Afsluiting van de reis, afscheid en terugkomen
Blijf op de hoogte en volg Marin
13 Juli 2018 | Nederland, Nijmegen
Het is niet te geloven, maar het zit er alweer op. Ik ben inmiddels mijn derde dag thuis, niet normaal hoe snel dat gaat. Toch is het me behoorlijk goed gelukt om van mijn laatste dagen in Uganda nog optimaal te genieten. Hoewel Mees en ik na onze dagen in de national parks wel wat moeite hadden om ons weer ‘zelf’ te vermaken, hebben we de reis toch nog in stijl af weten te sluiten.
Na ons verblijf in Fort Portal zijn we doorgereden naar Kibale Forest. Voor het eerst tijdens onze trip was dit maar een uurtje rijden, en ook nog eens over redelijk goede wegen. Zoals ik al had verteld was hij er echt een keertje aan toe geweest om uit te slapen, waardoor we pas tegen de middag wegreden bij onze accommodatie op pad naar de volgende. Daar aangekomen was dat de laatste van de serie uit een keten: Ik had in Queen Elizabeth eerder met Joke al in een van de accommodaties van Nature Lodges verbleven, en samen met Mees in Kidepo en Murchisonen weer. Een prima budget optie waarbij je kunt kiezen voor ‘lazy camping’, iets wat de meesten van jullie zullen kennen als glamping. Je kampeert, maar in een vooraf opgezette tent met daarin normale bedden. Ook in Kibale Forest was deze accommodatie weer helemaal prima en werden we, zoals we inmiddels gewend zijn, heel hartelijk ontvangen. Gelijk maar aangeschoven voor de lunch en verder een beetje bij de accommodatie rondgehangen. Op de een of andere manier hadden we allebei niet zoveel energie om ook maar iets te doen. En om eerlijk te zijn is er buiten de chimp trekking of wandelen ook niet zo veel te doen. Het gebrek aan energie had ons dan ook doen besluiten om maar geen wandeling te gaan proberen en uiteindelijk hebben we het gewoon gezellig gemaakt met een paar drankjes.
Het oorspronkelijke plan was dat we drie dagen in deze omgeving zouden blijven, maar om heel eerlijk te zijn wist ik niet goed wat we daar al die tijd zouden moeten doen, vooral aangezien wandelen niet hoog op onze wensenlijst stond. Ik wist voordat ik hier aan kwam dat Queen Elizabeth National Park niet erg ver uit de buurt lag en besloot aan Mees voor te stellen of hij er zin in zou hebben om het plan om te gooien en de laatste dag nog even van een laatste National Park zou willen genieten. Ik had aan hem gemerkt dat hij tot dan toe de parken toch wel echt het leukste vond en wat mij betreft kun je me 80 keer naar hetzelfde park sturen: iedere keer dat je er bent is het anders. Dus ook al was ik er twee weken eerder nog geweest had ook ik wel zin om op die manier de trip af te sluiten. Na kort overleg en wat telefonisch georganiseer van mijn kant was het na een half uurtje geregeld: onze laatst geboekte accommodatie was een dag naar voren verschoven en ook de accommodatie voor de laatste nacht in Queen Elizabeth was geregeld. Door die keuze kregen we allebei weer wat energie en zijn we dan ook de volgende ochtend weer bijtijds gaan rijden. Er was nog wel genoeg te doen in de buurt om ons die dag te kunnen vermaken samen met onze auto Joy. En dus zijn we aan het rondrijden gegaan, hebben we de top of the world (wat een uitzicht!) bezocht en een zelf samengestelde route langs de crater lakes gereden. We hebben terug in Fort Portal geluncht bij een restaurant met de naam Dutchess, waar ze bitterballen en kroketten op het menu hadden staan! En hoewel we beiden over een paar dagen naar huis zouden gaan, konden we deze verleiding toch niet weerstaan. Daarnaast overigens ook nog krokodillen ‘spare ribs’ geprobeerd en om eerlijk te zijn vond ik die ook niet vies..
Aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons laatste adres in Kibale, Isunga Lodge, dat wordt gerund door een Schots echtpaar. Zij hebben een prachtige plek bovenop een heuvel en hebben daar een aantal heel mooie bungalows neergezet. Jammer alleen dat je er zo’n stuk voor moet klauteren, maar dat hoort er in Uganda nu eenmaal bij. Ik was al lang weer blij met de Ugandese service dat iemand anders jouw bagage meesleept, zelf had ik daar nu waarschijnlijk nog steeds buiten adem gezeten. We hebben hier ’s avonds heerlijk gegeten en zijn vervolgens niet al te laat gaan slapen. Echter niet voordat ik mijn stuntelkunsten weer even een keer tentoongesteld had: ik moest uiteraard nog even een keer plat op mijn neus gaan deze trip. Resultaat: een blauwe schouder, pijnlijke enkel, groot blauw ei op mijn been en een gekrenkt ego. Maar ach.
De volgende ochtend zijn we zodra het licht werd gaan rijden, dus om 6.30 waren we alweer op pad. De eigenaresse van de lodge had ons een handige weg uitgelegd waardoor we binnen 10 minuten op de main road hadden moeten zitten, ik weet nog steeds niet waar we verkeerd zijn gegaan: bij ons duurde dat 45 minuten. Ook dat mag de pret niet drukken, we hebben gewoon de toeristische route genomen zullen we maar zeggen.. Tegen 9 uur kwamen we vervolgens aan bij de gate van Queen Elizabeth aan waar we snel naar binnen zijn gereden en ik grote vriend Jimmy heb gebeld met de vraag of hij wist waar ik de leeuwen kon vinden. Ik hoefde hem niet eens te herinneren wie ik was: zodra hij mijn stem hoorde begon hij te lachen en hoopte dat ik niet verdwaald was. Hij had inderdaad de leeuwen gevonden en gaf me vrij uitgebreide instructies om er te komen. En wonderbaarlijk genoeg heb ik de plek waar we moesten zijn nog in een keer gevonden ook! Helaas blijkt de liefde die ik voor Queen Elizabeth Park voel niet geheel wederzijds te zijn: waar ik vorige keer bleef verdwalen en zelfs met een dode auto in het park stilstond, werden we er dit keer op gewezen dat onze band lek was! Natuurlijk, waarom ook niet: midden in een national park met leeuwen op de loer een lekker band.. Geweldig. Jimmy dus maar even gebeld (die ik vanaf een afstandje kon zien staan) met de vraag of ik veilig genoeg zou zijn om hier in het park mijn band te vervangen? 'Geen probleem' was het antwoord en dus ging ik maar aan de slag om voor het eerst zelf de band van onze lieve Joy te vervangen. Ik had inmiddels vaak genoeg gezien hoe dit werkt en had er alle vertrouwen in dat ik dit wel even zou doen, maar met een kapotte krik kun je dat nog zo graag willen: dat werkt niet. Gelukkig waren er genoeg Ugandese mannen in de buurt die zwaar onder de indruk waren dat ik dit zelf wilde gaan doen terwijl Mees stond toe te kijken, dat 3 tellen later een aantal van deze mannen onder mijn auto lag om deze vrouw in nood te redden. Ook goed, je hoort mij niet klagen. Het gebruik van meerdere krikken en een beetje gepruts later was het allemaal geregeld en konden we onze weg weer vervolgen, ik ben er vrij zeker van dat als ik het echt zelf had moeten doen, het wel wat langer geduurd zou hebben.
Het grote nadeel was wel dat het inmiddels dusdanig warm was geworden dat de leeuwen zich hadden teruggetrokken in de bosjes: onmogelijk dus voor ons om ze nog te zien. We zijn dan ook maar de crater track gaan rijden, hebben geluncht op de campsite waar ik met Joke vorige keer bijna verzopen ben (die plek is zoveel mooier als het zonnetje schijnt!), hebben onze spullen afgegooid bij de accommodatie van die avond en zijn vervolgens met een twee uur durende boottocht van een nabijgelegen peperdure lodge meegegaan. Het was verre van de mooiste boottocht die ik in mijn tijd in Uganda heb gemaakt, maar desondanks was het wederom erg leuk. Veel olifanten, nijlpaarden, buffels en andere dieren gezien, maar de vorige keer in Queen was ik gewoon gruwelijk verwend door tussen een kudde badderende en spelende olifanten te zijn beland. Na de boottocht zijn we nog even doorgegaan met onze zoektocht naar de leeuwen en we hebben er warempel helemaal zelf een gevonden die heerlijk in een boom lag te slapen! Weliswaar met een kleine routebeschrijving van Jimmy, maar de verstopkunsten van leeuwen kunnen zo goed zijn dat zelfs als je een exacte pinpoint van de locatie hebt, je hem alsnog niet ziet. Ik was super trots dat we hem gevonden hadden! En het is net alsof de overige bezoekers konden ruiken dat wij iets gevonden hadden: we stonden amper stil of van alle kanten kwamen er auto’s aangereden om ‘onze’ vondst mee te bewonderen..
Hoewel we tegen elkaar hadden gezegd dat we op onze laatste avond echt niet voor half 10 konden gaan slapen, hebben we elkaar na het eten smekend aangekeken of we alsjeblieft naar bed mochten gaan en daardoor lagen we allebei om kwart voor 10 al in dromenland. De voglende ochtend wilden we proberen of het geluk aan onze kant zou staan om nog wat meer leeuwen te vinden en dus stonden we om half 7 ’s ochtends alweer bepakt en bezakt met een ronkende auto voor de gate te wachten. Helaas stonden leeuwen die ochtend niet op de lijst, maar we hebben wel ontzettend veel geluk gehad en een groep hyena’s vlak voor de auto over de weg zien rennen, best zeldzaam om die overdag te zien. Er lagen een aantal leeuwen in de verte in de bosjes verstopt een prooi te verorberen en deze brutale hyena’s hebben het voor elkaar gekregen om daar een stuk poot van te stelen. Prachtig om dit spel te hebben kunnen aanschouwen! Doordat we de dag ervoor al vroeg in het park waren moesten we ook zorgen dat we er weer op tijd uit waren, en met een rit van ruim 8 uur voor de boeg vonden we dat geen van beiden erg. Ik was de avond ervoor nog gebeld door Godfrey, de tourguide die Joke en mij eerder gered had van onze verdwalingen en ons ook nog had rondgereden in Murchison Falls: een aantal van zijn gasten was op dat moment ook in Queen Elizabeth met een guide maar één van de dames bleek behoorlijk ziek te zijn. Of ik het heel erg vond om daar even langs te gaan om te checken wat de situatie was? De lodge waar ze verbleven lag op de route en Mees en ik hadden nog niet ontbeten, dus dat was geen probleem. Daar aangekomen bleek het gezelschap al te zijn vertrokken naar een ziekenhuis in Mbarara, waar later bleek dat de vrouw voedselvergiftiging had: gelukkig niets echt ernstigs en iets wat met een paar pillen makkelijk verholpen kon worden. Na een redelijk snel ontbijt hebben we dan ook al vlot onze reis terug naar Kampala vervolgd. Leuk feitje: toen ik bij de lodge aankwam bleek dit de eerste accommodatie te zijn die de priester van mijn eerste stage mij had laten zien. Grappig dat het dus de eerste en ook de laatste plek was die ik buiten mijn stageadres in Kampala om bezocht.
De rit terug naar Kampala is dit keer erg vlot verlopen en tegen 4 uur ’s middags stonden we alweer bij Emmy en Bram op de stoep. Ik was totaal gesloopt, maar heb nog wel even gezellig een drankje met ze gedaan en de hele trip een beetje nabesproken. Tegen half 8 ben ik uiteindelijk terug naar huis gegaan en na het uitpakken van de auto ook vrijwel direct volledig ingestort: ik was zo moe! Emmy had me de dag ervoor al gewaarschuwd dat hoewel mijn voornemen was om schandalig lang uit te slapen, ik waarschijnlijk nog in mijn safari ritme zou zitten en gewoon vroeg wakker zou zijn. Ik had haar niet willen geloven, maar zat inderdaad de volgende ochtend om half 6 klaarwakker recht overeind in mijn bed.. En ik heb het echt geprobeerd, maar kon absoluut niet meer slapen! Dus ben ik maar opgestaan en heb ik het eerste deel van de dag besteeds aan een schandalig lange douche en het uitzoeken van de vele foto’s die ik tot dat moment al verzameld had. Rond de middag ben ik op pad gegaan voor mijn laatste Ugandese tattoo: een Afrikaanse acacia boom met daaronder het woord ‘Maata’. Dit keer een ontwerp met de hulp van gids Brian uit Moroto, iemand die ik inmiddels na veel contact niet alleen gids maar ook een vriend mag noemen. Wat deze tattoo voor mijn nog specialer maakt is niet alleen de betekenis en de herinnering eraan, maar ook dat Brian het woord voor me heeft opgeschreven en ik dat nu in zijn handschrift getattoeëerd heb. Als je niks met tattoeages hebt zul je het waarschijnlijk niet begrijpen maar geloof me: ik ben blij. En hij is ook nog eens heel mooi geworden!
Toen ik daar mee bezig was belde Emmy me: ze had voor die avond een surprise etentje geregeld als afscheid, maar door omstandigheden vertelde ze het me nu al en viel het verrassingsgedeelte daarvan een klein beetje in het water. Ik was nog steeds hartstikke verrast en vond het super leuk! En zo zat ik een uur later met verse inkt op mijn lijf bij Emmy en Bram op de stoep om vervolgens gezamenlijk met de boda naar Nanjing te gaan: het Chinees restaurant waar we eerder karaoke hadden gedaan! Niet iedereen kon er helaas bij zijn, maar we hebben wel met een select clubje heerlijk gegeten. Doordat het maandagavond was en de meesten de dag erop weer moesten werken hebben alleen Emmy, Mees en ik de avond nog in stijl afgesloten in Bubbels met een paar liedjes karaoke. Tegen een uur of 12 waren we alweer thuis en zat mijn laatste avond in Kampala er alweer op. Ik was echter helemaal nog niet moe en heb het grootste deel van de nacht buiten met mijn laptoptje en vele foto’s doorgebracht. Ik wilde ook gewoon niet dat mijn laatste avond voorbij zou zijn!
De volgende ochtend stond er nog een laatste verplichting op de planning: een medische exit check. Na het raften en alle avonturen tijdens mijn laatste reis leek dit wel een wijs besluit want de meeste dingen die je daar kunt oplopen zal een Nederlandse huisarts niet snel vinden. Er zijn een aantal nare beestjes die je mee naar huis kunt nemen waar je pas jaren later klachten van krijgt. En na een snel onderzoek bleek dat ook ik wat extra passagiers mee zou gaan nemen naar Nederland: ik heb namelijk bilharzia, een wormpje dat zich nesteld in je nieren. Niks ernstigs als je er op tijd bij bent, alleen de medicijnen die je er voor moet nemen zijn niet bepaald een pretje. Ik heb dus een potje met 60 gigantische en smerige pillen mee gekregen waarvan ik er 3 dagen lang 10 per dag moet nemen: 5 bij het avondeten en 5 net voor het slapen gaan. De rekensom klopt niet helemaal, maar dat komt doordat ik een dubbele kuur heb gekregen zodat ik hem 8 weken na mijn terugkeer uit Tanzania nog een keer kan nemen om zeker te zijn dat ik helemaal vrij van wormpjes ben. Het advies was om er vooral pas mee te beginnen als ik thuis was: je kunt behoorlijk ziek worden van de pillen. Potje in de tas dus en thuis maar mee beginnen.
’s Middags hadden ze op kantoor ook nog een gezamenlijke lunch geregeld met iedereen van Roadtrip, als afscheid. En wat vond ik dat leuk, om nog even een laatste keer met iedereen samen te eten. Ik heb de jongens beloofd geen afscheid te nemen, maar ‘tot snel’ te zeggen: nu ik medewerker blijf van Roadtrip weet ik zeker dat ik nog een keertje terug ga komen! Misschien wel sneller dan verwacht... Na de lunch was daar de grote uitdaging om al mijn spullen in te pakken in een koffer en een backpack, dat had ik uiteraard steeds voor me uit geschoven. Als je de stapels had gezien zou je (net als ik) nooit verwacht hebben dat het zou lukken. Maar op de een of andere manier paste het allemaal precies, er had geen zandkorrel meer bij gekund maar het zat erin. En daarmee was het dan ook echt tijd om afscheid te gaan nemen van Boris, Mees, Macy, Emmy en Bram en alle jongens van Roadtrip. En dat wilde ik echt niet. Ik wilde helemaal niet weg! Ik heb zo’n ontzettend gave tijd gehad en ik merk dat ik me in Uganda echt heel erg thuis voel. Maar toch stond er voor die avond een vlucht op de planning en moest ik er toch echt aan geloven. Gelukkig is echt afscheid nemen er niet bij geweest. Ik weet 100% zeker dat ik iedereen snel weer zal zien!
Julius zou me die avond naar het vliegveld brengen en voor die tijjd zijn we nog even snel bij Elke en Thies langs gereden. Zij hebben me echt een ‘home away from home’ gegeven in de tijd dat ik bij hen woonde en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Dus wilde ik graag nog even langs om ze een extra knuffel te geven. Gelukkig waren ze ook allebei thuis (ik had dit namelijk helemaal niet afgesproken) en is het dus ook gelukt. In het najaar ga ik ze als het goed is weer zien in Nederland, jippie! Het was wel echt een bliksembezoekje want Julius en ik waren al aan de late kant en zouden samen in de buurt van het vliegveld nog even een hapje eten. Uiteindelijk is het allemaal nog gelukt en stond ik vervolgens twee uur voor de vertrektijd van mijn vlucht met al mijn rommel en tranen in mijn ogen bij de douane.
Het hele inchecken, afgeven van de koffers en dergelijken is heel vlot verlopen, waardoor ik anderhalf uur voor de tijd al helemaal klaar zat voor vertrek bij de gate. En op de een of andere manier is ook een vliegveld in Uganda een heel andere wereld dan de rest van het land: waar iedereen in Uganda normaal gesproken super vriendelijk is werd ik op het vliegveld al gelijk weer geconfronteerd met de kilheid van mensen. In de wachtruimte zat ik vervolgens tussen twee Ugandese mannen en het toeval wil dat ik ook tussen hen in zat in het vliegtuig. Zij waren gelukkig wel heel vriendelijk. Deze twee waren overigens de grootste Ugandesen die ik ooit heb gezien! En samen met het dochtertje van één van hen zat ik in het midden van het vliegtuig tussen hen ingepropt, waardoor ik niet bepaald heel veel ruimte had in verband met uitstekende benen van beide kanten. Ik heb niet echt de prettigste terugvlucht ooit gehad door gebrek aan ruimte en weinig slaap. Toen ik echter in de ochtend na een kort dutje wakker werd lag ik met mijn hoofd op de schouder van mijn buurman, het dochtertje van de andere buurman op mijn schoot en mijn voeten bij haar stoel gefrommeld. Alsof het zo hoorde.. Gelukkig deed de beste man er niet moeilijk over, hij had zelf aan mijn hoofd weer een behoorlijk hoofdkussen gehad.
Toen we eenmaal geland waren is alles ineens heel snel gegaan. Ik heb het door de vermoeidheid een beetje in een roes meegemaakt, maar waar je normaal gesproken steeds aan het wachten bent kon ik overal direct doorlopen. Het vliegtuig uitkomen verliep vlekkeloos, geen rij bij de wc en ook niet bij de douane en zelfs mijn beide koffers lagen toen ik kwam aanlopen bij de bagageband vooraan in de rij. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Toen ik de deuren doorliep stond Jason daar op mij te wachten en niet al te lang daarna kwamen als verrassing ook ineens mijn ouders en tante met een groot spandoek aangelopen! Ik wist niet beter dan dat alleen Jason mij op zou komen halen, dus dat was een erg leuke verrassing! Op mijn spandoek stond overigens: Welcome home Dora, wat tegenwoordig mijn nickname in de familie is geworden door het vele reizen: Dora the explorer.
Om heel eerlijk te zijn zit ik momenteel nog steeds in een roes. En ik weet niet of dat nou komt door de smerige medicijnen die ik moet slikken of het feit dat ik voor mijn gevoel in Uganda echt mijn thuis heb gevonden. Maar de waarschuwingen die ik voor mijn stage kreeg kloppen: in eerste instantie een culture shock als je aankomt in Uganda, maar die shock is nog veel groter als je weer terugkomt. Ik merk ook dat ik niet eens weet waar ik over moet vertellen, want steeds als ik iets vertel voel ik heel sterk dat ik terug wil. Maar net zoals ik mijn draai in Uganda uiteindelijk vrij snel had gevonden, zal dat ook vast terug in Nederland snel genoeg weer gebeuren. Ik weet alleen nog niet helemaal of ik wel weer terug wil komen in het Nederlandse ritme. Ik kan in ieder geval met zekerheid zeggen, Uganda is een land waar ik snel weer naar terug zal keren! Ik ben echt verliefd geworden op het land, de mensen, de cultuur, het klimaat.. alles!
En daarmee zit dit deel van mijn blog erop. Het zal echter niet lang stil blijven, want ik zal van mijn reis naar Tanzania die over drie weken begint ook zeker weer mijn verhalen delen. Ik hoop dat jullie van mijn verhalen hebben genoten en dat ik jullie bij mijn volgende verhalen weer terug zal zien. En dus blijft ook mijn afscheid hetzelfde:
Tot snel,
Liefs Marin
Na ons verblijf in Fort Portal zijn we doorgereden naar Kibale Forest. Voor het eerst tijdens onze trip was dit maar een uurtje rijden, en ook nog eens over redelijk goede wegen. Zoals ik al had verteld was hij er echt een keertje aan toe geweest om uit te slapen, waardoor we pas tegen de middag wegreden bij onze accommodatie op pad naar de volgende. Daar aangekomen was dat de laatste van de serie uit een keten: Ik had in Queen Elizabeth eerder met Joke al in een van de accommodaties van Nature Lodges verbleven, en samen met Mees in Kidepo en Murchisonen weer. Een prima budget optie waarbij je kunt kiezen voor ‘lazy camping’, iets wat de meesten van jullie zullen kennen als glamping. Je kampeert, maar in een vooraf opgezette tent met daarin normale bedden. Ook in Kibale Forest was deze accommodatie weer helemaal prima en werden we, zoals we inmiddels gewend zijn, heel hartelijk ontvangen. Gelijk maar aangeschoven voor de lunch en verder een beetje bij de accommodatie rondgehangen. Op de een of andere manier hadden we allebei niet zoveel energie om ook maar iets te doen. En om eerlijk te zijn is er buiten de chimp trekking of wandelen ook niet zo veel te doen. Het gebrek aan energie had ons dan ook doen besluiten om maar geen wandeling te gaan proberen en uiteindelijk hebben we het gewoon gezellig gemaakt met een paar drankjes.
Het oorspronkelijke plan was dat we drie dagen in deze omgeving zouden blijven, maar om heel eerlijk te zijn wist ik niet goed wat we daar al die tijd zouden moeten doen, vooral aangezien wandelen niet hoog op onze wensenlijst stond. Ik wist voordat ik hier aan kwam dat Queen Elizabeth National Park niet erg ver uit de buurt lag en besloot aan Mees voor te stellen of hij er zin in zou hebben om het plan om te gooien en de laatste dag nog even van een laatste National Park zou willen genieten. Ik had aan hem gemerkt dat hij tot dan toe de parken toch wel echt het leukste vond en wat mij betreft kun je me 80 keer naar hetzelfde park sturen: iedere keer dat je er bent is het anders. Dus ook al was ik er twee weken eerder nog geweest had ook ik wel zin om op die manier de trip af te sluiten. Na kort overleg en wat telefonisch georganiseer van mijn kant was het na een half uurtje geregeld: onze laatst geboekte accommodatie was een dag naar voren verschoven en ook de accommodatie voor de laatste nacht in Queen Elizabeth was geregeld. Door die keuze kregen we allebei weer wat energie en zijn we dan ook de volgende ochtend weer bijtijds gaan rijden. Er was nog wel genoeg te doen in de buurt om ons die dag te kunnen vermaken samen met onze auto Joy. En dus zijn we aan het rondrijden gegaan, hebben we de top of the world (wat een uitzicht!) bezocht en een zelf samengestelde route langs de crater lakes gereden. We hebben terug in Fort Portal geluncht bij een restaurant met de naam Dutchess, waar ze bitterballen en kroketten op het menu hadden staan! En hoewel we beiden over een paar dagen naar huis zouden gaan, konden we deze verleiding toch niet weerstaan. Daarnaast overigens ook nog krokodillen ‘spare ribs’ geprobeerd en om eerlijk te zijn vond ik die ook niet vies..
Aan het einde van de middag kwamen we aan bij ons laatste adres in Kibale, Isunga Lodge, dat wordt gerund door een Schots echtpaar. Zij hebben een prachtige plek bovenop een heuvel en hebben daar een aantal heel mooie bungalows neergezet. Jammer alleen dat je er zo’n stuk voor moet klauteren, maar dat hoort er in Uganda nu eenmaal bij. Ik was al lang weer blij met de Ugandese service dat iemand anders jouw bagage meesleept, zelf had ik daar nu waarschijnlijk nog steeds buiten adem gezeten. We hebben hier ’s avonds heerlijk gegeten en zijn vervolgens niet al te laat gaan slapen. Echter niet voordat ik mijn stuntelkunsten weer even een keer tentoongesteld had: ik moest uiteraard nog even een keer plat op mijn neus gaan deze trip. Resultaat: een blauwe schouder, pijnlijke enkel, groot blauw ei op mijn been en een gekrenkt ego. Maar ach.
De volgende ochtend zijn we zodra het licht werd gaan rijden, dus om 6.30 waren we alweer op pad. De eigenaresse van de lodge had ons een handige weg uitgelegd waardoor we binnen 10 minuten op de main road hadden moeten zitten, ik weet nog steeds niet waar we verkeerd zijn gegaan: bij ons duurde dat 45 minuten. Ook dat mag de pret niet drukken, we hebben gewoon de toeristische route genomen zullen we maar zeggen.. Tegen 9 uur kwamen we vervolgens aan bij de gate van Queen Elizabeth aan waar we snel naar binnen zijn gereden en ik grote vriend Jimmy heb gebeld met de vraag of hij wist waar ik de leeuwen kon vinden. Ik hoefde hem niet eens te herinneren wie ik was: zodra hij mijn stem hoorde begon hij te lachen en hoopte dat ik niet verdwaald was. Hij had inderdaad de leeuwen gevonden en gaf me vrij uitgebreide instructies om er te komen. En wonderbaarlijk genoeg heb ik de plek waar we moesten zijn nog in een keer gevonden ook! Helaas blijkt de liefde die ik voor Queen Elizabeth Park voel niet geheel wederzijds te zijn: waar ik vorige keer bleef verdwalen en zelfs met een dode auto in het park stilstond, werden we er dit keer op gewezen dat onze band lek was! Natuurlijk, waarom ook niet: midden in een national park met leeuwen op de loer een lekker band.. Geweldig. Jimmy dus maar even gebeld (die ik vanaf een afstandje kon zien staan) met de vraag of ik veilig genoeg zou zijn om hier in het park mijn band te vervangen? 'Geen probleem' was het antwoord en dus ging ik maar aan de slag om voor het eerst zelf de band van onze lieve Joy te vervangen. Ik had inmiddels vaak genoeg gezien hoe dit werkt en had er alle vertrouwen in dat ik dit wel even zou doen, maar met een kapotte krik kun je dat nog zo graag willen: dat werkt niet. Gelukkig waren er genoeg Ugandese mannen in de buurt die zwaar onder de indruk waren dat ik dit zelf wilde gaan doen terwijl Mees stond toe te kijken, dat 3 tellen later een aantal van deze mannen onder mijn auto lag om deze vrouw in nood te redden. Ook goed, je hoort mij niet klagen. Het gebruik van meerdere krikken en een beetje gepruts later was het allemaal geregeld en konden we onze weg weer vervolgen, ik ben er vrij zeker van dat als ik het echt zelf had moeten doen, het wel wat langer geduurd zou hebben.
Het grote nadeel was wel dat het inmiddels dusdanig warm was geworden dat de leeuwen zich hadden teruggetrokken in de bosjes: onmogelijk dus voor ons om ze nog te zien. We zijn dan ook maar de crater track gaan rijden, hebben geluncht op de campsite waar ik met Joke vorige keer bijna verzopen ben (die plek is zoveel mooier als het zonnetje schijnt!), hebben onze spullen afgegooid bij de accommodatie van die avond en zijn vervolgens met een twee uur durende boottocht van een nabijgelegen peperdure lodge meegegaan. Het was verre van de mooiste boottocht die ik in mijn tijd in Uganda heb gemaakt, maar desondanks was het wederom erg leuk. Veel olifanten, nijlpaarden, buffels en andere dieren gezien, maar de vorige keer in Queen was ik gewoon gruwelijk verwend door tussen een kudde badderende en spelende olifanten te zijn beland. Na de boottocht zijn we nog even doorgegaan met onze zoektocht naar de leeuwen en we hebben er warempel helemaal zelf een gevonden die heerlijk in een boom lag te slapen! Weliswaar met een kleine routebeschrijving van Jimmy, maar de verstopkunsten van leeuwen kunnen zo goed zijn dat zelfs als je een exacte pinpoint van de locatie hebt, je hem alsnog niet ziet. Ik was super trots dat we hem gevonden hadden! En het is net alsof de overige bezoekers konden ruiken dat wij iets gevonden hadden: we stonden amper stil of van alle kanten kwamen er auto’s aangereden om ‘onze’ vondst mee te bewonderen..
Hoewel we tegen elkaar hadden gezegd dat we op onze laatste avond echt niet voor half 10 konden gaan slapen, hebben we elkaar na het eten smekend aangekeken of we alsjeblieft naar bed mochten gaan en daardoor lagen we allebei om kwart voor 10 al in dromenland. De voglende ochtend wilden we proberen of het geluk aan onze kant zou staan om nog wat meer leeuwen te vinden en dus stonden we om half 7 ’s ochtends alweer bepakt en bezakt met een ronkende auto voor de gate te wachten. Helaas stonden leeuwen die ochtend niet op de lijst, maar we hebben wel ontzettend veel geluk gehad en een groep hyena’s vlak voor de auto over de weg zien rennen, best zeldzaam om die overdag te zien. Er lagen een aantal leeuwen in de verte in de bosjes verstopt een prooi te verorberen en deze brutale hyena’s hebben het voor elkaar gekregen om daar een stuk poot van te stelen. Prachtig om dit spel te hebben kunnen aanschouwen! Doordat we de dag ervoor al vroeg in het park waren moesten we ook zorgen dat we er weer op tijd uit waren, en met een rit van ruim 8 uur voor de boeg vonden we dat geen van beiden erg. Ik was de avond ervoor nog gebeld door Godfrey, de tourguide die Joke en mij eerder gered had van onze verdwalingen en ons ook nog had rondgereden in Murchison Falls: een aantal van zijn gasten was op dat moment ook in Queen Elizabeth met een guide maar één van de dames bleek behoorlijk ziek te zijn. Of ik het heel erg vond om daar even langs te gaan om te checken wat de situatie was? De lodge waar ze verbleven lag op de route en Mees en ik hadden nog niet ontbeten, dus dat was geen probleem. Daar aangekomen bleek het gezelschap al te zijn vertrokken naar een ziekenhuis in Mbarara, waar later bleek dat de vrouw voedselvergiftiging had: gelukkig niets echt ernstigs en iets wat met een paar pillen makkelijk verholpen kon worden. Na een redelijk snel ontbijt hebben we dan ook al vlot onze reis terug naar Kampala vervolgd. Leuk feitje: toen ik bij de lodge aankwam bleek dit de eerste accommodatie te zijn die de priester van mijn eerste stage mij had laten zien. Grappig dat het dus de eerste en ook de laatste plek was die ik buiten mijn stageadres in Kampala om bezocht.
De rit terug naar Kampala is dit keer erg vlot verlopen en tegen 4 uur ’s middags stonden we alweer bij Emmy en Bram op de stoep. Ik was totaal gesloopt, maar heb nog wel even gezellig een drankje met ze gedaan en de hele trip een beetje nabesproken. Tegen half 8 ben ik uiteindelijk terug naar huis gegaan en na het uitpakken van de auto ook vrijwel direct volledig ingestort: ik was zo moe! Emmy had me de dag ervoor al gewaarschuwd dat hoewel mijn voornemen was om schandalig lang uit te slapen, ik waarschijnlijk nog in mijn safari ritme zou zitten en gewoon vroeg wakker zou zijn. Ik had haar niet willen geloven, maar zat inderdaad de volgende ochtend om half 6 klaarwakker recht overeind in mijn bed.. En ik heb het echt geprobeerd, maar kon absoluut niet meer slapen! Dus ben ik maar opgestaan en heb ik het eerste deel van de dag besteeds aan een schandalig lange douche en het uitzoeken van de vele foto’s die ik tot dat moment al verzameld had. Rond de middag ben ik op pad gegaan voor mijn laatste Ugandese tattoo: een Afrikaanse acacia boom met daaronder het woord ‘Maata’. Dit keer een ontwerp met de hulp van gids Brian uit Moroto, iemand die ik inmiddels na veel contact niet alleen gids maar ook een vriend mag noemen. Wat deze tattoo voor mijn nog specialer maakt is niet alleen de betekenis en de herinnering eraan, maar ook dat Brian het woord voor me heeft opgeschreven en ik dat nu in zijn handschrift getattoeëerd heb. Als je niks met tattoeages hebt zul je het waarschijnlijk niet begrijpen maar geloof me: ik ben blij. En hij is ook nog eens heel mooi geworden!
Toen ik daar mee bezig was belde Emmy me: ze had voor die avond een surprise etentje geregeld als afscheid, maar door omstandigheden vertelde ze het me nu al en viel het verrassingsgedeelte daarvan een klein beetje in het water. Ik was nog steeds hartstikke verrast en vond het super leuk! En zo zat ik een uur later met verse inkt op mijn lijf bij Emmy en Bram op de stoep om vervolgens gezamenlijk met de boda naar Nanjing te gaan: het Chinees restaurant waar we eerder karaoke hadden gedaan! Niet iedereen kon er helaas bij zijn, maar we hebben wel met een select clubje heerlijk gegeten. Doordat het maandagavond was en de meesten de dag erop weer moesten werken hebben alleen Emmy, Mees en ik de avond nog in stijl afgesloten in Bubbels met een paar liedjes karaoke. Tegen een uur of 12 waren we alweer thuis en zat mijn laatste avond in Kampala er alweer op. Ik was echter helemaal nog niet moe en heb het grootste deel van de nacht buiten met mijn laptoptje en vele foto’s doorgebracht. Ik wilde ook gewoon niet dat mijn laatste avond voorbij zou zijn!
De volgende ochtend stond er nog een laatste verplichting op de planning: een medische exit check. Na het raften en alle avonturen tijdens mijn laatste reis leek dit wel een wijs besluit want de meeste dingen die je daar kunt oplopen zal een Nederlandse huisarts niet snel vinden. Er zijn een aantal nare beestjes die je mee naar huis kunt nemen waar je pas jaren later klachten van krijgt. En na een snel onderzoek bleek dat ook ik wat extra passagiers mee zou gaan nemen naar Nederland: ik heb namelijk bilharzia, een wormpje dat zich nesteld in je nieren. Niks ernstigs als je er op tijd bij bent, alleen de medicijnen die je er voor moet nemen zijn niet bepaald een pretje. Ik heb dus een potje met 60 gigantische en smerige pillen mee gekregen waarvan ik er 3 dagen lang 10 per dag moet nemen: 5 bij het avondeten en 5 net voor het slapen gaan. De rekensom klopt niet helemaal, maar dat komt doordat ik een dubbele kuur heb gekregen zodat ik hem 8 weken na mijn terugkeer uit Tanzania nog een keer kan nemen om zeker te zijn dat ik helemaal vrij van wormpjes ben. Het advies was om er vooral pas mee te beginnen als ik thuis was: je kunt behoorlijk ziek worden van de pillen. Potje in de tas dus en thuis maar mee beginnen.
’s Middags hadden ze op kantoor ook nog een gezamenlijke lunch geregeld met iedereen van Roadtrip, als afscheid. En wat vond ik dat leuk, om nog even een laatste keer met iedereen samen te eten. Ik heb de jongens beloofd geen afscheid te nemen, maar ‘tot snel’ te zeggen: nu ik medewerker blijf van Roadtrip weet ik zeker dat ik nog een keertje terug ga komen! Misschien wel sneller dan verwacht... Na de lunch was daar de grote uitdaging om al mijn spullen in te pakken in een koffer en een backpack, dat had ik uiteraard steeds voor me uit geschoven. Als je de stapels had gezien zou je (net als ik) nooit verwacht hebben dat het zou lukken. Maar op de een of andere manier paste het allemaal precies, er had geen zandkorrel meer bij gekund maar het zat erin. En daarmee was het dan ook echt tijd om afscheid te gaan nemen van Boris, Mees, Macy, Emmy en Bram en alle jongens van Roadtrip. En dat wilde ik echt niet. Ik wilde helemaal niet weg! Ik heb zo’n ontzettend gave tijd gehad en ik merk dat ik me in Uganda echt heel erg thuis voel. Maar toch stond er voor die avond een vlucht op de planning en moest ik er toch echt aan geloven. Gelukkig is echt afscheid nemen er niet bij geweest. Ik weet 100% zeker dat ik iedereen snel weer zal zien!
Julius zou me die avond naar het vliegveld brengen en voor die tijjd zijn we nog even snel bij Elke en Thies langs gereden. Zij hebben me echt een ‘home away from home’ gegeven in de tijd dat ik bij hen woonde en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Dus wilde ik graag nog even langs om ze een extra knuffel te geven. Gelukkig waren ze ook allebei thuis (ik had dit namelijk helemaal niet afgesproken) en is het dus ook gelukt. In het najaar ga ik ze als het goed is weer zien in Nederland, jippie! Het was wel echt een bliksembezoekje want Julius en ik waren al aan de late kant en zouden samen in de buurt van het vliegveld nog even een hapje eten. Uiteindelijk is het allemaal nog gelukt en stond ik vervolgens twee uur voor de vertrektijd van mijn vlucht met al mijn rommel en tranen in mijn ogen bij de douane.
Het hele inchecken, afgeven van de koffers en dergelijken is heel vlot verlopen, waardoor ik anderhalf uur voor de tijd al helemaal klaar zat voor vertrek bij de gate. En op de een of andere manier is ook een vliegveld in Uganda een heel andere wereld dan de rest van het land: waar iedereen in Uganda normaal gesproken super vriendelijk is werd ik op het vliegveld al gelijk weer geconfronteerd met de kilheid van mensen. In de wachtruimte zat ik vervolgens tussen twee Ugandese mannen en het toeval wil dat ik ook tussen hen in zat in het vliegtuig. Zij waren gelukkig wel heel vriendelijk. Deze twee waren overigens de grootste Ugandesen die ik ooit heb gezien! En samen met het dochtertje van één van hen zat ik in het midden van het vliegtuig tussen hen ingepropt, waardoor ik niet bepaald heel veel ruimte had in verband met uitstekende benen van beide kanten. Ik heb niet echt de prettigste terugvlucht ooit gehad door gebrek aan ruimte en weinig slaap. Toen ik echter in de ochtend na een kort dutje wakker werd lag ik met mijn hoofd op de schouder van mijn buurman, het dochtertje van de andere buurman op mijn schoot en mijn voeten bij haar stoel gefrommeld. Alsof het zo hoorde.. Gelukkig deed de beste man er niet moeilijk over, hij had zelf aan mijn hoofd weer een behoorlijk hoofdkussen gehad.
Toen we eenmaal geland waren is alles ineens heel snel gegaan. Ik heb het door de vermoeidheid een beetje in een roes meegemaakt, maar waar je normaal gesproken steeds aan het wachten bent kon ik overal direct doorlopen. Het vliegtuig uitkomen verliep vlekkeloos, geen rij bij de wc en ook niet bij de douane en zelfs mijn beide koffers lagen toen ik kwam aanlopen bij de bagageband vooraan in de rij. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Toen ik de deuren doorliep stond Jason daar op mij te wachten en niet al te lang daarna kwamen als verrassing ook ineens mijn ouders en tante met een groot spandoek aangelopen! Ik wist niet beter dan dat alleen Jason mij op zou komen halen, dus dat was een erg leuke verrassing! Op mijn spandoek stond overigens: Welcome home Dora, wat tegenwoordig mijn nickname in de familie is geworden door het vele reizen: Dora the explorer.
Om heel eerlijk te zijn zit ik momenteel nog steeds in een roes. En ik weet niet of dat nou komt door de smerige medicijnen die ik moet slikken of het feit dat ik voor mijn gevoel in Uganda echt mijn thuis heb gevonden. Maar de waarschuwingen die ik voor mijn stage kreeg kloppen: in eerste instantie een culture shock als je aankomt in Uganda, maar die shock is nog veel groter als je weer terugkomt. Ik merk ook dat ik niet eens weet waar ik over moet vertellen, want steeds als ik iets vertel voel ik heel sterk dat ik terug wil. Maar net zoals ik mijn draai in Uganda uiteindelijk vrij snel had gevonden, zal dat ook vast terug in Nederland snel genoeg weer gebeuren. Ik weet alleen nog niet helemaal of ik wel weer terug wil komen in het Nederlandse ritme. Ik kan in ieder geval met zekerheid zeggen, Uganda is een land waar ik snel weer naar terug zal keren! Ik ben echt verliefd geworden op het land, de mensen, de cultuur, het klimaat.. alles!
En daarmee zit dit deel van mijn blog erop. Het zal echter niet lang stil blijven, want ik zal van mijn reis naar Tanzania die over drie weken begint ook zeker weer mijn verhalen delen. Ik hoop dat jullie van mijn verhalen hebben genoten en dat ik jullie bij mijn volgende verhalen weer terug zal zien. En dus blijft ook mijn afscheid hetzelfde:
Tot snel,
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
