Malaga, Fuengirola en Marbella

Het is voor mij nog moeilijk te bevatten: Het zit er al weer op.. Mijn planning is even iets anders gelopen dan de bedoeling was en daardoor ben ik eerder thuis dan ik verwacht had.. Maar laten we weer eens bij het begin beginnen!

Zaterdag 10 juli kwamen Pablo en ik per auto (van zijn vriend Marcos) aan in Marbella. Zoals ik in mijn vorige verslag al vertelde, die nacht hebben we beiden geslapen als een baby. Dat mag ook wel, nadat we zo'n 3 dagen amper hadden geslapen. Toen we de volgende dag wakker werden was het vervolgens vooral een rustdag. We waren echt allebei zo gaar als maar zijn kon en hadden weinig zin om erg actief te zijn. Al snel kwam daar echter verandering in: Pablo had vier dichte en overvolle koffers op zijn kamer staan die opgeruimd moesten worden en ik heb aangeboden om hem te helpen. Zo kwam het dus dat we vervolgens de hele middag met kleding in onze handen hebben gelopen (Hij heeft niet nogal wat kleding..) en bezig zijn geweest om zijn muren te behangen met alle trofeeën die hij in het afgelopen jaar had verzameld. Zijn kamer is bommetje vol met allerlei souvenirs uit ontzettend veel landen, hoe langer ik bleef kijken hoe meer ik ontdekte. Ik vind het geweldig en had daar uren door kunnen brengen.

Aan het eind van de middag bleek dat we naar het strand zouden gaan met Pablo zijn familie en Marcos. Hij woont op 5 minuten lopen van het strand, maar omdat zijn kleine neefjes en nichtje ook meegingen (5, 7 en 11 jaar oud) werd besloten om naar een ander strand te gaan dat langer ondiep bleef, op zo'n 15 minuten rijden met de auto. Voor mij was dit de eerste keer in lange tijd dat ik eindelijk eens echt naar het strand zou gaan.. Niet een uurtje tussen de reizen door of zoals ik Slovenië op een plaat beton liggen en de zee in zonder zand of golven. Nee, een echt zandstrand en heerlijke golven! Wat heb ik genoten. Aan het eind van de dag had ik uiteraard het zand overal, maar dat hoort er toch echt bij. En los van het zwemmen hebben we gewoon lekker veel gekletst (Ik heb heerlijk met de oom en tante van Pablo kunnen praten, zij hebben jaren in de UK gewoond en praten dus uitstekend Engels. En daarnaast spreekt de moeder van Pablo ook prima Engels), van de zon genoten en gezwommen.

De volgende dag zijn Pablo en ik eerst naar Puerto Banus geweest, één van de belangrijkste havens in Marbella en ook het belangrijkste deel van het uitgaansleven bevindt zich hier. Nu waren wij er natuurlijk op Maandag morgen, waardoor er niet zoveel van het nachtleven te zien viel, maar dat hoefde van mij ook niet zo zeer. Ik heb een zeer uitgebreide tour gehad, hoewel het aan Pablo goed te merken was dat dit voor hem "thuis" en dus niets bijzonders is. Ik heb hem echter de oren van zijn hoofd gevraagd en bij beantwoord en showt alles braaf, dus ik was helemaal gelukkig. 's Middags lekker bij zijn ouders thuis gegeten, wat kan zijn moeder lekker koken zeg! Nadat we even gerelaxed hadden zijn we het centrum van Marbella in gelopen, waar Pablo me weer heeft rondgeleid en we vervolgens hadden afgesproken met een "paar" van zijn vrienden. Voor ik het wist lag ik op het strand met 12 Spanjaarden waarvan een enkeling een paar woorden Engels sprak.. Uiteraard was Pablo druk in gesprek (in het Spaans, hij had zijn vrienden een jaar niet gezien..) en dus heb ik maar een beetje van het zonnetje liggen genieten. De grootste verrassing kwam toen Pablo besloot de zee in te gaan en ineens al zijn vrienden in het Engels tegen mij begonnen! Wat, geen Engels praten! Gewoon te onzeker om het te doen waar Pablo bij was, want in vergelijking met zijn vrienden is zijn Engels inmiddels echt wel een stuk beter. Maar goed, we begrepen elkaar en dat is het belangrijkst. Ik moest wel heel hard lachen toen Pablo terug kwam en gelijk iedereen zijn mond weer hield! 's Avonds hebben we met deze hele groep gebarbecued bij Pablo thuis. Ook al waren de gesprekken voornamelijk in het Spaans, ik heb een heerlijke avond gehad. Hier en daar begreep ik wat er gezegd werd (voornamelijk omdat ik het afgelopen jaar zo'n beetje iedere dag met Pablo samen ben geweest en daarom weet wat hij heeft meegemaakt en dus verteld) en anders kreeg ik vertalingen. En een enkeling probeerde alsnog met mij te praten in het Engels, dus helemaal goed.

De volgende dag moest Pablo naar zijn universiteit in Malaga om wat dingen te regelen in verband met het afsluiten van zijn Erasmus en het begin van zijn komende jaar op Lanzarote. Dus vertrokken we 's morgens al vroeg met zijn moeder in de auto richting Malaga. Eenmaal afgezet bij school werd het vervolgens een spelletje van het ene naar het andere gebouw lopen, omdat ze je daar dus van het kastje naar de muur sturen. Niemand weet ergens iets vanaf en alles wordt uiteraard altijd door iemand anders geregeld dan degene aan wie je het vraagt. Uiteindelijk de hele ochtend daar doorgebracht en aan het eind van de morgen had hij nog niks anders voor elkaar dan een nieuwe afspraak aan het eind van de week.. Vervolgens zijn we met de bus naar zijn opa en oma gegaan, die wonen in Malaga en hadden ons uitgenodigd voor de lunch. Wat een lieve mensen en wat hebben ze fantastisch voor ons gezorgd! We hebben een heerlijke Spaanse lunch gekregen en hoewel dat daar uiteraard normaal is, was dit voor mij heel bijzonder! ‘s Middags na de lunch heb ik vervolgens een rondleiding door Malaga gekregen, wat een leuke stad! Ik heb echt genoten, ook al hadden we niet genoeg tijd om alles te bezichtigen. We zijn onder andere bij het Pablo Picasso museum geweest en hoewel voor mij de prijs officieel 16 euro zou zijn, is het Pablo gelukt om mij gratis naar binnen te praten :-) Gelukkig ook maar, want hoewel ik het leuk vond om te zien had ik er geen 16 euro voor over gehad.. Aan het eind van de middag hadden zijn moeder en oma ons uitgenodigd voor Churros, een heerlijke Spaanse lekkernij die ze eten als “Merienda”, oftewel middag snack. Die eten ze op het tijdstip dat de meeste mensen in Nederland hun avondeten hebben, wat daar heel normaal is om pas tegen 23:00 uur ’s avonds te doen. Hierna zijn Pablo en ik nog even verder op sjouw geweest door de stad en ’s avonds weer naar Marbella terug gereden met zijn moeder.

De volgende dag zijn we samen met Marcos naar een prachtig strand geweest in Cádiz: Tarifa. Ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Marbella, maar absoluut de moeite waard! Het is ook maar 8 km van Afrika vandaan, dus vanuit de auto konden we dit gewoon zien liggen! Zo bizar om daar zo dicht bij te zijn, vooral omdat het voor mij altijd als zo ver weg heeft gevoeld. Het strand waar we waren was echt ontzettend mooi! Prachtig wit zand, helder blauwe zee, lekkere golfjes en gelukkig ook een beetje wind. Vooral omdat je zo dicht bij Afrika bent kan het daar, als het niet waait, ongelooflijk heet worden heb ik me laten vertellen. Ook nu was het bloedje heet en de zon was ontzettend sterk: Ik heb me ieder uur met factor 50 ingesmeerd en alsnog zat mijn huid tegen het verbranden aan tegen het eind van de dag. Niet normaal, zelfs die mannen hadden zich ingesmeerd (met een iets lagere factor) en waren verbrand.. Niet al te laat zijn we weer terug naar Marbella gegaan en daar aangekomen hebben we samen met twee vriendinnen van Pablo de avond wandelend langs de zee in Marbella doorgebracht.

Donderdag hebben we vooral weer rustig aan gedaan. Een andere vriend van Pablo, die we nog niet eerder die week hadden gezien, kwam langs en met hem en weer wat andere vrienden zijn we die dag naar het zwembad geweest dat op een minuut van Pablo’s huis af ligt. Vooral lekker rustig aan gedaan, beetje rond gepoedeld en gekletst, vooral niet al te druk gemaakt en van het heerlijke weer genoten. Zo hebben we deze volledige dag doorgebracht, totdat we ’s avonds met Pablo’s ouder uit eten zijn geweest bij een lokaal restaurantje waar normaal gesproken alleen locals komen. In dit restaurant serveren ze vis die diezelfde ochtend is gevangen, verser kan je bijna niet krijgen. En het was echt overheerlijk! Ik heb geen idee wat ik allemaal op heb, ze hadden een verrassingsmenu voor me laten klaar maken en dus kreeg ik van alles wat, en het was echt allemaal even lekker.

De volgende dag was mijn laatste volledige dag alweer in Marbella. Pablo moest ’s ochtends terug naar zijn universiteit en had mij gezegd dat ik er weinig aan zou hebben om mee te gaan, aangezien hij toch weer van gebouw naar gebouw zou moeten hollen. Hij zei me dat het prima was als ik in Marbella bleef en vervolgens kon doen en laten wat ik wilde. Ik heb dus toen ik wakker was één van zijn vriendinnen gebeld en gevraagd of ze zin had om mee te gaan zwemmen en vervolgens hebben we samen de ochtend in het zonnetje doorgebracht. ’s Middags zijn we met zijn drieën weer naar Puerto Banus geweest, waar zij moesten zijn voor een sollicitatie gesprek (helaas is nu inmiddels gebleken dat dit voor beiden op niks is uitgedraaid..) en daarna zijn we gezamenlijk wat wezen drinken. De middag dus lekker op een terrasje doorgebracht en toen was het tijd om weer naar huis te gaan, zijn ouders hadden voor die avond een echt Spaanse avond voorbereid, met ontzettend veel heerlijk Spaans eten en Sangria! Nadat we hier heerlijk van hebben genoten zijn we nog een laatste keer het centrum van Marbella in gegaan omdat Silvia, één van de andere meiden vanuit Slovenië, daar die avond zou zijn. Het was kort maar krachtig, maar dat maakte niet zoveel uit want de volgende dag zouden we naar haar huis gaan om daar vervolgens een paar dagen door te brengen.

Zo gezegd zo gedaan, Zaterdag vertrokken we met de bus vanuit Marbella naar Fuengirola. Het afscheid van Pablo’s ouders viel me best een beetje zwaar. Ik had ze in Oktober in Slovenië leren kennen en sinds dien eigenlijk altijd wel contact gehouden, was het niet via Pablo dan was het wel via facebook of whatsapp. En nu had ik een week bij ze doorgebracht en ze waren zo ontzettend lief voor me geweest. Ik mocht ook niet weg voordat ik beloofd had zeker nog een keertje terug te komen en dat heb ik zonder enige moeite kunnen beloven.. Silvia had de avond ervoor onze spullen gelukkig al mee genomen dus nu hoefde ik alleen mijn rugtas maar mee te sjouwen, helemaal goed. Marbella en Fuengirola liggen met de auto maar ongeveer 20 minuutjes rijden van elkaar vandaan, met de bus duurt dit echter anderhalf uur. Ik vond het niet erg, we gingen volledig langs de kust wat voor mij voor prachtige uitzichten zorgde! Toen we aankwamen stond Silvia al bij de bushalte op ons te wachten en ze heeft ons gelijk het centrum van Fuengirola laten zien. Deze stad is niet erg groot en dus waren we binnen no time klaar met de rondleiding. We zijn nog omhoog geklauterd naar een kasteel waar we een heel mooi uitzicht hadden over de stad.

’s Avonds was het feest in Fuengirola, het was namelijk de naamdag van de heilige Carmen, de beschermster van de vissers. Nooit geweten dat dit een feestdag was, maar je bent nooit te oud om te leren. ’s Avonds zijn we dus naar de zee gelopen, waar iedereen vanuit de stad naartoe was gekomen. Vervolgens was het wachten totdat de stoet langs zou komen met de heilige Carmen op haar troon op hun schouders. 20 mannen aan weerszijde die haar op hun schouders dragen. Ik kan het heel slecht uitleggen hoe dit was, omdat het echt iets is wat je moet ervaren. Ik vond het in ieder geval geweldig om te zien en mee te maken, en dat terwijl ik absoluut niet religieus ben. Maar zo ontzettend veel mensen er omheen, zoveel emoties die het op de een of andere manier bij ze losmaakt en dan nog die mannen die de troon eerst over straat en vervolgens door de zee heen dragen. Tegelijkertijd een vuurwerkshow waar je u tegen zegt en op het moment dat de stoet voorbij is rent iedereen op blote voeten het water in omdat dit geluk brengt. Ik vond het echt super gaaf om bij te zijn. Na dit spektakel zijn we, tegen middernacht zo’n beetje, naar vrienden van Silvia gegaan omdat we die avond nog uit zouden gaan. Het was echter thuis zo gezellig dat het voor we het door hadden half 5 was en alle kroegen en barren inmiddels gesloten zouden zijn. Dus zijn we maar een vlug hapje wezen eten en toen naar huis gegaan om te slapen.

Zondag hebben de ouders van Silvia ons voor de lunch mee uit eten genomen naar één van hun favoriete restaurants aan de zee. Wederom, ontzettend lekker gegeten: Echte paella, en verschillende soorten vis. Na deze lunch, waar we zo’n 2,5 a 3 uur mee zoet zijn geweest, hebben we heerlijk van het zonnetje genoten op het strand. Pablo, Silvia en ik zijn druk geweest met een luchtbed in de golven en na zo’n 3 uur waren we dat zat en hebben we op liggen drogen op onze handdoekjes. ’s Avonds weer naar vrienden van Silvia, dit keer een verjaardag van één van de meiden die met haar appartement bijna in de zee woont zo dicht zit ze er bij. Wát een uitzicht, ik zou daar ook wel willen wonen.. De avond is ontzettend gezellig geweest, ik heb ook nog eens gemerkt dat de vrienden van Silvia veel minder moeite hebben met Engels dan de vrienden van Pablo. Dat komt voornamelijk omdat de meeste van haar vrienden ook in het buitenland hebben gewoond en die van hem een stuk jonger zijn en daardoor meestal nog niet die kans hebben gehad.

Maandag zou alweer onze laatste dag samen zijn. We zijn met zijn drietjes Malaga weer in geweest en nu hebben we een hoop dingen die we eerder die week moesten overslaan alsnog bewonderd. Lekker op ons gemakje door de stad gebanjerd en heerlijk wezen lunchen en gewoon van de tijd samen genoten. ’s Middags moest Pablo naar zijn opa en oma toe en dus was dit het einde van onze tijd samen. De volgende dag zou hij nog naar het station komen om afscheid te nemen voordat ik de trein zou pakken, maar de tijd de we samen hebben doorgebracht kwam hiermee toch echt aan een eind. En toch voelde het op dat moment niet zo, omdat ik hem de volgende dag nog zou zien. Silvia en ik zijn met de trein terug gegaan naar Fuengirola en hebben daar de middag en avond samen doorgebracht. ’s Middags zijn we thuis gebleven en hebben we zo ontzettend veel gepraat en gelachen dat het zo laat was. ’s Avonds hadden we nog met een aantal van haar vrienden afgesproken voor Mojito’s en daarna was het tijd om te gaan slapen: de volgende dag ging om 7 uur de wekker alweer voor mijn reis naar huis.

En net zo, om 7 uur ging mijn wekkertje. Gelukkig had ik al mijn spullen al zover mogelijk ingepakt en dus was ik binnen 15 minuten al helemaal startklaar. We zouden echter pas om 8 uur richting Malaga vertrekken per auto, Silvia’s ouders hadden beloofd om mij weg te brengen met al mijn spullen. Mijn trein zou vertrekken om 8:40 en Silvia had mij plechtig beloofd dat 8 uur ruim op tijd was om te vertrekken.. Uiteraard was dat dus niet het geval: We reden om 8:40 de auto voor het station wat dus betekende dat ik als een gek moest rennen en smeken om alsjeblieft de trein nog in te mogen. En met heel erg veel geluk (en een beetje brutaliteit van mij, ik ben namelijk gewoon door de beveiliging heen gerend en de trein in gesprongen) was ik nét op tijd binnen: Ik sprong erin en de trein reed weg. Echter, door al dit gedoe heb ik dus geen seconde tijd gehad om fatsoenlijk afscheid te nemen. Op het moment dat Pablo me mijn spullen in de handen drukten wisselden we echt een blik uit van “is dit het nou?”, en ja, dit was het. Ik baal er zo ontzettend van dat ik geen afscheid heb kunnen nemen.. Aan de andere kant misschien wel beter, want ik heb ook het verdriet niet gehad op dat moment. Maar in de trein heb ik het echt wel eventjes heel erg moeilijk gehad. Deze twee waren de belangrijkste personen voor mij het afgelopen (half)jaar. Vooral Pablo, met wie ik vanaf dag één een klik had en met wie ik zo ontzettend veel samen heb gedaan. De afgelopen maand zijn we ook nog eens iedere dag, 24 uur per dag bij elkaar geweest en het ging nog steeds hartstikke leuk en super gezellig. Wat ga ik die jongen missen…

Mijn verdere reis was alsof de dag vervloekt was. Om 12.30 kwam ik aan op Zaragoza en van daaruit zou om 13:09 mijn volgende trein naar Pamplona vertrekken. Nergens was ook maar enige informatie te vinden en ook letterlijk niemand sprak Engels. Uiteindelijk heb ik Pablo mij een voicebericht laten sturen via Whatsapp waarin hij in het Spaans vroeg waar ik de trein naar Pamplona kon vinden. Uiteindelijk, na lang zoeken, iemand gevonden en de telefoon tegen zijn hoofd aan geduwd. Het antwoord: aan de andere kant van het station, door de security, naar beneden. En ik had op dat moment nog twee minuten. Afijn, na een gigantische sprint (voor wie mij een beetje kent weet hoe zeldzaam dit is..) en een hoop blauwe enkels bij de wachtenden voor mij bij security heb ik de trein gehaald: ik sprong erin en hij reed weg. Wat een gedoe! In Pamplona ging het gelukkig beter, ik kwam daar om 15:30 aan en Garbine stond samen met haar zusje met de auto klaar om mij naar mijn eigen autootje toe te brengen. Daar om 16:00 aangekomen ben ik gelijk in de auto gesprongen en in één ruk doorgereden naar Nederland. Uiteraard wel met de nodige stops en een poging om met mijn Blueberry Pimp tusssen de trucks op een parkeerplaats even een dutje te doen, maar ik ben uiteindelijk de volgende ochtend om 6:15 thuis aangekomen. Volledig gebroken en ik kon nu wel een uurtje slaap gebruiken, maar ik was er. En slapen, ach ik begin pas 5 september weer dus daar heb ik de komende weken nog wel tijd voor ;-)

En nu zit het er dus echt helemaal op. Voor mijn gevoel is het aan de ene kant alsof ik pas gisteren ben vertrokken naar Slovenië, het avontuur tegemoet. Maar aan de andere kant voelt het alsof het allemaal jaren geleden is gebeurd. Het valt niet uit te leggen wat het gevoel is om nu weer thuis te zijn, na alles wat ik in het afgelopen jaar heb gedaan, bezocht en meegemaakt. Het voelt ontzettend onrealistisch om nu weer uit mijn veilige Erasmus bubbel te moeten stappen. Want zo heeft het gevoeld, alsof ik in een bubbel woonde, ver van de normale wereld vandaan. Ik denk dat het onmogelijk is om deze ervaringen uit te leggen aan iemand die het nooit heeft meegemaakt. Maar ik kan je één ding vertellen, ook al weet ik dat ik niet iedereen daar gelukkig mee maak, het smaakt absoluut naar meer! En dat er een herhaling gaat komen, daar twijfel ik niet aan. Echter, het komende jaar zit ik “vast” aan mijn universiteit hier in Nederland. Geen straf, ik vind mijn school, mijn stadje en mijn opleiding helemaal geweldig.. Maar wonen en studeren in het buitenland, wauw wat een ervaring! Komend jaar zal ik keihard gaan knokken voor mijn opleiding, maar ook iedere mogelijkheid die ik krijg benutten om de lieve vrienden die ik het afgelopen jaar heb leren kennen op te zoeken. Maar voornamelijk hard werken om ervoor te zorgen dat ik mijn toekomstdromen ook ten uitvoering kan brengen. En als dat zover is, kun je dat uiteraard allemaal hier weer in mijn blog volgen.

Ontzettend bedankt dat je mijn avonturen het afgelopen jaar heb willen volgen. Ik hoop dat ik je een beetje mee heb kunnen laten genieten van alles wat ik heb meegemaakt, en je misschien wel een beetje met het reisvirus heb besmet. Laat me vooral weten of jij ook plannen hebt voor iets soortgelijks, of gewoon een mooie reis in het verschiet hebt?

Heel veel liefs en hopelijk tot gauw!
x Marin