Kittens & puppies en de chaos van Kampala
Blijf op de hoogte en volg Marin
25 April 2018 | Oeganda, Kampala
Hallo allemaal,
Wat heb ik afgelopen week een lekkere week gehad zeg. Het was zo fijn om eindelijk weer gewoon naar het werk te kunnen en me echt weer goed te voelen. Zoals ik vorige keer al schreef had ik ook echt zin om weer aan de slag te kunnen. Hoewel ik maandag wel een kleine tegenslag op het werk had, alles wat ik in de week ervoor vanuit thuis aan de website had gedaan was niet opgeslagen! Waarschijnlijk komt het doordat we met zijn tweeën op dezelfde pagina aan de slag zijn geweest, waardoor het niet allebei opgeslagen kon worden. Alleen jammer dat daar geen foutmelding op binnen kwam, maar het erop leek dat alles wel gewoon opgeslagen was. Kon ik dus maandag weer mee opnieuw beginnen. Ik ben dus voornamelijk bezig geweest met werk inhalen wat ik eigenlijk al had gedaan, hoewel ik ook weer niet super veel had kunnen doen vanuit thuis.
De volgende dag had ik gevraagd of ik een keer mee mocht naar de ‘Uganda Wildlife Authority’, waar de toegangskaarten voor Chimpansee en Gorilla tochten gekocht worden. Een van de mannen bij Roadtrip, Julius, gaat hier bijna iedere dinsdag naartoe om nieuwe kaarten te kopen en vanaf dat ik bij Roadtrip loop zeiden we al dat ik een keertje mee zou gaan. Dinsdag was dus die dag. ’s Ochtends om 8 uur kwam hij me al ophalen, nu ik gewend ben om 10 uur te beginnen is dat dus best wel vroeg. Maar ik heb netjes gezorgd dat ik op tijd klaar zou zijn en klokslag 8 uur reed Julius met de auto voor. Heerlijk dat ik nu niet eerst naar kantoor hoefde te gaan. Op weg daar naartoe ging zijn telefoon, en terwijl hij er normaal geen moeite mee heeft om gewoon op te nemen tijdens het rijden (daar is hier in Uganda nog geen regel tegen, dus iedereen doet het zo ongeveer), gaf hij nu de telefoon aan mij door om het maar even af te handelen. STRESS: dit soort telefoontjes had ik nog niet eerder hoeven beantwoorden. Gelukkig bleek dat Katya, de manager van de Leopard rest camp bij lake Mburo (waar ik een paar weken terug mijn eerste kampeer ervaring heb gehad) aan de andere kant van de lijn te hangen. Ze had wel wat dingen die ik dus niet kon afhandelen, maar Julius vond wel dat ik het allemaal netjes had beantwoord. Mijn oplossing was dan ook om Bram te bellen, hem het telefoonnummer door te geven en hem contact op te laten nemen. Geen probleem en allemaal zo geregeld, dus stress om niks.
Bij de UWA aangekomen bleek dit er heel anders uit te zien dan ik had verwacht. Ik had een beeld in mijn hoofd dat je gewoon staand aan een balie je zegje doet, maar binnen gekomen bleek het meer een soort reisbureau met allemaal medewerkers achter een bureau waar je terecht kon. En hoewel er geen enkele andere klant te zien was in de hele ruimte en er zeker 8 bureaus bemand waren werd ons verteld om plaats te nemen op de stoelen in de ‘wachtrij’ tot er iemand bij ons zou komen. Maar: niemand riep ons. Julius heeft een aantal keer gevraagd of we bij iemand die overduidelijk niet druk was mochten plaatsnemen, maar dat mocht niet. Heel vreemd, want het enige wat de dames aan het doen waren, was kletsen en theeleuten! Kan me niet voorstellen dat dit in Nederland zo zou gaan. Na een poosje te hebben gewacht vroeg Julius weer of we plaats mochten nemen en ineens was de medewerkster klaar om ons te woord te staan. Ik heb het hele gedoe vol verbazing aangezien. Ik durf inmiddels wel te zeggen dat ik wat meer aan het Ugandese tempo gewend ben, maar de traagheid hier sloeg wel echt alles. Het enige wat deze dame hoefde te doen was een aantal nummers in de computer in te voeren en vervolgens op ‘betalen’ te klikken, maar bij ieder kaartje duurde dat voor mijn gevoel een eeuwigheid. Vervolgens moet je dus met je bonnetje naar de ‘kassa’ om alles contant af te rekenen: door de hoeveelheid kaarten was dit ruim 2000 dollar, en gewoon even contant aftikken. Van pinnen hebben ze hier niet gehoord. En alles gaat op zijn dooie gemakje: je moet hier vooral niet met haast naartoe gaan. En hoewel het voor mij ontzettend lang leek te duren was Julius hartstikke enthousiast dat het allemaal zo snel was gegaan. Ik kon er niet eens op reageren maar keek hem alleen maar schaapachtig aan, wat van zijn kant weer op veel gelach uitdraaide.
Terug op kantoor ben ik weer met de website bezig geweest en heb ik samen met Bram de planning voor de auto’s klaargelegd. Ik snap inmiddels ook hoe dit allemaal in zijn werk gaat, dus ik geloof best dat ik het ook alleen zou kunnen doen. Maar aan de andere kant is het ook wel fijn om het samen te doen, omdat het ook gelijk een goede check is dat alles goed gaat. Na nog allerlei andere klusjes ben ik die dag vrij laat naar huis gegaan en zodra ik thuis kwam kreeg ik een berichtje van Katya of ik zin had om wat mee te gaan drinken. Ze had die dag afscheid genomen van haar familie die bijna drie weken bij haar op bezoek waren geweest en ze was vanavond alleen in Kampala. Leek me erg gezellig, dus hebben we samen bij Big Kafunda, een restaurant hier in de buurt, afgesproken. Was echt heel gezellig en we blijken behoorlijk wat raakvlakken te hebben, terwijl we aan de andere kant totaal verschillend zijn. Beiden praktisch verslaafd aan reizen en een groot hart voor dieren, maar waar ik wat meer een nadenker ben is zij volkomen impulsief: ze is ook maar in Uganda blijven plakken na een jaar aan het reizen te zijn geweest en is per toeval aan haar baan als manager gekomen, zonder daar maar enige opleiding voor te hebben. Ze heeft ook geen idee hoelang ze wil blijven of wat ze hierna zou willen gaan doen en waar. Voor mij zijn dat allemaal al dingen waar ik al lange tijd over nadenk. Wel een heel gezellige avond gehad en tegen half 12 was ik weer thuis. Ik moest de volgende dag ook gewoon weer werken en was inmiddels moe genoeg.
Woensdag ben ik op kantoor bezig geweest om een planning te maken van de daktenten en koelkasten die ze bij Roadtrip hebben. De grote auto’s kunnen hier namelijk mee verhuurd worden, maar er was tot op heden geen overzicht of planning van, alleen van de auto’s. Nu ben ik dus aan het puzzelen geweest hoe dit zo overzichtelijk mogelijk gedaan kan worden en na goedkeuring van Bram heb ik het toegevoegd aan de auto planning. Eigenlijk iets heel simpels, maar ik vind het heel tof om te realiseren dat ze lang na het einde van mijn stage hier nog wat aan kunnen (en hopelijk zullen) hebben. Verder ben ik bezig geweest met het maken van een reisplan voor ons ‘bedrijfsuitje’ naar Murchison falls. We hebben het team in twee groepen opgesplitst zodat er wel altijd iemand op kantoor aanwezig is maar wel iedereen dezelfde trip kan maken. 28 t/m 30 April ga ik mee met Bram zijn groep en 2 t/m 4 mei gaat Boris met de tweede groep. Emmy gaat helaas niet mee, wat ik echt heel jammer vind. Maar wel begrijpelijk, kamperen met een baby lijkt me ook niet heel fijn, laat staan met een groep en als het maar zo’n kort reisje is. Zelf vind ze het volgens mij ook wel jammer. Maar uiteraard gaat de kleine meid voor!
Donderdag ben ik voornamelijk samen met Emmy bezig geweest om uit te zoeken wat voor foto’s ze graag van de auto’s wilde hebben voor de nieuwe website. Ik had dat eigenlijk al de week hiervoor willen doen, maar toen is er niks van gekomen doordat ik op bed lag. Nu had ik de jongens dus gevraagd om 4 auto’s voor me in orde te maken zodat ik ze de volgende dag mee kon nemen voor de foto’s. Samen hebben we op internet wat onderzoek gedaan naar hoe ze de foto’s wilde hebben en daarvan een soort van scriptje geschreven. Daarnaast ben ik bezig geweest met het analyseren van het huidige promo filmpje, omdat het de bedoeling is dat ik hiervan een nieuwe versie ga maken. Het is in dat geval wel handig om te weten wat ik voor beeldmateriaal nodig heb, vooral gezien onze aanstaande trip waarbij ik veel materiaal zal kunnen schieten. Na een best intensieve dag, hoewel ik niet eens echt heel veel inspannends heb gedaan, ben ik ’s avonds lekker thuis gebleven. Op de een of andere manier vliegen niet alleen de dagen maar ook de avonden voorbij, want als ik thuis mijn kopje koffie op heb is het voor ik een keer met mijn ogen geknipperd heb alweer donker (heeft er hoogstwaarschijnlijk ook veel mee te maken dat het hier om 19 uur donker begint te worden en vervolgens om 19.30 volledig donker is), tijd om te eten en daarna is er niet echt heel veel tijd meer om iets te doen. Ik merk ook nog steeds dat ik hier gewoon veel vroeger moe ben, en lig soms alsof ik een oud omaatje ben om 22 uur al te pitten..
Vrijdag heb ik in eerste instantie wat op kantoor gewerkt, maar na de lunch ben ik samen met Emmy en een aantal van de mechanics met vier auto’s in optocht naar de plek gereden waar we de foto’s zouden maken. In eerste instantie zou ik dit alleen doen (met uiteraard de jongens: ik kan veel, maar geen 4 auto’s tegelijk rijden) maar Emmy vond het ook wel leuk om mee te gaan en dus gingen we samen. Waar je zou denken dat een paar ‘simpele’ foto’s van auto’s maken niet echt moeilijk hoeft te zijn, zijn we er uiteindelijk toch nog ruim 3 uur mee bezig geweest. We hadden al snel ontdekt dat het resultaat het best was als we de foto’s een beetje van bovenaf maakten, met als gevolg dat ik met mijn camera in een auto op de stoel door het zonnedak stond te turen. Geweldig, iedereen die daar was stond ons aan te kijken of we gek waren (sowieso kwamen we daar al met vier auto’s aan, en vervolgens waren we die allemaal als een bezetene aan het rondrijden om ze op de juiste plek en in de juiste positie op de foto te zetten) en uiteindelijk hadden we zelfs een beperkt groepje publiek opgebouwd. We hebben gewoon lekker ons ding gedaan (en volgens mij ook echt heel mooie foto’s gemaakt!) en zijn na met zijn allen iets te hebben gedronken weer terug naar Roadtrip gereden. ’s Avonds zijn we nog met een groepje Nederlanders wat wezen eten, maar dat hebben we niet heel laat gemaakt. Er waren een aantal mensen bij met baby’s en die moeten uiteraard ook op tijd weer naar bed. Geen probleem voor mij, ik vond het zelf ook wel lekker om weer op tijd in mijn bedje te liggen.
Voor zaterdag had ik met Elke afgesproken om ’s middags een keertje mee bij het asiel te gaan kijken. En hoewel ik zelf in gedachten had om van de ochtend een lekker lummel ochtendje te maken, werd er al vrij snel op mijn deur geklopt en hoorde ik Thies zeggen dat hij een ‘cadeautje’ voor me had. Wat bleek: een krat met 6 kleine puppies erin! Mensen in de buurt weten dat Elke vrijwilliger is bij het asiel en dat zij en Thies nogal eens dieren opvangen, waardoor ook nu iemand weer gebeld had omdat ze ‘een puppy’ hadden gevonden en niet wisten wat ze hier zelf mee aan moesten. Helaas komt dat hier vrij vaak voor, zwerfhonden die een nestje krijgen en het vervolgens zelf niet overleven, of dat de moeder en de puppy’s beter af zijn in het asiel dan op straat (wat zijn de overlevingskansen voor ze..). Uiteraard moest ik deze hummeltjes even knuffelen en heb ik me dus met ze in onze woonkamer gesetteld, waar ze na even te hebben rond gebanjerd met zijn allen bij mij op schoot en in mijn armen in slaap zijn gevallen! Zo ontzettend lief, maar ik wist ook dat ze naar het asiel zouden moeten. Het is gewoon onmogelijk voor Elke en Thies om nog meer puppies in huis te nemen.. En ook ik kan de zorg voor 6 hummeltjes hier niet op me nemen.
Na een uitgebreide knuffelsessie en als menselijk kussen te hebben gefungeerd voor deze 5 slapende prinsesjes en 1 slapend prinsje heb ik ze helaas weer terug in de krat moeten zetten en gingen we op pad naar het asiel. Daar aangekomen heb ik een volledige rondleiding gehad over het terrein, waar op dat moment 228 dieren zaten, waarvan 40 katten (inclusief kittens), 116 volwassen honden en 70 puppies. Het is echt niet normaal om al deze beestjes bij elkaar te zien. En hoewel ze echt niet in ideale omstandigheden leven, is het echt wel heel duidelijk te zien dat de mensen van het asiel hun stinkende best doen om de beestjes een zo goed mogelijk leven te geven. Ze moeten het alleen voornamelijk hebben van de giften die zij krijgen en helaas is dat in Uganda iets lastiger dan in Nederland. Ze zijn overigens het enige asiel in heel Uganda, onbegrijpelijk he! Ik ben van plan om voor ik weg ga zeker een donatie te doen aan het asiel, omdat ik heb gezien dat er zoveel mooie plannen zijn, waarvoor ze helaas zoveel geld nodig hebben. Één van de belangrijkste plannen momenteel is dat ze hun eigen grond willen kopen, aangezien ze momenteel op een gehuurd terrein zitten waar de dreiging om weggestuurd te worden met de dag groter wordt. En daarnaast, het terrein begint echt te klein te worden voor alle dieren die ze hebben.. Mocht je nou ook een (klein) steentje bij willen dragen, geef me dan een seintje. Ik wil best wat donaties inzamelen en zal er dan voor zorgen dat dit bij het asiel terechtkomt! Ik weet gelukkig ook dat Elke nauw betrokken is bij donaties, wat ook weer net dat beetje extra vertrouwen geeft waardoor ik 100% zeker weet dat het geld hier goed terecht komt! En ze kunnen het hier zo goed gebruiken voor alle zorg die ze aan die beestjes moeten geven, alleen al voer en de benodigde medicijnen voor dit aantal dieren kost een vermogen!
Helemaal ondersteboven ben ik geweest van het bezoek aan het asiel. Zo erg, dat ik er die nacht behoorlijk slecht van heb geslapen. Ik ben een echte dierenvriend en om hier te zien hoeveel dieren zitten te wachten op een liefhebbend baasje heeft me behoorlijk geraakt. Het liefst had ik ze allemaal gered, maar ik weet dat dat onmogelijk is.. Toch ben ik ook blij dat ik er geweest ben, want ik weet nu dat de dieren het daar (ondanks de sneue situatie waar ze in zitten) wel goed hebben. Er is dus ook de rest van de dag weinig nuttigs uit mijn handen gekomen en na lekker lui mijn verstand op nul te hebben gezet met een filmpje ben ik maar gaan proberen te slapen. De volgende dag ben ik weer samen met Elke op pad geweest, dit keer naar een arts- en crafts market hier in de stad. Gewoon een markt waar ze allerlei kleding en handwerk dingetjes verkopen. Al vraag ik me af of ‘handwerk’ alleen zo word genoemd of het ook echt zo is, maar het was wel even iets luchtiger dan de dag ervoor. Ik heb een leuk jurkje gescoord voor koningsdag (dat wordt hier gelukkig ook gevierd en ik heb me laten vertellen dat het een uitstekend feestje is ieder jaar) en verder gewoon lekker met Elke rond geslenterd en gekletst. Ik vond het echt hartstikke gezellig!
Na dit uitstapje zat het weekend er alweer op en het is echt voorbij gevlogen. Zondagavond was de eerste keer dat ik echt het gevoel had dat mijn weekend te kort was geweest. Niet omdat ik geen zin had om weer naar Roadtrip te gaan, maar voornamelijk omdat ik veel meer plannen had gehad voor het weekend dan de paar dingetjes die ik nu had kunnen doen. Gelukkig komen er nog wel een aantal weekenden waarin ik die plannen kan uitvoeren voordat ik alweer naar huis kom. En ik heb ook wel echt van mijn weekend genoten.. Maandag ochtend ben ik weer dapper met de auto naar mijn stage gegaan. Dat had ik volgens mij nog niet eens verteld, ik mag inmiddels bijna iedere dag een auto mee naar huis nemen, zolang er één beschikbaar is. Vandaag kreeg ik van Bram te horen dat zij het ook wel fijn vinden, want eigenlijk tellen die korte ritjes steeds als een testrit: ik probeer alles aan de auto uit en geef, als er iets mis is, dit gelijk door zodat de monteurs het weer kunnen maken. Voor Roadtrip dus ook weer een voordeel, want dan zijn de auto’s extra gecheckt voor wanneer klanten ze weer meenemen. En ik ben er super blij mee, ik vind het toch wel prettiger om in een auto te zitten dan achterop een boda, waar je toch een stukje kwetsbaarder bent. Hoewel er ook nog steeds momenten zijn dat ik alsnog een boda verkies boven een auto, maar dat heeft voornamelijk met de vreselijke files in Kampala te maken, waar je met een boda omheen kan rijden en met een auto niet.
Maandag en gisteren heb ik gewoon weer lekker op kantoor gewerkt. Verder heb ik daar eigenlijk niet zo veel over te vertellen.. We hebben hard gewerkt, af en toe een moment slap geouwehoerd (dat doe ik toch nooit?) en hier en daar wat gemopperd over het weer (voornamelijk die vreselijke regen nog steeds).. Vandaag was echter wel weer een bijzondere dag! Hoewel het allemaal vrij normaal begon en Bram, Emmy en ik alle drie rustig ons ding aan het doen waren, werd eerst Bram ineens naar achteren geroepen door de monteurs. Daar dacht ik verder niet zoveel bij, gebeurd wel eens vaker. Maar vervolgens werden ook Emmy en ik naar achteren geroepen en dat was nog nooit voorgekomen, wat heb ik nou tussen al die auto’s te zoeken? Al snel bleek waarom: ze hadden kittens gevonden! Kittens die echt pas net hun oogjes open hadden, dus veel ouder dan 5 dagen konden ze niet zijn. En de moeder was nergens te bekennen. De arme hummeltjes lagen in een oude wc, zo één met alleen maar een gat in de grond. Er waren er twee bij die er vrij goed uitzagen, maar eentje voelde erg koud en deed niet zoveel en de vierde had het helaas al niet gered. Emmy heeft gelukkig het zwakke kitten er weer aardig bovenop gekregen door hem eerst in haar handen op te warmen en vervolgens met lauwwarm water te wassen (hij was ook erg nat namelijk en stonk als een gek) en goed droog te wrijven in een handdoek. Zodra het ook met dit hummeltje goed ging hebben we ze met zijn drieën op een handdoek in een krat gelegd en ben ik met de auto naar het asiel gereden. Het was onmogelijk voor ons om voor deze beestjes te zorgen, zelfs bij het asiel is het met alle kennis en vaardigheden die ze daar hebben nog maar de vraag of de arme beestjes het kunnen redden… Helaas is ook dat wat vaak gebeurd, dat ze te zwak zijn en het dus niet overleven. Maar afijn, hun overlevingskansen zouden het grootst zijn in de handen van professionals, dus daar ging ik, met een krat met kittens op de passagiersstoel dwars door één van de drukste en meest chaotische steden op aarde.
En dat is wel degelijk een avontuur geweest. Als ik hier in de auto stap is standaard het eerste wat ik doe: deuren op slot, ramen dicht. Gewoon omdat dat veiliger is als je door de drukte heen moet, het gebeurd nogal eens dat een tas of telefoon ‘gesnatcht’ wordt en met alles dicht en op slot beperk je dat risico tot een minimum. Gewapend met google Maps op mijn telefoon ben ik aan mijn weg begonnen en jeetje wat was het druk. Zoals ik al eerder heb gezegd heb je hier in het verkeer niet zoveel aan beleefdheidsvormen, als je beleefd bent kom je geen millimeter vooruit. Dus toen ik, ongeveer halverwege mijn weg, op een drukke T-splitsing afreed heb ik in eerste instantie de situatie even goed overzien en ben vervolgens heel langzaam aan het proberen gegaan me in de drukte te storten. De situatie was als volgt, ik kwam aanrijden en moest rechts af en doordat je hier aan de linkerkant van de weg rijdt betekent dat , dat ik dus het verkeer dat (voor mij) van rechts naar links ging moest doorkruisen en me vervolgens in de stroom die van links naar rechts ging moest voegen. Netjes het advies wat ik heb gekregen gevolgd: langzaam de auto laten rollen en als je een gaatje ziet je er tussen zien te proppen. En dat was dus wat ik deed: tussen een auto en een taxibusje was een gaatje, en daar heb ik me tussen gefrommeld. Vervolgens was het echter de uitdaging om me tussen de volgende rij te wurmen. Op datzelfde moment kwam er echter een zeer ongeduldige Ugandese man om het taxibusje heen geduwd met zijn auto en die moest linksaf (waar ik vandaan kwam) en stuurt vervolgens zijn auto tégen mijn auto aan! En ik stond daar gewoon (midden op de kruising) stil om een plekje te vinden om mijn weg te vervolgen. Ik heb geleerd dat dit soort aanrijdingen normaal geen probleem zijn en dat iedereen gewoon zijn weg vervolgd (bizar!), maar deze idioot had besloten om bij mij verhaal te komen halen! Alsof het mijn schuld was stond hij tegen mijn gesloten raam te schreeuwen. Allemaal leuk en aardig, maar we stonden nog steeds midden op die kruising en hielden letterlijk al het verkeer op! Ik kon ook letterlijk geen kant op, maar was ook vast niet van plan om mijn auto uit te komen en deze schreeuwlelijk, die volledig schuld had, te woord te staan. Na wat op en neer gedrentel van zijn kant riep hij uiteindelijk dat we maar ergens moesten parkeren. Meneer flapdrol reed zijn auto aan de kant en ik heb vervolgens mijn kans gegrepen en ben er als een speer vandoor gegaan. In Nederland zou ik zoiets nooit doen, maar hier is me aan alle kanten verteld om vooral niet de auto uit te komen en te denken dat je het op een redelijke manier kan oplossen, want er is zoveel wat er op dat moment mis kan gaan.. Ik zat ook echt te trillen in mijn auto, maar heb geen seconde getwijfeld of ik anders had moeten handelen. Ik ben daar gek, voor hetzelfde geld slaat hij me vol op mijn bakkes met zijn geschreeuw, of wordt mijn tas of zelfs auto gejat op het moment dat ik uitstap. En ik heb hem nog geprobeerd geld aan te bieden door mijn raam op een klein kiertje te openen (ook al wist ik dat ik niet fout zat, ik moest iets proberen om van hem af te komen) maar dat vond hij te weinig. Zijn probleem, nu heeft hij niks.. Bij het asiel aangekomen (waar ik op een afgesloten terrein stond) heb ik gecheckt wat de schade was aan ‘mijn’ auto en die viel gelukkig relatief mee. Een pak van mijn hart!
Gelukkig is het wel gelukt om de kittens bij het asiel te krijgen, hoewel ik wel onderhand een uur heb moeten wachten tot iemand me hielp zo druk was het. Wel werden de moppies gelijk aangenomen, maar moest ikzelf nog een poosje wachten omdat ze wilden dat ik wat papierwerk in zou vullen. Geen probleem, maar ze hadden me ook gewoon dat papier direct in mijn handen kunnen drukken dan had ik dat gelijk wel ingevuld. Maar ach, nu heb ik weer een poos met één van de schattigste puppies ooit kunnen knuffelen en gepraat met een aantal van de vrijwilligers die er rondlopen. Al met al ben ik ruim drie uur onderweg geweest om de katjes in een veilige omgeving te kunnen brengen, en dat terwijl het asiel maar 5 kilometer van Roadtrip vandaan is! Bewijst maar weer hoe een gekkenhuis het verkeer hier is.. Eenmaal terug aangekomen werd me door Shaban, de hoofdmonteur verzekerd dat de schade aan mijn auto niet moeilijk te verhelpen zou zijn. Eigenlijk was alleen de unit van het knipperlicht losgekomen, en volgens hem is dat niet moeilijk om terug te plaatsen. Maar toch heb ik er wel een schuldgevoel over, ook al zat ik niet fout. Ik blijf me afvragen of ik dan toch ergens anders had moeten handelen of zoiets, maar aan de andere kant kun je ook niet altijd de schuld bij jezelf zoeken. Dit had gewoon te maken met een andere weggebruiker die teveel haast had..
Morgen nog een dagje werken en ’s avonds is de Koningsdag viering hier in Kampala. Daar heb ik echt ongelooflijk veel zin in, lijkt me heel bizar om ineens zo’n typisch Nederlands feestje mee te maken hier in Uganda. Vrijdag vervolgens ook nog een dagje (of misschien een halve dag?) werken en dan vertrekken we zaterdag op safari naar Murchison Falls National Park. Ook daar heb ik heel veel zin in, punt een omdat ik daar nog niet eerder ben geweest (als het goed is zitten daar wel olifanten en leeuwen, lijkt me heel gaaf om die eindelijk in het wild te zien!) en daarnaast omdat het me heel gezellig lijkt samen met Bram en 5 van de jongens die bij Roadtrip werken. Misschien lukt het me om dit weekend ook eens wat namen in mijn hoofd te stampen, want dat wil me op de een of andere manier nog niet erg lukken..
Tot snel weer!
Liefs Marin
Wat heb ik afgelopen week een lekkere week gehad zeg. Het was zo fijn om eindelijk weer gewoon naar het werk te kunnen en me echt weer goed te voelen. Zoals ik vorige keer al schreef had ik ook echt zin om weer aan de slag te kunnen. Hoewel ik maandag wel een kleine tegenslag op het werk had, alles wat ik in de week ervoor vanuit thuis aan de website had gedaan was niet opgeslagen! Waarschijnlijk komt het doordat we met zijn tweeën op dezelfde pagina aan de slag zijn geweest, waardoor het niet allebei opgeslagen kon worden. Alleen jammer dat daar geen foutmelding op binnen kwam, maar het erop leek dat alles wel gewoon opgeslagen was. Kon ik dus maandag weer mee opnieuw beginnen. Ik ben dus voornamelijk bezig geweest met werk inhalen wat ik eigenlijk al had gedaan, hoewel ik ook weer niet super veel had kunnen doen vanuit thuis.
De volgende dag had ik gevraagd of ik een keer mee mocht naar de ‘Uganda Wildlife Authority’, waar de toegangskaarten voor Chimpansee en Gorilla tochten gekocht worden. Een van de mannen bij Roadtrip, Julius, gaat hier bijna iedere dinsdag naartoe om nieuwe kaarten te kopen en vanaf dat ik bij Roadtrip loop zeiden we al dat ik een keertje mee zou gaan. Dinsdag was dus die dag. ’s Ochtends om 8 uur kwam hij me al ophalen, nu ik gewend ben om 10 uur te beginnen is dat dus best wel vroeg. Maar ik heb netjes gezorgd dat ik op tijd klaar zou zijn en klokslag 8 uur reed Julius met de auto voor. Heerlijk dat ik nu niet eerst naar kantoor hoefde te gaan. Op weg daar naartoe ging zijn telefoon, en terwijl hij er normaal geen moeite mee heeft om gewoon op te nemen tijdens het rijden (daar is hier in Uganda nog geen regel tegen, dus iedereen doet het zo ongeveer), gaf hij nu de telefoon aan mij door om het maar even af te handelen. STRESS: dit soort telefoontjes had ik nog niet eerder hoeven beantwoorden. Gelukkig bleek dat Katya, de manager van de Leopard rest camp bij lake Mburo (waar ik een paar weken terug mijn eerste kampeer ervaring heb gehad) aan de andere kant van de lijn te hangen. Ze had wel wat dingen die ik dus niet kon afhandelen, maar Julius vond wel dat ik het allemaal netjes had beantwoord. Mijn oplossing was dan ook om Bram te bellen, hem het telefoonnummer door te geven en hem contact op te laten nemen. Geen probleem en allemaal zo geregeld, dus stress om niks.
Bij de UWA aangekomen bleek dit er heel anders uit te zien dan ik had verwacht. Ik had een beeld in mijn hoofd dat je gewoon staand aan een balie je zegje doet, maar binnen gekomen bleek het meer een soort reisbureau met allemaal medewerkers achter een bureau waar je terecht kon. En hoewel er geen enkele andere klant te zien was in de hele ruimte en er zeker 8 bureaus bemand waren werd ons verteld om plaats te nemen op de stoelen in de ‘wachtrij’ tot er iemand bij ons zou komen. Maar: niemand riep ons. Julius heeft een aantal keer gevraagd of we bij iemand die overduidelijk niet druk was mochten plaatsnemen, maar dat mocht niet. Heel vreemd, want het enige wat de dames aan het doen waren, was kletsen en theeleuten! Kan me niet voorstellen dat dit in Nederland zo zou gaan. Na een poosje te hebben gewacht vroeg Julius weer of we plaats mochten nemen en ineens was de medewerkster klaar om ons te woord te staan. Ik heb het hele gedoe vol verbazing aangezien. Ik durf inmiddels wel te zeggen dat ik wat meer aan het Ugandese tempo gewend ben, maar de traagheid hier sloeg wel echt alles. Het enige wat deze dame hoefde te doen was een aantal nummers in de computer in te voeren en vervolgens op ‘betalen’ te klikken, maar bij ieder kaartje duurde dat voor mijn gevoel een eeuwigheid. Vervolgens moet je dus met je bonnetje naar de ‘kassa’ om alles contant af te rekenen: door de hoeveelheid kaarten was dit ruim 2000 dollar, en gewoon even contant aftikken. Van pinnen hebben ze hier niet gehoord. En alles gaat op zijn dooie gemakje: je moet hier vooral niet met haast naartoe gaan. En hoewel het voor mij ontzettend lang leek te duren was Julius hartstikke enthousiast dat het allemaal zo snel was gegaan. Ik kon er niet eens op reageren maar keek hem alleen maar schaapachtig aan, wat van zijn kant weer op veel gelach uitdraaide.
Terug op kantoor ben ik weer met de website bezig geweest en heb ik samen met Bram de planning voor de auto’s klaargelegd. Ik snap inmiddels ook hoe dit allemaal in zijn werk gaat, dus ik geloof best dat ik het ook alleen zou kunnen doen. Maar aan de andere kant is het ook wel fijn om het samen te doen, omdat het ook gelijk een goede check is dat alles goed gaat. Na nog allerlei andere klusjes ben ik die dag vrij laat naar huis gegaan en zodra ik thuis kwam kreeg ik een berichtje van Katya of ik zin had om wat mee te gaan drinken. Ze had die dag afscheid genomen van haar familie die bijna drie weken bij haar op bezoek waren geweest en ze was vanavond alleen in Kampala. Leek me erg gezellig, dus hebben we samen bij Big Kafunda, een restaurant hier in de buurt, afgesproken. Was echt heel gezellig en we blijken behoorlijk wat raakvlakken te hebben, terwijl we aan de andere kant totaal verschillend zijn. Beiden praktisch verslaafd aan reizen en een groot hart voor dieren, maar waar ik wat meer een nadenker ben is zij volkomen impulsief: ze is ook maar in Uganda blijven plakken na een jaar aan het reizen te zijn geweest en is per toeval aan haar baan als manager gekomen, zonder daar maar enige opleiding voor te hebben. Ze heeft ook geen idee hoelang ze wil blijven of wat ze hierna zou willen gaan doen en waar. Voor mij zijn dat allemaal al dingen waar ik al lange tijd over nadenk. Wel een heel gezellige avond gehad en tegen half 12 was ik weer thuis. Ik moest de volgende dag ook gewoon weer werken en was inmiddels moe genoeg.
Woensdag ben ik op kantoor bezig geweest om een planning te maken van de daktenten en koelkasten die ze bij Roadtrip hebben. De grote auto’s kunnen hier namelijk mee verhuurd worden, maar er was tot op heden geen overzicht of planning van, alleen van de auto’s. Nu ben ik dus aan het puzzelen geweest hoe dit zo overzichtelijk mogelijk gedaan kan worden en na goedkeuring van Bram heb ik het toegevoegd aan de auto planning. Eigenlijk iets heel simpels, maar ik vind het heel tof om te realiseren dat ze lang na het einde van mijn stage hier nog wat aan kunnen (en hopelijk zullen) hebben. Verder ben ik bezig geweest met het maken van een reisplan voor ons ‘bedrijfsuitje’ naar Murchison falls. We hebben het team in twee groepen opgesplitst zodat er wel altijd iemand op kantoor aanwezig is maar wel iedereen dezelfde trip kan maken. 28 t/m 30 April ga ik mee met Bram zijn groep en 2 t/m 4 mei gaat Boris met de tweede groep. Emmy gaat helaas niet mee, wat ik echt heel jammer vind. Maar wel begrijpelijk, kamperen met een baby lijkt me ook niet heel fijn, laat staan met een groep en als het maar zo’n kort reisje is. Zelf vind ze het volgens mij ook wel jammer. Maar uiteraard gaat de kleine meid voor!
Donderdag ben ik voornamelijk samen met Emmy bezig geweest om uit te zoeken wat voor foto’s ze graag van de auto’s wilde hebben voor de nieuwe website. Ik had dat eigenlijk al de week hiervoor willen doen, maar toen is er niks van gekomen doordat ik op bed lag. Nu had ik de jongens dus gevraagd om 4 auto’s voor me in orde te maken zodat ik ze de volgende dag mee kon nemen voor de foto’s. Samen hebben we op internet wat onderzoek gedaan naar hoe ze de foto’s wilde hebben en daarvan een soort van scriptje geschreven. Daarnaast ben ik bezig geweest met het analyseren van het huidige promo filmpje, omdat het de bedoeling is dat ik hiervan een nieuwe versie ga maken. Het is in dat geval wel handig om te weten wat ik voor beeldmateriaal nodig heb, vooral gezien onze aanstaande trip waarbij ik veel materiaal zal kunnen schieten. Na een best intensieve dag, hoewel ik niet eens echt heel veel inspannends heb gedaan, ben ik ’s avonds lekker thuis gebleven. Op de een of andere manier vliegen niet alleen de dagen maar ook de avonden voorbij, want als ik thuis mijn kopje koffie op heb is het voor ik een keer met mijn ogen geknipperd heb alweer donker (heeft er hoogstwaarschijnlijk ook veel mee te maken dat het hier om 19 uur donker begint te worden en vervolgens om 19.30 volledig donker is), tijd om te eten en daarna is er niet echt heel veel tijd meer om iets te doen. Ik merk ook nog steeds dat ik hier gewoon veel vroeger moe ben, en lig soms alsof ik een oud omaatje ben om 22 uur al te pitten..
Vrijdag heb ik in eerste instantie wat op kantoor gewerkt, maar na de lunch ben ik samen met Emmy en een aantal van de mechanics met vier auto’s in optocht naar de plek gereden waar we de foto’s zouden maken. In eerste instantie zou ik dit alleen doen (met uiteraard de jongens: ik kan veel, maar geen 4 auto’s tegelijk rijden) maar Emmy vond het ook wel leuk om mee te gaan en dus gingen we samen. Waar je zou denken dat een paar ‘simpele’ foto’s van auto’s maken niet echt moeilijk hoeft te zijn, zijn we er uiteindelijk toch nog ruim 3 uur mee bezig geweest. We hadden al snel ontdekt dat het resultaat het best was als we de foto’s een beetje van bovenaf maakten, met als gevolg dat ik met mijn camera in een auto op de stoel door het zonnedak stond te turen. Geweldig, iedereen die daar was stond ons aan te kijken of we gek waren (sowieso kwamen we daar al met vier auto’s aan, en vervolgens waren we die allemaal als een bezetene aan het rondrijden om ze op de juiste plek en in de juiste positie op de foto te zetten) en uiteindelijk hadden we zelfs een beperkt groepje publiek opgebouwd. We hebben gewoon lekker ons ding gedaan (en volgens mij ook echt heel mooie foto’s gemaakt!) en zijn na met zijn allen iets te hebben gedronken weer terug naar Roadtrip gereden. ’s Avonds zijn we nog met een groepje Nederlanders wat wezen eten, maar dat hebben we niet heel laat gemaakt. Er waren een aantal mensen bij met baby’s en die moeten uiteraard ook op tijd weer naar bed. Geen probleem voor mij, ik vond het zelf ook wel lekker om weer op tijd in mijn bedje te liggen.
Voor zaterdag had ik met Elke afgesproken om ’s middags een keertje mee bij het asiel te gaan kijken. En hoewel ik zelf in gedachten had om van de ochtend een lekker lummel ochtendje te maken, werd er al vrij snel op mijn deur geklopt en hoorde ik Thies zeggen dat hij een ‘cadeautje’ voor me had. Wat bleek: een krat met 6 kleine puppies erin! Mensen in de buurt weten dat Elke vrijwilliger is bij het asiel en dat zij en Thies nogal eens dieren opvangen, waardoor ook nu iemand weer gebeld had omdat ze ‘een puppy’ hadden gevonden en niet wisten wat ze hier zelf mee aan moesten. Helaas komt dat hier vrij vaak voor, zwerfhonden die een nestje krijgen en het vervolgens zelf niet overleven, of dat de moeder en de puppy’s beter af zijn in het asiel dan op straat (wat zijn de overlevingskansen voor ze..). Uiteraard moest ik deze hummeltjes even knuffelen en heb ik me dus met ze in onze woonkamer gesetteld, waar ze na even te hebben rond gebanjerd met zijn allen bij mij op schoot en in mijn armen in slaap zijn gevallen! Zo ontzettend lief, maar ik wist ook dat ze naar het asiel zouden moeten. Het is gewoon onmogelijk voor Elke en Thies om nog meer puppies in huis te nemen.. En ook ik kan de zorg voor 6 hummeltjes hier niet op me nemen.
Na een uitgebreide knuffelsessie en als menselijk kussen te hebben gefungeerd voor deze 5 slapende prinsesjes en 1 slapend prinsje heb ik ze helaas weer terug in de krat moeten zetten en gingen we op pad naar het asiel. Daar aangekomen heb ik een volledige rondleiding gehad over het terrein, waar op dat moment 228 dieren zaten, waarvan 40 katten (inclusief kittens), 116 volwassen honden en 70 puppies. Het is echt niet normaal om al deze beestjes bij elkaar te zien. En hoewel ze echt niet in ideale omstandigheden leven, is het echt wel heel duidelijk te zien dat de mensen van het asiel hun stinkende best doen om de beestjes een zo goed mogelijk leven te geven. Ze moeten het alleen voornamelijk hebben van de giften die zij krijgen en helaas is dat in Uganda iets lastiger dan in Nederland. Ze zijn overigens het enige asiel in heel Uganda, onbegrijpelijk he! Ik ben van plan om voor ik weg ga zeker een donatie te doen aan het asiel, omdat ik heb gezien dat er zoveel mooie plannen zijn, waarvoor ze helaas zoveel geld nodig hebben. Één van de belangrijkste plannen momenteel is dat ze hun eigen grond willen kopen, aangezien ze momenteel op een gehuurd terrein zitten waar de dreiging om weggestuurd te worden met de dag groter wordt. En daarnaast, het terrein begint echt te klein te worden voor alle dieren die ze hebben.. Mocht je nou ook een (klein) steentje bij willen dragen, geef me dan een seintje. Ik wil best wat donaties inzamelen en zal er dan voor zorgen dat dit bij het asiel terechtkomt! Ik weet gelukkig ook dat Elke nauw betrokken is bij donaties, wat ook weer net dat beetje extra vertrouwen geeft waardoor ik 100% zeker weet dat het geld hier goed terecht komt! En ze kunnen het hier zo goed gebruiken voor alle zorg die ze aan die beestjes moeten geven, alleen al voer en de benodigde medicijnen voor dit aantal dieren kost een vermogen!
Helemaal ondersteboven ben ik geweest van het bezoek aan het asiel. Zo erg, dat ik er die nacht behoorlijk slecht van heb geslapen. Ik ben een echte dierenvriend en om hier te zien hoeveel dieren zitten te wachten op een liefhebbend baasje heeft me behoorlijk geraakt. Het liefst had ik ze allemaal gered, maar ik weet dat dat onmogelijk is.. Toch ben ik ook blij dat ik er geweest ben, want ik weet nu dat de dieren het daar (ondanks de sneue situatie waar ze in zitten) wel goed hebben. Er is dus ook de rest van de dag weinig nuttigs uit mijn handen gekomen en na lekker lui mijn verstand op nul te hebben gezet met een filmpje ben ik maar gaan proberen te slapen. De volgende dag ben ik weer samen met Elke op pad geweest, dit keer naar een arts- en crafts market hier in de stad. Gewoon een markt waar ze allerlei kleding en handwerk dingetjes verkopen. Al vraag ik me af of ‘handwerk’ alleen zo word genoemd of het ook echt zo is, maar het was wel even iets luchtiger dan de dag ervoor. Ik heb een leuk jurkje gescoord voor koningsdag (dat wordt hier gelukkig ook gevierd en ik heb me laten vertellen dat het een uitstekend feestje is ieder jaar) en verder gewoon lekker met Elke rond geslenterd en gekletst. Ik vond het echt hartstikke gezellig!
Na dit uitstapje zat het weekend er alweer op en het is echt voorbij gevlogen. Zondagavond was de eerste keer dat ik echt het gevoel had dat mijn weekend te kort was geweest. Niet omdat ik geen zin had om weer naar Roadtrip te gaan, maar voornamelijk omdat ik veel meer plannen had gehad voor het weekend dan de paar dingetjes die ik nu had kunnen doen. Gelukkig komen er nog wel een aantal weekenden waarin ik die plannen kan uitvoeren voordat ik alweer naar huis kom. En ik heb ook wel echt van mijn weekend genoten.. Maandag ochtend ben ik weer dapper met de auto naar mijn stage gegaan. Dat had ik volgens mij nog niet eens verteld, ik mag inmiddels bijna iedere dag een auto mee naar huis nemen, zolang er één beschikbaar is. Vandaag kreeg ik van Bram te horen dat zij het ook wel fijn vinden, want eigenlijk tellen die korte ritjes steeds als een testrit: ik probeer alles aan de auto uit en geef, als er iets mis is, dit gelijk door zodat de monteurs het weer kunnen maken. Voor Roadtrip dus ook weer een voordeel, want dan zijn de auto’s extra gecheckt voor wanneer klanten ze weer meenemen. En ik ben er super blij mee, ik vind het toch wel prettiger om in een auto te zitten dan achterop een boda, waar je toch een stukje kwetsbaarder bent. Hoewel er ook nog steeds momenten zijn dat ik alsnog een boda verkies boven een auto, maar dat heeft voornamelijk met de vreselijke files in Kampala te maken, waar je met een boda omheen kan rijden en met een auto niet.
Maandag en gisteren heb ik gewoon weer lekker op kantoor gewerkt. Verder heb ik daar eigenlijk niet zo veel over te vertellen.. We hebben hard gewerkt, af en toe een moment slap geouwehoerd (dat doe ik toch nooit?) en hier en daar wat gemopperd over het weer (voornamelijk die vreselijke regen nog steeds).. Vandaag was echter wel weer een bijzondere dag! Hoewel het allemaal vrij normaal begon en Bram, Emmy en ik alle drie rustig ons ding aan het doen waren, werd eerst Bram ineens naar achteren geroepen door de monteurs. Daar dacht ik verder niet zoveel bij, gebeurd wel eens vaker. Maar vervolgens werden ook Emmy en ik naar achteren geroepen en dat was nog nooit voorgekomen, wat heb ik nou tussen al die auto’s te zoeken? Al snel bleek waarom: ze hadden kittens gevonden! Kittens die echt pas net hun oogjes open hadden, dus veel ouder dan 5 dagen konden ze niet zijn. En de moeder was nergens te bekennen. De arme hummeltjes lagen in een oude wc, zo één met alleen maar een gat in de grond. Er waren er twee bij die er vrij goed uitzagen, maar eentje voelde erg koud en deed niet zoveel en de vierde had het helaas al niet gered. Emmy heeft gelukkig het zwakke kitten er weer aardig bovenop gekregen door hem eerst in haar handen op te warmen en vervolgens met lauwwarm water te wassen (hij was ook erg nat namelijk en stonk als een gek) en goed droog te wrijven in een handdoek. Zodra het ook met dit hummeltje goed ging hebben we ze met zijn drieën op een handdoek in een krat gelegd en ben ik met de auto naar het asiel gereden. Het was onmogelijk voor ons om voor deze beestjes te zorgen, zelfs bij het asiel is het met alle kennis en vaardigheden die ze daar hebben nog maar de vraag of de arme beestjes het kunnen redden… Helaas is ook dat wat vaak gebeurd, dat ze te zwak zijn en het dus niet overleven. Maar afijn, hun overlevingskansen zouden het grootst zijn in de handen van professionals, dus daar ging ik, met een krat met kittens op de passagiersstoel dwars door één van de drukste en meest chaotische steden op aarde.
En dat is wel degelijk een avontuur geweest. Als ik hier in de auto stap is standaard het eerste wat ik doe: deuren op slot, ramen dicht. Gewoon omdat dat veiliger is als je door de drukte heen moet, het gebeurd nogal eens dat een tas of telefoon ‘gesnatcht’ wordt en met alles dicht en op slot beperk je dat risico tot een minimum. Gewapend met google Maps op mijn telefoon ben ik aan mijn weg begonnen en jeetje wat was het druk. Zoals ik al eerder heb gezegd heb je hier in het verkeer niet zoveel aan beleefdheidsvormen, als je beleefd bent kom je geen millimeter vooruit. Dus toen ik, ongeveer halverwege mijn weg, op een drukke T-splitsing afreed heb ik in eerste instantie de situatie even goed overzien en ben vervolgens heel langzaam aan het proberen gegaan me in de drukte te storten. De situatie was als volgt, ik kwam aanrijden en moest rechts af en doordat je hier aan de linkerkant van de weg rijdt betekent dat , dat ik dus het verkeer dat (voor mij) van rechts naar links ging moest doorkruisen en me vervolgens in de stroom die van links naar rechts ging moest voegen. Netjes het advies wat ik heb gekregen gevolgd: langzaam de auto laten rollen en als je een gaatje ziet je er tussen zien te proppen. En dat was dus wat ik deed: tussen een auto en een taxibusje was een gaatje, en daar heb ik me tussen gefrommeld. Vervolgens was het echter de uitdaging om me tussen de volgende rij te wurmen. Op datzelfde moment kwam er echter een zeer ongeduldige Ugandese man om het taxibusje heen geduwd met zijn auto en die moest linksaf (waar ik vandaan kwam) en stuurt vervolgens zijn auto tégen mijn auto aan! En ik stond daar gewoon (midden op de kruising) stil om een plekje te vinden om mijn weg te vervolgen. Ik heb geleerd dat dit soort aanrijdingen normaal geen probleem zijn en dat iedereen gewoon zijn weg vervolgd (bizar!), maar deze idioot had besloten om bij mij verhaal te komen halen! Alsof het mijn schuld was stond hij tegen mijn gesloten raam te schreeuwen. Allemaal leuk en aardig, maar we stonden nog steeds midden op die kruising en hielden letterlijk al het verkeer op! Ik kon ook letterlijk geen kant op, maar was ook vast niet van plan om mijn auto uit te komen en deze schreeuwlelijk, die volledig schuld had, te woord te staan. Na wat op en neer gedrentel van zijn kant riep hij uiteindelijk dat we maar ergens moesten parkeren. Meneer flapdrol reed zijn auto aan de kant en ik heb vervolgens mijn kans gegrepen en ben er als een speer vandoor gegaan. In Nederland zou ik zoiets nooit doen, maar hier is me aan alle kanten verteld om vooral niet de auto uit te komen en te denken dat je het op een redelijke manier kan oplossen, want er is zoveel wat er op dat moment mis kan gaan.. Ik zat ook echt te trillen in mijn auto, maar heb geen seconde getwijfeld of ik anders had moeten handelen. Ik ben daar gek, voor hetzelfde geld slaat hij me vol op mijn bakkes met zijn geschreeuw, of wordt mijn tas of zelfs auto gejat op het moment dat ik uitstap. En ik heb hem nog geprobeerd geld aan te bieden door mijn raam op een klein kiertje te openen (ook al wist ik dat ik niet fout zat, ik moest iets proberen om van hem af te komen) maar dat vond hij te weinig. Zijn probleem, nu heeft hij niks.. Bij het asiel aangekomen (waar ik op een afgesloten terrein stond) heb ik gecheckt wat de schade was aan ‘mijn’ auto en die viel gelukkig relatief mee. Een pak van mijn hart!
Gelukkig is het wel gelukt om de kittens bij het asiel te krijgen, hoewel ik wel onderhand een uur heb moeten wachten tot iemand me hielp zo druk was het. Wel werden de moppies gelijk aangenomen, maar moest ikzelf nog een poosje wachten omdat ze wilden dat ik wat papierwerk in zou vullen. Geen probleem, maar ze hadden me ook gewoon dat papier direct in mijn handen kunnen drukken dan had ik dat gelijk wel ingevuld. Maar ach, nu heb ik weer een poos met één van de schattigste puppies ooit kunnen knuffelen en gepraat met een aantal van de vrijwilligers die er rondlopen. Al met al ben ik ruim drie uur onderweg geweest om de katjes in een veilige omgeving te kunnen brengen, en dat terwijl het asiel maar 5 kilometer van Roadtrip vandaan is! Bewijst maar weer hoe een gekkenhuis het verkeer hier is.. Eenmaal terug aangekomen werd me door Shaban, de hoofdmonteur verzekerd dat de schade aan mijn auto niet moeilijk te verhelpen zou zijn. Eigenlijk was alleen de unit van het knipperlicht losgekomen, en volgens hem is dat niet moeilijk om terug te plaatsen. Maar toch heb ik er wel een schuldgevoel over, ook al zat ik niet fout. Ik blijf me afvragen of ik dan toch ergens anders had moeten handelen of zoiets, maar aan de andere kant kun je ook niet altijd de schuld bij jezelf zoeken. Dit had gewoon te maken met een andere weggebruiker die teveel haast had..
Morgen nog een dagje werken en ’s avonds is de Koningsdag viering hier in Kampala. Daar heb ik echt ongelooflijk veel zin in, lijkt me heel bizar om ineens zo’n typisch Nederlands feestje mee te maken hier in Uganda. Vrijdag vervolgens ook nog een dagje (of misschien een halve dag?) werken en dan vertrekken we zaterdag op safari naar Murchison Falls National Park. Ook daar heb ik heel veel zin in, punt een omdat ik daar nog niet eerder ben geweest (als het goed is zitten daar wel olifanten en leeuwen, lijkt me heel gaaf om die eindelijk in het wild te zien!) en daarnaast omdat het me heel gezellig lijkt samen met Bram en 5 van de jongens die bij Roadtrip werken. Misschien lukt het me om dit weekend ook eens wat namen in mijn hoofd te stampen, want dat wil me op de een of andere manier nog niet erg lukken..
Tot snel weer!
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
