City tour en het begin van een nieuwe stage

Hallo allemaal!

Ik moet echt zeggen, het gaat hartstikke goed met me! Ik heb een leuke nieuwe woonplek gevonden waar ik tot juli kan blijven wonen en ook het team bij Roadtrip Uganda maakt dat ik me erg thuis voel. De laatste paar dagen zijn ook echt heel lekker geweest, ook al laat het weer soms te wensen over. Stom regenseizoen. Maar ook dat mag de pret niet drukken.

Afgelopen woensdag heb ik, zoals gezegd, een nieuwe accommodatie bezocht om te kijken of ik daar wilde gaan wonen. Baker kwam mij om 9 uur ‘s morgens ophalen met zijn motor om de boda-citytour te doen, maar hij had er geen moeite mee om mij eerst naar mijn mogelijk nieuwe acco te brengen en daarna de tour te beginnen. Aangekomen bij ‘the yellow house’ werd ik begroet door Imke. Zij woont hier samen met haar man Thies, en hebben samen drie gastenkamers. Zodra ik door de poort was (iets wat in Uganda doodnormaal is: een grote poort en muren rondom het terrein, wat ’s nachts door een security guard wordt bewaakt) werd ik begroet door drie enthousiaste honden: Babu, Obi en Mo. Mootje is nog de voorzichtigste van de drie en bleef nog een beetje op afstand, maar er werd me verzekerd dat dat na niet al te lange tijd best goed zou komen, als ik besloot daar te komen wonen. Grappig detail is dat Mo ook heupdysplasie heeft, net als ik, wat natuurlijk al gelijk een band schept (van mijn kant vandaan dan, het zal haar zelf waarschijnlijk een rotzorg zijn). De kamer die voor mij vrij was is klein, maar er staan een tweepersoonsbed, een kast en een tafeltje in en ik heb er ruimte genoeg om mijn spulletjes op te bergen. Naast mijn kamer is aan de ene kant nog een kamer en aan de andere kant de keuken met kookstel, koelkast en wat je maar nodig kunt hebben in een keuken. De derde gastenkamer zit aan het huis van Imke en Thies vast. Daarnaast is er een gezamenlijke douche (met gegarandeerd warm water, zolang de stroom niet uitvalt) en apart toilet. De buitenruimte is fantastisch, veel groen en rust, terwijl het echt wel in de grote stad is. Er staan tafeltjes en stoelen, een gigantische hangmat en een bankje, dus ruimte genoeg om rond te hangen. Daarnaast is er in een soort garagebox een woonkamer gemaakt met een grote eettafel en een gigantische hoekbank. Ik heb niet lang nodig gehad om te beslissen dat ik hier graag kom wonen, en dus hebben we afgesproken dat ik de volgende dag zou verhuizen.

Omdat Baker in de tussentijd nog steeds op mij stond te wachten heb ik vrij snel afscheid genomen en ben ik weer bij hem achterop geklommen om aan de tour te beginnen. Gelukkig had hij voor de tour een helm meegenomen wat me al een wat veiliger gevoel gaf. En hij rijdt gewoon heel netjes, dus ik heb mijn vaste boda-meneer gevonden. Hij heeft me tijdens de tour echt heel veel van de stad laten zien, ook al is het onmogelijk om alles te laten zien binnen één dag. Maar we zijn begonnen bij de King’s lake, een meertje dat in opdracht van een vroegere koning is uitgegraven en wat ook alleen door hem gebruikt mocht worden. Momenteel gebeurd er niks meer mee, omdat er in de tijd van Idi Amin lijken in dit meer zijn gedumpt; althans, zo heb ik me laten vertellen. Deze lijken zijn er ook nooit uit verwijderd, dus de kans is groot dat er gewoon menselijke resten op de bodem van dit meer liggen, blijkbaar ook typisch Uganda. Momenteel is het de favoriete stek van een hoop verschillende vogels, die er met veel plezier driftig aan het broeden zijn. Lekker dubbel weer..

Vervolgens zijn we doorgereden naar het paleis van de koning, waar vroeger vele koningen hebben gewoond maar nu niet meer. Het wordt nu alleen nog gebruikt voor bepaalde ceremonies, maar de koning wil er niet komen als dat niet nodig is. De reden daarvan werd mij al snel duidelijk toen ik een rondleiding over het terrein kreeg: bij dit paleis bevinden zich de martelkamers (torture chambers) waar ruim 20.000 mensen om het leven zijn gekomen in de tijd dat Idi Amin aan de macht was. De ruimte was begonnen als wapenopslag, maar toen de dreiging van Obote voor hem te groot werd zijn alle wapens tevoorschijn gehaald en is deze ruimte vervolgens gebruikt als cel en martelruimte voor iedereen die tegen zijn bewind was of op een andere manier in zijn ogen niet deugde. Het bestaat uit drie kale ruimten, waar per kamer 70 man tegelijkertijd in werd opgepropt, zonder eten, water of facilitaire voorzieningen. Het pad voor de kamers stond onder water en daarop was elektriciteit aangesloten, dus nieuwe gevangenen die werden gebracht werden eerst gemarteld om zoveel mogelijk informatie uit te halen voordat zij in de kamers werden gesmeten. Zodra ze daar in werden gedumpt was de kans nog klein om er levend uit te komen: ik heb me dan ook laten vertellen dat niemand deze gruwelijkheden heeft overleefd. De kamers werden afgesloten met een metalen roldeur en ook de toegang werd op dezelfde manier afgesloten, dus er was geen mogelijkheid tot ontsnappen of om jezelf van meer lijden te verlossen door er een eind aan te maken. Bovenop dit al gruwelijke verhaal komt ook nog het feit dat de mensen die hier terechtkwamen vanuit Kampala kwamen, maar geen idee hadden dat zij zich nog in de stad zelf en dus dicht bij hun familie bevonden. Zodra ze namelijk opgepakt werden, werden ze geblinddoekt in de kofferbak van een auto gegooid en werd er vervolgens met ze rond gereden, zodat ze geen idee hadden waar ze waren. Pas in de cel werd de blinddoek afgedaan, maar daar was dan geen kans meer om te zien waar je was, omdat het zich onder de grond bevind. Ik dacht dat mijn bezoek aan Auschwitz heftig was geweest, maar dit voelde toch als een stapje extremer. Niet het leukste bezoek van de dag, maar het heeft me wel doen beseffen hoe weinig ik van de geschiedenis van Uganda weet en dat ik wel heel geïnteresseerd ben om er meer over te weten te komen. Nog een doel erbij dus voor mijn tijd hier: op zoek naar een boekenwinkel!

Na het paleis en alle gruwelijkheden daar, zijn wij over de ‘Royal mile’ gereden, een weg tussen het paleis en het parlement die van deur tot deur precies één mijl lang is. Grappig detail is dat de drie rotonden op deze weg een poort in het midden hebben, omdat ze ervan overtuigd waren dat een koning niet rond een rotonde hoort te gaan. Als hij deze weg dus neemt worden de poorten open gezet zodat hij (en ook alleen hij: de rest van de stoet moet wel rond) en dwars doorheen kan. Dit is de enige plek nog waar dat zo is gebleven. Langs de weg staan bomen voor iedere clan binnen Buganda, de regio (of het koningschap, daar ben ik nog niet helemaal achter gekomen) waar Kampala onder valt. Iedere boom vertegenwoordigt dus één van deze clans. Er zijn zoveel interessante feitjes die Baker me heeft verteld dat ik er letterlijk zelf een boek over kan schrijven, dus ik zal jullie besparen om alles te delen.

Vanaf de Royal mile zijn we door gereden naar de ‘Kampala central Mosque’, de grootste moskee in de stad. Ook deze hebben we bezocht en als (letterlijk) hoogtepunt hebben we een toren beklommen van ruim 300 treden. In eerste instantie hadden we gezegd tot het balkon op de helft te gaan in verband met de hitte, maar als je daar dan eenmaal staat wil je ook gewoon echt helemaal omhoog. Dus dat hebben we op ons gemakje gedaan en het uitzicht wat je daar hebt is geweldig! Jammer genoeg alleen maar gebouwen en geen stukje natuur te zien, maar je kunt echt het gehele (oude) centrum van de stad zien. Ronduit prachtig. Uiteraard was ik helemaal bekaf toen we aankwamen, maar gelukkig hadden we tijd zat om even op adem te komen terwijl ik van Baker nog meer uitleg kreeg over de stad. Na weer op ons gemak naar beneden te zijn gewandeld, zijn we doorgereden langs één van de grootste markten van de stad (waar hij nu niet wilde stoppen omdat het niet veilig genoeg was aangezien het het drukste moment van de dag was) en op een andere plek gestopt om een Rolex te eten. Dat is een chapati (soort pannenkoek) met een gebakken ei daarin: roll + eggs = Rolex. Erg lekker, dit keer zat er ook allerlei verse groente in verwerkt en werd hij klaargemaakt waar ik bij stond.

De volgende stop van de tour was bij de taxiparkeerplaats. Onze gids bij de moskee noemde het de georganiseerde chaos en eenmaal aangekomen begreep ik dat wel: Er staan honderden minibusjes (matatu’s) die allemaal een andere richting op gaan. Ze hebben een kartonnen bordje bovenop staan met de bestemming, maar verder geen uitleg welke je waar kan vinden. Mocht je hier dus heen gaan is het gewoon een kwestie van rondlopen tot je hebt gevonden wat je zocht. Echt een gekkenhuis. Er werden ook nog twee mannen door ieder een groep van zo’n 5 á 6 man voor mijn neus langs gesleept en ik kan je zeggen dat dat niet op de meest liefdevolle manier ging. Baker moest hard lachen en zei me dat zij het verdiend hadden: zakkenrollers. Hier word dat als zo iets erg beschouwd dat omstanders voor eigen rechter spelen en iemand finaal in elkaar slaan en in heel uiterste gevallen zelfs kunnen vermoorden. Met deze kennis op zak ben ik maar niet blijven staan, ik hoef dat allemaal niet te zien. Baker vond mijn geschokte blik uiterst vermakelijk is er in ieder geval iemand die ervan heeft genoten.

Helaas barstte op het moment dat we wilden vertrekken ineens een gigantische regenbui los en hebben we een poos staan schuilen tot het wat droger werd. Voor Baker het moment om zich even om te kleden: een regenbroek over zijn spijkerbroek, andere schoenen, en VIER extra jassen over de jas die hij al aan had. Ik stond daar in mijn korte broek en shirtje en vond het, zelfs in de regen, al warm en hij liep rond in VIJF JASSEN. Helemaal gek geworden. Uiteindelijk werd er zelfs nog een jas voor mij tevoorschijn gehaald (ik had me niet voorbereid op regen met het stralende zonnetje van die ochtend..) en vervolgden we onze tour door de paar spetters die er nog vielen. Als laatste onderdeel van deze dag wilde Baker me de slums (sloppenwijk) laten zien. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was reed hij met zijn motor zo een marktje op en plantte hem tegen een winkel aan. Wat bleek, de eerste twee maanden nadat hij zelf naar Kampala was gekomen heeft hij hier ook gewoond! De armoede in deze omgeving is niet voor te stellen en zonder Baker had ik me hier echt niet veilig gevoeld. Maar vreemd genoeg voelde ik me bij deze persoon die ik net een dag kende absoluut veilig. Deels doordat iedere Nederlander die ik inmiddels heb leren kennen zweert bij deze man en deels omdat hij zo open is en zo ontzettend veel over zichzelf en zijn vrouw en drie kindjes heeft verteld. Ik ben echt blij dat ik hem heb leren kennen en nu in ieder geval één lokaal vertrouwd persoon heb.

Na de tour hebben we nog een kort bezoekje gebracht aan Roadtrip en na daar een babbeltje te hebben gemaakt en wat dingetjes te hebben geregeld heeft Baker me weer bij mijn accommodatie gebracht. Daar was het tijd om mijn rommel weer te gaan inpakken omdat ik de volgende dag ging verhuizen. De avond heb ik doorgebracht met veel kletsen met mijn twee vriendinnen uit Nederland die hadden besloten ook één nachtje in Kampala te blijven voordat ze doorgingen naar Entebbe, van waar zij zaterdagavond terug naar Nederland vliegen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd was het enige wat ik hoorde regen en onweer, waardoor ons plan om ’s ochtends de stad in te gaan letterlijk en figuurlijk in het water viel. Uiteindelijk maar een beetje bij ICU rond blijven hangen tot zij om half 1 en ik om half 2 opgehaald werd(en). De driver van Roadtrip, Julius, zou mij met de auto ophalen om al mijn spullen te verhuizen en wat is dat ook weer een leuke kerel. Vol met grapjes en gelijk volop aan het kletsen geraakt, ik weet inmiddels bijna alles over zijn pasgeboren kindje en wat hij allemaal voor werk in Kampala heeft gedaan voordat hij bij Roadtrip terecht is gekomen. Al snel waren we bij de Yellow house waar ik de rest van de dag heb doorgebracht met mijn spullen uitpakken en me te installeren. Eindelijk heb ik alles uit kunnen pakken op een plek waar ik met veel plezier tot het einde van mijn stage zal blijven wonen. Niet meer constant in- en uitpakken en met mijn spullen van hot naar her slepen, maar gewoon een vast plekje. ’s Avonds ook mijn buurmeisje Kuki leren kennen, ook uit Nederland maar hier voor een exchange/onderzoeksperiode. Helaas woont ze hier nog maar twee weken, maar waarschijnlijk komt er tegen die tijd wel weer een nieuw iemand hier wonen.

Vrijdag heb ik een eerste voorzichtige inwerkdag gehad met Emmy bij Roadtrip: vooral veel uitleg welke systemen ze waarvoor gebruiken en wat hun plannen zijn voor mijn stage. Echt allemaal super interessant en het heeft me zo mogelijk nog enthousiaster gemaakt voor de komende 16 weken. Maandag is mijn echte startdatum en ik heb er echt heel veel zin in. ’s Middags heeft ze me een korte tour van de omgeving gegeven met de auto, voornamelijk om te zien waar ik een supermarkt kan vinden om eten te kopen nu ik weer zelf moet gaan koken en wat restaurantjes aangewezen. We hebben belegde broodjes gehaald bij de Nederlandse bakker ‘BROOD’ waar ik heel gelukkig van werd (ik houd niet van brood met kaas, maar toen ik dat op het menu zag werd ik toch wel even heel erg blij!) en deze hebben we bij Emmy thuis opgegeten. Daar heb ik kennis gemaakt met haar super schattige dochtertje van 4 maanden oud: Macy. Echt wat een snoepje! Het zorgde er alleen wel voor dat ik mijn eigen nichtje Haley nog weer wat meer ben gaan missen..

Voor ’s avonds had Emmy me gevraagd of ik zin had om mee te gaan borrelen met een aantal mensen, en zo belandde ik ’s avonds midden in Kampala in een Mexicaanse bar/restaurant tussen een groep van 10 Nederlanders met een pizza en een flesje bier voor mijn neus. Vol fascinatie heb ik alle verhalen aangehoord van wat iedereen naar Uganda heeft gebracht en hoe lang sommige mensen hier al wonen! Ik vind het echt super interessant om allemaal uit te vinden en ben er nog meer van overtuigd dat ik ooit zelf ook voor een poos in het buitenland wil wonen! Ik weet dat ik dat nu ook al aan het doen ben en dat ik nog vier maanden te gaan heb, maar zonder Jason hier is dat toch heel anders. Deze mensen wonen hier met hun partner (en in sommige gevallen dus ook kinderen) en hebben hun werk en hun eigen huis hier in de stad. Lijkt me fantastisch! Maar eens kijken of het thuisfront te overtuigen valt…

Vandaag is het ontzettend mooi weer en was ik er graag op uit gegaan, maar mijn lichaam heeft een andere keuze gemaakt. Of het komt doordat ik weer moet wennen aan pizza en een biertje of dat het een gevolg is van mijn malariatabletten weet ik niet, maar voorlopig blijf ik veilig dicht bij huis. Het zal waarschijnlijk snel genoeg weer over gaan. En het positieve eraan is, dat ik nu wel gedwongen word om aan mijn stageplan te schrijven. Doordat ik weer een nieuwe plek heb moet ook dat plan weer opnieuw geschreven worden. Dus doei uitstelgedrag, zodra ik deze blog af heb ga ik daar maar eens mee aan de gang. Althans, als de stroom weer terug is, want helaas ook in de grote stad gebeurt het weleens dat dat weg valt.

Conclusie: ik vermaak me hier uitstekend!

Tot snel weer,

Liefs Marin