Karaoke en ziek zijn

Hallo allemaal!

Het is weer even geleden, maar dit keer heeft dat niks te maken met dat ik te druk ben geweest. De afgelopen week heb ik helaas ziek op bed gelegen.. Niks ernstigs en dus ook niks om je zorgen om te maken: ik ben getest op malaria, bilharzia, parasieten en er is een bloedonderzoek gedaan, maar dit bleek allemaal gelukkig goed te zijn. Mijn maag en darmen zijn behoorlijk overstuur geweest en nu blijkt dat dit hoogstwaarschijnlijk een bacterie is geweest. Waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten (hoe goed ik daar ook mee oppas) en dus een soort voedselvergiftiging opgelopen. Helaas (maar ook wel weer typisch) voor mij daardoor een bacterie binnengekregen die het te gezellig bij me vind. De afgelopen twee dagen heb ik dus antibiotica geslikt en morgen nog een dagje te gaan. Hopelijk is het daarmee dan ook gewoon klaar. Mocht dat niet zo gaan dan sta ik van de week weer bij de kliniek op de stoep voor verdere onderzoeken, maar ik blijf hoop houden dat het maandag weer helemaal over is. Voor nu zal ik jullie eerst weer vertellen over de dagen hiervoor.

Op donderdag (5 april) ben ik zoals gezegd met de auto op pad geweest om een goede locatie te zoeken voor foto’s. Ik had het er de avond van tevoren met Kuki over gehad dat ik dat zou gaan doen en de volgende ochtend stond ze op mijn geplande tijd van vertrek klaar om met me mee te gaan. Ze had wel zin om met me mee te gaan en Kampala eens vanuit de auto te bekijken in plaats van alleen vanaf een boda en daarnaast gaf ze aan dat het haar een veiliger gevoel gaf als ze met me mee ging. Super gezellig, en ook wel een prettiger idee dan in mn uppie in het wilde weg te gaan rijden door Kampala. Ik voel me niet meer onveilig, maar je weet nooit wat er kan gebeuren (een lekke band of wat dan ook zit hier in een klein hoekje) en dan is het toch prettiger om samen te zijn. Plus, ik had gezelschap en een goede navigator bij me. Ik had wat locaties geadviseerd gekregen en die zijn we samen af gegaan. Vervolgens heb ik overal foto’s van de auto gemaakt zodat we die terug op kantoor konden bekijken: welke past het best bij het beeld dat we zoeken? Hartstikke leuk om weer een paar nieuwe plekken te ontdekken, ook al zijn we relatief dicht bij kantoor in de buurt gebleven. Pluspunt: uiteindelijk ook de perfecte plaats gevonden!

Toen ik rond lunchtijd terug kwam op kantoor lag ook al gelijk een nieuwe klus op me te wachten. Één van de grote ‘stretched’ landcruisers moest bestickerd worden en de vraag was of ik mee wilde gaan om zeker te weten dat het goed zou gebeuren. Nu heb ik nog nooit in zo’n bakbeest gereden en wist ik niet waar ik zou moeten zijn, dus ben ik samen met een van de jongens gegaan. Super aardige gast en zo gek als een deur, dus ik heb een prima middag gehad. Uiteraard ging het bij het bedrijf echt op zijn Ugandees, wat betekende dat natuurlijk de stickers nog niet klaar waren en ik echt heb moeten aandringen dat deze auto vanavond nog weg moest (wat niet helemaal waar was, maar een leugentje om bestwil is soms gewoon nodig) zodat ze alsnog aan het werk gingen voor ons. Na ruim een uur te hebben zitten wachten kwamen ze uiteindelijk met onze stickers aan, die vervolgens wel heel nauwkeurig en netjes op de auto werden geplakt. Omdat het inmiddels al tegen half 6 liep bood Julius aan om me dan maar thuis af te zetten en ik was uiteraard erg blij met deze taxi. Helaas betekent half 6 ook dat heel Kampala in een grote file is veranderd (al heb ik ook nog niet echt een moment kunnen ontdekken dat het hier niet druk is) waardoor de rit die we in 10 minuten hadden kunnen doen veranderde in bijna een uur. Aan de ene kant werkt een joekel van een auto in je voordeel: mensen willen er liever niet tegenaan rijden uit zelfbescherming) maar aan de andere kant ook een nadeel: je kunt hem niet zo makkelijk tussen het overige verkeer frotten. Maar wat was ik blij dat Julius zeer ervaren is in het rijden in Kampala: hij knalt overal tussendoor. Bij een van de vele kruispunten waar we geen andere keuze hadden dan volledig stil te staan heeft hij nog een ‘heerlijke’ snack voor ons gekocht, gebakken sprinkhanen. Die had ik al weleens eerder op (jammie, die pootjes die tussen je tanden blijven plakken), maar deze waren waarschijnlijk vroeg in de ochtend gebakken en hadden de hele dag in een bakje liggen pratten. Omdat Julius niet verder wilde rijden als ik er niet een paar zou proberen (punt 1, we stonden in de file, waar wilde hij heen? En punt 2, waarom is één proberen niet genoeg..) heb ik er maar een paar naar binnen gewerkt, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt van heb genoten. Niet voor herhaling vatbaar zo langs de straat dus! Nu ik er bij nadenk kan dit ook wel iets met mijn bacterie te maken hebben gehad, maar aan de andere kant zijn er stiekem zoveel dingen die het hebben kunnen veroorzaken..

Afijn, thuis aanbeland heb ik samen met Kuki en Rodrigo gegeten en al vrij vlot was het tijd om mijn bedje weer op te zoeken. Op naar de vrijdag, een volgende werkdag die ik dus weer op kantoor heb doorgebracht. ’s Avonds weer gewoon thuis gegeten en verder niet zoveel meer gedaan. Beetje met Rodrigo en Kuki buiten gehangen en dat was het wel zo’n beetje.

Zaterdag toen ik net wakker was stond Kuki al weer klaar om op pad te gaan samen met Rodrigo en ze vroegen of ik mee wilde. Aangezien ik echt net mijn ogen open had (en het was echt nog veel te vroeg voor me om actief te worden) heb ik hier voor bedankt en ben ik rustig met een kopje koffie in het zonnetje aan mijn dag begonnen. Niet lang nadat ik daar was gaan zitten kwam Aleid aan en die schoof gezellig even aan. Vervolgens kwam Thies een babbeltje maken en al snel kwam ook Elke er gezellig bij zitten. We hebben langer zitten kletsen dan ik dacht, want al vrij snel kwamen ook Kuki en Rodrigo weer terug die besloten er ook lekker bij te komen zitten. Zo hebben we een poos gezellig over van alles en nog wat zitten kletsen en ik vond het heerlijk. Gewoon lekker rustig met de dag beginnen en voor je er erg in hebt is het alweer middag en heb je nog niks nuttigs gedaan. Toen we daar dus achter kwamen begon iedereen weer zijn kant op te gaan en heb ik mezelf gauw klaargemaakt om samen met Kuki en Rodrigo alsnog op pad te gaan. Ik had namelijk bedacht dat ik weleens bij eens van de chique winkelcentra in de stad wilde gaan kijken en zij vonden het wel leuk om mee te gaan.

We hebben dus vervolgens drie safe boda’s besteld en onder luid gejubel van voornamelijk Kuki en mij (we hadden onze eigen boda-party: een van hen had namelijk ook nog muziek en heuse disco verlichting op zijn boda) zijn we in optocht op pad gegaan. Bij aankomst eerst even lekker geluncht bij een of ander Mexicaans achtige tent (zou het eten hier dan de reden zijn geweest waarom ik ziek werd?) en vervolgens op het winkelcentrum in. We hadden besloten om ieder ons eigen weg te gaan en elkaar weer op een bepaald tijdstip te treffen, en raad eens wie er te laat was…? Ik was op zoek naar een vlaggetje van Uganda voor op mijn tas, die stomme krengen zijn hier nergens te vinden! Maar in mijn zoektocht was ik bij een kledingwinkel beland met beestachtige kortingen en die kon ik niet weerstaan (zelfs ik, die een hekel heeft aan shoppen..), dus heb ik wat shirts en een broek gekocht en ben ik vervolgens naar onze ‘verzamelplek’ gehold. We moesten ook snel door naar huis, want ’s avonds hadden we weer plannen. Zij zouden gaan eten samen met Aleid en ik zou naar de verjaardag van één van de Nederlandse expats gaan bij een chinees restaurant in de stad. Thies ging hier ook naartoe en dus hadden we besloten om samen te gaan (net zo handig als je toch vanaf hetzelfde adres naar dezelfde bestemming moet).

Na me snel te hebben omgekleed en klaargemaakt zijn we dus weer op safe boda’s gestapt en op naar het restaurant. Aangekomen bij waar wij dachten dat we moesten zijn liepen we vastberaden naar binnen, waar ons al snel werd verteld dat we niet op de juiste plek waren. Was het dan het gebouw hiernaast? Nee hoor, dat is best een eindje hier vandaan, aangeraden werd om met een boda te gaan. Zodra we richting de straat liepen kwamen er gelijk twee mannen aangescheurd, je zou bijna denken dat het vaker gebeurd dat mensen hier bij het verkeerde restaurant staan? 10 minuten later werden we alsnog bij het juiste adres afgeleverd en konden we op zoek naar de rest van de groep. We waren inmiddels ook ‘pas’ een uur later dan afgesproken.. Toen we de groep eenmaal gevonden hadden bleken we niet de laatste te zijn dus voelde ik me ook meteen een stukje minder schuldig.

Met zo’n 14 Nederlanders hebben we heerlijk van het chinese eten (kan ook weer een mogelijke oorzaak zijn) zitten smikkelen en vooral veel slap geouwehoerd. En als hoogtepunt van de avond kwam daarna nog een avondje karaoke in de kelder van het pand waar we waren, in een privé kamer! Normaal gesproken heb ik daar niet zoveel mee, maar als het dan in een eigen kamer is met alleen mensen die je ‘kent’ is het dan toch anders. En daarnaast werken een paar biertjes ook wel mee aan het leuk vinden hiervan… Ik heb uiteindelijk dus de grootste lol gehad met het (mega vals) meezingen van de meest foute muziek. Maar het belangrijkste is dat het gewoon een fantastisch mooie avond is geweest. Uiteindelijk hebben we ons met 5 man in een uber gepropt om thuis te komen, om 2 uur ’s nachts is een boda niet meer het slimste idee.. En met 5 personen ben je uiteindelijk ook gewoon goedkoper uit door een uber te delen..

De volgende ochtend had ik wat lichte moeite met opstaan (ik lag dan ook pas tegen half 3 in mijn bed en de paar biertjes en ik vonden het veel te lekker om daar te blijven liggen) en heb ik het dus gewoon weer lekker rustig aan gedaan. Ik kan niet begrijpen hoe Thies het voor elkaar heeft gekregen om die ochtend alweer om 8 uur een fietstocht van 20 km te begeleiden, ik doe het hem echt niet na.. Zelf heb ik gewoon weer op mijn dooie gemakje van mijn koffie zitten genieten en een beetje dom voor me uit zitten staren, tot Kuki me kwam overtuigen dat ik die middag met haar mee naar een verjaardag moest. Het was ergens bij een lokale vriend van haar thuis en hij had gezegd dat ze iemand mee moest nemen ter gezelschap voor als hij in gesprek was met zijn andere gasten. Om eerlijk te zijn had ik hier echt helemaal geen zin in, ik had me zo verheugd op mijn dagje helemaal niks te hoeven doen, maar omdat zij mij die donderdag gezelschap had gehouden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen. Na bijna een uur op de boda te hebben gezeten (met een houten kont tot gevolg) kwamen we uiteindelijk bij deze verjaardag aan. En ze zeggen wel dat wij Nederlanders rare gewoonten hebben met allemaal in een kringetje te zitten, maar hier zit iedereen in rijtjes. En het maakt niet uit als je dan met je rug naar anderen toe zit, jij zit toch prima? Heel gek om mee te maken en Kuki en ik hadden al snel beslist dat we niet langer dan een uurtje zouden blijven. Wel werd erop gestaan dat we wat zouden eten, ze hadden namelijk een barbecue geregeld voor alle gasten. Een heleboel stokjes met vlees en daarnaast avocado en tomaat. Er werd gezegd dat het vlees rundvlees was, maar volgens Kuki was het eerder geit. Desalniettemin smaakte het prima. Maar achteraf kan ook dit weer een oorzaak geweest zijn van mijn klachten later deze week, ik hoorde achteraf dat dat vaker voorkomt.

Zoals gezegd zijn we na ongeveer een uurtje daar te zijn geweest weer vertrokken en hebben we Rodrigo gebeld of hij zin had om ’s avonds mee te gaan eten. Dat wilde hij wel en dus zijn wij in een Uber gestapt (het was al vrij laat en we wisten zeker dat het onderweg donker zou worden, geen zin om een uur in het donker op een boda te moeten rondcrossen) waarbij we een super gezellige chauffeur troffen die uiteindelijk uit volle borst met Celine Dion mee heeft zitten lallen. We hadden de grootste lol! Bij het restaurant aangekomen troffen we Rodrigo die ondertussen met de boda vanaf huis was gekomen en hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt. Mijn eten viel jammer genoeg een beetje tegen: taaie spare ribs die amper van het bot af te krijgen waren, voor een echte liefhebber is dat een erge teleurstelling. En je raad vast al wat ik ga zeggen: kan dit dan de oorzaak zijn geweest?

Maandag ben ik nog wezen werken, al waren op dat moment mijn maag en darmen al een week lang regelmatig aan het opspelen. Die dag heb ik nog volop aan de nieuwe website gewerkt, maar aan het einde van de dag kreeg ik van Bram en Emmy toch het advies om de volgende ochtend maar even langs de kliniek te gaan. Die kliniek heet ‘the surgery’, de eigenaar in Engels en er werkt ook een Nederlandse arts. Dus als ik het fijn vond kon ik ook naar haar vragen, vaak is dat toch prettiger dan bij een Ugandese arts te komen werd mij verteld. Ik was nog een beetje sceptisch om te gaan, “het zal allemaal wel meevallen”, maar nam het advies toch ten harte en heb afgesproken dat ik ’s ochtends zodra ze open zijn naar de kliniek te gaan en daarna door te komen naar kantoor.

Ik had echter niet kunnen verwachten dat ik me die nacht zo ontzettend slecht zou gaan voelen. Het begon ’s avonds al dat ik het ontzettend koud had (terwijl het die dag echt hartstikke mooi weer was geweest) en dus in een lange trainingsbroek en dikke trui heb geslapen. Midden in de nacht werd ik rillend wakker met spierpijn door mijn hele lijf. Ik heb mijn temperatuur gecheckt (gelukkig had ik die op het laatste moment voor vertrek uit Nederland nog aangeschaft) en die kwam boven de 38 graden. Normaal gesproken ligt dit bij mij rond de 36: geen goed teken dus. Een aangezien de klachten die ik had ook kunnen duiden op malaria was het toch wel verstandig dat ik de volgende dag naar de kliniek zou gaan. Heerlijk brak achterop een boda daar naartoe, maar gelukkig voelde ik me wel goed genoeg om achterop te kunnen zitten (anders had ik wel een uber besteld) en deed Bekka extra voorzichtig met me. Bij de kliniek aangekomen hebben ze allerlei tests gedaan en gelijk malaria, bilharzia en parasieten kunnen uitsluiten. Aan mijn koorts, hartslag, bloeddruk en bloedwaarden was wel te zien dat er iets gaande was, maar wat dan? Ik werd naar huis gestuurd met het advies om rust te nemen en veel te drinken en als het met twee a drie dagen niet beter ging moest ik terug komen. Dat heb ik dus ook gedaan en die dag en de volgende twee dagen heb ik vrijwel alleen maar geslapen. Ik voelde me wel ontzettend schuldig dat ik niet naar het werk kwam, dus tussendoor heb ik wel met mijn laptopje vanuit bed wat werk proberen te doen. Niet dat ik echt heel productief was jammer genoeg, ik was na korte tijd naar mijn schermpje turen al snel moe en ook de hoofdpijn maakte het er niet veel beter op. ’s Nachts slapen was ook een drama omdat ik het echt voortdurend koud had. Gelukkig kreeg ik van Elke 3 extra dekens en zelfs een kruik (mijn heldin!) en daarmee ging het slapen weer een stuk beter. Niet te begrijpen, zit je in Oeganda (of all places) en slaap je onder 5 dekens met een kruik. Zelfs toen het in Nederland sneeuwde heb ik dat niet gedaan..

Met de dagen verdween mijn koorts en ook de hoofdpijn werd minder, maar de maag en darmproblemen werden eerder erger dan beter. Dus werd ik door zowel Emmy als Elke terug gestuurd naar de kliniek, waar ik dus vrijdagochtend als allereerste weer op de stoep stond. Weer wat onderzoek gedaan, en toen werd er dus toch een bacterie gevonden. Waarschijnlijk een voedselvergiftiging waarvan de bacterie erg hardnekkig was. Dit keer werd ik met een dosis antibiotica naar huis gestuurd. Wel gek: niet zoals in Nederland een kuur die je moet afmaken, maar 2 pillen tegelijk per dag innemen en in principe zou dat na één keer al kunnen werken. Die avond heb ik voor het eerst in een week weer iets anders kunnen eten dan yoghurt, zonder vervolgens te vergaan van de buikkrampen. Het werkt dus echt al na één keer innemen! Voor de zekerheid heb ik ook zaterdag de pillen nog genomen (ik had genoeg meegekregen voor 3 dagen, mocht dat nodig zijn), omdat ik toch nog niet helemaal klachtenvrij was. Zaterdag is mijn enige activiteit geweest dat ik even snel naar de winkel ben gegaan, ik had namelijk inmiddels niks te eten meer in huis. Verder is dit hele weekend er nog een van rustig aan doen, ik neem liever het zekere voor het onzekere. Gelukkig voel ik me nu wel weer aardig de oude, maar wat heb ik me beroerd gevoeld de afgelopen week. Ik heb me echt in tijden niet zo slecht gevoeld, zelfs de dagen nadat ik aankwam en nog een staartje van de griep had meegenomen waren in vergelijking hiermee niks. Het stelt me wel weer een beetje gerust dat veel expats die hier naartoe komen dit meemaken, dus ik ben niet de enige. Niet dat ik het anderen gun, maar het stelt wel gerust dat je niet de enige bent die zoiets overkomt en dat het vaak iets onschuldigs blijkt te zijn (zoals bij mij) wat met antibiotica snel verholpen is. Ach, zo maak je nog eens wat mee, de gang van zaken in zo’n ziekenhuis hier is toch wel even iets heel anders dan in Nederland hoor… Morgen weer een nieuwe dag en ik ben eerlijk gezegd echt heel blij dat ik gewoon weer naar het werk kan. Ik heb het afgelopen week echt gemist. Goed teken: ik heb het er gewoon echt heel erg goed naar mijn zin.

Ik vind het wel een bizar idee dat ik inmiddels vandaag precies twee maanden in Oeganda ben. De tijd vliegt voorbij en voor ik er erg in heb in het straks al Juli en tijd om naar huis te gaan. Aan de ene kant heb ik daar uiteraard heel veel zin in, maar ik wil ook nog niet dat dit avontuur over is. Gelukkig heb ik nog (iets minder dan) 3 maanden om het er volop van te nemen voordat ik weer van thuis kan gaan genieten. De plannen voor de komende weken naast mijn stage: Met Elke mee naar het asiel om te kijken of ik daar iets als vrijwilliger kan betekenen in de tijd dat ik nog hier ben en Koningsdag vieren met een berg Nederlanders op de residentie van de Nederlandse ambassadeur. Dat genieten hier gaat helemaal goed komen!

Tot gauw.

Liefs Marin