Visumstress en een onverwachte roadtrip
Blijf op de hoogte en volg Marin
24 Mei 2018 | Oeganda, Fort Portal
Langzaam maar zeker begint het moment dichterbij te komen dat ik weer naar huis ‘moet’. Ik weet dat het nog ruim een maand duurt, dat een gemiddeld persoon een week of twee, misschien drie op vakantie naar het buitenland gaat en dat vijf maanden echt wel een hele poos is. Begrijp me ook niet verkeerd, het is niet zo dat ik met tegenzin uitkijk naar het moment dat ik weer thuis ben. Maar het besef dat ik nu nog maar zo weinig tijd heb om alle dingen te doen die ik hier graag zou willen, maakt dat het voor mijn gevoel ineens heel dichtbij komt. Ik heb nog maar zeven weekenden waarvan er al 3 á 4 vol gepland zijn.. En er is nog zoveel meer te doen hier! Nu heb ik nog wel een aantal leuke dingen op de planning staan, waaronder een solo bezoekje aan de neushoorns, een reis naar het Queen Elizabeth National Park, een weekendje met de expats aan de Nijl en mogelijk nog een weekje rondtrekken en onder andere naar Kidepo National Park. Maar ik ben dus nog lang niet klaar hier. Valt niet anders dan te concluderen dat ik gewoon nog een keertje terug zal moeten om al die dingen waar ik nu niet aan toe kom alsnog te doen!
De afgelopen twee weken ben ik ook bezig genoeg geweest. Te beginnen bij waar we vorige keer gebleven waren: Hemelvaartsdag. In Nederland betekent dit voor veel mensen een vrije dag en wordt dan de dag erna lekker ‘meegesnoept’, maar in Uganda doen ze daar niet aan. Ofwel, bij Roadtrip doen ze niet mee aan de nationale feestdagen (zowel de Nederlandse als de Oegandese), maar nemen ze vrij wanneer ze een keertje vrij willen. Ook wel lekker, want dan kan je zelf plannen wanneer je een dagje vrij wilt zijn. Voor mij betekende het in dit geval dat ik dus ‘gewoon’ moest gaan werken. Uiteindelijk heb ik echter een groter deel van de dag doorgebracht bij immigratie en met het op en neer rijden daar naartoe en weer terug dan daadwerkelijk op kantoor. De week erop zou namelijk mijn visum verlopen, en op mijn online verlengingsaanvraag van twee weken eerder had ik nog steeds geen reactie gekregen. Een beetje zenuwachtig werd ik daar wel van, vooral omdat ik in Nederland binnen een dag mijn goedkeuring had. Op aanraden van Emmy en Bram ben ik dus maar op een boda gestapt (geen plek om in je eentje even met de auto heen te gaan want dan sta je minstens een uur in de file, laat staan dat je ergens de auto veilig kunt parkeren) en een bezoekje gebracht aan immigratie. Die plek is een verhaal apart!
Waar je in Nederland gewend bent een kantoor binnen te stappen met 6000 bordjes waar je heen moet voor diverse zaken, loop je hier gewoon een parkeerterrein op met OVERAL een soort partytenten waar het allemaal even druk is. En nergens kun je zien waar je heen moet.. Uiteindelijk, na zeker tien mensen te hebben gevraagd waar ik heen moest en steeds van het kastje naar de muur te zijn gestuurd kwam ik eindelijk op de goede plek uit. Althans, de plek waar iedereen terecht moet voor zijn paspoort, werkvergunning of visum. Volgende terrein met dit keer verschillende kantoren maar nog steeds geen duidelijkheid waar ik heen moest. Ik heb inmiddels al geleerd dat je in Uganda vooral geen haast moet hebben en al helemaal niet moet laten blijken wanneer je geïrriteerd raakt, dus netjes kalm en beleefd de hele tijd maar dezelfde vraag herhaald: waar moet ik zijn om mijn visum te verlengen? Omdat ik het online al had aangevraagd kwam ik uiteindelijk in een kantoortje terecht waar vier mensen achter computers zaten, die vooral geen moeite deden om iemand te woord te staan. Ook dat is echter doodnormaal hier. Blijkbaar was ik niet de enige met problemen: dit kantoor was voor de probleemgevallen en zat stampvol met wachtende mensen. Heel fijn, gaat een leuk dagje worden.. Ik ben op mijn gemakje gaan zitten en na een uur wachten werd er enkel naar me geknikt, waarop ik opsprong (alle wachtende voor me waren nog steeds niet te woord gestaan, lekker vaag) en mijn zegje deed. Deze vrouw, heel typerend met de naam Patience (in het Nederlands: geduld), deed het heel simpel overkomen alsof ik nog wat extra kopietjes aan mijn aanvraag moest toevoegen en dat het daarna met een dag geregeld zou zijn. Ik weer terug naar kantoor, de documenten die ze blijkbaar extra wilden (heel fijn dat dat niet op de website stond aangegeven en dat niemand een berichtje stuurt dat er nog wat mist) en geprobeerd deze toe te voegen. Maar je dacht toch niet dat ik er zo makkelijk af zou komen he? Na tien keer proberen kreeg ik nog steeds iedere keer een foutmelding, waarop ik maar wéér op een boda ben gesprongen om terug te gaan naar immigration. Bij dezelfde vrouw aangekomen: er bleek nu ineens een technische storing te zijn die waarschijnlijk pas maandag opgelost zou zijn. Heel fijn als je visum dinsdag verloopt.. Na lang doordrammen wilde ze eindelijk mijn kopietjes aannemen (hulde aan Emmy voor de tip om alles voor de zekerheid op papier mee te nemen) en moest ik maandag ochtend contact met haar opnemen. Wordt dus vervolgd..
Na al het gedoe van die dag was ik er even helemaal klaar mee. Ik had zelfs het gevoel dat ze het allemaal maar uit moesten zoeken bij de ‘goed georganiseerde Ugandese overheid’ en dat ik gewoon naar huis wilde! Gelukkig was daar mijn reddende engel Kuki die mijn verhaal heeft aanghoord en vervolgens zonder al te veel woorden met een flesje wijn aankwam. We zijn daarna niet meer van onze plek gekomen: zodra het donker werd heeft Tucker een vuurtje voor ons gebouwd en we hebben gewoon lekker daar gezeten. Met na de fles wijn nog één of twee biertjes… Super gezellige avond geweest waardoor ik uiteindelijk ook mijn boze ‘ik wil naar huis’- bui kwijt was. Ik was echter de volgende ochtend wel heel erg blij dat ik die dag vrij had gevraagd, mijn hoofd was het niet helemaal eens met de geplunderde drankvoorraad. Vrijdag ben ik daardoor dan ook niet heel productief geweest, behalve wat voorbereidend werk voor mijn reis naar Tanzania in Augustus en stageopdrachten. Ook zaterdag ben ik daarmee aan de gang geweest en ’s avonds ben ik lekker met Kuki in de buurt wat wezen eten en hebben we een paar drankjes gedaan. We hebben een heel mooi plekje gevonden bij een restaurant, waar ze ook een heel gezellige bar hebben. Gelukkig hebben we het niet al te laat gemaakt en was zondag weer een lekker productief dagje voor me.
Maandag was het vervolgens tijd voor het vervolg van het visumdrama. Zoals gezegd heb ik ’s ochtends gelijk Patience gebeld, die duidelijk alweer vergeten was dat ze wat voor me zou doen. Ze beloofde me binnen een uur terug te bellen en toen ze dat niet deed heb ik nog een keer gebeld. Foute zet, want vervolgens werd me de huid vol gescholden en als ik iedere 10 minuten zou bellen zou ze helemaal niks meer voor me doen (niet dat ik het idee had dat ze dat nu wel deed), waarop Emmy zei dat ik gewoon weer langs moest gaan en vooral niet weg moest gaan voordat ik mijn verlenging had. Het mooie was ook nog, dat online inmiddels mijn aanvraag gecanceld was! Dus, ik maar weer op de boda die kant op en werd vervolgens heel boos aangekeken door madame dat ik daar nu voor haar neus stond. Ik heb ze maar gezegd dat ik écht niet langer kon wachten omdat ik de volgende dag voor een week weg zou zijn op safari (een leugentje om bestwil: ik ben immers ook nog ‘illegaal’ op een toeristenvisum hier) en ik het echt niet kon gebruiken dat ik dan geen visum had en daarvoor weer ‘terug’ zou moeten komen naar Kampala. Maar, nog steeds konden ze niks voor me betekenen op de een of andere manier en ben ik uiteindelijk door drie verschillende mensen weg gestuurd. Op de weg naar de uitgang (wat moest ik anders?) zag ik ineens een minuscuul bordje met de titel Head commissioner immigration’: dat moest dus wel een belangrijk iemand zijn. En ik heb altijd geleerd ‘niet geschoten is altijd mis’ dus ben ik daar maar naar binnen gestuiterd. Op mijn allerbeste nederige manier heb ik aan deze meneer uitgelegd wat het probleem was en een beetje de zielige, domme Muzungu uitgehangen, waardoor ineens vanalles geregeld kon worden! De fijne dame die mij eerder die dag zou helpen werd op het matje geroepen en vloog ineens voor me (nou ja, voor Ugandese begrippen dan.. Ze begon gewoon eindelijk haar werk te doen) en een uur later (jep, het gaat ook dan nog steeds langzaam) en volgens mij 5 minuten voordat iedereen naar huis zou gaan was ik eindelijk de trotse bezitster van een stempel in mijn paspoort die me nog twee extra maanden gaven! Woehoe, ik heb bijna een vreugdedansje gemaakt! Daarmee zat er ook weer een ‘werkdag’ op en ben ik gelijk maar door naar huis gegaan, waar vol verbazing werd gereageerd op het feit dat dit me in mijn eentje was gelukt..
De dagen erop zijn weer ‘gewone’ stagedagen geweest, daar heb ik eigenlijk niet zoveel bijzonders over te vertellen naast dat ik het nog steeds uitstekend naar mijn zin heb. Vrijdag is een wat kortere dag geweest omdat er weer eens geen stroom was en Bram en ik allebei niet hadden gedacht om lunch te regelen (we waren die dag met zijn tweeën op kantoor). Daarom zijn we tegen half 3 richting een restaurant gereden voor lunch en daarna allebei naar huis gegaan. Althans, ik ben langs kantoor gegaan om de auto op te halen die ze voor me klaar zouden maken in de tussentijd: voor dat weekend stond mijn eerste solo trip in Uganda op de planning. Helaas waren ze daar nog niet mee klaar waardoor ik uiteindelijk alsnog pas tegen half 6 richting huis reed. Die avond zouden we met een aantal mensen gaan eten en daarna doorgaan naar een concert. Dat plan is voor mij echter net iets anders gelopen…
Toen ik mijn boda had gebeld om me naar het restaurant te brengen ging ik Elke vertellen dat ik de komende dagen niet thuis zou zijn. Maar zoals altijd raakten we vervolgens even aan de praat, het is ook altijd gewoon zo gezellig! In dat gesprek kwam naar boven dat Thies die avond nog in zijn eentje met de auto naar Fort Portal zou rijden, zo’n vijf uur hier vandaan, voor een triatlon waar hij aan mee zou doen en fietsen voor had verhuurd. Die fietsen moesten uiteraard nog daarheen gebracht worden. En zijn oorspronkelijke plan was geweest om in het begin van de middag samen met een chauffeur op pad te gaan, maar de auto waarmee hij weg moest was er op dat moment (7 uur) nog niet en de chauffeur had op het laatste moment afgezegd. Nu was ikzelf nog niet in Fort Portal geweest en was dat ook wel een plek die nog op mijn to-do lijstje stond, maar ik vond het ook geen heel prettig idee dat hij in zijn eentje de hele nacht zou doorrijden. En vooral Elke was daar niet heel erg happy mee. Zelf kon ze helaas niet mee, anders had ze dat wel gedaan, en Thies was gewoon van plan om in zijn eentje te gaan. Ik heb niet heel lang nodig gehad om van gedachten te veranderen over het komende weekend: in plaats van een etentje, concert en na een fatsoenlijke nacht slaap naar de neushoorns te rijden heb ik spontaan besloten om met Thies mee te gaan: Ik had wel zin in een roadtrip naar een voor mij nog onbekende bestemming. Een keuze die uiteindelijk heeft ingehouden dat ik binnen 24 uur op en neer ben gereden naar Fort Portal (300 km en 6 uur rijden enkele reis) en een hele dag heb rondgesjouwd en geholpen bij de triatlon. En uiteindelijk 39 uur zonder slaap heb gedaan (als je het half uurtje in het zonnetje ’s middags niet meetelt).. Maar het was zo ontzettend leuk! Veel lol gehad met Thies in de auto en ook het meehelpen fietsen sjouwen, een enkele huurder te woord staan en foto’s maken van alle sporters vond ik geweldig om te doen! We zijn vrijdagavond om 23 uur vertrokken, kwamen om 5 uur ’s morgens aan bij de guesthouse waar we even een uurtje hebben gerust (maar waar ik klaarwakker lag) om vervolgens om 6 uur te ontbijten en door te gaan naar de locatie van de triatlon. En het is bijna niet te bevatten, maar na een nacht praktisch zonder slaap heeft Thies nog meegedaan aan de triatlon ook! Ik heb sowieso diep respect voor iedereen die meedeed, maar dit vond ik helemaal knap! Uiteindelijk zijn we om 16 uur weer terug gaan rijden en kwamen we om 23 uur ’s avonds weer aan. Je kunt je misschien voorstellen dat ik op dat moment helemaal doodop was, wat er eigenlijk pas inhakte op het moment dat ik thuis uit de auto stapte. Ik heb zelf het laatste stuk gereden en tijdens het rijden ging het echt nog hartstikke goed. Leuk weetje trouwens, waar ik de eerste keer nog stikzenuwachtig in mijn kleine Ravje door Kampala reed, heb ik nu zonder blikken of blozen in het donker een busje volgestouwd met fietsen door het verkeer gemanoeuvreerd! Ben ik stiekem best een beetje trots op…
Na thuiskomst ben ik snel even gaan douchen en daarna zodra ik mijn bed zag in diepe slaap gevallen. Toen ik vervolgens mijn ogen weer opendeed had ik het idee dat ik net 3 seconden op bed lag, maar bleek het al 10 uur ’s ochtends te zijn. Na een kopje koffie en een ontbijtje besloot ik toch dat ik nog veel te moe was en ben ik nog ‘even’ terug mijn bed in gegaan waar ik vervolgens pas om 5 uur ’s middags weer wakker werd. Ik geloof dat ik wat slaap had in te halen.. Toen ik vervolgens weer even buiten van wat laatste straaltjes zon aan het genieten was kwam het besef dat het wel erg stil was: Elke had me de dag ervoor verteld dat ze de puppies naar het asiel zou brengen omdat ze de week erop met vakantie gingen, maar tot op dat moment was het nog niet echt tot me doorgedrongen. Ik heb niet eens afscheid van ze kunnen nemen, dat vind ik wel jammer. Hoewel ik mezelf had beloofd dat ik me niet aan ze zou gaan hechten, heeft mijn dierenhart dat toch gedaan. En ik snap het helemaal hoor, maar als ik het vooraf had geweten was ik stiekem wel graag mee gegaan om ze weg te brengen. Al was het maar geweest om Elke te kunnen helpen.
Helaas had Elke ook niet zulk leuk nieuws voor me vanuit het asiel. Jason en ik zijn bezig geweest om een puppy te adopteren en naar Nederland te halen. Zij zat bij het asiel aan de antibiotica voor een naar hoestje en ruisje in haar longen, maar de laatste keer dat ik haar bij het asiel had gezien zeiden ze dat ze bijna klaar was met de behandeling en dat het een stuk beter met haar ging, en ze zag er ook echt al een stuk beter uit. Nu blijkt dat het toch niet zo heel goed met haar ging: ze heeft het helaas niet gehaald. En hoewel de adoptie om verschillende redenen helaas al niet door kon gaan en ik me er met pijn in mijn hart bij had neergelegd dat ik haar geen beter leven kon geven in Nederland, heeft dit nieuws me wel ontzettend hard geraakt. Had ik haar kunnen redden als ik haar al wel had meegenomen? Stomme gedachten waar je nu niks meer aan hebt, maar die ik niet kan helpen ze te hebben. Arme kleine Lucky, het is ons niet gegund geweest. Hoewel ik me ergens ook wel kan ‘troosten’ met de gedachte dat haar nu een leven in een kennel wordt bespaard, hoe onwijs ze ook hun best doen bij het asiel om zo goed mogelijk voor alle beestjes te zorgen. Maar hoe dan ook wel ontzettend zielig en verdrietig.
Maandag was weer een drukke dag op stage: in het weekend is namelijk de nieuwe website online gegaan. Neem dus vooral eens een kijkje op www.roadtripafrica.com (en kijk eens of je mijn naam ergens kunt vinden)! Voldoende werk dus om alles helemaal op orde te krijgen en daardoor een lekker volle dag. Ook is Okke op dit moment in Uganda, dus heb ik eindelijk ‘in het echt’ kennis met hem kunnen maken. We hadden elkaar al wel eens via skype gesproken, maar dat is toch niet hetzelfde. ’s Nachts heb ik Elke en Thies uitgezwaaid, die zijn nu voor drie weken op vakantie naar Nederland en eerlijk gezegd is het daardoor wel erg stil hier. Alleen Kuki en ik zijn er nog, en uiteraard is Tucker er nu de hele dag en zijn de honden Babu, Mo en Obi er nog steeds. Maar op de een of andere manier is het maar stilletjes nu Elke en Thies er niet zijn, en hun huis dus leeg is. Maar een lekkere vakantie is ze natuurlijk van harte gegund, ik hoop dat ze ervan genieten terwijl wij hier met zijn zessen het ‘fort’ bewaken (in tegenstelling tot de boel afbreken, waarmee Kuki Elke constant bang heeft zitten maken).
En verder? Dinsdag, woensdag en vandaag lekker op kantoor bezig geweest. Vanmorgen eerst even met Emmy naar de gigantische lokale markt geweest hier in Kampala (weer een check op mijn to-do lijstje), wat een gekkenhuis! Zoveel mensen, zoveel spullen en iedereen wil aandacht van je als muzungu. Maar ik vond het wel erg leuk om een keertje gezien te hebben. En het was een veilig marktbezoek voor me: we hadden het doel om babykleertjes te kopen voor Macy, het dochtertje van Emmy en Bram, dus hebben we voor onszelf niks gekocht. Een goedkoop maar gezellig uitstapje dus. Morgen nog een dagje stage en dan is het alweer weekend, de tijd vliegt echt voorbij. En ook komend weekend beloofd weer geniaal te gaan worden, maar daarover lees je volgende keer weer!
Tot snel,
Liefs Marin
De afgelopen twee weken ben ik ook bezig genoeg geweest. Te beginnen bij waar we vorige keer gebleven waren: Hemelvaartsdag. In Nederland betekent dit voor veel mensen een vrije dag en wordt dan de dag erna lekker ‘meegesnoept’, maar in Uganda doen ze daar niet aan. Ofwel, bij Roadtrip doen ze niet mee aan de nationale feestdagen (zowel de Nederlandse als de Oegandese), maar nemen ze vrij wanneer ze een keertje vrij willen. Ook wel lekker, want dan kan je zelf plannen wanneer je een dagje vrij wilt zijn. Voor mij betekende het in dit geval dat ik dus ‘gewoon’ moest gaan werken. Uiteindelijk heb ik echter een groter deel van de dag doorgebracht bij immigratie en met het op en neer rijden daar naartoe en weer terug dan daadwerkelijk op kantoor. De week erop zou namelijk mijn visum verlopen, en op mijn online verlengingsaanvraag van twee weken eerder had ik nog steeds geen reactie gekregen. Een beetje zenuwachtig werd ik daar wel van, vooral omdat ik in Nederland binnen een dag mijn goedkeuring had. Op aanraden van Emmy en Bram ben ik dus maar op een boda gestapt (geen plek om in je eentje even met de auto heen te gaan want dan sta je minstens een uur in de file, laat staan dat je ergens de auto veilig kunt parkeren) en een bezoekje gebracht aan immigratie. Die plek is een verhaal apart!
Waar je in Nederland gewend bent een kantoor binnen te stappen met 6000 bordjes waar je heen moet voor diverse zaken, loop je hier gewoon een parkeerterrein op met OVERAL een soort partytenten waar het allemaal even druk is. En nergens kun je zien waar je heen moet.. Uiteindelijk, na zeker tien mensen te hebben gevraagd waar ik heen moest en steeds van het kastje naar de muur te zijn gestuurd kwam ik eindelijk op de goede plek uit. Althans, de plek waar iedereen terecht moet voor zijn paspoort, werkvergunning of visum. Volgende terrein met dit keer verschillende kantoren maar nog steeds geen duidelijkheid waar ik heen moest. Ik heb inmiddels al geleerd dat je in Uganda vooral geen haast moet hebben en al helemaal niet moet laten blijken wanneer je geïrriteerd raakt, dus netjes kalm en beleefd de hele tijd maar dezelfde vraag herhaald: waar moet ik zijn om mijn visum te verlengen? Omdat ik het online al had aangevraagd kwam ik uiteindelijk in een kantoortje terecht waar vier mensen achter computers zaten, die vooral geen moeite deden om iemand te woord te staan. Ook dat is echter doodnormaal hier. Blijkbaar was ik niet de enige met problemen: dit kantoor was voor de probleemgevallen en zat stampvol met wachtende mensen. Heel fijn, gaat een leuk dagje worden.. Ik ben op mijn gemakje gaan zitten en na een uur wachten werd er enkel naar me geknikt, waarop ik opsprong (alle wachtende voor me waren nog steeds niet te woord gestaan, lekker vaag) en mijn zegje deed. Deze vrouw, heel typerend met de naam Patience (in het Nederlands: geduld), deed het heel simpel overkomen alsof ik nog wat extra kopietjes aan mijn aanvraag moest toevoegen en dat het daarna met een dag geregeld zou zijn. Ik weer terug naar kantoor, de documenten die ze blijkbaar extra wilden (heel fijn dat dat niet op de website stond aangegeven en dat niemand een berichtje stuurt dat er nog wat mist) en geprobeerd deze toe te voegen. Maar je dacht toch niet dat ik er zo makkelijk af zou komen he? Na tien keer proberen kreeg ik nog steeds iedere keer een foutmelding, waarop ik maar wéér op een boda ben gesprongen om terug te gaan naar immigration. Bij dezelfde vrouw aangekomen: er bleek nu ineens een technische storing te zijn die waarschijnlijk pas maandag opgelost zou zijn. Heel fijn als je visum dinsdag verloopt.. Na lang doordrammen wilde ze eindelijk mijn kopietjes aannemen (hulde aan Emmy voor de tip om alles voor de zekerheid op papier mee te nemen) en moest ik maandag ochtend contact met haar opnemen. Wordt dus vervolgd..
Na al het gedoe van die dag was ik er even helemaal klaar mee. Ik had zelfs het gevoel dat ze het allemaal maar uit moesten zoeken bij de ‘goed georganiseerde Ugandese overheid’ en dat ik gewoon naar huis wilde! Gelukkig was daar mijn reddende engel Kuki die mijn verhaal heeft aanghoord en vervolgens zonder al te veel woorden met een flesje wijn aankwam. We zijn daarna niet meer van onze plek gekomen: zodra het donker werd heeft Tucker een vuurtje voor ons gebouwd en we hebben gewoon lekker daar gezeten. Met na de fles wijn nog één of twee biertjes… Super gezellige avond geweest waardoor ik uiteindelijk ook mijn boze ‘ik wil naar huis’- bui kwijt was. Ik was echter de volgende ochtend wel heel erg blij dat ik die dag vrij had gevraagd, mijn hoofd was het niet helemaal eens met de geplunderde drankvoorraad. Vrijdag ben ik daardoor dan ook niet heel productief geweest, behalve wat voorbereidend werk voor mijn reis naar Tanzania in Augustus en stageopdrachten. Ook zaterdag ben ik daarmee aan de gang geweest en ’s avonds ben ik lekker met Kuki in de buurt wat wezen eten en hebben we een paar drankjes gedaan. We hebben een heel mooi plekje gevonden bij een restaurant, waar ze ook een heel gezellige bar hebben. Gelukkig hebben we het niet al te laat gemaakt en was zondag weer een lekker productief dagje voor me.
Maandag was het vervolgens tijd voor het vervolg van het visumdrama. Zoals gezegd heb ik ’s ochtends gelijk Patience gebeld, die duidelijk alweer vergeten was dat ze wat voor me zou doen. Ze beloofde me binnen een uur terug te bellen en toen ze dat niet deed heb ik nog een keer gebeld. Foute zet, want vervolgens werd me de huid vol gescholden en als ik iedere 10 minuten zou bellen zou ze helemaal niks meer voor me doen (niet dat ik het idee had dat ze dat nu wel deed), waarop Emmy zei dat ik gewoon weer langs moest gaan en vooral niet weg moest gaan voordat ik mijn verlenging had. Het mooie was ook nog, dat online inmiddels mijn aanvraag gecanceld was! Dus, ik maar weer op de boda die kant op en werd vervolgens heel boos aangekeken door madame dat ik daar nu voor haar neus stond. Ik heb ze maar gezegd dat ik écht niet langer kon wachten omdat ik de volgende dag voor een week weg zou zijn op safari (een leugentje om bestwil: ik ben immers ook nog ‘illegaal’ op een toeristenvisum hier) en ik het echt niet kon gebruiken dat ik dan geen visum had en daarvoor weer ‘terug’ zou moeten komen naar Kampala. Maar, nog steeds konden ze niks voor me betekenen op de een of andere manier en ben ik uiteindelijk door drie verschillende mensen weg gestuurd. Op de weg naar de uitgang (wat moest ik anders?) zag ik ineens een minuscuul bordje met de titel Head commissioner immigration’: dat moest dus wel een belangrijk iemand zijn. En ik heb altijd geleerd ‘niet geschoten is altijd mis’ dus ben ik daar maar naar binnen gestuiterd. Op mijn allerbeste nederige manier heb ik aan deze meneer uitgelegd wat het probleem was en een beetje de zielige, domme Muzungu uitgehangen, waardoor ineens vanalles geregeld kon worden! De fijne dame die mij eerder die dag zou helpen werd op het matje geroepen en vloog ineens voor me (nou ja, voor Ugandese begrippen dan.. Ze begon gewoon eindelijk haar werk te doen) en een uur later (jep, het gaat ook dan nog steeds langzaam) en volgens mij 5 minuten voordat iedereen naar huis zou gaan was ik eindelijk de trotse bezitster van een stempel in mijn paspoort die me nog twee extra maanden gaven! Woehoe, ik heb bijna een vreugdedansje gemaakt! Daarmee zat er ook weer een ‘werkdag’ op en ben ik gelijk maar door naar huis gegaan, waar vol verbazing werd gereageerd op het feit dat dit me in mijn eentje was gelukt..
De dagen erop zijn weer ‘gewone’ stagedagen geweest, daar heb ik eigenlijk niet zoveel bijzonders over te vertellen naast dat ik het nog steeds uitstekend naar mijn zin heb. Vrijdag is een wat kortere dag geweest omdat er weer eens geen stroom was en Bram en ik allebei niet hadden gedacht om lunch te regelen (we waren die dag met zijn tweeën op kantoor). Daarom zijn we tegen half 3 richting een restaurant gereden voor lunch en daarna allebei naar huis gegaan. Althans, ik ben langs kantoor gegaan om de auto op te halen die ze voor me klaar zouden maken in de tussentijd: voor dat weekend stond mijn eerste solo trip in Uganda op de planning. Helaas waren ze daar nog niet mee klaar waardoor ik uiteindelijk alsnog pas tegen half 6 richting huis reed. Die avond zouden we met een aantal mensen gaan eten en daarna doorgaan naar een concert. Dat plan is voor mij echter net iets anders gelopen…
Toen ik mijn boda had gebeld om me naar het restaurant te brengen ging ik Elke vertellen dat ik de komende dagen niet thuis zou zijn. Maar zoals altijd raakten we vervolgens even aan de praat, het is ook altijd gewoon zo gezellig! In dat gesprek kwam naar boven dat Thies die avond nog in zijn eentje met de auto naar Fort Portal zou rijden, zo’n vijf uur hier vandaan, voor een triatlon waar hij aan mee zou doen en fietsen voor had verhuurd. Die fietsen moesten uiteraard nog daarheen gebracht worden. En zijn oorspronkelijke plan was geweest om in het begin van de middag samen met een chauffeur op pad te gaan, maar de auto waarmee hij weg moest was er op dat moment (7 uur) nog niet en de chauffeur had op het laatste moment afgezegd. Nu was ikzelf nog niet in Fort Portal geweest en was dat ook wel een plek die nog op mijn to-do lijstje stond, maar ik vond het ook geen heel prettig idee dat hij in zijn eentje de hele nacht zou doorrijden. En vooral Elke was daar niet heel erg happy mee. Zelf kon ze helaas niet mee, anders had ze dat wel gedaan, en Thies was gewoon van plan om in zijn eentje te gaan. Ik heb niet heel lang nodig gehad om van gedachten te veranderen over het komende weekend: in plaats van een etentje, concert en na een fatsoenlijke nacht slaap naar de neushoorns te rijden heb ik spontaan besloten om met Thies mee te gaan: Ik had wel zin in een roadtrip naar een voor mij nog onbekende bestemming. Een keuze die uiteindelijk heeft ingehouden dat ik binnen 24 uur op en neer ben gereden naar Fort Portal (300 km en 6 uur rijden enkele reis) en een hele dag heb rondgesjouwd en geholpen bij de triatlon. En uiteindelijk 39 uur zonder slaap heb gedaan (als je het half uurtje in het zonnetje ’s middags niet meetelt).. Maar het was zo ontzettend leuk! Veel lol gehad met Thies in de auto en ook het meehelpen fietsen sjouwen, een enkele huurder te woord staan en foto’s maken van alle sporters vond ik geweldig om te doen! We zijn vrijdagavond om 23 uur vertrokken, kwamen om 5 uur ’s morgens aan bij de guesthouse waar we even een uurtje hebben gerust (maar waar ik klaarwakker lag) om vervolgens om 6 uur te ontbijten en door te gaan naar de locatie van de triatlon. En het is bijna niet te bevatten, maar na een nacht praktisch zonder slaap heeft Thies nog meegedaan aan de triatlon ook! Ik heb sowieso diep respect voor iedereen die meedeed, maar dit vond ik helemaal knap! Uiteindelijk zijn we om 16 uur weer terug gaan rijden en kwamen we om 23 uur ’s avonds weer aan. Je kunt je misschien voorstellen dat ik op dat moment helemaal doodop was, wat er eigenlijk pas inhakte op het moment dat ik thuis uit de auto stapte. Ik heb zelf het laatste stuk gereden en tijdens het rijden ging het echt nog hartstikke goed. Leuk weetje trouwens, waar ik de eerste keer nog stikzenuwachtig in mijn kleine Ravje door Kampala reed, heb ik nu zonder blikken of blozen in het donker een busje volgestouwd met fietsen door het verkeer gemanoeuvreerd! Ben ik stiekem best een beetje trots op…
Na thuiskomst ben ik snel even gaan douchen en daarna zodra ik mijn bed zag in diepe slaap gevallen. Toen ik vervolgens mijn ogen weer opendeed had ik het idee dat ik net 3 seconden op bed lag, maar bleek het al 10 uur ’s ochtends te zijn. Na een kopje koffie en een ontbijtje besloot ik toch dat ik nog veel te moe was en ben ik nog ‘even’ terug mijn bed in gegaan waar ik vervolgens pas om 5 uur ’s middags weer wakker werd. Ik geloof dat ik wat slaap had in te halen.. Toen ik vervolgens weer even buiten van wat laatste straaltjes zon aan het genieten was kwam het besef dat het wel erg stil was: Elke had me de dag ervoor verteld dat ze de puppies naar het asiel zou brengen omdat ze de week erop met vakantie gingen, maar tot op dat moment was het nog niet echt tot me doorgedrongen. Ik heb niet eens afscheid van ze kunnen nemen, dat vind ik wel jammer. Hoewel ik mezelf had beloofd dat ik me niet aan ze zou gaan hechten, heeft mijn dierenhart dat toch gedaan. En ik snap het helemaal hoor, maar als ik het vooraf had geweten was ik stiekem wel graag mee gegaan om ze weg te brengen. Al was het maar geweest om Elke te kunnen helpen.
Helaas had Elke ook niet zulk leuk nieuws voor me vanuit het asiel. Jason en ik zijn bezig geweest om een puppy te adopteren en naar Nederland te halen. Zij zat bij het asiel aan de antibiotica voor een naar hoestje en ruisje in haar longen, maar de laatste keer dat ik haar bij het asiel had gezien zeiden ze dat ze bijna klaar was met de behandeling en dat het een stuk beter met haar ging, en ze zag er ook echt al een stuk beter uit. Nu blijkt dat het toch niet zo heel goed met haar ging: ze heeft het helaas niet gehaald. En hoewel de adoptie om verschillende redenen helaas al niet door kon gaan en ik me er met pijn in mijn hart bij had neergelegd dat ik haar geen beter leven kon geven in Nederland, heeft dit nieuws me wel ontzettend hard geraakt. Had ik haar kunnen redden als ik haar al wel had meegenomen? Stomme gedachten waar je nu niks meer aan hebt, maar die ik niet kan helpen ze te hebben. Arme kleine Lucky, het is ons niet gegund geweest. Hoewel ik me ergens ook wel kan ‘troosten’ met de gedachte dat haar nu een leven in een kennel wordt bespaard, hoe onwijs ze ook hun best doen bij het asiel om zo goed mogelijk voor alle beestjes te zorgen. Maar hoe dan ook wel ontzettend zielig en verdrietig.
Maandag was weer een drukke dag op stage: in het weekend is namelijk de nieuwe website online gegaan. Neem dus vooral eens een kijkje op www.roadtripafrica.com (en kijk eens of je mijn naam ergens kunt vinden)! Voldoende werk dus om alles helemaal op orde te krijgen en daardoor een lekker volle dag. Ook is Okke op dit moment in Uganda, dus heb ik eindelijk ‘in het echt’ kennis met hem kunnen maken. We hadden elkaar al wel eens via skype gesproken, maar dat is toch niet hetzelfde. ’s Nachts heb ik Elke en Thies uitgezwaaid, die zijn nu voor drie weken op vakantie naar Nederland en eerlijk gezegd is het daardoor wel erg stil hier. Alleen Kuki en ik zijn er nog, en uiteraard is Tucker er nu de hele dag en zijn de honden Babu, Mo en Obi er nog steeds. Maar op de een of andere manier is het maar stilletjes nu Elke en Thies er niet zijn, en hun huis dus leeg is. Maar een lekkere vakantie is ze natuurlijk van harte gegund, ik hoop dat ze ervan genieten terwijl wij hier met zijn zessen het ‘fort’ bewaken (in tegenstelling tot de boel afbreken, waarmee Kuki Elke constant bang heeft zitten maken).
En verder? Dinsdag, woensdag en vandaag lekker op kantoor bezig geweest. Vanmorgen eerst even met Emmy naar de gigantische lokale markt geweest hier in Kampala (weer een check op mijn to-do lijstje), wat een gekkenhuis! Zoveel mensen, zoveel spullen en iedereen wil aandacht van je als muzungu. Maar ik vond het wel erg leuk om een keertje gezien te hebben. En het was een veilig marktbezoek voor me: we hadden het doel om babykleertjes te kopen voor Macy, het dochtertje van Emmy en Bram, dus hebben we voor onszelf niks gekocht. Een goedkoop maar gezellig uitstapje dus. Morgen nog een dagje stage en dan is het alweer weekend, de tijd vliegt echt voorbij. En ook komend weekend beloofd weer geniaal te gaan worden, maar daarover lees je volgende keer weer!
Tot snel,
Liefs Marin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
