijven en dus een lekker lang weekend zou hebben. Wat een straf! Vrijdag heb ik vervolgens voornamelijk besteed aan het werken aan mijn schoolopdrachten (wat nou, lekker weekend.. gewoon werken!), het uitzoeken wat ik de komende dagen kon gaan doen en kletsen met Thies en Elke (de eigenaars van mijn guest house). Ik heb ook eindelijk een goede supermarkt gevonden die echt mega groot is en alles verkoopt wat je nodig kan hebben, waar ik dus ook flink inkopen heb gedaan. Misschien had ik wat beter na moeten denken bij het feit dat ik terug nog een half uur op de boda moest, wat niet echt een heel groot succes wat met een rugtas vol op mijn borst en in beide handen een grote tas vol met boodschappen.. Maar ik kon in ieder geval weer even vooruit!
Op zaterdagochtend kwam er een nieuw meisje naar de guest house die hier ook voorlopig zou komen wonen, wat betekent dat we nu met drie Nederlandse meiden hier zitten. Met Kuki was het de afgelopen dagen al gebleken dat het erg gezellig was, regelmatig samen eten of gewoon lekker een drankje doen, maar die was dit hele weekend weg. Aleid blijkt ook hartstikke aardig te zijn, we hebben een hele poos lekker zitten praten, samen geluncht van mijn leftovers en ’s middags zijn we samen wezen zwemmen. Dat had ik al vrij lang niet gedaan en voor haar is het een beetje een dingetje om dat iedere week te doen. Thies heeft ons een fatsoenlijk zwembad in de buurt gewezen, bij een internationale school dus zijn we met twee boda’s die kant op gegaan. Lekker een uurtje baantjes aan het trekken geweest, dat was best even prima. Het was echt onwijs warm weer, dus ik vond het heerlijk om even lekker bezig te zijn en een beetje af te koelen in het zwembad. Naderhand heb ik heerlijk in de hangmat liggen relaxen, het zwemmen had met wel lekker loom gemaakt. Dus ook die dag is er verder weinig productiefs uitgekomen. Zondag heb ik vervolgens een filmmarathon dag gehouden en heb ik als enige productieve een bezoekje gebracht aan een restaurant in de buurt. Niet om te eten, maar om een lunch te bespreken voor later die week. Volgens internet zouden ze alleen vrijdag, zaterdag en zondag open zijn en natuurlijk was er geen telefoonnummer te vinden (het is en blijft Afrika), dus heb ik Bekka maar gebeld of hij me even op en neer kon brengen. Na een gesprekje met de manager (een super aardige Australiër) waarbij ik al snel goede afspraken had gemaakt heb ik samen met Bekka nog wat gedronken en zijn we weer terug naar huis gereden. Ik vind het wel leuk om Bekka wat beter te leren kennen en hij verteld echt super veel over Uganda en hoe de cultuur hier ‘werkt’, dus ik leer er ook gewoon heel veel van. Daarnaast is het ook gewoon heel gezellig, al blijft er vaak wel een ongemakkelijk sfeertje hangen omdat ik me een soort van schuldig voel dat ik zijn kostbare tijd in beslag neem, maar het idee heb dat hij dat niet zegt (met mij een drankje doen betekent geen betalende klanten in die tijd)..
Op Maandag begon weer een nieuwe werkweek en dus stond ik netjes om 10 uur weer op de stoep bij Roadtrip. Ik heb weer een nieuwe taak gekregen: het bijwerken van de foto’s op de nieuwe website en het uitzoeken van de gehele foto voorraad. Echt een leuk klusje, want ik heb alle prachtige foto’s die ze van verschillende klanten hebben gekregen mogen bewonderen en daarmee inspiratie op kunnen doen voor mijn eigen trips. Het aanpassen van de website is ook echt fascinerend, want het gaat erom dat je moet zorgen dat de website zo vindbaar mogelijk is in Google. Best een technisch verhaal, maar daar zitten dus hele strategieën achter. Voor mij dus een sport om te zorgen dat het allemaal klopt binnen deze strategieën. Ik vind het erg leuk om te doen en dat is dus ook waar vrijwel mijn hele week om heeft gedraaid. Het is namelijk ook allemaal best veel werk. ’s Avonds veelal met Aleid samen gegeten en lekker zitten kletsen voordat het tijd was om naar bed te gaan. Tussendoor ben ik ook nog bezig geweest met de organisatie van de lunch van donderdag. In Uganda is Pasen best een groot iets en het is bij Roadtrip een beetje traditie geworden heb ik begrepen om een lunch te doen met al het personeel (mechanics en kantoor). Als stagiaire heb ik de organisatie hiervan als taak op me gekregen. Op zich is dit niet heel moeilijk geweest: ik ben zondag bij het restaurant langs geweest, heb terug op kantoor overlegd en heb vervolgens Dan (de manager van het restaurant) gebeld om alles te reserveren.
Woensdag ochtend moest ik voor het eerst vroeg op kantoor zijn omdat ik mijn eerste drop-off van een auto dan zou kunnen bijwonen. Het was de bedoeling dat ik mee zou krijgen hoe het afleveren van een huurauto in zijn werk gaat, hoe Julius (de persoon die dit negen van de tien keer regelt) dat aanpakt en wat er allemaal bij verteld moet worden. Met een klein beetje moeite stond ik dus woensdag, volgens afspraak, netjes om 8 uur ’s morgens op de stoep bij kantoor. Er was echter niemand te bekennen en alle deuren zaten nog op slot. Ik heb dus mijn laptop maar buiten op de veranda opgestart en ben aan het werk gegaan totdat uiteindelijk Boris van binnenuit de deur open maakte en me vertelde dat de auto de avond van tevoren al was afgeleverd. Ze hadden alleen vergeten om mij daar even van op de hoogte te brengen jammer genoeg. Ach, betekende in ieder geval dat ik al vroeg actief was. Heel actief heb ik die dag echter niet kunnen zijn: er was door het slechte weer en werk aan het netwerk de hele dag geen stroom. Mijn laptopje had al vrij snel de moed opgegeven, waardoor ik niet zoveel meer kon doen. Er waren echter wel wat klusjes die zonder pc gedaan konden worden, dus heb ik me daarop gestort. Éen daarvan was het uittesten of ik in een 3deurs Rav4 (1 van de 4 verschillende huurauto’s die Roadtrip heeft) drie personen plus camping uitrusting gepropt kon krijgen. Allereerst heb ik twee jongens van de werkplaats gevraagd even met mij in de auto te stappen om te testen of het fatsoenlijk zou passen, en dat was helemaal gelukt. Heeft wel voor wat hilariteit bij mij gezorgd: je had de jongens moeten zien kijken! Die hebben zich vast afgevraagd wat deze muzungu zich nu weer in haar hoofd had gehaald. Afijn, na het testen van de mensen was het ook tijd om te kijken of alle spullen zouden passen, maar helaas bleek al snel dat dat absoluut niet zou lukken als je ook nog (minimaal) bagage mee wilt nemen. Dus het hele spelletje nog een keer uitgevoerd bij een 5deurs Rav4, die zijn namelijk net iets groter. En dat paste met gemak, dus mijn tetris puzzel was opgelost. Nu vraag je je misschien af waarom dit allemaal uitgetest moest worden, maar dat zal ik later nog uitleggen…
Donderdag was de dag van de lunch en heb ik opdracht gekregen om samen met Jackson, een van de jongens van de werkplaats, ook nog even wat te drinken en andere inkopen te halen bij de supermarkt in de buurt van Roadtrip. Samen zijn we met de auto op stap gegaan en hebben we alle inkopen gedaan en vervolgens de lunch opgehaald. Op de terugweg mocht ik zelfs (voor het eerst!) een stukje rijden! En echt, dat is zo bizar. Ik heb inmiddels ruim 11 jaar mijn rijbewijs en denk dat ik inmiddels best wat kilometers heb gereden, sinds afgelopen Kerst zelfs aan de (voor mij) ‘verkeerde kant van de weg’ in Engeland en Schotland. Maar het is zo bizar om dan ineens het stuur aan de rechterkant van de auto te hebben zitten! Gelukkig reed ik in een automaat, wat dus gelukkig inhoudt dat je niet met je (voor je gevoel) verkeerde hand hoeft te schakelen (dat zit namelijk nog steeds in het midden van de auto en moet je dus ineens met links doen), maar je zit rechts in de auto en rijdt aan de linkerkant van de weg. En het is dan heel erg lastig om de grootte van de auto om je heen te bepalen, omdat je dat zo goed kent vanuit de andere kant van de auto. Ik heb niet heel ver gereden en het was ook nog eens ontzettend druk op de weg wat betekent dat ik niet echt door kon rijden, maar het was wel ontzettend gaaf. En Jackson vond ook dat ik het echt heel erg goed deed. Ik was wel echt blij dat hij naast me zat, want daardoor heeft hij me een aantal heel goede tips gegeven voor het rijden hier in Uganda en in het bijzonder in het drukke Kampala. Zo blijkt het de kunst, en dat had ik ook al eerder van anderen gehoord, om vooral nooit volledig te stoppen. Regels lijken ze hier niet te kennen, wat dus betekent dat de brutaalste vaak voor gaat. Niet stoppen houdt dus in dat, waar je ook heen wilt, je de auto gewoon langzaam aan door laat rollen die kant op. En op de een of andere manier lijkt het allemaal ook echt te werken, want het overige verkeer beweegt zich dan vrijwel moeiteloos om je heen. Niks beleefdheden, niks rekening houden met anderen: ik wil dáár heen dus ik ga dáár heen. Heel apart, maar ik vond het wel weer een heel gave ervaring.
De lunch bleek een groot succes: we hadden twee grote picknicktafels tegen elkaar aan gezet in de tuin en hebben met zijn allen lekker zitten smullen van de kip met patatjes en salade. Ik vond het vooral geweldig om te merken hoe leuk de jongens dit vonden. Na de lunch hebben we nog bingo gespeeld waarbij als prijzen wat typisch Hollandse lekkernijen zijn vergeven zoals drop en stroopwafels. Geweldig om te zien hoe fanatiek iedereen was! Ik heb er echt ontzettend van genoten, en misschien nog wel meer door te zien hoe erg de anderen ervan genoten. Erg blij dat alles goed gelukt was en dat het dus ook goed in de smaak viel. Na het lunchen hebben we op kantoor nog wat laatste dingen afgehandeld, aangezien het komende weekend een lang weekend zou zijn door goede vrijdag en Pasen. Ik had dan ook vrijdag en maandag vrij.
Nu komt ook gelijk de reden waarom ik de auto aan het ‘passen’ ben geweest met inpakken: ’s Middags mocht ik deze namelijk mee naar huis nemen om er het weekend mee op stap te gaan! Ik had eerder die week thuis laten vallen dat ik zo graag iets wilde gaan doen dit weekend, omdat we ten eerste vier dagen vrij waren en ten tweede ik niet in Uganda ben om alleen lawaaierig Kampala te ontdekken. Dus hadden Aleid, Kuki en ik verschillende bestemmingen waar we graag heen zouden gaan op briefjes gezet en heb ik daaruit de keuze gegrabbeld: Lake Mburo. Helaas wel de enige plek waar ik al eerder was geweest (en ook de enige plek waar ik überhaupt was geweest), maar dat maakte me helemaal niet uit. Ik had nog nooit van mijn leven echt gekampeerd en dit weekend zou de allereerste keer gaan worden. En dus heb ik donderdagmiddag met de hulp van vier jongens de auto ingeladen met alle kampeerspullen en heb ik me vervolgens in mijn eentje in het drukke verkeer van Kampala gestort. Gewapend met mijn telefoon met navigatie (want de boda route mag natuurlijk niet met de auto) heb ik me een weg gebaand door de drukte en dat ging verbazingwekkend goed! Het was echt wel even spannend want je moet bijna ogen in je achterhoofd hebben met alle boda’s, voetgangers en auto’s die kriskras door elkaar rijden.. Na ongeveer 20 minuten stond ik voor de poort van ‘mijn’ guest house en werd ik binnen gelaten door Elke en Aleid. Helemaal blij natuurlijk, want de rit was helemaal goed gegaan en na nog maar één nachtje slapen was het tijd voor het grote avontuur: ruim 5 uur rijden naar lake Mburo. 5 uur rijden is na al mijn buitenlandervaringen van de afgelopen jaren eigenlijk niets meer, maar nu kwam er wel een stukje spanning: Aan de verkeerde kant van de auto, aan de verkeerde kant van de weg, over wegen waar geen regels lijken te zijn en voor je gevoel iedere kilometer een politiecontrole, waarover je de gekste verhalen hoort.
Vrijdagochtend om 10 uur zaten we bepakt en bezakt in de auto, Kuki achterin, Aleid op de stoel naast me en ik achter het stuur. Elke was zo lief om de poort voor ons te openen zodat de honden niet allemaal zouden ontsnappen en met een berg aan goede tips gingen we op pad. Het heeft ons ruim een uur gekost om Kampala uit te komen, maar toen we eenmaal op de ‘hoofdweg’ waren aangekomen ging het allemaal wat vlotter. Aleid kwam al snel met de tip om de spiegel aan de linkerkant van de auto wat lager te zetten zodat ik de positie op de weg wat beter in de gaten kon houden, want dat bleek nog wel het lastigste: in de gaten houden dat je niet te dicht op het randje rijdt. Weer dat principe dat je gewend bent om aan de andere kant van de auto te zitten tijdens het rijden. Maar ook dat gevoel had ik uiteindelijk snel te pakken en daardoor ging de reis vrij gemakkelijk. De eerste politiecontrole kwam al heel snel en uiteraard moesten wij stoppen. Ik wist dat ik niks verkeerd had gedaan: ik hield me super netjes aan de snelheid, had geen doorgetrokken strepen overschreden en was niet asociaal aan het inhalen geweest of iets dergelijks, maar toch werd ik behoorlijk zenuwachtig op het moment dat deze man ons maande om te stoppen. Zijn we natuurlijk ook niet zo gewend in Nederland, dat je om niks tot stoppen wordt gemaand. Maar hij heeft onze verzekeringssticker op de ruit bekeken, mijn rijbewijs bewonderd en even een babbeltje gemaakt en al snel mochten we weer door. We hebben zoveel geluk gehad, want dit is ook de enige controle waar we hebben moeten stoppen. Je hoort gewoon dat hier heel vaak bekeuringen worden uitgeschreven zonder echt duidelijke reden en in veel gevallen wordt dan gewoon om wat omkopingsgeld gevraagd, maar ik ben echt heel erg tegen die corruptie. Gelukkig hebben we dat dus ook niet hoeven doen.
We zijn even gestopt toen we aankwamen bij de evenaar (uiteraard moest daar een foto worden gemaakt en wat veel te dure souvenirs worden gekocht) en in Masaka zijn we bij een guest house dat gerund wordt door Nederlanders gestopt voor de lunch en na daar een uurtje te hebben gezeten zijn we weer verder gegaan. Tegen een uurtje of 4 kwamen we, na de laatste 8 kilometer over een hobbelweggetje met kuilen en bulten te hebben gereden (jippie voor de 4 wheel drive), aan bij onze ‘accommodatie’ Leopard Rest camp. Tussen aanhalingstekens, want het enige wat zij leverden was een stukje gras en de tentjes hadden we zelf in de kofferbak liggen. Kuki en Aleid zijn ervaren kampeerders dus zij wisten precies hoede tentjes opgezet moesten worden. Gelukkig was het niet bepaald moeilijk en dus heb ik ook uitstekend kunnen helpen. Nadat alles geïnstalleerd was hebben we ons eigen maaltje gekookt, nog wat drankjes gedaan en genoten van de buiten douches wat een ervaring op zich is: Je staat niet in een afgesloten ruimte, maar achter een wand waar nog altijd je hoofd bovenuit steekt. Super grappig dus als er iemand onbekends naar de douche/toilet ruimte komt omdat je de ingeshampoode hoofdjes van mensen boven de deuren uit ziet steken. En het heeft ook wel weer iets grappigs als je daar in je blote kont onder de douche staat en ineens oog in oog komt te staan met een wildvreemde loslopende Ugandees…
Die eerste nacht heb ik vrij beroerd geslapen. Op een dun matrasje op een grasveld slapen is niet zo comfortabel als in je eigen bedje. En we hadden er niet zo goed bij nagedacht om even te checken waar we onze tentjes opzetten, waardoor ik schuin lag met mijn voeten naar beneden. Gelukkig lag ik alleen in mijn tentje en had ik de vrijheid om door mijn eigen 2x2 meter te verhuizen. Nogal aan het draaien en schuiven geweest tot ik een fijne houding had gevonden en eindelijk het idee had dat ik in slaap kon vallen. Vervolgens hoorde ik ineens allemaal geluiden buiten mijn tentje en was ik reuze nieuwsgierig wat ik toch hoorde. Bleken zebra’s te zijn die hadden besloten uit te testen of het gras bij de buren daadwerkelijk groener is en dus braaf rond onze twee tentjes aan het grazen waren! Wauw, ik was gelijk mijn boosheid om het niet kunnen slapen vergeten en heb dus stiekem de zebra’s door het gaas van mijn tentje zitten begluren. Uiteindelijk was ik toch zo moe dat ik toch maar heb besloten om ze hun ding te laten doen en te gaan slapen.
De volgende dag hadden we niet echt een planning dus hebben we op ons gemakje ontbeten en een beetje in de diverse relaxplekjes die rondom het kamp zijn lui liggen doen. Uiteindelijk zijn we naar een lodge in de buurt gegaan (Rwakobo rock, waar ik vorige keer had geslapen) om wat aan hun zwembad te relaxen en te lunchen. Onwijs lekker gegeten en nog een hele poos vanaf hun terras zitten genieten van de impala’s, zebra’s en zwijnen die vlak bij aan het grazen en drinken waren. Uiteindelijk weer terug gegaan naar ons eigen kamp en daar nog met de Ierse manager gekletst, wat spelletjes gedaan en gewoon lekker lui geweest. Die nacht heb ik wonderbaarlijk goed geslapen, terwijl ik niks had waar ik moe van zou kunnen zijn. Maar blijkbaar went het slapen op de harde grond snel genoeg want bijna voor ik mijn kussentje raakte sliep ik al.
De volgende ochtend hadden we besloten om op ochtendsafari te gaan met onze ‘eigen’ auto. Ik was natuurlijk al eerder in het park geweest en wist dat de wegen niet super slecht waren. Daarnaast, de auto heeft vierwielaandrijving dus ik maakte me niet zo druk om de weg. In het ergste geval konden we niet verder en zou ik moeten draaien (wat uiteindelijk ook een paar keer is gebeurd doordat we voor te grote plassen stonden waar ik niet doorheen durfde te gaan, je weet immers niet hoe diep ze zijn en ik had erg weinig zin om vast te komen zitten). We hebben best een aantal uur rondgereden en veel gezien: giraffen, zebra’s, impala’s, zwijnen, water- en bushbucks (sorry ik weet echt niet hoe die in het Nederlands heten) en vele aapjes. En vogels uiteraard. Zo veel vogels. Maar die vind ik dan weer wat minder interessant. We hebben ook een aantal piepjonge antilopekalfjes gezien, die nog lekker wiebelig op hun benen stonden, zo schattig! Het voordeel als je met een eigen auto bent, en al helemaal als je dan zelf de chauffeur bent, is dat je kunt gaan en staan waar je wilt. Als je zin hebt om een uur naar zo’n kalfje te blijven kijken dan doe je dat en als je de 350ste zebra wat minder interessant vindt dat rijd je door. In tegenstelling tot een chauffeur die door wil rijden om je het volgende alweer te laten zien. Uiteindelijk zijn we bij een van de lodges in het park gestopt voor een kopje koffie en uiteindelijk doorgereden naar het meer voor een lunch en een boottochtje. Tijdens deze tocht ook weer heel veel gezien, nijlpaarden, krokodillen, buffels en zelfs een gigantisch grote slang! Wat een super gave boottocht was dit, met een heerlijk zonnetje op onze bol (met wel als gevolg dat deze eigenwijze muzungu verbrand was. De keuze tussen niet lek gestoken worden of het risico op verbranding was vrij makkelijk, ik ben namelijk blijkbaar een behoorlijk smakelijk maaltje voor de muggen en andere stekers in de buurt). Na het meer hadden we het zelf rondrijden wel gezien en zijn we terug naar het kamp gegaan. Het was uiteindelijk ook al 4 uur geweest en om half 7 zouden we weer vertrekken voor onze nacht safari.
Een ‘nacht’ safari om half 7 klinkt misschien wat gek, maar je moet beseffen dat het hier vanaf 7 uur al donker wordt en om half 8 is het gewoon pikkedonker. Dus het is dan donker genoeg om te denken dat het al middernacht is. Je rijdt dan vervolgens in een joekel van een safari auto door het park met een mega schijnwerper voorop, het is natuurlijk wel handig als je nog wat kunt zien.. Voordat we weggingen werden we gewaarschuwd: iedereen die op zo’n avondrit gaat wil natuurlijk luipaarden zien, maar dat kan niet gegarandeerd worden (wat gek, zo’n wild dier kun je toch gewoon opdracht geven om langs het pad te gaan zitten omdat er een aantal toeristen met camera’s langskomen…?). Er zitten luipaarden, hyena’s, bush babies, mongoos en Janet cats in dit park (en weer weet ik niet hoe de laatste drie in het Nederlands heten) die allemaal vrijwel alleen ’s nachts actief zijn. De kans is zo’n 60% dat je één van deze dieren ziet tijdens een nachtrit. Afijn, wij maar gesetteld met het idee dat alleen al in het donker door het park scheuren een geweldige ervaring zou zijn en als we niks bijzonders zouden zien was dat jammer maar helaas. Dus in eerste instantie volgden er nog ooooh’s en aaaah’s bij iedere zebra, giraf of impala die we in het donker zagen. Maar na nog geen kwartier rijden begon William (onze gids) ineens heel enthousiast commando’s te geven aan onze chauffeur Simon, die vervolgens dapper dwars door de velden en bosjes heen aan het scheuren ging. Wij hadden geen idee wat er aan de hand was omdat we er uiteraard geen snars van verstonden, maar waren allemaal super gespannen aan het turen naar waar William zijn schijnwerper scheen. En al snel bleek waar wij allemaal op gehoopt hadden uit te komen: Er lag een luipaard heerlijk te relaxen in het gras! Ik kan gewoon niet onder woorden brengen hoe geweldig het is om op maar een paar meter afstand van zo’n prachtig dier te staan en de luxe te hebben om ruim een half uur te genieten van hoe hij (of zij) zich rustig ligt te wassen en door het gras ligt te rollen. Ik heb me door William laten vertellen dat dit dier duidelijk net gegeten had en nu een beetje lag ‘uit te buiken’. Geweldig, echt fantastisch om dit mee te mogen maken!
Na een behoorlijke poos dit arme beestje te hebben staan verstoren in zijn rust met ons gestaar en onze felle schijnwerper besloot William dat het tijd was om verder te gaan zoeken naar andere dieren. Ik kon mijn blik bijna niet losscheuren, maar uiteindelijk won de nieuwsgierigheid naar wat we nog meer zouden zien. En het hielp ook niet mee dat Simon inmiddels was begonnen met wegrijden, wat het kijken naar mijn vriend het Luipaard nogal lastig maakte op den duur.. Er reed nog een auto rond voor de nachtsafari en wij gingen beiden ons eigen weg. En niet heel veel later kwam er een hoop geknipper met de schijnwerper onze kant op: William vertelde dat ze waarschijnlijk nog een luipaard hadden gezien! Simon zette de scheurstand weer aan en sjeesde dwars door de grasvelden en de bomen naar de andere kant van het veld en ja hoor, daar zat nog zo’n prachtexemplaar! Dit keer één die volop in de jacht was! Wat een mazzel hadden wij dat we dit ook nog mochten meemaken. Helaas niet kunnen zien hoe hij zijn prooi ving, hij was waarschijnlijk nog wat onervaren (of gewoon een beetje lomp) waardoor hij twee keer miste terwijl wij daar stonden. En ja ja, ik weet het ‘ach wat zielig voor die impala’, maar weet je hoeveel impala’s er zitten en hoe weinig luipaarden? En dat arme beestje moet toch ook eten, het is nu eenmaal de natuur.
We hebben onze weg vervolgd en hebben ook nog vele mongoos, Janet cats en twee bush babies gespot. Maar de volgende uitdaging was om de hyena’s te vinden. William wist precies waar ze zouden kunnen zitten en dus gingen we weer dwars overal doorheen om ze te vinden. Helaas, hij moest ons teleurstellen want hij kon ze niet vinden. Maar toen we aan onze terugweg begonnen begon hij ineens Simon weer een totaal andere kant op te sturen. En al snel bleek waarom: 5 hyena’s schoten snel de bosjes in, geschrokken van het kabaal van onze auto. Maar hij bleef ze volgen en uiteindelijk hebben we nog een paar goede momenten naar ze kunnen kijken, hoewel ze toch al snel weer wegrenden voor ons. Deed me een beetje denken aan hoe de hyena’s wegrennen voor Mufasa in de leeuwenkoning (ik ben en blijf een Disney meisje..) en moest wel een beetje gniffelen in mezelf. Helaas zat met deze laatste vondst de avond safari er voor ons op. Het enige dier dat we niet hebben gezien is de enige leeuw die in het park zit, maar hoeveel geluk kun je ook verwachten op een avond na alles wat we al gezien hadden? En uiteraard maakt het feit dat hij echt maar in z’n eentje is het er niet veel makkelijker op om hem te vinden.
Weer terug gekomen bij Leopard rest camp waren we uiteraard alle drie super enthousiast en iedereen wilde graag horen hoe we het hadden gehad. Stiekem was het wel leuk om te merken hoe jaloers iedereen was, het bevestigde nog een keer hoe ontzettend veel mazzel we hebben gehad! Na samen nog even een drankje te hebben gedaan zijn we maar lekker naar onze bedden gegaan waar ik zeker weet dat we allemaal gedroomd hebben over deze geweldige avond! Ik ben blij dat ik het een beetje gepusht heb dat we zouden gaan, ik had dit voor geen goud willen missen. En zelfs William en Simon waren verbaasd over alles wat we hebben gevonden.
De volgende ochtend hebben we op ons gemakje ontbeten en de hele boel weer afgebroken en ingepakt: het was jammer genoeg alweer tijd om naar ‘huis’ te gaan.. Gelukkig is ook de reis terug naar huis goed verlopen, gewoon lekker door kunnen rijden en geen problemen gehad onderweg. Zelfs niet een keer hoeven stoppen voor de vele politiecontroles. Eenmaal aangekomen voelde ik ook echt dat ik ontzettend moe was, voornamelijk door de lange reis en eigenlijk het hele weekend wel. Dus na samen nog een keertje te hebben gegeten ben ik lekker naar mijn bed gegaan waar ik lekker foto’s terug heb liggen kijken en vroeg ben gaan slapen. Wat een geweldig paasweekend is het geweest!
Dinsdag, gisteren dus, was het weer een nieuwe werkdag en ben ik weer volop bezig geweest met de nieuwe website. ’s Middags heb ik alleen doorgebracht op kantoor omdat Emmy en Bram beiden andere plannen hadden. Boris is voor drie weken samen met zijn vrouw op een lodge ergens ‘passen’ dus die werkt daar vandaan. Ik vond het gek om alleen te zijn, maar aan de andere kant was het ook wel lekker. En ik vind het super dat ze dat vertrouwen in me hebben! Ook vandaag weer veelal met de website aan de slag geweest en nu heb ik mijn deeltaakje weer klaar. Morgen ga ik in de stad op zoek naar een goede locatie om nieuwe foto’s van de auto’s te maken, dus ik mocht vanavond weer een auto mee naar huis nemen zodat ik morgen direct op pad kan zonder eerst nog langs Roadtrip te gaan. Waar het vorige week nog erg onwennig voelde om te rijden heb ik nu de slag inmiddels wel te pakken lijkt het, ik ben niet meer gespannen en blijf gewoon rustig. Wat een winst in vergelijking met hoe ik me voelde toen ik net mijn rijbewijs had!
Ik kan inmiddels echt met een gerust hart zeggen dat ik me hier thuis begin te voelen. Nu ik niet meer het idee heb dat ik opgesloten zit en nergens heen kan gaat het stukken beter. Ik had het natuurlijk bij de guest house en bij Roadtrip al super goed naar mijn zin, maar nu ik er wat meer vertrouwen in begin te krijgen om zelf op pad te gaan maakt dat het ook wel weer een stukje beter. En misschien heeft dat ook wel weer te maken met het feit dat ik me in een auto weer een stukje veiliger voel dan op een boda. Het gaat misschien niet zo snel, maar ik zit met de deuren op slot veiliger dan op een rondrauzende boda, hoe goed Bekka ook rijdt. Als ik niet meer dan genoeg redenen had gehad om terug te komen, zou ik best hebben kunnen overwegen om na mijn stage nog wat langer te blijven..
Dit waren de avonturen weer tot nu toe. Ik heb inmiddels begrepen dat ik eind deze maand met Roadtrip nog naar Murchison falls ga en ook Thies heeft me gevraagd of ik zin heb om met hem mee te gaan naar Sipi falls. Hij heeft een mountainbike bedrijf (Red dirt Uganda, mocht je ooit hierheen komen en van mountainbiken houden of er in geïnteresseerd zijn: zeker naar Thies gaan!) en wil bij Sipi wat nieuwe routes uitproberen. Ik zal me dan dus overdag zelf moeten vermaken, maar dat is geen enkel probleem. Ik vind het gewoon fijn dat we dan samen die kant op kunnen gaan, want alleen reizen vind ik tot nu toe nog niet zo heel prettig. En Thies weet natuurlijk een stuk beter hoe het allemaal in zijn werk gaat met reizen hier, dus dan kan ik mooi van hem de kunst afkijken. Er komen dus nog genoeg mooie verhalen in de toekomst, ik zal mijn best doen om jullie niet weer twee weken te laten wachten…
Tot snel,
Liefs Marin
It has been a while.. Ik had al gezegd dat het bloggen wat minder frequent zou worden, maar ik had ook niet verwacht dat het bijna twee weken zou gaan duren tot mijn volgende blog.. En het ligt er niet aan dat ik niks interessants te vertellen heb, maar puur aan het feit dat ik onwijs druk ben. Dus, ik hoop dat je er goed voor zit, want het beloofd weer een paar hoofdstukken van het boek te gaan worden. Pak er een lekker drankje bij en voor de liefhebber een snack, want ik heb veel leuks te vertellen! Daar gaan we.
Ik was gebleven bij 21 maart, dus laten we de draad daar oppakken. 22 maart was een donderdag en als ik het me goed herinner was het eindelijk eens goed weer. Bekka zou me weer om 9.45 ophalen om naar het werk te gaan, maar hij was wat aan de late kant. Heeft me wel gelijk een heel belangrijke les geleerd: Niet buiten de poort gaan staan wachten. Dit had ik wel gedaan, en al vrij snel nadat ik buiten de poort was gaan staan kwam er een klein vrachtautootje langsrijden. De man die daarin reed keek me zo opvallend aan dat ik hem maar vriendelijk goedemorgen zei. Ik dacht dat het daarmee klaar zou zijn, maar toen hij me net voorbij was stampte hij vol op de rem en sprong er een meisje uit de auto dat met haar telefoon in de hand naar me toe gerend kwam. Ze kwam mijn nummer halen voor de man achter het stuur. Vol verbazing vroeg ik waarom dan, maar dat kon ze me niet vertellen: hij wilde gewoon mijn nummer. Ik heb daar vriendelijk voor bedankt (waarom zou ik mijn telefoonnummer aan een wildvreemde geven) en tegelijkertijd kwam Tucker (onze bewaker) aangehold of er iets aan de hand was en of ik zijn hulp nodig had. Gelukkig droop het meisje al snel af en was het daarmee alsnog klaar. Sinds dien wacht ik altijd braaf binnen de gate…
Eenmaal aangekomen op het werk heb ik me voornamelijk bezig gehouden met foto’s maken van alle kampeerspullen zodat ik een nieuwe paklijst voor de jongens die hier werken in elkaar kon zetten en wat overige rommelklusjes die maar bleven liggen. Opeens kwam Boris met de opmerking dat iedereen dat weekend weg zou zijn en zou vertrekken op vrijdag, wat zou ik dan vrijdag in mijn eentje op kantoor doen? Emmy had al snel bedacht dat ik dan ook maar lekker thuis moest blijven en dus een lekker lang weekend zou hebben. Wat een straf! Vrijdag heb ik vervolgens voornamelijk besteed aan het werken aan mijn schoolopdrachten (wat nou, lekker weekend.. gewoon werken!), het uitzoeken wat ik de komende dagen kon gaan doen en kletsen met Thies en Elke (de eigenaars van mijn guest house). Ik heb ook eindelijk een goede supermarkt gevonden die echt mega groot is en alles verkoopt wat je nodig kan hebben, waar ik dus ook flink inkopen heb gedaan. Misschien had ik wat beter na moeten denken bij het feit dat ik terug nog een half uur op de boda moest, wat niet echt een heel groot succes wat met een rugtas vol op mijn borst en in beide handen een grote tas vol met boodschappen.. Maar ik kon in ieder geval weer even vooruit!
Op zaterdagochtend kwam er een nieuw meisje naar de guest house die hier ook voorlopig zou komen wonen, wat betekent dat we nu met drie Nederlandse meiden hier zitten. Met Kuki was het de afgelopen dagen al gebleken dat het erg gezellig was, regelmatig samen eten of gewoon lekker een drankje doen, maar die was dit hele weekend weg. Aleid blijkt ook hartstikke aardig te zijn, we hebben een hele poos lekker zitten praten, samen geluncht van mijn leftovers en ’s middags zijn we samen wezen zwemmen. Dat had ik al vrij lang niet gedaan en voor haar is het een beetje een dingetje om dat iedere week te doen. Thies heeft ons een fatsoenlijk zwembad in de buurt gewezen, bij een internationale school dus zijn we met twee boda’s die kant op gegaan. Lekker een uurtje baantjes aan het trekken geweest, dat was best even prima. Het was echt onwijs warm weer, dus ik vond het heerlijk om even lekker bezig te zijn en een beetje af te koelen in het zwembad. Naderhand heb ik heerlijk in de hangmat liggen relaxen, het zwemmen had met wel lekker loom gemaakt. Dus ook die dag is er verder weinig productiefs uitgekomen. Zondag heb ik vervolgens een filmmarathon dag gehouden en heb ik als enige productieve een bezoekje gebracht aan een restaurant in de buurt. Niet om te eten, maar om een lunch te bespreken voor later die week. Volgens internet zouden ze alleen vrijdag, zaterdag en zondag open zijn en natuurlijk was er geen telefoonnummer te vinden (het is en blijft Afrika), dus heb ik Bekka maar gebeld of hij me even op en neer kon brengen. Na een gesprekje met de manager (een super aardige Australiër) waarbij ik al snel goede afspraken had gemaakt heb ik samen met Bekka nog wat gedronken en zijn we weer terug naar huis gereden. Ik vind het wel leuk om Bekka wat beter te leren kennen en hij verteld echt super veel over Uganda en hoe de cultuur hier ‘werkt’, dus ik leer er ook gewoon heel veel van. Daarnaast is het ook gewoon heel gezellig, al blijft er vaak wel een ongemakkelijk sfeertje hangen omdat ik me een soort van schuldig voel dat ik zijn kostbare tijd in beslag neem, maar het idee heb dat hij dat niet zegt (met mij een drankje doen betekent geen betalende klanten in die tijd)..
Op Maandag begon weer een nieuwe werkweek en dus stond ik netjes om 10 uur weer op de stoep bij Roadtrip. Ik heb weer een nieuwe taak gekregen: het bijwerken van de foto’s op de nieuwe website en het uitzoeken van de gehele foto voorraad. Echt een leuk klusje, want ik heb alle prachtige foto’s die ze van verschillende klanten hebben gekregen mogen bewonderen en daarmee inspiratie op kunnen doen voor mijn eigen trips. Het aanpassen van de website is ook echt fascinerend, want het gaat erom dat je moet zorgen dat de website zo vindbaar mogelijk is in Google. Best een technisch verhaal, maar daar zitten dus hele strategieën achter. Voor mij dus een sport om te zorgen dat het allemaal klopt binnen deze strategieën. Ik vind het erg leuk om te doen en dat is dus ook waar vrijwel mijn hele week om heeft gedraaid. Het is namelijk ook allemaal best veel werk. ’s Avonds veelal met Aleid samen gegeten en lekker zitten kletsen voordat het tijd was om naar bed te gaan. Tussendoor ben ik ook nog bezig geweest met de organisatie van de lunch van donderdag. In Uganda is Pasen best een groot iets en het is bij Roadtrip een beetje traditie geworden heb ik begrepen om een lunch te doen met al het personeel (mechanics en kantoor). Als stagiaire heb ik de organisatie hiervan als taak op me gekregen. Op zich is dit niet heel moeilijk geweest: ik ben zondag bij het restaurant langs geweest, heb terug op kantoor overlegd en heb vervolgens Dan (de manager van het restaurant) gebeld om alles te reserveren.
Woensdag ochtend moest ik voor het eerst vroeg op kantoor zijn omdat ik mijn eerste drop-off van een auto dan zou kunnen bijwonen. Het was de bedoeling dat ik mee zou krijgen hoe het afleveren van een huurauto in zijn werk gaat, hoe Julius (de persoon die dit negen van de tien keer regelt) dat aanpakt en wat er allemaal bij verteld moet worden. Met een klein beetje moeite stond ik dus woensdag, volgens afspraak, netjes om 8 uur ’s morgens op de stoep bij kantoor. Er was echter niemand te bekennen en alle deuren zaten nog op slot. Ik heb dus mijn laptop maar buiten op de veranda opgestart en ben aan het werk gegaan totdat uiteindelijk Boris van binnenuit de deur open maakte en me vertelde dat de auto de avond van tevoren al was afgeleverd. Ze hadden alleen vergeten om mij daar even van op de hoogte te brengen jammer genoeg. Ach, betekende in ieder geval dat ik al vroeg actief was. Heel actief heb ik die dag echter niet kunnen zijn: er was door het slechte weer en werk aan het netwerk de hele dag geen stroom. Mijn laptopje had al vrij snel de moed opgegeven, waardoor ik niet zoveel meer kon doen. Er waren echter wel wat klusjes die zonder pc gedaan konden worden, dus heb ik me daarop gestort. Éen daarvan was het uittesten of ik in een 3deurs Rav4 (1 van de 4 verschillende huurauto’s die Roadtrip heeft) drie personen plus camping uitrusting gepropt kon krijgen. Allereerst heb ik twee jongens van de werkplaats gevraagd even met mij in de auto te stappen om te testen of het fatsoenlijk zou passen, en dat was helemaal gelukt. Heeft wel voor wat hilariteit bij mij gezorgd: je had de jongens moeten zien kijken! Die hebben zich vast afgevraagd wat deze muzungu zich nu weer in haar hoofd had gehaald. Afijn, na het testen van de mensen was het ook tijd om te kijken of alle spullen zouden passen, maar helaas bleek al snel dat dat absoluut niet zou lukken als je ook nog (minimaal) bagage mee wilt nemen. Dus het hele spelletje nog een keer uitgevoerd bij een 5deurs Rav4, die zijn namelijk net iets groter. En dat paste met gemak, dus mijn tetris puzzel was opgelost. Nu vraag je je misschien af waarom dit allemaal uitgetest moest worden, maar dat zal ik later nog uitleggen…
Donderdag was de dag van de lunch en heb ik opdracht gekregen om samen met Jackson, een van de jongens van de werkplaats, ook nog even wat te drinken en andere inkopen te halen bij de supermarkt in de buurt van Roadtrip. Samen zijn we met de auto op stap gegaan en hebben we alle inkopen gedaan en vervolgens de lunch opgehaald. Op de terugweg mocht ik zelfs (voor het eerst!) een stukje rijden! En echt, dat is zo bizar. Ik heb inmiddels ruim 11 jaar mijn rijbewijs en denk dat ik inmiddels best wat kilometers heb gereden, sinds afgelopen Kerst zelfs aan de (voor mij) ‘verkeerde kant van de weg’ in Engeland en Schotland. Maar het is zo bizar om dan ineens het stuur aan de rechterkant van de auto te hebben zitten! Gelukkig reed ik in een automaat, wat dus gelukkig inhoudt dat je niet met je (voor je gevoel) verkeerde hand hoeft te schakelen (dat zit namelijk nog steeds in het midden van de auto en moet je dus ineens met links doen), maar je zit rechts in de auto en rijdt aan de linkerkant van de weg. En het is dan heel erg lastig om de grootte van de auto om je heen te bepalen, omdat je dat zo goed kent vanuit de andere kant van de auto. Ik heb niet heel ver gereden en het was ook nog eens ontzettend druk op de weg wat betekent dat ik niet echt door kon rijden, maar het was wel ontzettend gaaf. En Jackson vond ook dat ik het echt heel erg goed deed. Ik was wel echt blij dat hij naast me zat, want daardoor heeft hij me een aantal heel goede tips gegeven voor het rijden hier in Uganda en in het bijzonder in het drukke Kampala. Zo blijkt het de kunst, en dat had ik ook al eerder van anderen gehoord, om vooral nooit volledig te stoppen. Regels lijken ze hier niet te kennen, wat dus betekent dat de brutaalste vaak voor gaat. Niet stoppen houdt dus in dat, waar je ook heen wilt, je de auto gewoon langzaam aan door laat rollen die kant op. En op de een of andere manier lijkt het allemaal ook echt te werken, want het overige verkeer beweegt zich dan vrijwel moeiteloos om je heen. Niks beleefdheden, niks rekening houden met anderen: ik wil dáár heen dus ik ga dáár heen. Heel apart, maar ik vond het wel weer een heel gave ervaring.
De lunch bleek een groot succes: we hadden twee grote picknicktafels tegen elkaar aan gezet in de tuin en hebben met zijn allen lekker zitten smullen van de kip met patatjes en salade. Ik vond het vooral geweldig om te merken hoe leuk de jongens dit vonden. Na de lunch hebben we nog bingo gespeeld waarbij als prijzen wat typisch Hollandse lekkernijen zijn vergeven zoals drop en stroopwafels. Geweldig om te zien hoe fanatiek iedereen was! Ik heb er echt ontzettend van genoten, en misschien nog wel meer door te zien hoe erg de anderen ervan genoten. Erg blij dat alles goed gelukt was en dat het dus ook goed in de smaak viel. Na het lunchen hebben we op kantoor nog wat laatste dingen afgehandeld, aangezien het komende weekend een lang weekend zou zijn door goede vrijdag en Pasen. Ik had dan ook vrijdag en maandag vrij.
Nu komt ook gelijk de reden waarom ik de auto aan het ‘passen’ ben geweest met inpakken: ’s Middags mocht ik deze namelijk mee naar huis nemen om er het weekend mee op stap te gaan! Ik had eerder die week thuis laten vallen dat ik zo graag iets wilde gaan doen dit weekend, omdat we ten eerste vier dagen vrij waren en ten tweede ik niet in Uganda ben om alleen lawaaierig Kampala te ontdekken. Dus hadden Aleid, Kuki en ik verschillende bestemmingen waar we graag heen zouden gaan op briefjes gezet en heb ik daaruit de keuze gegrabbeld: Lake Mburo. Helaas wel de enige plek waar ik al eerder was geweest (en ook de enige plek waar ik überhaupt was geweest), maar dat maakte me helemaal niet uit. Ik had nog nooit van mijn leven echt gekampeerd en dit weekend zou de allereerste keer gaan worden. En dus heb ik donderdagmiddag met de hulp van vier jongens de auto ingeladen met alle kampeerspullen en heb ik me vervolgens in mijn eentje in het drukke verkeer van Kampala gestort. Gewapend met mijn telefoon met navigatie (want de boda route mag natuurlijk niet met de auto) heb ik me een weg gebaand door de drukte en dat ging verbazingwekkend goed! Het was echt wel even spannend want je moet bijna ogen in je achterhoofd hebben met alle boda’s, voetgangers en auto’s die kriskras door elkaar rijden.. Na ongeveer 20 minuten stond ik voor de poort van ‘mijn’ guest house en werd ik binnen gelaten door Elke en Aleid. Helemaal blij natuurlijk, want de rit was helemaal goed gegaan en na nog maar één nachtje slapen was het tijd voor het grote avontuur: ruim 5 uur rijden naar lake Mburo. 5 uur rijden is na al mijn buitenlandervaringen van de afgelopen jaren eigenlijk niets meer, maar nu kwam er wel een stukje spanning: Aan de verkeerde kant van de auto, aan de verkeerde kant van de weg, over wegen waar geen regels lijken te zijn en voor je gevoel iedere kilometer een politiecontrole, waarover je de gekste verhalen hoort.
Vrijdagochtend om 10 uur zaten we bepakt en bezakt in de auto, Kuki achterin, Aleid op de stoel naast me en ik achter het stuur. Elke was zo lief om de poort voor ons te openen zodat de honden niet allemaal zouden ontsnappen en met een berg aan goede tips gingen we op pad. Het heeft ons ruim een uur gekost om Kampala uit te komen, maar toen we eenmaal op de ‘hoofdweg’ waren aangekomen ging het allemaal wat vlotter. Aleid kwam al snel met de tip om de spiegel aan de linkerkant van de auto wat lager te zetten zodat ik de positie op de weg wat beter in de gaten kon houden, want dat bleek nog wel het lastigste: in de gaten houden dat je niet te dicht op het randje rijdt. Weer dat principe dat je gewend bent om aan de andere kant van de auto te zitten tijdens het rijden. Maar ook dat gevoel had ik uiteindelijk snel te pakken en daardoor ging de reis vrij gemakkelijk. De eerste politiecontrole kwam al heel snel en uiteraard moesten wij stoppen. Ik wist dat ik niks verkeerd had gedaan: ik hield me super netjes aan de snelheid, had geen doorgetrokken strepen overschreden en was niet asociaal aan het inhalen geweest of iets dergelijks, maar toch werd ik behoorlijk zenuwachtig op het moment dat deze man ons maande om te stoppen. Zijn we natuurlijk ook niet zo gewend in Nederland, dat je om niks tot stoppen wordt gemaand. Maar hij heeft onze verzekeringssticker op de ruit bekeken, mijn rijbewijs bewonderd en even een babbeltje gemaakt en al snel mochten we weer door. We hebben zoveel geluk gehad, want dit is ook de enige controle waar we hebben moeten stoppen. Je hoort gewoon dat hier heel vaak bekeuringen worden uitgeschreven zonder echt duidelijke reden en in veel gevallen wordt dan gewoon om wat omkopingsgeld gevraagd, maar ik ben echt heel erg tegen die corruptie. Gelukkig hebben we dat dus ook niet hoeven doen.
We zijn even gestopt toen we aankwamen bij de evenaar (uiteraard moest daar een foto worden gemaakt en wat veel te dure souvenirs worden gekocht) en in Masaka zijn we bij een guest house dat gerund wordt door Nederlanders gestopt voor de lunch en na daar een uurtje te hebben gezeten zijn we weer verder gegaan. Tegen een uurtje of 4 kwamen we, na de laatste 8 kilometer over een hobbelweggetje met kuilen en bulten te hebben gereden (jippie voor de 4 wheel drive), aan bij onze ‘accommodatie’ Leopard Rest camp. Tussen aanhalingstekens, want het enige wat zij leverden was een stukje gras en de tentjes hadden we zelf in de kofferbak liggen. Kuki en Aleid zijn ervaren kampeerders dus zij wisten precies hoede tentjes opgezet moesten worden. Gelukkig was het niet bepaald moeilijk en dus heb ik ook uitstekend kunnen helpen. Nadat alles geïnstalleerd was hebben we ons eigen maaltje gekookt, nog wat drankjes gedaan en genoten van de buiten douches wat een ervaring op zich is: Je staat niet in een afgesloten ruimte, maar achter een wand waar nog altijd je hoofd bovenuit steekt. Super grappig dus als er iemand onbekends naar de douche/toilet ruimte komt omdat je de ingeshampoode hoofdjes van mensen boven de deuren uit ziet steken. En het heeft ook wel weer iets grappigs als je daar in je blote kont onder de douche staat en ineens oog in oog komt te staan met een wildvreemde loslopende Ugandees…
Die eerste nacht heb ik vrij beroerd geslapen. Op een dun matrasje op een grasveld slapen is niet zo comfortabel als in je eigen bedje. En we hadden er niet zo goed bij nagedacht om even te checken waar we onze tentjes opzetten, waardoor ik schuin lag met mijn voeten naar beneden. Gelukkig lag ik alleen in mijn tentje en had ik de vrijheid om door mijn eigen 2x2 meter te verhuizen. Nogal aan het draaien en schuiven geweest tot ik een fijne houding had gevonden en eindelijk het idee had dat ik in slaap kon vallen. Vervolgens hoorde ik ineens allemaal geluiden buiten mijn tentje en was ik reuze nieuwsgierig wat ik toch hoorde. Bleken zebra’s te zijn die hadden besloten uit te testen of het gras bij de buren daadwerkelijk groener is en dus braaf rond onze twee tentjes aan het grazen waren! Wauw, ik was gelijk mijn boosheid om het niet kunnen slapen vergeten en heb dus stiekem de zebra’s door het gaas van mijn tentje zitten begluren. Uiteindelijk was ik toch zo moe dat ik toch maar heb besloten om ze hun ding te laten doen en te gaan slapen.
De volgende dag hadden we niet echt een planning dus hebben we op ons gemakje ontbeten en een beetje in de diverse relaxplekjes die rondom het kamp zijn lui liggen doen. Uiteindelijk zijn we naar een lodge in de buurt gegaan (Rwakobo rock, waar ik vorige keer had geslapen) om wat aan hun zwembad te relaxen en te lunchen. Onwijs lekker gegeten en nog een hele poos vanaf hun terras zitten genieten van de impala’s, zebra’s en zwijnen die vlak bij aan het grazen en drinken waren. Uiteindelijk weer terug gegaan naar ons eigen kamp en daar nog met de Ierse manager gekletst, wat spelletjes gedaan en gewoon lekker lui geweest. Die nacht heb ik wonderbaarlijk goed geslapen, terwijl ik niks had waar ik moe van zou kunnen zijn. Maar blijkbaar went het slapen op de harde grond snel genoeg want bijna voor ik mijn kussentje raakte sliep ik al.
De volgende ochtend hadden we besloten om op ochtendsafari te gaan met onze ‘eigen’ auto. Ik was natuurlijk al eerder in het park geweest en wist dat de wegen niet super slecht waren. Daarnaast, de auto heeft vierwielaandrijving dus ik maakte me niet zo druk om de weg. In het ergste geval konden we niet verder en zou ik moeten draaien (wat uiteindelijk ook een paar keer is gebeurd doordat we voor te grote plassen stonden waar ik niet doorheen durfde te gaan, je weet immers niet hoe diep ze zijn en ik had erg weinig zin om vast te komen zitten). We hebben best een aantal uur rondgereden en veel gezien: giraffen, zebra’s, impala’s, zwijnen, water- en bushbucks (sorry ik weet echt niet hoe die in het Nederlands heten) en vele aapjes. En vogels uiteraard. Zo veel vogels. Maar die vind ik dan weer wat minder interessant. We hebben ook een aantal piepjonge antilopekalfjes gezien, die nog lekker wiebelig op hun benen stonden, zo schattig! Het voordeel als je met een eigen auto bent, en al helemaal als je dan zelf de chauffeur bent, is dat je kunt gaan en staan waar je wilt. Als je zin hebt om een uur naar zo’n kalfje te blijven kijken dan doe je dat en als je de 350ste zebra wat minder interessant vindt dat rijd je door. In tegenstelling tot een chauffeur die door wil rijden om je het volgende alweer te laten zien. Uiteindelijk zijn we bij een van de lodges in het park gestopt voor een kopje koffie en uiteindelijk doorgereden naar het meer voor een lunch en een boottochtje. Tijdens deze tocht ook weer heel veel gezien, nijlpaarden, krokodillen, buffels en zelfs een gigantisch grote slang! Wat een super gave boottocht was dit, met een heerlijk zonnetje op onze bol (met wel als gevolg dat deze eigenwijze muzungu verbrand was. De keuze tussen niet lek gestoken worden of het risico op verbranding was vrij makkelijk, ik ben namelijk blijkbaar een behoorlijk smakelijk maaltje voor de muggen en andere stekers in de buurt). Na het meer hadden we het zelf rondrijden wel gezien en zijn we terug naar het kamp gegaan. Het was uiteindelijk ook al 4 uur geweest en om half 7 zouden we weer vertrekken voor onze nacht safari.
Een ‘nacht’ safari om half 7 klinkt misschien wat gek, maar je moet beseffen dat het hier vanaf 7 uur al donker wordt en om half 8 is het gewoon pikkedonker. Dus het is dan donker genoeg om te denken dat het al middernacht is. Je rijdt dan vervolgens in een joekel van een safari auto door het park met een mega schijnwerper voorop, het is natuurlijk wel handig als je nog wat kunt zien.. Voordat we weggingen werden we gewaarschuwd: iedereen die op zo’n avondrit gaat wil natuurlijk luipaarden zien, maar dat kan niet gegarandeerd worden (wat gek, zo’n wild dier kun je toch gewoon opdracht geven om langs het pad te gaan zitten omdat er een aantal toeristen met camera’s langskomen…?). Er zitten luipaarden, hyena’s, bush babies, mongoos en Janet cats in dit park (en weer weet ik niet hoe de laatste drie in het Nederlands heten) die allemaal vrijwel alleen ’s nachts actief zijn. De kans is zo’n 60% dat je één van deze dieren ziet tijdens een nachtrit. Afijn, wij maar gesetteld met het idee dat alleen al in het donker door het park scheuren een geweldige ervaring zou zijn en als we niks bijzonders zouden zien was dat jammer maar helaas. Dus in eerste instantie volgden er nog ooooh’s en aaaah’s bij iedere zebra, giraf of impala die we in het donker zagen. Maar na nog geen kwartier rijden begon William (onze gids) ineens heel enthousiast commando’s te geven aan onze chauffeur Simon, die vervolgens dapper dwars door de velden en bosjes heen aan het scheuren ging. Wij hadden geen idee wat er aan de hand was omdat we er uiteraard geen snars van verstonden, maar waren allemaal super gespannen aan het turen naar waar William zijn schijnwerper scheen. En al snel bleek waar wij allemaal op gehoopt hadden uit te komen: Er lag een luipaard heerlijk te relaxen in het gras! Ik kan gewoon niet onder woorden brengen hoe geweldig het is om op maar een paar meter afstand van zo’n prachtig dier te staan en de luxe te hebben om ruim een half uur te genieten van hoe hij (of zij) zich rustig ligt te wassen en door het gras ligt te rollen. Ik heb me door William laten vertellen dat dit dier duidelijk net gegeten had en nu een beetje lag ‘uit te buiken’. Geweldig, echt fantastisch om dit mee te mogen maken!
Na een behoorlijke poos dit arme beestje te hebben staan verstoren in zijn rust met ons gestaar en onze felle schijnwerper besloot William dat het tijd was om verder te gaan zoeken naar andere dieren. Ik kon mijn blik bijna niet losscheuren, maar uiteindelijk won de nieuwsgierigheid naar wat we nog meer zouden zien. En het hielp ook niet mee dat Simon inmiddels was begonnen met wegrijden, wat het kijken naar mijn vriend het Luipaard nogal lastig maakte op den duur.. Er reed nog een auto rond voor de nachtsafari en wij gingen beiden ons eigen weg. En niet heel veel later kwam er een hoop geknipper met de schijnwerper onze kant op: William vertelde dat ze waarschijnlijk nog een luipaard hadden gezien! Simon zette de scheurstand weer aan en sjeesde dwars door de grasvelden en de bomen naar de andere kant van het veld en ja hoor, daar zat nog zo’n prachtexemplaar! Dit keer één die volop in de jacht was! Wat een mazzel hadden wij dat we dit ook nog mochten meemaken. Helaas niet kunnen zien hoe hij zijn prooi ving, hij was waarschijnlijk nog wat onervaren (of gewoon een beetje lomp) waardoor hij twee keer miste terwijl wij daar stonden. En ja ja, ik weet het ‘ach wat zielig voor die impala’, maar weet je hoeveel impala’s er zitten en hoe weinig luipaarden? En dat arme beestje moet toch ook eten, het is nu eenmaal de natuur.
We hebben onze weg vervolgd en hebben ook nog vele mongoos, Janet cats en twee bush babies gespot. Maar de volgende uitdaging was om de hyena’s te vinden. William wist precies waar ze zouden kunnen zitten en dus gingen we weer dwars overal doorheen om ze te vinden. Helaas, hij moest ons teleurstellen want hij kon ze niet vinden. Maar toen we aan onze terugweg begonnen begon hij ineens Simon weer een totaal andere kant op te sturen. En al snel bleek waarom: 5 hyena’s schoten snel de bosjes in, geschrokken van het kabaal van onze auto. Maar hij bleef ze volgen en uiteindelijk hebben we nog een paar goede momenten naar ze kunnen kijken, hoewel ze toch al snel weer wegrenden voor ons. Deed me een beetje denken aan hoe de hyena’s wegrennen voor Mufasa in de leeuwenkoning (ik ben en blijf een Disney meisje..) en moest wel een beetje gniffelen in mezelf. Helaas zat met deze laatste vondst de avond safari er voor ons op. Het enige dier dat we niet hebben gezien is de enige leeuw die in het park zit, maar hoeveel geluk kun je ook verwachten op een avond na alles wat we al gezien hadden? En uiteraard maakt het feit dat hij echt maar in z’n eentje is het er niet veel makkelijker op om hem te vinden.
Weer terug gekomen bij Leopard rest camp waren we uiteraard alle drie super enthousiast en iedereen wilde graag horen hoe we het hadden gehad. Stiekem was het wel leuk om te merken hoe jaloers iedereen was, het bevestigde nog een keer hoe ontzettend veel mazzel we hebben gehad! Na samen nog even een drankje te hebben gedaan zijn we maar lekker naar onze bedden gegaan waar ik zeker weet dat we allemaal gedroomd hebben over deze geweldige avond! Ik ben blij dat ik het een beetje gepusht heb dat we zouden gaan, ik had dit voor geen goud willen missen. En zelfs William en Simon waren verbaasd over alles wat we hebben gevonden.
De volgende ochtend hebben we op ons gemakje ontbeten en de hele boel weer afgebroken en ingepakt: het was jammer genoeg alweer tijd om naar ‘huis’ te gaan.. Gelukkig is ook de reis terug naar huis goed verlopen, gewoon lekker door kunnen rijden en geen problemen gehad onderweg. Zelfs niet een keer hoeven stoppen voor de vele politiecontroles. Eenmaal aangekomen voelde ik ook echt dat ik ontzettend moe was, voornamelijk door de lange reis en eigenlijk het hele weekend wel. Dus na samen nog een keertje te hebben gegeten ben ik lekker naar mijn bed gegaan waar ik lekker foto’s terug heb liggen kijken en vroeg ben gaan slapen. Wat een geweldig paasweekend is het geweest!
Dinsdag, gisteren dus, was het weer een nieuwe werkdag en ben ik weer volop bezig geweest met de nieuwe website. ’s Middags heb ik alleen doorgebracht op kantoor omdat Emmy en Bram beiden andere plannen hadden. Boris is voor drie weken samen met zijn vrouw op een lodge ergens ‘passen’ dus die werkt daar vandaan. Ik vond het gek om alleen te zijn, maar aan de andere kant was het ook wel lekker. En ik vind het super dat ze dat vertrouwen in me hebben! Ook vandaag weer veelal met de website aan de slag geweest en nu heb ik mijn deeltaakje weer klaar. Morgen ga ik in de stad op zoek naar een goede locatie om nieuwe foto’s van de auto’s te maken, dus ik mocht vanavond weer een auto mee naar huis nemen zodat ik morgen direct op pad kan zonder eerst nog langs Roadtrip te gaan. Waar het vorige week nog erg onwennig voelde om te rijden heb ik nu de slag inmiddels wel te pakken lijkt het, ik ben niet meer gespannen en blijf gewoon rustig. Wat een winst in vergelijking met hoe ik me voelde toen ik net mijn rijbewijs had!
Ik kan inmiddels echt met een gerust hart zeggen dat ik me hier thuis begin te voelen. Nu ik niet meer het idee heb dat ik opgesloten zit en nergens heen kan gaat het stukken beter. Ik had het natuurlijk bij de guest house en bij Roadtrip al super goed naar mijn zin, maar nu ik er wat meer vertrouwen in begin te krijgen om zelf op pad te gaan maakt dat het ook wel weer een stukje beter. En misschien heeft dat ook wel weer te maken met het feit dat ik me in een auto weer een stukje veiliger voel dan op een boda. Het gaat misschien niet zo snel, maar ik zit met de deuren op slot veiliger dan op een rondrauzende boda, hoe goed Bekka ook rijdt. Als ik niet meer dan genoeg redenen had gehad om terug te komen, zou ik best hebben kunnen overwegen om na mijn stage nog wat langer te blijven..
Dit waren de avonturen weer tot nu toe. Ik heb inmiddels begrepen dat ik eind deze maand met Roadtrip nog naar Murchison falls ga en ook Thies heeft me gevraagd of ik zin heb om met hem mee te gaan naar Sipi falls. Hij heeft een mountainbike bedrijf (Red dirt Uganda, mocht je ooit hierheen komen en van mountainbiken houden of er in geïnteresseerd zijn: zeker naar Thies gaan!) en wil bij Sipi wat nieuwe routes uitproberen. Ik zal me dan dus overdag zelf moeten vermaken, maar dat is geen enkel probleem. Ik vind het gewoon fijn dat we dan samen die kant op kunnen gaan, want alleen reizen vind ik tot nu toe nog niet zo heel prettig. En Thies weet natuurlijk een stuk beter hoe het allemaal in zijn werk gaat met reizen hier, dus dan kan ik mooi van hem de kunst afkijken. Er komen dus nog genoeg mooie verhalen in de toekomst, ik zal mijn best doen om jullie niet weer twee weken te laten wachten…
Tot snel,
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
