Met een kip op de motor, crater lakes en verveling

Hallo allemaal, daar zijn we weer.
Op zich heb ik het idee dat ik over afgelopen week niet veel te vertellen heb, maar waarschijnlijk gaat dit toch weer uitkomen op een vrij lange blog. Vorige keer beloofde ik dat ik ze in zou korten, maar ik heb zoveel lieve reacties gekregen dat ik dit vooral niet moest doen, dat ik het niet meer ga proberen.. Sorry voor degene die het niet interessant genoeg vind, je mag zelf bepalen welke stukjes je leest of niet ;-)

Laat ik maar weer beginnen waar ik gebleven was: bij zondag. Mijn dagje shoppen met Joanne. We hadden afgesproken om rond 12 uur te gaan, maar inmiddels heb ik al wel geleerd dat ik dit niet zo nauw moet nemen. ’s Ochtends dus vooral weer rustig aan gedaan. Mijn ontbijtje gegeten, een wasje gedaan en met de meiden rondgehangen in de keuken. Niemand hier heeft gewoon haar natuurlijke haar, het is een en al dreadlocks en een enkeling die een soort wol om haar eigen haar heeft gedraaid. Uiteraard zijn ze allemaal gefascineerd door mijn haar: zo licht, zo zacht en ze vinden het heerlijk dat het zo eigenwijs springerig is (is er toch nog iemand die het leuk vind, ik namelijk niet..). Één van de meiden begon over mijn haar en voor ik het wist stonden er vijf meiden aan mijn haar te prutsen. Al snel bleek dat ze vlechtjes aan het maken waren! Ik heb er geen probleem mee als ze met mijn haar experimenteren, volgens mij heb ik dat nog nooit gehad (hoe kom je anders aan een verzameling van alle kleuren van de regenboog?). Uiteindelijk was alleen Joanne nog over die aan het vlechten was, maar toen zij weg moest om iets voor Fr. Vincent te regelen nam Evangelista het over. En na ongeveer een uur op een plastic stoeltje te hebben gezeten had ik een hoofd vol met vlechtjes. Jihoe, nu was ik de echt typische wereldreizigster. Stiekem vond ik ze zelf ook wel leuk dus ik heb ze gezellig laten zitten.

Uiteindelijk was het 3 uur ’s middags voordat Joanne zover was om te gaan, en toen begon het ineens te gieten van de regen. Na even te hebben geschuild ben ik gewapend in mijn lompe wandelschoenen, korte broek en knalgele regenjas mee op pad gegaan. Ik schaam me er bijna voor om te zeggen dat ik eruit zag als een echte toerist. Maar he, het is niet alsof ik door mijn blanke huiskleur en lichte haar niet al genoeg opval.. Samen met Joanne en uiteindelijk bleek ook Ennist mee te gaan. Het eerste stukje hebben we gelopen, tot aan de hoofdweg en daar moesten we vervolgens wachten op een taxi. Na eventjes wachten stopte er een auto die blijkbaar dezelfde kant op ging en mochten we instappen. Nog twee volwassenen en een klein kindje opgehaald en uiteindelijk gingen we met zijn vieren op de achterbank gepropt op pad richting Ishaka. Ik dacht dat ik al krap was, maar later op de dag zou ik ervaren dat hoe we er nu bij zaten ronduit luxe was.. Aangekomen in Ishaka was het voornamelijk een grote chaos, en we waren nog niet eens op de markt aangekomen. Daar bleek de chaos nog groter te zijn: overal lag kleding, schoenen, keukengerei en andere prullen op de grond, en de verkopers lagen er gewoon overheen of zaten ergens in een hoekje weggedoken van de zon. Aan alle kanten werd tegen me geroepen: “Muzungu, come here, buy from me” en daarnaast heb ik nog nooit zoveel aanzoeken gehad of gehoord dat ze van me hielden op een dag. Compleet vreemden! Heel verwarrend en raar om mee te maken.

Na een hoop gesnuffel en van hot naar her te zijn gesleept heb ik uiteindelijk een jurk en rok met typisch Afrikaanse print gekocht, 3 rokjes voor mijn nichtje Haley en een stuk stof waarvan we gaan kijken of hier (terug op de parochie) kleding op maat gemaakt kan worden. En echt zo goedkoop, ik heb nog geen 20 euro uitgegeven! Onvoorstelbaar, ze hebben zelfs shirts voor (omgerekend) 50 cent en daar springt iedereen bovenop en neemt er praktisch een vrachtwagenlading van mee naar huis.. Uiteindelijk hebben we ruim 3 uur op deze markt geslenterd en gingen we tegen 7 uur bepakt en bezakt weer op huis aan. Ook Joanne en Ennist hadden behoorlijk inkopen gedaan, dus het was slepen geblazen met alle tasjes. Aangekomen bij de hoofdweg moesten we weer wachten op de taxi (het gebruikelijke openbaar vervoer) en dit heeft ruim een half uur geduurd. Toen de taxi eenmaal aangereden kwam bleek dan deze tot aan de nok toe volgepropt zat met mensen. Na een hoop geduw en getrek konden we op pad: als een blikje sardientjes zaten we met 24 personen in een minibusje dat gemaakt is voor 12! Ik heb echt nog nooit zo oncomfortabel opgepropt gezeten, bovenop mensen die ik niet eens ken. Maar ook dat blijkt hier volkomen normaal te zijn.. Een half uur later kwamen we aan in Rugazi en ik ben van mijn leven nog niet zo blij en opgelucht geweest om veilig met beide voetjes op de grond te staan. Bij terugkomst leek iedereen uitgelaten blij dat we er weer waren en moest ik uiteraard uitgebreid mijn aanwinsten laten zien. Ik heb nog net geen modeshow hoeven opvoeren..

Maandag is het voornamelijk erg slecht weer geweest: het regenseizoen is nu echt goed aangebroken. Op het enkele moment dat het zonnetje doorkwam hebben we een korte foto sessie gehouden, ik moest uiteraard ook het thuisfront mijn nieuwe aanwinsten en mijn prachtige vlechtjes showen (mocht je een fotootje willen zien, stuur me een berichtje.. Ik kan ze helaas niet op de site uploaden). Ik had Ennist gevraagd of zij voor mij een foto wilde maken, het is inmiddels al gebleken dat ze het maar wat leuk vind om met mijn telefoon te spelen. Ze is constant foto’s aan het maken en kijken, maar ik ben nog wel een beetje voorzichtig met zomaar mijn telefoon afgeven. Ze wilde ook mijn code weten, maar die heb ik haar niet gegeven. Voorzichtigheid boven alles is nog wel een beetje mijn motto hier. Zo houdt ik ook constant mijn deur op slot, zelfs als ik maar heel eventjes weg ben en ook als ik zelf op mijn kamer zit. Vooral na de diefstal van de tv ben ik daar zo mogelijk nog voorzichtiger in geworden, je weet maar nooit.. Zodra we buiten waren en de andere meiden doorkregen waar we mee bezig waren had ik ineens een groepsfoto te pakken! Dat maakt het nog veel leuker, dan heb ik straks als ik terug ben een fotootje met de meiden samen om op terug te kijken.

Doordat het weer zo slecht was lag de stroom en het internet er ook bijna de hele dag uit. Met het beetje stroom wat ik nog in mijn laptop had en met heeeeel veel geduld om op internet te wachten heb ik deze dag voornamelijk besteed aan het uitzoeken welke minor ik straks bij terugkomst wil gaan doen. 14 Maart zijn de inschrijvingen, en er zijn er zo veel dat het wel wat tijd heeft gekost om uit te zoeken welke mij het meest interesseren. Ik neig naar een programma ‘Making places and shaping destinations’, welke volgens mij gefocust is op het ontwikkelen van nieuwe bestemmingen, hoe plaatsen aantrekkelijk te maken als nieuwe toeristische bestemming. En laat dat nou net zijn wat ik straks ook graag zou willen gaan doen! En, als klap op de vuurpijl zit hier een 3weekse studiereis bij naar Brazilië, heel vervelend om dat ook mee te maken (mits ik het financieel uiteraard geregeld krijg). Er kunnen maximaal 100 studenten deelnemen aan deze minor dus ik hoop wel echt dat ik bij deze 100 zit. Zodra ik meer weet, horen jullie het uiteraard ook.

De rest van de dag heb ik doorgebracht met de meiden in de keuken, waar ik eindelijk toestemming kreeg om mijn ‘geliefde’ matoke te slachten. En hoe vies het smaakt, het is zo mogelijk nog smeriger om schoon te maken. Zoals ik al zei, het is een soort banaan, dus het is in dezelfde vorm. Maar hij is volledig groen en een stuk vaster van structuur. Met een mes schil je ze en dat is een mega plakkerige bedoeling. Ik grapte dat je er zelfs een huis mee in elkaar zou kunnen zetten, wat weer leidde tot een hoop gegiechel. Ook dat hoor ik hier erg vaak, want ik ben natuurlijk niet gewend om de dingen te doen zoals ze hier doen. Als ik mijn was (met een teiltje water, met de hand) aan het doen ben wordt er gegiecheld, als ik met wat zij kennen als bezem, maar mij eerder doet denken aan de roe van zwarte piet, mijn kamer probeer te vegen staan ze ook achter mijn rug te kijken en te giechelen hoe ik aan het stuntelen ben. En toen ik ze vertelde dat ik een beker of kommetje nodig heb als ik me met een jerrycan met heet water ga douchen vinden ze dat al helemaal hilarisch: dat doe je toch gewoon met je handen? Maar blijkbaar heb ik niet de handigheid als die zij hebben: we hebben het uitgetest en bij mij stroomt het water vrijwel direct uit mijn handen terwijl zij het best even vast kunnen houden. Ze vinden wel dat ik hun taal snel oppak en dat mijn uitspraak erg goed is, dus er is toch nog iets dat ik wel kan..

Ook dinsdagochtend was het weer vreselijk slecht weer en ik had geen flauw idee wat ik moest gaan doen. Ik heb maar een beetje met de meiden rondgehangen en een beetje op mijn bed liggen lezen. Jeetje wat duren de dagen lang als het regent, er geen stroom en vrijwel geen internet is. Toen fr. Acapito me tijdens de lunch vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een dienst bij mensen thuis zei ik nog voordat hij zijn zin had afgemaakt volmondig JA. Alleen al de woorden “heb je zin om mee te gaan” hadden me ongeveer overtuigd. Ik heb nog wel even voorzichtig gevraagd of het wel echt kon dat ik zomaar bij mensen thuis binnen zou vallen? Er werd geantwoord dat ze dat juist fantastisch en zelfs een eer zouden vinden. En dus ging ik gekleed in mijn nieuwe Afrikaanse jurk weer mee op pad.

Je kan het waarschijnlijk zelf al voorspellen, maar uiteraard kwamen we halverwege weer zonder benzine te staan. En met de geweldige rijvaardigheid van Fr. Acapito stond de auto ook zo vast als een huis tegen een klein hellinkje op.. Dat werd dus lopen. De auto achtergelaten en al snel kwam er een bodaboda langs waar ik op opgeladen werd en daar ging ik dus, alleen onderweg naar deze onbekende plek en een onbekende familie. Wat een weg die we moesten nemen: door de vele regen van de afgelopen dagen een grote modderbende en dan ook nog hele stukken omhoog en omlaag. Ik vroeg me zelfs af of ik het zou redden om mijn nieuwe jurk schoon te houden tot ik bij deze familie was, maar tot mijn verbazing had ik een uiterst goede chauffeur getroffen en stonden we niet al te lang later bij deze mensen thuis. Ik weer gelijk mee naar binnen gesleept en moest op de beste stoel in het hele huis plaatsnemen. Ik heb me nog wel netjes in mijn gebrekkige Rugandi voorgesteld aan het stokoude echtpaar dat er zat en dat werd erg op prijs gesteld. Het bleek hun huis te zijn en ook op hun verzoek dat de priester een dienst aan huis kwam doen, omdat ze niet mobiel genoeg meer zijn om naar de kerk te kunnen komen. Jammer genoeg is mijn beheersing van de taal nog niet goed genoeg om echt een gesprek te kunnen voeren of te verstaan wat ze verder tegen me zeiden, er was ook niemand die het voor me kon vertalen. Maar het leek inderdaad wel of ze het echt fijn vonden dat deze muzungu er was.

De dienst was mooi, ook al versta ik er nog steeds geen snars van. Ik weet inmiddels wat er gaat komen, omdat de opbouw van iedere dienst hetzelfde is, ook al is het verhaal ertussen steeds anders. De liedjes die gezongen worden zijn steeds hetzelfde en ook alle rituelen die gedaan worden. Voor mijn gevoel was dit wel de snelste dienst die ik ooit heb bijgewoond, maar toen ik daar later naar vroeg kreeg ik niet echt een antwoord. Ik vertrouw dan maar op mijn gevoel. Er is altijd een moment dat er wat geld wordt opgehaald bij de mensen en op dat moment gooide een van de vrouwen een kip de kamer in. Naïeveling die ik (nog steeds ben) had ik geen idee wat er met deze kip aan de hand was of zou gaan gebeuren? Ik was even bang dat ze hem net daarvoor de nek had omgedraaid, maar ik kon hem nog zien ademen. Dat was ook alles wat ik zag, want hij lag onder de tafel gekwakt. Toen het tijd was om weer terug naar de parochie te gaan (na een uitgebreide knuffel van de oude vrouw des huizes) werd me dit echter snel duidelijk: meneer Haan zat met zijn pootjes aan elkaar geknoopt en zou ’s avonds als diner gaan dienen.

Wie mij een klein beetje kent weet dat ik, ook al ben ik een groot fan van het eten van vlees, er niet zo goed tegen kan om mijn eten eerst nog levend te zien. Ik heb nog nooit een slachting van dichtbij gezien en wil er ook eigenlijk het liefst niks mee te maken hebben. Maar zonder al te veel keuze te hebben werd ik achterop een motor gezet en werd deze kip mij in mijn handen geduwd. We hebben thuis kippetjes die een beter leven hebben dat een gemiddeld Ugandees in een dorpje, dit haantje had daar zo’n goed leven kunnen hebben.. En het was nog een prachtig mooi beestje ook. Maar, verstand op nul, dit is nu eenmaal hoe het hier gaat. Niet meer naar het beestje proberen te kijken. De bodaboda meneer die ik dit keer trof was een wat minder goede chauffeur en in het eerste bochtje wat we troffen schoven we zo, met kip en al, onderuit. Ik rijd zelf motor en had hem best kunnen vertellen dat het niet de verstandigste keuze was om met zachte bandjes een modderpoel in te sturen in een bocht en op een helling naar beneden. Maar afijn, daar lag ik met mijn jurk op half elf (thank god for de legging die ik er onderaan had gedaan!) en een kip in de lucht gehouden, onder de modder en wat schaafplekken. Gelukkig verder niks aan de hand, geen centje pijn, maar wel een beetje boos op de meneer die ondertussen boos “Muzungu, muzungu” stond te schreeuwen naar iedereen die het maar wilde horen, alsof het mijn schuld was. Nee meneer, je kunt gewoon niet rijden!

Weer terug op de motor en hortend en stotend de weg vervolgd, en al snel kreeg meneer het idee in zijn hoofd dat hij mij mee zou nemen naar huis ipv terug te brengen naar de auto waar fr. Acapito al op mij zou staan te wachten. Gelukkig zag hij dat de bodaboda meneer gewoon door wilde rijden en sprong hij midden op de weg voor de motor waardoor we met een klap stilstonden en ik voordat ze een keer met hun ogen konden knipperen (met kip en al) achter fr. Acapito verscholen stond. Zo, wegwezen met deze griezel. Ook tegen de priester begon hij zijn klaagzang dat we door mijn schuld waren omgevallen en begon hij geld te eisen, maar fr. Acapito heeft hem weg gestuurd. Wat een idioot was dat, ik stap never nooit meer bij deze gast met zijn Russische wintermuts achterop!

Met behulp van vele omstanders werd er vervolgens benzine gehaald en werden we uit de kant weggeduwd waarna we onze weg konden vervolgen terug naar de parish. Daar heb ik me vervolgens achter het huis verscholen omdat mijn nieuw verworven vriend genekt zou worden. En ik heb echt nog geprobeerd of ze hem niet samen met de andere kippetjes wilden houden: Ik had fr. Acapito bijna overtuigd van mijn idee dat deze haan kuikentjes zou kunnen zorgen bij de kippetjes die er lopen, waardoor ze weer meer hennetjes hadden die eieren leggen. Bijna was hij over de streep, maar de smaak naar een lekker kippenpootje was blijkbaar toch groter. En zo belandde meneer Haan uiteindelijk toch in de pan en later op mijn bord. Ik had fr. Acapito verteld dat ik er moeite mee had en nadat ik een paar hapjes op had begon die rotzak dat het toch raar was om te realiseren dat deze kip een paar uur geleden nog leefde? En zoals ik al dacht, het smaakte me gelijk niet meer. Hij moet het geweten hebben dat dat zou betekenen dat er meer voor hem was en hij heeft het met veel smaak opgegeten. Ik zou het nooit overleven in de wildernis….

Woensdag zaten er ineens twee vreemde mannen aan de ontbijttafel, die vrienden van Fr. Vincent uit Kampala bleken te zijn. Hij was zelf die nacht thuis gekomen en deze twee waren ’s morgens heel vroeg aangekomen. Zij gingen deze dag op pad om coördinaten op te nemen van de verschillende crater lakes in het district, om vervolgens een kaart te kunnen maken voor Walk the Pearl. He, mijn project! Mag ik dan misschien mee? En zo gingen we niet al te lang na het eten met zijn vieren in de auto op pad om de omgeving te verkennen. Ik vind de rijstijl van fr. Vincent een stuk prettiger, veel rustiger en voorzichtiger. En, niet onbelangrijk, hij zorgt dat er voldoende brandstof in de auto zit. We hebben ontzettend veel gezien, de Twin Lakes, de Lakes in Love en nog vele meren waarvan ik echt de namen niet meer weet. We zijn de heuvels in geweest en hebben in the middle of nowhere gereden. Ook hebben we op plekken de auto geparkeerd om vervolgens te voet verder te gaan (als niet-volleerd berggeit heeft dit ertoe geleid dat ik tot drie keer toe onderuit lag in de modder, je kunt je voorstellen hoe ik er aan het einde van de rit uitzag..), we hebben een pannenkoekenparty (pannenkoek gemaakt van banaan, jammie) gehouden bovenop een klif boven de meren, veel mensen gezien en ik heb ook onwijs veel foto’s gemaakt.

Nadat we alles hadden gezien wat we wilden zien zijn we naar een van de lodges hier in de buurt geweest: Kyangabi Crater resort. Wauw wat een plaatje zeg, op de rand van het national park, waar je bij zonsopkomst en zonsondergang de vele wilde dieren langs kan zien komen! Ik ben zo brutaal geweest om te vragen of ik bij een van de chalets binnen mocht kijken en WAUW. Ik was echt spontaan verliefd. Zo mooi en knus, met een eigen balkonnetje uitkijkend op het national park. Een gigantisch tweepersoonsbed waar ik zelfs in Nederland alleen maar van kan dromen, en op de badkamer een regendouche en een BAD! Ik moest me zo inhouden om hier niet gewoon lekker even een paar uur in te gaan liggen. Buiten de chalets hebben ze een mooi zwembad, een gezellige, uitgebreide bar en een menukaart waar je u tegen zegt. Maar van de prijs schrok ik me rot: 170 dollar! En ik had mezelf nog wel beloofd dat ik in mijn vijf maanden in Uganda een weekendje hier mocht overnachten.. Lijkt me zo heerlijk, even een weekendje voor mezelf, weg van de parish. Een fatsoenlijke douche te kunnen nemen (of beter gezegd een halve dag in bad liggen schoonweken), zelf uit te kiezen wat ik wil eten en van de zonsondergang en zonsopkomst te genieten op het balkon. En dan het bed.. Dat zag er, vergeleken met mijn bed op de parish, uit alsof je op wolkjes zou slapen. Ik ga toch nog proberen of ik het voor elkaar kan krijgen om hier één weekend door te kunnen brengen. Dat mag ook wel een keertje toch, als je ziet wat ik hier allemaal moet missen wat ik thuis als ‘normaal’ beschouw?

Met dat ik mezelf dit zie typen realiseer ik me ineens dat ik hier toch echt pas twee weken ben. Voor mijn gevoel is het al zoveel langer. Maar dat heeft er ook mee te maken dat de dagen hier zo ontzettend lang duren zonder stroom en fatsoenlijk werkend internet.. En daarnaast heb ik ook geen flauw idee wat ik moet doen voor mijn stage, en dat is toch echt waarom ik hierheen ben gekomen. Voordat ik thuis vertrok heb ik de website van WAYEDEFO zo ongeveer binnenstebuiten gekeerd en ik heb ook alle informatie die ik kon vinden over Walk the Pearl opgezogen als een spons. Ik had zoveel ideeën en zo’n beeld van alles wat ik hier zou doen, maar eenmaal hier heb ik het idee dat er niks gebeurd. En dat komt deels door het weer, de stroom en het internet, maar ook deels doordat de vrijwilligers nog niks doen. Ik zou op bezoek gaan bij alle eigenaren van de lodges hier in de buurt, om te bespreken hoe zij betrokken willen en kunnen zijn en wat ze kunnen betekenen op het gebied van sponsoring, maar dat heeft Vincent teruggedraaid omdat hij vind dat ik geen bevoegdheid heb om afspraken te maken. Alles wat gedaan wordt (door mij en door alle anderen) wil hij in de hand houden, niemand mag iets doen totdat hij er zijn plasje over heeft gedaan. En dat is ontzettend lastig, niet alleen voor mij maar voor iedereen die betrokken is. Ik heb al zoveel ideeën gegeven en overal wordt enthousiast op gereageerd, maar vervolgens gebeurd er niks. Op mijn idee voor de social media, waarin iedereen die betrokken is bij het project zich voorstelt, als achtergrond informatie voor mensen die geïnteresseerd zijn in het project, volgde vervolgens een promofilmpje. Fr. Vincent en ik gingen ieder apart van elkaar iets schrijven, en ik had me ook daadwerkelijk voorbereid met een stukje om mij voor te stellen, maar dat vond hij niet goed. En vervolgens schreef hij op wat ik allemaal moest zeggen en kwam er dus een puur promotiefilmpje uit. Best leuk, maar dat is niet het idee wat ik had en ook niet wat ik samen met mijn stagebegeleidster in Nederland had besproken.

Al met al komt mijn stage dus wat moeizaam op gang. En begrijp me niet verkeerd, ik kan de luilak uithangen als de beste, maar daar ben ik nu wel klaar mee. Ik begin me nu echt te vervelen en dat is niet waarom ik hierheen ben gekomen. Ik ben gekomen voor de ervaring (ok, die krijg ik sowieso, wat er gebeurd) maar ook om iets te leren. En niet om een beetje in de keuken rond te hangen en te helpen met was doen en eten klaarmaken. Nu komt als het goed is aanstaande zondag één van de vrijwilligers uit Kampala hierheen en hebben we een week de tijd om alle lodges te bezoeken. Daarna moet dit allemaal uitgewerkt worden, dus een mooi werkje voor mij. Ik heb voorgesteld om mee te reizen naar Kampala voor een paar dagen, zodat dit andere meisje haar gewone werk kan blijven doen (en dus geld kan blijven verdienen) terwijl ik alles uitwerk. In de avonduren kunnen we dan alsnog zien wat we samen kunnen doen/bespreken. Maar het is ook een beetje eigenbelang, want ik ben wel toe aan een paar dagen terug naar de bewoonde wereld en voornamelijk die fatsoenlijke douche..

Ik hoop echt dat het vanaf zondag wat de stage betreft vooruitgaat. Ik word nu gewoon moe van het niks doen. En anders, heb ik net met mijn stagebegeleidster besproken, ga ik er toch in mijn eentje op uit. Hoewel de meiden hier me dat afraden, zij zei me dat zij ook altijd alleen op pad gaat hier. Zolang ik niet in mijn eentje ga proberen om een boswandeling te maken of het moeras te verkennen, is dat volgens haar geen probleem. Dus dat ga ik dan ook gewoon doen de komende dagen. Begrijp me echter niet verkeerd. Ik kan het met de mensen hier uitstekend vinden en het is echt niet alleen maar prut. Maar het is gewoon vervelend dat ik alleen wat te doen heb als ik op sleeptouw word genomen, en dan zit ik er vaak ook maar een beetje bij. Het wordt gewoon tijd om nu de handen uit de mouwen te gaan steken en daadwerkelijk een mooi evenement neer te kunnen zetten straks.

Hopelijk volgende keer een iets gezelligere afsluiting, ik ga mijn best doen om er weer wat leuks van te maken!

Liefs Marin