Lake Mburo national park en Kampala

Lieve allemaal,

Voordat ik jullie vertel over de fantastische dagen die ik sinds woensdag heb gehad, wil ik iedereen die op wat voor manier dan ook gereageerd heeft op mijn avonturen van de afgelopen maand bedanken. Ik heb zo veel reacties gekregen op deze pagina, via facebook en messenger, whatsapp en noem maar op dat het gewoon overweldigend is! Onwijs lief al die reacties en alle mensen die op wat voor manier dan ook met me meedenken. Ik kan niet uitleggen hoe fijn het voelt om gewoon even een berichtje te krijgen en om daarnaast te merken dat jullie met me meeleven, meedenken en me steunen in mijn keuze. Niet leuk voor de mensen die een zelfde situatie hebben meegemaakt, maar daardoor heb ik wel minder het gevoel dat het aan mij ligt. Ook dat heb ik me namelijk veel afgevraagd de afgelopen dagen: ben ik de enige die er zoveel moeite mee heeft (gehad) om aan een vreemd land te wennen? Wil of verwacht ik misschien teveel of andere dingen van mijn stage dan ik zou moeten? Want ik besef me ook echt wel dat mijn “botsing” ook vast een deel te maken zal hebben met het feit dat ik (stiekem toch) echt wel een directe Hollander ben en dat de Nederlandse cultuur er toch echt wel ingehakt zit bij me. Maar aan de andere kant hebben alle reacties die ik heb gekregen me ook wel doen beseffen dat ik de goede keuze heb gemaakt, puur omdat het niet goed voelde. Afijn, genoeg gebazel en genoeg veren: Bedankt voor de onwijs lieve reacties. Wat ben ik blij dat ik in een tijd leef waarin het wereldje toch uiteindelijk heel klein is geworden doordat ik in contact kan blijven met de ‘buitenwereld’ als ik dat wil, maar ook volop van hier kan genieten als ik er voor kies om even niet in contact te staan met thuis.

Voordat ik jullie vertel over mijn gesprek van vanmorgen voor een mogelijke nieuwe stage, doe ik eerst verslag van wat er de afgelopen dagen is gebeurd en hoe ik hier vandaag terecht ben gekomen. Dat is namelijk best wel wat, en laat ik beginnen met het feit dat ik een paar onwijs goede dagen achter de rug heb. Plus, ik mag de spanning best een beetje opbouwen, toch? Mocht je nu echt niet kunnen wachten tot na je de rest van mijn verhaal hebt gelezen, scroll dan even naar beneden, maar vergeet niet terug te komen wat ik beloof dat er dit keer veel leuks is gebeurd.

Woensdag ben ik dus aangekomen in Mbarara, na een vrij onverwacht en snel afscheid. En waar ik in mijn vorige blog nog vertelde dat ik zo blij was om frietjes te eten bij de lunch, sloeg die blijdschap al snel om bij het besef dat (buiten het ontbijt om) alle maaltijden bestonden uit friet met een toevoeging (kip, rund, varkensvlees of worstjes). En ik vind frietjes echt wel lekker, maar iedere dag twee keer per dag friet komt ook mij snel genoeg mijn neus uit.. Zo erg zelfs dat ik op mijn laatste avond zelfs het avondeten heb overgeslagen (wat ook wel kwam doordat ik pas om 4 uur geluncht had).. Woensdag heb ik eerlijk gezegd niet veel meer gedaan dan met veel mensen bellen (want: wifi): Het volledige thuisfront heb ik aan de telefoon gehad en ook veel gesprekken met mensen van school die mij zouden helpen bij het vinden van een nieuwe stage. Daarnaast vond ik op de harde schijf die ik had meegenomen de serie Band of Brothers, en dus ben ik die maar gaan kijken. Ik had het echt even nodig om mijn verstand op nul te zetten en me praktisch op te sluiten in mijn kamer. Niet constant in de gaten worden gehouden en gewoon even doen waar ik zin in had, zonder in mijn achterhoofd het schuldgevoel te hebben dat ik daar was voor stage en dus toch een manier moest vinden om aan de gang te gaan. De dag was daardoor wel snel voorbij.

De nacht ging helaas minder snel voorbij omdat ik ineens erg verkouden was. Met de gedachte dat ook Malaria met een verkoudheid kan beginnen was ik hier niet heel gerust op. Maar na een uitgebreide check op internet bleek dat alleen een verkoudheid niet genoeg reden was om Malaria te vermoeden. Uiteraard, ook in Uganda kun je gewoon verkouden worden. Op zich ook niet gek na de grote temperatuursverschillen tussen de dag en de avond/nacht, meerdere keren zeiknat te zijn geregend en bijna alleen maar een koude douche. Ik heb me dik ingestopt in een warme fleece deken, waardoor ik me vervolgens de hele nacht rot heb liggen zweten, maar ik hoopte dat dit zou helpen tegen mijn verkoudheid. De volgende ochtend bleek van niet, en dus maar weer besloten om een dagje rustig aan te doen. Ik ben voornamelijk bezig geweest met het voorbereiden van mijn gesprek: het doornemen van de voorwaarden die school stelt aan een stage, alvast een stagecontract begonnen op te stellen (je kunt maar vroeg genoeg zijn) en ook mijn cv een beetje bijgewerkt, mochten ze daar om vragen. Ook deze dag was daardoor vrij snel voorbij. Overigens nog wel uitgevonden dat ik warm water uit mijn douche kon krijgen door een soort van lichtknop op de gang om te zetten en vervolgens te wachten tot mijn kamer de temperatuur van een sauna had, want dat betekende dat het water ook opgewarmd was. Dus ik heb toch nog van een warme douche kunnen genieten.

Vrijdag had ik besloten om Mbarara te gaan verkennen, ook al had ik al gehoord dat deze stad niet echt bijzonder is. Ik moest er wel uit, omdat ik wat geld moest afhalen en moest uitzoeken waar ik de volgende dag de bus zou moeten nemen. Zo gezegd, zo gedaan: gekleed als ware toerist heb ik een bodaboda opgezocht waarvan de chauffeur niet al te opdringerig was en die een beetje betrouwbaar op mij overkwam. Prijs afgesproken, achterop geploft en daar gingen we: eerst naar de bank en vervolgens naar de plek waarvan hij overtuigd was dat de bus daar zou komen. Bij de bank aangekomen bleek dit blonde lichtpuntje een cruciaal onderdeel te zijn vergeten: de pinpas.. Hier in Uganda wordt eigenlijk niks gedaan met een pinpas, alles gaat contant en meestal zijn er niet eens pinautomaten te vinden. Vandaar dat ik dus standaard mijn pinpas opgeborgen houd in mijn spullen. Afijn, bodaboda meneer mocht weer terug om mijn pinpas te halen. Poging twee was wel geslaagd en vervolgens moesten we de hele stad door om naar de door hem aangewezen bushalte te rijden. Daar aangekomen bleek het een tankstation te zijn waarvan ik vrijwel zeker wist dat daar mijn bus niet aan zou komen. Plus, ik had tijdens deze rit al vastgesteld dat ik de stad niet bijzonder vond en geen idee had wat ik daar zou moeten zoeken. Na een korte stop bij de ‘bushalte’ heb ik hem me dus maar weer naar het hotel laten brengen om daar vervolgens nog maar een beetje rond te hangen.

De volgende dag was er al snel een oplossing voor het probleem met de bus: twee vriendinnen van me waren namelijk al eerder op deze bus gestapt (nabij lake Bunyonyi) en aangezien wij de komende dagen met zijn drieën op pad zouden gaan en hun bus door Mbarara kwam, hebben we de conducteur van de bus met mijn bodaboda meneer laten bellen zodat we zeker wisten dat ik op de goede plek zou uitkomen. Om 10 uur ’s ochtends moest ik bepakt en bezakt (hoewel ik wel tot de conclusie ben gekomen dat zeer waarschijnlijk mijn nieuwe jurk in dit hotel is gestolen.. nog een geluk dat het niet mijn camera of laptop is geweest) uitchecken en vervolgens heb ik twee uur in de ‘lobby’ zitten wachten tot ik bericht kreeg om mijn bodaboda op te gaan zoeken. Busvervoer gaat hier niet zoals in Nederland: vertrektijden zijn puur en alleen een indicatie, omdat zij namelijk wachten met vertrekken totdat de bus vol zit. Dus in plaats van dat de bus om 9 uur zou vertrekken is dat uiteindelijk 12 uur geworden. Twee bodaboda’s hebben mij en al mijn rotzooi naar de bushalte gebracht, en daar aankomen is al een heel verhaal op zich.

Ik heb al eerder gezegd dat ze hier (up-country zoals het genoemd wordt) niet zo gewend zijn aan blanken. Dus toen ik daar, met mijn koffer, backpack en dagrugzak, aan kwam, werd er vervolgens van letterlijk alle kanten aan me getrokken of aandacht gevraagd. Iedereen wilde me vervoer aanbieden, me eten of drinken verkopen of op een andere manier geld aan me verdienen. Ik weet niet meer hoe vaak ik verteld heb dat ik op mijn bus en mijn vrienden aan het wachten was. Al snel was ik al dit geleur zat en ben ik met al mijn spullen op zoek gegaan naar een ‘rustig’ plekje om te zitten. Dit vond ik gelukkig al vrij snel bij een winkeltje, waar ik uit beleefdheid wat gekocht heb zodat ik daar rustig op hun bankje kon gaan zitten wachten tot de bus er zou zijn. Rustig bleek het voornamelijk te zijn omdat ik een beetje verdekt zat opgesteld, maar iedereen die me in de smiezen kreeg wilde al snel alsnog proberen om geld aan me te verdienen. Ook wel weer te begrijpen, maar ik ben braaf mijn ‘ik wacht’ riedeltje blijven afsteken. Uiteindelijk in gesprek geraakt met een vriendelijke oudere man die voornamelijk geïnteresseerd was in of hij naar Nederland kon verhuizen en vooral hoe hij dat zou kunnen realiseren en wat hij daar voor werk kon doen. Toen bleek dat hij dacht dat ik hem wel mee zou nemen en aan het werk zou krijgen zijn mijn antwoorden dan wel van serieus naar een heel stuk minder serieus omgeslagen.. Na zo’n 1,5 a 2 uur wachten (want de bus deed er natuurlijk ook nog wel even over om de rit af te leggen..) kreeg ik een berichtje: we zijn er. En het is niet voor te stellen hoe fijn het was om op dat moment een bekend en blank gezicht te zien! Ook al had ik in mijn hotel ook al een poosje met een pastoor uit Zweden zitten praten (wat heb ik hier ineens met priesters en pastoors en noem maar op) is dat niet hetzelfde.

Gelukkig droop door haar komst ook iedereen een beetje af (aangezien mijn verhaal dus waar was en wij overduidelijk met deze bus mee zouden gaan), hoewel er wel veel mensen hebben geholpen om mijn spullen in de bus te laden. Ik was veel te druk in gesprek om ze nog aandacht te geven en zodra we de kans kregen zijn we in de bus neergevallen. De reis was om voordat ik er erg in had, zij hadden mij veel te vertellen over hun reis en ik uiteraard over mijn avonturen tot dat moment. Voor we het door hadden stopte de bus op de plaats waar wij hem gevraagd hadden ons eruit te gooien en binnen 3 seconden stonden wij met al onze spullen aan de kant van de weg.

Ik heb ons hotel gebeld en na een kwartiertje kwam er een heuse safariauto aanrijden om ons over kuilen en hobbels naar de accommodatie te brengen. We zouden namelijk met zijn drietjes twee nachten doorbrengen bij Rwakobo Rock, gelegen aan het Lake Mburo National Park, het kleinste van de tien parken in Uganda. Nadat we waren ingecheckt ging er twee man personeel met ons mee (bepakt en bezakt met onze bagage, dat mochten we uiteraard niet zelf doen) naar wat onze plek zou worden voor de komende twee nachten: twee ware glamping tenten. Ok, niet de kwaliteit die je in europa zou verwachten, maar het waren vrij grote tenten met een normaal bed daarin. Ik had een tent voor mijzelf alleen (jippie, totdat het donker wordt…) en de andere dames deelden hun tent. De douche en wc deelden wij en waren alleen afgesloten door de muren en deuren er omheen: geen dak, maar gewoon een afgezet stukje natuur. Ook een bijzonder iets om te ervaren.

We hebben snel onze spullen neer gegooid, ons snel omgekleed en zijn terug gerend naar het receptie/restaurant/bar gebouw: we hadden een zwembad gesignaleerd! Ik moet nog wel even zeggen dat dit hoofdgebouw echt prachtig mooi is. Er is een gigantische rieten koepel gebouwd, die aan de zijkanten open is. Hierin staan alle tafels voor het restaurant, de bar, de receptie, wat relaxte banken en niet geheel onbelangrijk: er hangen hangmatten! Nog nooit van mijn leven had ik er in een gezeten of gelegen, maar ik ben volledig verkocht. Thuis wil ik ook een hangmat! We hebben de rest van de middag doorgebracht met kletsen en in het zwembad poedelen. Daarna lekker samen gegeten en vervolgens vroeg onze tenten opgezocht want de volgende dag zouden we de hele dag op safari gaan! Aangekomen bij mijn tentje heb ik met behulp van een zaklamp mij omgekleed, tanden gepoetst en noem maar op. Eenmaal in mijn bed gekropen kwam het moment om de lamp uit te doen en ik kan je zeggen; het was er echt stikkedonker. De ramen van deze tent had ik allemaal open gedaan (dus alleen het muggennet zat er) waardoor ik al snel door gewenning aan het donker alsnog een beetje naar buiten kon kijken. Echt rust krijg je er echter niet, want ’s nachts gaan de beestjes braaf door met geluid maken. Gelukkig was ik moe genoeg dat ik toch al vrij snel in slaap ben gevallen. Wat een ervaring, om midden tussen de natuur te slapen en wakker te worden. In eerste instantie had ik verwacht dat ik het enger zou vinden dan dat het uiteindelijk was (ik ben en blijf een held op sokken).

Hoewel ik moe genoeg was, werd ik de volgende ‘ochtend’ om 4 uur wakker en kon ik vervolgens nooit meer in slaap komen. Deels doordat ik te veel zin had in de komende dag en deels omdat mijn blaas zo vol zat dat hij bijna op knappen stond. Maar ik had echt geen zin om door het stikdonker naar de wc te lopen, zo’n held ben ik niet en ik wilde er gewoon niet uit gaan. De volgende twee uur heb ik doorgebracht met luisteren naar alle geluiden om me heen en raden wat het kon zijn. Toen om 6 uur mijn wekker vervolgens ging stond ik binnen een seconde naast mijn bed, en heb ik minder dan 10 minuten nodig gehad om me om te kleden, spullen te pakken en volledig klaar te zijn voor mijn ontbijt en vervolgens mijn allereerste echte safari!

Na een heerlijk ontbijt met toast, scrambled eggs en fatsoenlijke koffie, zijn we om half 8 samen met onze gids Simon in onze extended safari auto (wat betekent dat hierin plek is voor 8 personen, maar wij hadden hem met zijn drietjes) gesprongen en gingen we op pad voor een volledige dag toeren door het National Park. Wat mij betreft had hij steeds hetzelfde rondje kunnen rijden, ik vond het geweldig om alle dieren te zien. Op de een of andere manier kreeg ik zelfs tranen in mijn ogen toen ik mijn eerste wilde zebra zag, ik denk dat je veilig kunt zeggen dat ik verliefd ben geworden op Afrika. Het weer was helaas niet echt heel spectaculair, maar aan de andere kant betekende dat wel dat er echt heel veel dieren te zien waren. Door de regen hoefden ze zich namelijk niet te verschuilen voor de warmte van de zon. Zo hebben we ontzettend veel zebra’s, impala’s, waterbokken, wrattenzwijnen, bosbokken, buffels en vele vogels gezien. En uiteraard nog veel andere dieren waarvan ik de naam vergeten ben, het zijn er ook zo veel. We hebben bijna een uur doorgebracht tussen een groep van 15 tot 20 giraffen, waarbij we zelfs werden ‘getrakteerd’ op de dans van een verliefd paartje en uiteindelijk terechtkwamen in ware giraffenporno. We hebben hard gelachen om de knalblauwe pingpongballen van velvet monkeys (niet overdreven, ze zijn écht knalblauw en het lijken écht pingpongballen). We hebben vol verbazing gekeken naar de hoeveelheden bavianen en zijn uiteindelijk naar het meer gereden waar de nijlpaarden in het water lagen te wachten tot de zon onder zou gaan. Tot twee keer toe hebben we zo’n dikzak zien lopen die waarschijnlijk de weg naar het meer niet had kunnen vinden en die dus maar in een klein waterpoeltje zijn heil had gezocht. Voor de lunch nam onze gids ons mee naar één van de vele uitkijkplaatsen op een heuvel, waar vandaan het uitzicht inderdaad echt schitterend was. Helaas hebben we de enige leeuw die nog in het park leeft niet kunnen vinden, maar aangezien het er maar één is in dit hele park is dat ook een behoorlijke uitdaging. Wel is onze zoektocht naar de zeldzame elandantilopen op het allerlaatste moment nog geslaagd, we hebben niks te klagen gehad over alles wat we gezien hebben.

Tijdens de rit zijn we behoorlijk door elkaar geschud door de hobbelige wegen en de avontuurlijke route. Aan het einde van de dag, zo tegen 6 uur, was ik dus bekaf en had ik al spierpijn in mijn hele lijf. Het beloofde wel dat ik die avond goed zou slapen en dus ben ik na gezamenlijk te hebben gegeten en nog een poosje na te hebben gekletst als een blok in slaap gevallen in mijn tentje. Wederom was ik vroeg wakker de volgende ochtend door alle geluiden en heb ik me klaar gemaakt voor een reisdag. Al mijn spullen weer netjes ingepakt en op naar weer een lekker ontbijtje. Ik was inmiddels wel het sjouwen met een backpack, koffer en rugtas zo zat, dat ik heb bekeken of ik alle spullen die ik hier heb ook echt allemaal nodig heb. Ik ben tot de conclusie dat ik makkelijk mijn resterende vier maanden door kan komen met spullen die in alleen mijn backpack passen en dus heb ik de dames gevraagd of zijn bereid zouden zijn om tijdens hun vlucht op zaterdag mijn koffer mee terug te nemen. Gelukkig vinden ze dat geen enkel probleem en zal ik vanaf zaterdag alleen mijn backpack en dagrugzak nog hebben om mee te sjouwen.

Nu moest ik die echter nog wel meenemen, dus nadat we alles hadden gedaan wat we nog moesten doen (ik moest me inschrijven voor mijn minor (ja dat is degene geworden waarover ik eerder heb verteld, dus nu duimen dat er niet meer dan 100 mensen zich inschrijven of in ieder geval dat ik word ingeloot) en de dames moesten nog hun famtrip gedeelte van ons bezoek doen) zijn we weer door Simon naar de hoofdweg gebracht om vanaf daar onze verdere reis te organiseren. Ik moest namelijk door naar Kampala en de dames zouden nog voor een paar dagen de volledig andere kant op gaan. Omdat ik alleen ben en zij met zijn tweeën zijn, hebben ze gezegd bij mij te blijven totdat ik op een bus zat naar Kampala. Het nadeel is echter dat, zoals ik eerder zei, deze bussen niet eerder vertrekken van hun halte dan dat de bus volledig vol zit. Dit resulteerde dus in het feit dat letterlijk iedere bus die langskwam gewoon doorreed, hoe uitgebreid wij muzungu’s ook stonden te zwaaien en te springen. Na niet al te lange tijd kwam er echter een minibusje voorrijden dat stopte, en we zagen dat hier, naast de chauffeur, alleen maar drie blanken in zaten. Een brutaal mens heeft de halve wereld zeggen ze, dus ik ben er gewoon heel brutaal op afgestuiterd met de vraag of zij richting Kampala gingen en zo ja, of ze nog een plekje vrij hadden voor een wanhopige reiziger die geen ander vervoer kon vinden. Gelukkig vonden zowel de drie reizigers als de chauffeur dit geen enkel probleem en mocht ik gratis en voor niks instappen en mee naar Kampala. Geen zweterige bus of opgepropte matatu (zo heten die taxi’s dus), maar gewoon lekker relaxed voorin een privé busje. Nadeel was wel dat we via Entebbe naar Kampala gingen, waardoor ik vervolgens pas net voor het donker aankwamen bij mijn accommodatie. Jazeker, ik werd direct bij mijn guest house afgezet en kon het niet over mijn hart verkrijgen om deze uiterst vriendelijke meneer zonder een flinke fooi te laten vertrekken. Uiteindelijk was mijn rit dus niet gratis, maar ik vond het zeker de moeite waard.

Aangekomen bij ICU guest house werd ik allereerst aangevallen door vijf knuffelberen van honden, waaronder Jax: een Duitse herder van 5 maanden. Ik was doorgelopen naar de receptie en merkte ze op doordat Jax uitgebreid aan mijn benen stond te likken. Geweldig, dit heb ik zo gemist. Dus de jongen bij de receptie moest eventjes wachten: ik moest eerst de vijf monsters uitgebreid begroeten en knuffelen. Daarna snel ingecheckt, nog een bordje eten voor mijn neus gekregen en vervolgens op ons dakterras zitten bijkomen van de reis en genoten van een heerlijk koud Nile biertje. Ik heb mijn best gedaan om niet al te laat mijn bed in te duiken, maar in dit hostel verblijven veelal alleen studenten en iedereen was geïnteresseerd in deze nieuwkomer. Veel mensen die hier komen verblijven namelijk voor langere tijd in verband met studie of stage (of wat voor andere reden dan ook). Hartstikke gezellige avond geworden en voor ik het wist was het alweer 12 uur, waarop ik alsnog snel mijn heerlijk comfortabele bed in ben gekropen.

Vanochtend was ik weer vroeg uit de veren, omdat ik om half 10 had afgesproken bij het bedrijf waar ik mogelijk mijn stageperiode verder door zou mogen brengen: Roadtrip Uganda. Donderdag al even mee gebeld, maar vandaag was de echte kennismaking en het bespreken van de mogelijkheden en uiteindelijk de keuze of wij echt iets voor elkaar zouden kunnen betekenen. Iets voor 9 uur ben ik achterop een bodaboda gesprongen die mij in zo’n 20 minuten naar het kantoor heeft gebracht. Daar allereerst kennis gemaakt met Boris en zijn vrouw, al snel daarna met hun twee honden (Jippie, nog meer honden!) en vervolgens kwam de dame aan waarmee ik aan de telefoon had gezeten: Emmy. Ik heb ontzettend veel informatie op me af gekregen en heb alles geprobeerd op te zuigen als een ware spons. Na een voorstelrondje heb ik met Emmy gesproken over wat de mogelijkheden zouden zijn voor een stage, waarbij ze volledig open stond voor wat ik zelf interessant vind en wat ik zelf graag zou willen doen, maar ook heeft uitgelegd waar zij zelf vooral naar op zoek zijn.

Al vrij snel was duidelijk dat de klik er van beide kanten overduidelijk is, wat betekent dat ik inderdaad mijn resterende stage bij hen mag gaan doen! En als antwoord op mijn enthousiasme om snel te willen beginnen, ga ik deze week op pad om de stad en het bedrijf wat beter te leren kennen (allereerst met een bodaboda city tour morgen) en beginnen we maandag met het inwerken. Ik zal me voornamelijk bezig gaan houden met de marketing, feedback van klanten verzamelen en beantwoorden, content verzamelen voor de nieuwe website, blogs schrijven en zelfs instructievideo’s maken voor op de website. Als individuele opdracht mag ik onderzoek doen naar de ontwikkeling van een audiotour en uiteindelijk ook helpen bij de uitvoering hiervan. Ik ben echt razend enthousiast, over het bedrijf en de werkzaamheden die ik krijg en ook over de mensen. Er werkt uiteindelijk best een groot team (de kantoor-kant maar ook voor het onderhoud en wegbrengen/ophalen van auto’s) dus het wordt nog een uitdaging om alle namen te gaan leren, maar ook dat gaat uiteraard goed komen.

Morgen heb ik, voordat mijn city tour van start gaat, een bezichtiging bij een guest house dat dichter bij het bedrijf ligt, om te kijken of ik daar tot juli kan gaan wonen. Dan zou ik dus ook eindelijk een vaste plek hebben waar ik de rest van mijn tijd in Uganda kan doorbrengen (reisjes tussendoor uitgezonderd, uiteraard). Ik ben echt onwijs blij met deze uitkomst, voornamelijk met mijn nieuwe stageplaats! Hiermee zijn jullie weer helemaal up to date. Ik hoop dat vanaf nu al mijn blogs net zo positief zullen blijven als deze, maar met wat ik tot nu toe heb gezien zit dat wel goed.

Tot snel!

Liefs Marin