Eten koken, dorpjes en eindelijk aan de slag!?

Dag iedereen, of beter gezegd: Agandi (als ik het goed schrijf).

Sinds mijn vorige blog is er aan de situatie rondom mijn stage niet veel veranderd. Ik heb nog steeds niks te doen, dus ik ben vol spanning op morgen aan het wachten. Fr Vincent is vandaag weer voor een aantal dagen vertrokken, dus dat beloofd nog niet echt heel veel goeds. Maar: we wachten het maar weer af. Ik zou verder ook niet weten wat ik er aan kan doen. Maandag heb ik in ieder geval een gesprek met mijn stagebegeleidster van school, ik ben benieuwd wat zij ervan zegt..

Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen en jullie maar gewoon vertellen over mijn afgelopen dagen. Nadat we woensdag terug waren gekomen van Kyangabi resort is er niet veel meer gebeurd dan rondhangen, eten en naar bed gaan. Donderdagochtend heb ik bijna een uur met mijn stagebegeleidster van de organisatie in Nederland aan de telefoon gezeten want ik had het er echt even helemaal mee gehad. Het was de eerste dag dat ik echt serieus heb gedacht om naar huis te komen, ook al heb ik dat al eerder gezegd. Dit gevoel was echt overheersend, en heeft niets te maken met het constant uitvallen van de stroom, slecht internet of een waardeloze douche. Met al die dingen kan ik echt wel overweg, dat went wel en het is maar 5 maanden. Maar heb je enig idee hoe gruwelijk lang een dag duurt als je echt helemaal niks te doen hebt? Ik kan je vertellen: lang. Ik heb tot nu toe, op de dagen dat ik mee op pad wordt genomen na, mijn dagen doorgebracht met slapen, eten, in de keuken rondhangen, nog meer slapen, een beetje zitten niksnutten en spelletjes maken in een puzzelboekje. Ik heb me echt nog nooit van mijn leven zo verveeld. En los van dat ik me verveel: ik ben hier om me nuttig te maken en wat te leren. Dat is in de afgelopen twee weken nog niet gebeurd.

Maar deze blog is niet bedoeld als klaagzang, dus laat ik gewoon vertellen wat er gebeurd is de afgelopen dagen. Na mijn ellenlange gesprek sprong ineens het internet weer aan en ben ik als een malle gaan proberen aan het werk te gaan. Maar als snel besefte ik me weer dat ik geen idee had wat te doen en dus ben ik maar aan de slag gegaan met het organiseren en plannen van de reis naar Tanzania die ik in Augustus ga begeleiden (ook nog? Jep, waarom niet..) Daar schoot ik gelukkig wel aardig mee op, dus waren er zo ineens een paar uur van de dag gesnoept en werd ik alweer geroepen voor de lunch. Na de lunch nog even aan het werk geweest en vervolgens stond Olivia ineens bij me voor de deur met de vraag of ik haar wilde helpen met het klaarmaken van het eten voor die avond? Uiteraard wilde ik dat, en zo zijn we vervolgens twee uur bezig geweest om een soort loempia-achtige dingen te maken. Eerst met een soort bloem en water deeg gemaakt, daar vervolgens plakkerige ballen van gemaakt en daarna deze uitgerold tot een soort pannenkoek. Deze werden vervolgens heel kort warm gemaakt waardoor ze stevig werden en niet meer uit elkaar vielen. Deze ‘pannenkoeken’ werden in vieren gesneden en moesten een poosje in een plastic zak om weer wat soepeler te worden. In de tussentijd boontjes, wortelen en tomaat gesneden en op het vuur om een lekker prutje van te maken. Daarna werd van het deeg een soort puntzakje gevouwen, groente erin en dichtgeplakt met nieuw beslag. Als laatste stap werden deze dingen ‘gefrituurd’ en daarna waren ze klaar om te worden opgesmikkeld. En ik moet zeggen: dat heb ik met smaak gedaan! Wat was dat lekker zeg, mogen ze van mij iedere dag wel klaarmaken! Daarbij hadden we weer (uiteraard verse) kip en ik begin er misschien toch aan te wennen. Gewoon niet aan denken hoe dat er hier aan toe gaat..

Hierna was de dag alweer voorbij, de eerste die een beetje vlot is verlopen. Vrijdagochtend heb ik ook Vincent verteld over mijn zorgen omtrent de stage. Ik moet zeggen dat zijn reactie wel fijn was, maar dat verandert alsnog niks aan de situatie. Hij vertelde me dat het zijn bewuste keuze was geweest om de eerste twee weken wat vrij te houden zodat ik kon wennen en wat tijd had om het hier mijn plekje te maken. Maar het was wel fijn geweest als hij me dat ook had verteld. Daarnaast was hij ontzettend blij om te horen dat ik zo graag aan de slag wil en heeft hij toegezegd dat we daar wat aan gaan doen (wat echter tot vandaag nog niet gebeurd is, maar dat kan ook zijn omdat morgen dus die andere persoon moet komen). Op mijn aanbod om mee naar Kampala te gaan heeft hij echter totaal niet gereageerd, eigenwijs figuur. Ik ga hem nog wel overtuigen..

’s Middags vertelde Fr Acapito dat hij weer naar een dienst in een van de dorpjes zou gaan en vroeg of ik meewilde. Maar hij was ook aan het twijfelen, omdat het misschien wel slecht weer kon worden. Ik weet inmiddels een beetje dat hij zich nu eenmaal overal druk over maakt en heb hem overtuigd om toch mee te mogen door hem te vragen wat hij zou doen als hij in zijn eentje met de auto vast kwam te zitten of zonder benzine kwam te staan. Slecht van mij, maar ik was het thuis zitten alweer zat. Uiteindelijk bleek ook Joanne mee te gaan en dus gingen we met zijn drieën op stap. Ik dacht dat ik al eerder op afgelegen plaatsen was geweest, maar die verbleken allemaal bij het dorpje waar we nu naartoe gingen. We zijn ruim 20 minuten over zandweggetjes, tussen de bananenplantages door aan het crossen geweest. De weg er naartoe was echt niet normaal, ik denk dat ik wel 20 keer met mijn hoofd tegen het dak van de auto ben geklapt (want wat had ik ook alweer gezegd over dat de gordel het enige was wat functioneert in deze auto? Inmiddels is die dus ook overleden) en ik snapte gelijk waarom Fr Acapito zich zo druk had gemaakt om de komst van slecht weer. Als er één regendruppel was gevallen hadden we nooit meer over deze weg terug kunnen rijden.

Totaal door elkaar geschud kwamen we uiteindelijk bij een zeer afgelegen en arm dorpje aan. Van de kinderen die hier wonen gaat er geen een naar school en hun enige doel in het leven is om te trouwen en kinderen te krijgen. Er was zelfs een meisje van nog geen 16 aanwezig die haar dochtertje liet dopen. Zo ontzettend sneu om te zien en zo raar om te ervaren hoe belangrijk het geloof voor deze mensen is. En hoe gastvrij en vrijgevig ze zijn, ook al hebben ze bijna niks. Dit is ook de eerste dag geweest dat ik als blanke echt een soort vereerd werd. De vrouwen die me kwamen begroeten gaven mij een hand en vielen vervolgens op hun knieën met mijn hand in hun hand boven hun hoofd geheven. Een totaal ongemakkelijk gevoel en ik weet nog steeds niet hoe ik hier correct op kan reageren. Ik vind het maar niks als ze me zo behandelen alsof ik meer ben dan hen. En ik vind de omstandigheden waarin ze leven echt vreselijk om te zien, maar besef me ook dat ik hier niks aan kan doen. Het ergste is nog dat me later verteld werd dat de reden waarom de kinderen niet naar school kunnen is omdat de ouders het zich niet kunnen veroorloven, omdat ze het kleine beetje geld dat ze hebben opdrinken… Wat een leven! En ZO VEEL kinderen!! Bijna alle vrouwen zaten met een baby of stonden op knappen om te bevallen. Het zal nooit gaan wennen om dit te zien..

Na de kerkdienst nodigden ze me uit om terug te komen met Pasen, maar omdat ik niet wist wat ik moest antwoorden heb ik vooral Joanne en Fr Acapito vragend aangekeken en dus werd deze vraag onbeantwoord in het midden gelaten. Blijkbaar is dat ook weer doodnormaal hier. We zijn, met nog steeds een stralend zonnetje, weer hobbelend en stuiterend terug richting huis gereden, maar zijn onderweg even bij de cave gestopt om een drankje te nemen. Het was zo lekker om gewoon even daar te kunnen relaxen met zijn drietjes, even genieten van het uitzicht op de spelende aapjes en niet al te veel mensen om je heen (hier terug op de parish zijn we met zijn 10en en die meiden kunnen ontzettend luidruchtig zijn). Het was gewoon fijn om even niet bij iedere stap die ik zet te worden bekeken, want dat gebeurd hier echt nog de hele dag door. Als ik mijn hoofd buiten mijn slaapkamer steek is iedereen zich daar direct bewust van. En dat was deze middag eventjes fijn, dat niet iedereen bovenop me zit om te weten wat ik aan het doen ben. Ik snap het helemaal hoor, dat ze zich afvragen wat ik er doe, want dat doe ik namelijk zelf ook de hele tijd! ’s Avonds hebben we weer lekker basic gegeten (ze zijn nog steeds aan het vasten en dat beketend blijkbaar op woensdag en vrijdag geen vlees) en iedereen is weer bijtijds naar bed gegaan. Ik heb zelf lekker een filmpje gekeken (want jippie, er was weer even stroom) en ben daarna ook gaan slapen.

Vrijdagochtend was de laatste ochtend dat Zuster Sarah met ons mee at, zij zou ‘s ochtends verhuizen naar een andere plek hier niet ver vandaan. Ze woonde hier in het bijgebouwtje en at ’s ochtends en ’s avonds altijd met ons mee, maar moest iedere ochtend en avond ongeveer een half uur reizen met een bodaboda om naar de school waar zij werkt te komen. Bij die school hadden ze nu een kamer vrij, en dus had ze besloten om daar naartoe te gaan. Wat ‘s ochtends verhuizen zou zijn werd uiteindelijk ‘s middags en ze vroeg mij of ik zin had om met haar mee te gaan om haar te begeleiden. De reden waarom is me nog een beetje vaag, want ze werd door een jongen die ze kent van de school opgehaald met al haar spullen, maar voor mij betekende het weer een uitstapje op een dag zonder stroom. Dus heb ik me als ware pakezel opgesteld en al haar spullen naar de auto gesleept (waarom zou je dat als Zuster ook zelf doen) en daar gingen we met zijn drieën.
Wat een mooie plek waar ze komt te wonen! De kamers zijn in een U-vorm gebouwd en de open kant is afgesloten met een groot, zwaar ijzeren hek, waardoor er een leuk binnenplaatsje ontstaat. De kamer van Zuster Sarah heeft een groot tweepersoonsbed, een eigen toilet en eigen werkende douche! Wat een mazzel, hier zou ik ook wel willen wonen. In de zitkamer stond een joekel van een flatscreen tv, een verzameling zeer comfortabele stoelen en banken en in de eetkamer stond zelfs vruchtensap! Dat heb ik sinds ik hier ben nog niet op, het enige wat ik drink is water. Ze heeft me ook de rest van het terrein laten zien, ze wonen grenzend aan een gigantische bananen- en matokeplantage: midden in het groen. En ik heb een nieuw vriendinnetje gemaakt: een super schattige kitten! Nu heb ik inmiddels al een hele verzameling vriendjes: hond Ban bij de Cave, het kleine geitje Billy (zo heb ik hem zelf maar genoemd en iedereen neemt het over) bij de parish en nu dit schattige kleine katje. Toen de man die er ook woont doorkreeg dat ik het zo’n leuk beestje vond bood hij me gelijk aan om er voor mij ook een te regelen, maar ik denk niet dat dat slim is. Ten eerste vraag ik me af wat Fr Vincent en Fr Acapito er van vinden en ten tweede weet ik zeker dat ik hemel en aarde zou bewegen om hem (of haar) over 4,5 maand mee naar huis te nemen. Afscheid nemen kan ik dan echt niet meer..

Voordat ik weer terug werd gebracht heb ik nog een hele tijd met Zuster Sarah zitten praten. Zij is de enige vrouw die ik hier tot nu toe ken die naar Europa en Amerika heeft gereisd en dus snapt zij ook onze cultuur een beetje. Of althans, ze weet dat het twee verschillende werelden zijn. Daarom heb ik altijd heel fijn met haar kunnen praten omdat ze me heel veel dingen ook heeft uitgelegd en ook verteld wat er anders is en waarom. Zo zei ik haar vanmiddag dat ik het lastig vind om te gaan met het feit dat ze hier op de parish de meiden hebben die zo ook echt ‘werksters’ noemen, maar zij legde mij uit dat zonder dit werk, deze meiden geen bron van inkomsten hebben. Dus ergens is het ook een dienst die ze word bewezen. Daarnaast is het hier niet zo gemakkelijk om even naar de winkel te rennen en snel iets te eten klaar te maken. Alle producten zijn vers, worden in veel gevallen zelf van het land gehaald, moeten worden schoongemaakt en dan neemt het ook nog veel meer tijd in beslag om het uiteindelijk te koken. De mensen die dus ‘werksters’ hebben, hebben ook zelf niet fatsoenlijk de tijd om het zelf te doen. Dus met andere woorden een win-win situatie. En op deze manier had ik het nog niet eens bekeken.. Ik zal haar best gaan missen op de parish, maar ze heeft me beloofd dat ze ons in de weekenden nog op komt zoeken en heeft mij ook laten beloven om haar op te komen zoeken. Volgende week is ze in Mbarara en heeft ze gevraagd of ik langs wil komen voor ik doorreis op mijn weekend tripje. Dat vind ik heel erg lief, dus vrijdag reis ik waarschijnlijk daarheen zodat ze me wat kan laten zien van de stad en na een nachtje daar te hebben geslapen kan mijn reis zich vervolgen. Maar daarover vertel ik volgende keer meer!
Vandaag was weer een dag met weinig te doen. Als klap op de vuurpijl is nu niet alleen de stroom, maar blijkbaar ook het water op.. Dus we hebben de hele dag alles gedaan met water wat we uit de put hebben gehaald, hoe Afrikaans wil je het hebben. Mijn hoogtepunt van de dag was het feit dat ik voor het eerst van mijn leven een Jackfruit heb gezien en gegeten. Wat een reusachtige dingen zijn het en wat is er maar een klein percentage van eetbaar.. Maar wel erg lekker, dus ik heb weer iets gevonden wat ik goed te eten vind!

Vanavond hadden we, nadat het al drie dagen was beloofd, weer varkensvlees bij ons avondeten. Er waren minder mensen dan waarop was voorbereid en dus hebben Joanne, Olivia en ik ons tegoed gedaan aan de ‘leftovers’, wat een straf! Kort nadat we gegeten hadden kwam Lilian ineens binnenvallen, het meisje dat mij van het vliegveld heeft opgepikt toen ik aankwam en mij naar Rugazi heeft gebracht. Ze had wel gezegd dat ze zou komen om aan het project te werken, maar dat was al meerdere keren uitgesteld en ik ben inmiddels dusdanig aan de Afrikaanse gewoonten gewend dat ik er al vanuit was gegaan dat ze niet meer zou komen. Maar ze is er, en hopelijk betekent dit mijn redding voor de stage! Nu kunnen we, als het goed is, eindelijk echt aan de slag! Het is hier nu half 11 ’s avonds en ik duik snel mijn bedje in, zodat ik morgen met frisse moed weer op kan en me hopelijk eindelijk echt nuttig zal kunnen gaan maken! (Is dat een betere afsluiter dan de vorige keer, of wat!? Nu maar hopen dat het geen valse hoop gaat blijken te zijn geweest…)

Tot snel,

Liefs Marin