Stage en puppies!
Blijf op de hoogte en volg Marin
21 Maart 2018 | Oeganda, Kampala
Dag iedereen,
Het afgelopen weekend heb ik volop de luilak uitgehangen. Ik was zo blij met het mooie weer en eindelijk mijn stekje te hebben gevonden, dat ik gewoon lekker thuis ben gebleven. Er is hier ook genoeg te doen, vooral als het mooi weer is: Lekker in de hangmat luieren, onderuit op de bank in het zonnetje aan mijn schoolopdrachten werken, een beetje kletsen met mijn buurmeisje en de eigenaars van het guesthouse en met de honden knuffelen. Tot zondagmiddag is het ook echt prachtig weer geweest, maar net toen ik op het moment stond even naar de winkel te gaan om wat te eten te halen begon het ineens te storten van de regen.. Ook dat hoort erbij op het moment, al hoor ik wel aan alle kanten dat het regenseizoen dit jaar wel echt heel heftig is. De rest van de zondag heb ik dus maar in mijn kamer met mijn laptopje besteed.
Maandagmorgen was het weer helaas nog niet veranderd en dus ben ik gewapend met mijn regenpak door Bekka (Baker mag blijkbaar niet, het is dus van nu af aan Bekka de boda meneer) naar mijn werk gebracht. Jeetje wat klinkt dat: mijn werk. Maar wel werk waar ik het onwijs naar mijn zin heb! Ik heb trouwens met Bekka afgesproken dat hij mij iedere dag naar en van het werk zal brengen en dat ik hem dan aan het eind van iedere maand betaal. Inclusief de huur van mijn helm (deze muzungu wil wel graag een beetje veilig door het verkeer van Kampala bewegen) komt dat op zo’n 35 euro per maand. In vergelijking met Nederland is dat niks, maar hij vond het een ontzettend fijn idee, omdat hij dan aan het eind van iedere maand een soort spaarcentje heeft. Niet helemaal mijn idee, Emmy (mijn begeleidster bij Roadtrip) vertelde me dat zij het in haar eerste maanden hier ook zo heeft gedaan. Bekka was erg blij, want met de kleine bedragen die hij steeds afzonderlijk krijgt is het lastig om te sparen en op deze manier heeft hij maandelijks een bedragje bij elkaar voor zijn vrouw en kinderen, of om hen te bezoeken. Kan ik toch nog iets goeds betekenen hier.
Inmiddels zitten ook mijn eerste paar volle dagen stage er op en wat heb ik het ontzettend naar mijn zin bij dit bedrijf. Je zou denken dat een auto verhuurbedrijf niet zo heel veel diversiteit heeft aan werkzaamheden, maar niks is minder waar! Maandag blijkt de drukste maildag op kantoor te zijn, wat ook best logisch is omdat (in principe) de mails vanaf vrijdagmiddag dan niet beantwoord zijn. Iedereen (Emmy, Bram en Boris in Kampala en Okke en Laura in Nederland) is dan dus volle bak aan de gang met het verdelen en beantwoorden van mails. Veel nieuwe boekingen, maar ook vragen van klanten en noem maar op zitten er dan in de voorraad. Ik ben dus maar begonnen met het in orde maken van alle papieren die geprint en gescand moesten worden voor school, daar ben ik wel even zoet mee geweest. Vervolgens van Boris een hele uitleg gekregen hoe de systemen allemaal werken, en dat zijn er best veel. Ik heb zelf ook een boeking mogen doen voor mijzelf via de website, die we vervolgens samen helemaal hebben afgehandeld zoals dat echt zou gaan. Voor jullie informatie, ik ga dus nu in mei 11 dagen op stap met een auto binnen Uganda en maak ook een uitstapje naar Rwanda. Was het nu maar zo’n feest dat dat ook echt waar zou zijn… Ik ben vervolgens zelf vooral bezig geweest om de vele correspondentie die ze hebben te lezen, om erachter te komen wat er zoal mogelijk is voor klanten, wat er voor voorwaarden zijn en noem maar op. Ik vind het echt allemaal super interessant en heb iedereen de oren van het hoofd gevraagd. Vinden ze gelukkig niet erg, sterker nog, ze vinden het wel fijn omdat ik ze soms aan het denken zet over de manier waarop ze bepaalde dingen doen en of dit niet anders kan. Super dus dat ik het niet alleen interessant vind, maar dat zij ook daardoor al wat aan me hebben. Overigens werd me ook verteld dat ik als het ontzettend slecht weer is (wat dus nogal eens kan gebeuren tijdens het regenseizoen) niet naar kantoor hoef te komen, maar ook gewoon vanuit thuis mijn werk mag doen. Lekker! Ik hoop alleen dat het niet nodig gaat zijn, ik vind het gewoon veel te leuk op kantoor.
Toen ik ’s middags thuis kwam werd ik vrolijk begroet door de drie schatten van honden van Elke en Thies (dat zijn de eigenaars van het guest house waar ik nu woon): Babu, Obi en Mo. Ik heb ze waarschijnlijk al wel eerder geïntroduceerd, maar ze zijn zo leuk dat ze wel een beetje extra aandacht verdienen in mijn verhaal. Had ik ook al verteld dat Mootje nog een beetje bang voor me was? Inmiddels is dat helemaal bijgedraaid en loopt ze nu voorop om mij te begroeten en is zij ook degene die meestal bij me ligt als ik in de tuin zit. Heerlijk! Elke liep ook buiten en ik vroeg haar waar ze de puppies eigenlijk hielden? Stiekem wist ik al wel dat ze die in huis houdt als Kuki (mijn buurmeisje) en ik er zijn, omdat 10 honden bij elkaar wel erg veel is en Kuki nogal bang is voor honden. Maar zij was er op dat moment niet, dus ik zei dat ik er absoluut geen moeite mee zou hebben als ze ze los liet. En dat was niet tegen dovemansoren gezegd: voordat ik mijn zin af had waren deze tornado’s al los gelaten. Ik dacht steeds dat ze twee maanden oud waren, maar het blijken er twee te zijn van 5 maanden uit één nest en vijf van 4 maanden uit een ander nest. Maar wat zijn ze leuk! Ik ben helemaal platgeknuffeld en kwam echt handen tekort om ze allemaal tegelijk aandacht te kunnen geven. Wat heb ik genoten van deze doerakken.
Ze hebben drie reutjes: Jack, Tom en Einzel en vier teefjes: Baker, Rosie, Jerry en Snow. Allemaal niet hun permanente namen, ze zijn namelijk op zoek naar een liefdevol nieuw thuis. Tien honden in huis is toch echt te veel, maar tot nu toe blijkt het erg moeilijk om ze kwijt te raken. Maar, zo heb ik al geïnformeerd, het is ook mogelijk om ze vanuit het buitenland te adopteren. Elke kent een goede lokale dierenarts die de hondjes helemaal reisklaar kan maken (vaccinaties, bloedonderzoek, noem maar op) en dan kunnen ze met het vliegtuig mee naar Nederland (of ergens anders). Dus mocht je nu zelf op zoek zijn naar een hond, overweeg dan eens om één van deze schatten te adopteren. En als je iemand kent die op zoek is, geef dan vooral deze boodschap even door! Je mag in dat geval contact op (laten) nemen met mij en dan zorg ik dat je bij Elke en Thies terecht komt. En geloof me, ik ben gek op honden en ik zou ze echt niet aanbevelen als ze niet superleuk, keilief en hartstikke gezond waren! Ik zou er het liefst ook één mee naar Nederland nemen, ware het niet dat wij onze eigen tornado al hebben in ons appartementje… Wat niet wil zeggen dat ik al 100% overtuigd ben dat er niet eentje mee naar huis komt, maar in die keuze ben ik niet alleen (Jason: hint hint….)
Dinsdag was weer een nieuwe werkdag en ben ik samen met Emmy in de mail gedoken, omdat één van mijn taken is om feedback formulieren te versturen naar klanten en deze te analyseren. Al snel kwamen we erachter dat er nog geen inlog account voor mij was, waardoor ik na de uitleg nog niet zelfstandig aan het werk kon. Maar het feedback formulier wat er nu lag liep niet helemaal lekker, dus kreeg ik de vraag om dit aan te passen. En daar heb ik me dus op gestort, met als resultaat vier formulieren voor de landen waarin zij actief zijn die gewoon lekker lopen, makkelijk in te vullen zijn en ook antwoord geven op relevante vragen (klinkt dat heel arrogant? Zo is het niet bedoeld). Iets wat ik nog niet eerder had gedaan en wat ook niet heel moeilijk is, maar wel interessant om uit te zoeken welke antwoorden je wilt hebben en hoe je de vragen zo duidelijk en concreet mogelijk kan stellen, zonder het onderwerp al te ver af te sluiten maar ook niet te open te houden. Is het een beetje een duidelijke uitleg? Ik had mezelf ook nog als doel gesteld om foto’s te gaan maken van verschillende dingen die ze me gevraagd hebben, maar helaas begon het op dat moment ook weer net te regenen. Wat heb ik toch met dat stomme weer, dat steeds als ik iets wil gaan doen het begint te regenen. Misschien moet ik volgende keer juist als ik er niet aan wil beginnen het wel doen, dat het dan wel droog blijft?
Vannacht werd ik wakker van een ongelooflijke hoos en onweersbui. Het ging er zo gigantisch op dat ik dacht dat de donderwolken boven mijn bed hingen. Gelukkig ben ik niet bang voor onweer en heb ik dus maar een beetje uit mijn raam gestaard of ik iets van de bliksem kon meekrijgen, verder slapen was echt onmogelijk met dit kabaal. Jammer genoeg was dat dan weer niet het geval, omdat mijn raam vrij afgesloten is van enig uitzicht door de vele bomen rondom het huis. Dat is, als het straks bloedheet weer wordt, wel weer lekker: betekent ook dat de zon niet volop in mijn kamertje staat te braden. Gelukkig was het vanmorgen wel weer droog en heb ik me klaargemaakt voor het moment dat Bekka mij op zou komen halen. Voordat ik vertrok werd ik echter gebeld door Emmy: door het slechte weer was op kantoor de stroom uitgevallen en dus hadden zij en Bram hun kantoor voor die dag opgezet in een koffietent / restaurant niet heel ver bij kantoor vandaan. Als ik wilde kon ik ook daarheen komen of besluiten vanuit huis te werken. Ondanks dat thuis de stroom het wel deed heb ik besloten om ook daarheen te gaan en dus hebben we met zijn drieën de hele dag (nou ja, ’s ochtends met zijn drieën en ’s middags met zijn tweeën: na de geboorte van hun dochtertje werkt Emmy halve dagen op kantoor en halve dagen thuis) daar vandaan zitten werken. Ik ben de hele dag bezig geweest met uitzoeken welke klanten er in de afgelopen weken thuis zijn gekomen en hen feedback mails te sturen. Ik kon ook gelijk zien dat velen van hen dat ook direct deden, waardoor ik ook gelijk weer werk heb om dat op een later moment te kunnen analyseren. Daarnaast ben ik bezig geweest met het uitzoeken van de vele filmpjes en foto’s die we toegestuurd krijgen van klanten, om te beoordelen welke we op onze website kunnen gebruiken.
Wat ik het leuke vind aan dit bedrijf is dat iedereen keihard werkt, maar toch de relaxte sfeer weet vast te houden. Het is bijna ‘niks moet, alles mag’, maar een van de belangrijkste speerpunten is de service aan de klanten. Ze hebben een wagenpark van bijna 50 auto’s en een team van monteurs die constant bezig zijn om deze auto’s en alles wat daarbij zit tiptop in orde te houden. Het ‘nadeel’ aan de slechte kwaliteit van de wegen in Uganda is echter wel dat er bijna gegarandeerd altijd wel iets mis gaat met een auto, maar dit zijn voornamelijk kleine dingen die ook snel weer opgelost kunnen worden. Dat is ook één van de dingen waarin Roadtrip zich onderscheid van hun concurrenten: ze zijn een klein beetje duurder dan andere bedrijven, maar garanderen daarentegen wel 24/7 onwijs goede service. Waar het bij andere bedrijven voorkomt dat je als klant een defect aan de auto krijgt en je hier onnodig tijd aan kwijt bent (tijd die je niet wilt verliezen tijdens een rondreis: je reis moet gewoon doorgaan!) zetten deze mensen alles op alles om de klant zo snel mogelijk weer tevreden met een goed werkende auto op pad te krijgen. Ik merk dat ik begin te klinken alsof ik reclame voor ze maak, maar ik bedoel het voornamelijk als uitleg waarom ik het zo ontzettend goed naar mijn zin heb hier (en uiteraard mag dat ook best een beetje reclame maken zijn). En dat komt ook doordat ik me heel goed kan vinden in wat zij belangrijk vinden in hun bedrijf en diensten (en service). Ik denk dat ik wel dezelfde instelling heb als iedereen die actief is in dit bedrijf, en daardoor vind ik het ook (nu al) wel weer jammer dat het maar voor een paar maanden is.. Maar ach, ik heb vooralsnog nog 15,5 week om er volop van te genieten en te laten zien wat ik waard ben, en dat lijkt me ook heel belangrijk. En het is ook niet alsof ik het vervelend zal vinden om straks weer naar huis te gaan!
Vanavond heb ik mezelf weer een lekker relax avondje beloofd, misschien dat ik gewoon lui een filmpje ga kijken. Ik merk namelijk wel dat ik hier om een uur of 9, half 10 al gigantisch in begin te kakken. Of dat nou komt door het weer, de andere omgeving of doordat ik het niet meer gewend ben om de hele dag aan het werk te zijn weet ik niet. Maar ik voel me in ieder geval wel voldaan moe, dus ga ook zonder tegenstribbelen gewoon lekker op tijd naar bed (waardoor ik me vaak wel een oud omaatje voel..). Morgen nog een dagje op kantoor en vrijdag hebben we afgesproken dat ik met mijn stageopdrachten van school aan de gang mag. Ik weet nog niet of ik dat thuis of op kantoor doe, maar zoals ik me nu voel vind ik het veel te leuk om naar kantoor te gaan. Plus, dat is ook het makkelijkste om antwoorden te krijgen op mijn vragen, ook al staan we ook constant met elkaar in verbinding via skype.
Ik gok dat dit één van mijn laatste langere blogs is. Hoewel ik het onwijs naar mijn zin heb, gebeuren er minder spectaculaire ‘typisch Afrikaanse’ dingen in mijn leven dan tijdens mijn eerste maand in ‘the middle of nowhere’. Dus tenzij ik echt op pad ga, zal ik jullie besparen om tot in detail te beschrijven wat ik iedere dag op kantoor meemaak (tenzij het natuurlijk wel iets heel speciaals is). Ik heb echter genoeg plannen om in de weekenden op avontuur te gaan, ik ben immers maar één keer in mijn leven vijf maanden hier, dus ik blijf vrolijk door bloggen!
Tot snel,
Liefs Marin
Het afgelopen weekend heb ik volop de luilak uitgehangen. Ik was zo blij met het mooie weer en eindelijk mijn stekje te hebben gevonden, dat ik gewoon lekker thuis ben gebleven. Er is hier ook genoeg te doen, vooral als het mooi weer is: Lekker in de hangmat luieren, onderuit op de bank in het zonnetje aan mijn schoolopdrachten werken, een beetje kletsen met mijn buurmeisje en de eigenaars van het guesthouse en met de honden knuffelen. Tot zondagmiddag is het ook echt prachtig weer geweest, maar net toen ik op het moment stond even naar de winkel te gaan om wat te eten te halen begon het ineens te storten van de regen.. Ook dat hoort erbij op het moment, al hoor ik wel aan alle kanten dat het regenseizoen dit jaar wel echt heel heftig is. De rest van de zondag heb ik dus maar in mijn kamer met mijn laptopje besteed.
Maandagmorgen was het weer helaas nog niet veranderd en dus ben ik gewapend met mijn regenpak door Bekka (Baker mag blijkbaar niet, het is dus van nu af aan Bekka de boda meneer) naar mijn werk gebracht. Jeetje wat klinkt dat: mijn werk. Maar wel werk waar ik het onwijs naar mijn zin heb! Ik heb trouwens met Bekka afgesproken dat hij mij iedere dag naar en van het werk zal brengen en dat ik hem dan aan het eind van iedere maand betaal. Inclusief de huur van mijn helm (deze muzungu wil wel graag een beetje veilig door het verkeer van Kampala bewegen) komt dat op zo’n 35 euro per maand. In vergelijking met Nederland is dat niks, maar hij vond het een ontzettend fijn idee, omdat hij dan aan het eind van iedere maand een soort spaarcentje heeft. Niet helemaal mijn idee, Emmy (mijn begeleidster bij Roadtrip) vertelde me dat zij het in haar eerste maanden hier ook zo heeft gedaan. Bekka was erg blij, want met de kleine bedragen die hij steeds afzonderlijk krijgt is het lastig om te sparen en op deze manier heeft hij maandelijks een bedragje bij elkaar voor zijn vrouw en kinderen, of om hen te bezoeken. Kan ik toch nog iets goeds betekenen hier.
Inmiddels zitten ook mijn eerste paar volle dagen stage er op en wat heb ik het ontzettend naar mijn zin bij dit bedrijf. Je zou denken dat een auto verhuurbedrijf niet zo heel veel diversiteit heeft aan werkzaamheden, maar niks is minder waar! Maandag blijkt de drukste maildag op kantoor te zijn, wat ook best logisch is omdat (in principe) de mails vanaf vrijdagmiddag dan niet beantwoord zijn. Iedereen (Emmy, Bram en Boris in Kampala en Okke en Laura in Nederland) is dan dus volle bak aan de gang met het verdelen en beantwoorden van mails. Veel nieuwe boekingen, maar ook vragen van klanten en noem maar op zitten er dan in de voorraad. Ik ben dus maar begonnen met het in orde maken van alle papieren die geprint en gescand moesten worden voor school, daar ben ik wel even zoet mee geweest. Vervolgens van Boris een hele uitleg gekregen hoe de systemen allemaal werken, en dat zijn er best veel. Ik heb zelf ook een boeking mogen doen voor mijzelf via de website, die we vervolgens samen helemaal hebben afgehandeld zoals dat echt zou gaan. Voor jullie informatie, ik ga dus nu in mei 11 dagen op stap met een auto binnen Uganda en maak ook een uitstapje naar Rwanda. Was het nu maar zo’n feest dat dat ook echt waar zou zijn… Ik ben vervolgens zelf vooral bezig geweest om de vele correspondentie die ze hebben te lezen, om erachter te komen wat er zoal mogelijk is voor klanten, wat er voor voorwaarden zijn en noem maar op. Ik vind het echt allemaal super interessant en heb iedereen de oren van het hoofd gevraagd. Vinden ze gelukkig niet erg, sterker nog, ze vinden het wel fijn omdat ik ze soms aan het denken zet over de manier waarop ze bepaalde dingen doen en of dit niet anders kan. Super dus dat ik het niet alleen interessant vind, maar dat zij ook daardoor al wat aan me hebben. Overigens werd me ook verteld dat ik als het ontzettend slecht weer is (wat dus nogal eens kan gebeuren tijdens het regenseizoen) niet naar kantoor hoef te komen, maar ook gewoon vanuit thuis mijn werk mag doen. Lekker! Ik hoop alleen dat het niet nodig gaat zijn, ik vind het gewoon veel te leuk op kantoor.
Toen ik ’s middags thuis kwam werd ik vrolijk begroet door de drie schatten van honden van Elke en Thies (dat zijn de eigenaars van het guest house waar ik nu woon): Babu, Obi en Mo. Ik heb ze waarschijnlijk al wel eerder geïntroduceerd, maar ze zijn zo leuk dat ze wel een beetje extra aandacht verdienen in mijn verhaal. Had ik ook al verteld dat Mootje nog een beetje bang voor me was? Inmiddels is dat helemaal bijgedraaid en loopt ze nu voorop om mij te begroeten en is zij ook degene die meestal bij me ligt als ik in de tuin zit. Heerlijk! Elke liep ook buiten en ik vroeg haar waar ze de puppies eigenlijk hielden? Stiekem wist ik al wel dat ze die in huis houdt als Kuki (mijn buurmeisje) en ik er zijn, omdat 10 honden bij elkaar wel erg veel is en Kuki nogal bang is voor honden. Maar zij was er op dat moment niet, dus ik zei dat ik er absoluut geen moeite mee zou hebben als ze ze los liet. En dat was niet tegen dovemansoren gezegd: voordat ik mijn zin af had waren deze tornado’s al los gelaten. Ik dacht steeds dat ze twee maanden oud waren, maar het blijken er twee te zijn van 5 maanden uit één nest en vijf van 4 maanden uit een ander nest. Maar wat zijn ze leuk! Ik ben helemaal platgeknuffeld en kwam echt handen tekort om ze allemaal tegelijk aandacht te kunnen geven. Wat heb ik genoten van deze doerakken.
Ze hebben drie reutjes: Jack, Tom en Einzel en vier teefjes: Baker, Rosie, Jerry en Snow. Allemaal niet hun permanente namen, ze zijn namelijk op zoek naar een liefdevol nieuw thuis. Tien honden in huis is toch echt te veel, maar tot nu toe blijkt het erg moeilijk om ze kwijt te raken. Maar, zo heb ik al geïnformeerd, het is ook mogelijk om ze vanuit het buitenland te adopteren. Elke kent een goede lokale dierenarts die de hondjes helemaal reisklaar kan maken (vaccinaties, bloedonderzoek, noem maar op) en dan kunnen ze met het vliegtuig mee naar Nederland (of ergens anders). Dus mocht je nu zelf op zoek zijn naar een hond, overweeg dan eens om één van deze schatten te adopteren. En als je iemand kent die op zoek is, geef dan vooral deze boodschap even door! Je mag in dat geval contact op (laten) nemen met mij en dan zorg ik dat je bij Elke en Thies terecht komt. En geloof me, ik ben gek op honden en ik zou ze echt niet aanbevelen als ze niet superleuk, keilief en hartstikke gezond waren! Ik zou er het liefst ook één mee naar Nederland nemen, ware het niet dat wij onze eigen tornado al hebben in ons appartementje… Wat niet wil zeggen dat ik al 100% overtuigd ben dat er niet eentje mee naar huis komt, maar in die keuze ben ik niet alleen (Jason: hint hint….)
Dinsdag was weer een nieuwe werkdag en ben ik samen met Emmy in de mail gedoken, omdat één van mijn taken is om feedback formulieren te versturen naar klanten en deze te analyseren. Al snel kwamen we erachter dat er nog geen inlog account voor mij was, waardoor ik na de uitleg nog niet zelfstandig aan het werk kon. Maar het feedback formulier wat er nu lag liep niet helemaal lekker, dus kreeg ik de vraag om dit aan te passen. En daar heb ik me dus op gestort, met als resultaat vier formulieren voor de landen waarin zij actief zijn die gewoon lekker lopen, makkelijk in te vullen zijn en ook antwoord geven op relevante vragen (klinkt dat heel arrogant? Zo is het niet bedoeld). Iets wat ik nog niet eerder had gedaan en wat ook niet heel moeilijk is, maar wel interessant om uit te zoeken welke antwoorden je wilt hebben en hoe je de vragen zo duidelijk en concreet mogelijk kan stellen, zonder het onderwerp al te ver af te sluiten maar ook niet te open te houden. Is het een beetje een duidelijke uitleg? Ik had mezelf ook nog als doel gesteld om foto’s te gaan maken van verschillende dingen die ze me gevraagd hebben, maar helaas begon het op dat moment ook weer net te regenen. Wat heb ik toch met dat stomme weer, dat steeds als ik iets wil gaan doen het begint te regenen. Misschien moet ik volgende keer juist als ik er niet aan wil beginnen het wel doen, dat het dan wel droog blijft?
Vannacht werd ik wakker van een ongelooflijke hoos en onweersbui. Het ging er zo gigantisch op dat ik dacht dat de donderwolken boven mijn bed hingen. Gelukkig ben ik niet bang voor onweer en heb ik dus maar een beetje uit mijn raam gestaard of ik iets van de bliksem kon meekrijgen, verder slapen was echt onmogelijk met dit kabaal. Jammer genoeg was dat dan weer niet het geval, omdat mijn raam vrij afgesloten is van enig uitzicht door de vele bomen rondom het huis. Dat is, als het straks bloedheet weer wordt, wel weer lekker: betekent ook dat de zon niet volop in mijn kamertje staat te braden. Gelukkig was het vanmorgen wel weer droog en heb ik me klaargemaakt voor het moment dat Bekka mij op zou komen halen. Voordat ik vertrok werd ik echter gebeld door Emmy: door het slechte weer was op kantoor de stroom uitgevallen en dus hadden zij en Bram hun kantoor voor die dag opgezet in een koffietent / restaurant niet heel ver bij kantoor vandaan. Als ik wilde kon ik ook daarheen komen of besluiten vanuit huis te werken. Ondanks dat thuis de stroom het wel deed heb ik besloten om ook daarheen te gaan en dus hebben we met zijn drieën de hele dag (nou ja, ’s ochtends met zijn drieën en ’s middags met zijn tweeën: na de geboorte van hun dochtertje werkt Emmy halve dagen op kantoor en halve dagen thuis) daar vandaan zitten werken. Ik ben de hele dag bezig geweest met uitzoeken welke klanten er in de afgelopen weken thuis zijn gekomen en hen feedback mails te sturen. Ik kon ook gelijk zien dat velen van hen dat ook direct deden, waardoor ik ook gelijk weer werk heb om dat op een later moment te kunnen analyseren. Daarnaast ben ik bezig geweest met het uitzoeken van de vele filmpjes en foto’s die we toegestuurd krijgen van klanten, om te beoordelen welke we op onze website kunnen gebruiken.
Wat ik het leuke vind aan dit bedrijf is dat iedereen keihard werkt, maar toch de relaxte sfeer weet vast te houden. Het is bijna ‘niks moet, alles mag’, maar een van de belangrijkste speerpunten is de service aan de klanten. Ze hebben een wagenpark van bijna 50 auto’s en een team van monteurs die constant bezig zijn om deze auto’s en alles wat daarbij zit tiptop in orde te houden. Het ‘nadeel’ aan de slechte kwaliteit van de wegen in Uganda is echter wel dat er bijna gegarandeerd altijd wel iets mis gaat met een auto, maar dit zijn voornamelijk kleine dingen die ook snel weer opgelost kunnen worden. Dat is ook één van de dingen waarin Roadtrip zich onderscheid van hun concurrenten: ze zijn een klein beetje duurder dan andere bedrijven, maar garanderen daarentegen wel 24/7 onwijs goede service. Waar het bij andere bedrijven voorkomt dat je als klant een defect aan de auto krijgt en je hier onnodig tijd aan kwijt bent (tijd die je niet wilt verliezen tijdens een rondreis: je reis moet gewoon doorgaan!) zetten deze mensen alles op alles om de klant zo snel mogelijk weer tevreden met een goed werkende auto op pad te krijgen. Ik merk dat ik begin te klinken alsof ik reclame voor ze maak, maar ik bedoel het voornamelijk als uitleg waarom ik het zo ontzettend goed naar mijn zin heb hier (en uiteraard mag dat ook best een beetje reclame maken zijn). En dat komt ook doordat ik me heel goed kan vinden in wat zij belangrijk vinden in hun bedrijf en diensten (en service). Ik denk dat ik wel dezelfde instelling heb als iedereen die actief is in dit bedrijf, en daardoor vind ik het ook (nu al) wel weer jammer dat het maar voor een paar maanden is.. Maar ach, ik heb vooralsnog nog 15,5 week om er volop van te genieten en te laten zien wat ik waard ben, en dat lijkt me ook heel belangrijk. En het is ook niet alsof ik het vervelend zal vinden om straks weer naar huis te gaan!
Vanavond heb ik mezelf weer een lekker relax avondje beloofd, misschien dat ik gewoon lui een filmpje ga kijken. Ik merk namelijk wel dat ik hier om een uur of 9, half 10 al gigantisch in begin te kakken. Of dat nou komt door het weer, de andere omgeving of doordat ik het niet meer gewend ben om de hele dag aan het werk te zijn weet ik niet. Maar ik voel me in ieder geval wel voldaan moe, dus ga ook zonder tegenstribbelen gewoon lekker op tijd naar bed (waardoor ik me vaak wel een oud omaatje voel..). Morgen nog een dagje op kantoor en vrijdag hebben we afgesproken dat ik met mijn stageopdrachten van school aan de gang mag. Ik weet nog niet of ik dat thuis of op kantoor doe, maar zoals ik me nu voel vind ik het veel te leuk om naar kantoor te gaan. Plus, dat is ook het makkelijkste om antwoorden te krijgen op mijn vragen, ook al staan we ook constant met elkaar in verbinding via skype.
Ik gok dat dit één van mijn laatste langere blogs is. Hoewel ik het onwijs naar mijn zin heb, gebeuren er minder spectaculaire ‘typisch Afrikaanse’ dingen in mijn leven dan tijdens mijn eerste maand in ‘the middle of nowhere’. Dus tenzij ik echt op pad ga, zal ik jullie besparen om tot in detail te beschrijven wat ik iedere dag op kantoor meemaak (tenzij het natuurlijk wel iets heel speciaals is). Ik heb echter genoeg plannen om in de weekenden op avontuur te gaan, ik ben immers maar één keer in mijn leven vijf maanden hier, dus ik blijf vrolijk door bloggen!
Tot snel,
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
