Monaco, Cannes, Marseille, Montpellier en Bézier
Blijf op de hoogte en volg Marin
29 Juni 2016 | Frankrijk, Montpellier
Nadat Pablo en ik de nacht in Genova hebben doorgebracht, zouden wij ’s morgens naar Monaco vertrekken, daar de anderen weer ontmoeten en vervolgens een paar uurtjes doorbrengen voordat we gezamenlijk door zouden rijden naar Cannes. Helaas liep het plan even iets anders…
Volledig volgens plan zijn wij ’s morgens om 9:30 weg gereden uit Genova. Zonder gedag te kunnen hebben gezegd tegen Luigi, onze host, omdat hij nog sliep. Gelukkig zag hij mij nog net buiten lopen voordat ik in de auto stapte en heeft hij vanuit het raam nog een groet kunnen schreeuwen. Wij hadden uiteraard wel een briefje voor hem achter gelaten om hem te bedanken voor zijn geweldige gastvrijheid. Nadat we ongeveer 45 minuutjes onderweg waren begon de eerste file, midden op de snelweg, 130 km/h en in een klap stond alles volledig stil. Even schrikken maar gelukkig ging alles goed. Deze file was al vrij snel opgelost en ik hoopte dat het daarmee ook over was. Maar niet dus, niet al te veel later dezelfde situatie, maar dit keer reed ik in een bocht een tunnel in en kon ik dus nooit aan zien komen dat ze na die bocht gelijk al stil stonden. Waarom weet ik nog steeds niet, maar op de een of andere manier hield ik al snelheid terug en dat was mijn geluk, ik was er anders vol op geknald.. Gelijk alarmlichten aan uiteraard en gelukkig had iedereen het achter ons (misschien daardoor) ook op tijd in de gaten. We konden nog een paar metertjes doorrijden uiteindelijk, maar al vrij snel stonden we echt volledig stil en zagen we mensen de auto uit komen. Nadat een hoop politie, brandweer en ambulance langs was komen vliegen hadden we het echt door, dit was foute boel. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, maar we hebben uiteindelijk zeker anderhalf uur midden op de snelweg staan wachten. Het ongeluk bleek vlak voor onze neus te zijn gebeurd. Toen we eenmaal verder konden zagen we een klein vrachtwagentje waarvan de voorkant in elkaar zat en een personenauto waarvan de volledige rechterzijde was weggevaagd. Kan nooit goed zijn geweest. Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij was toen ik er snel vandaan kon.
Met enigszins de bibbers in mijn benen weer door gereden en gelukkig was ik mijn “angst” al snel kwijt. Lang leve mijn copiloot die me goed heeft afgeleid.. Uiteindelijk kwam we pas 1 uur aan bij Monaco, toen was het de volgende uitdaging: parkeerplek en de anderen zoeken. Wat een drama om in Monaco te rijden… Eenrichtingswegen, smalle straatjes, veel te veel verkeer en een navigatiesysteem dat niet werkte. En wat daar nog eens bij kwam, er werd gewaarschuwd om na 2 uur niet meer op de weg te zijn in de buurt van Nice, daar zou die avond een voetbalwedstrijd van de EK plaatsvinden en dus werden er gigantische files voorspeld. Na een hoop dwalen en zoeken hadden we eindelijk het hotel gevonden waar we met de anderen hadden afgesproken. In de tussentijd hadden we ontdekt dat de meeste parkeergarages zo’n 15 á 20 euro per uur zouden kosten. En gezien het inmiddels al half 2 was hebben we besloten om gelijk door te rijden voorbij Nice. Pablo en ik hebben Monaco vanuit de auto gezien, is misschien niet hetzelfde, maar ik heb wel op het F1 circuit gereden met mijn scheurmonster ;-)
We besloten al snel dat we naar Cannes zouden rijden, omdat daar het jaarlijkse filmfestival plaatsvind wilden we dat graag zien. Wat een ongelooflijke teleurstelling was dat! De trap die je altijd ziet is helemaal niks in het echt en we mochten er niet eens in de buurt komen, omdat alles was afgezet met hekken. Na wat te hebben rondgelopen (oké, de stad op zich is hartstikke leuk om te zien!) hebben we besloten om van de gelegenheid gebruik te maken en eens lekker de zee in te duiken. Terug naar de parkeergarage om onze spullen te pakken, daar in een hoekje omgekleed en terug richting het strand. We hebben uiteindelijk lekker een uurtje of anderhalf in de zee rond gedobberd en vooral lekker ontspannen. Ik vond het heerlijk, na alle warme, zweterige dagen was ik echt toe aan een duik in de zee. Naderhand wilden Heidi en Sergi graag de voetbalwedstrijd Spanje-Italië zien, dus uiteindelijk zijn zij eerder vertrokken en al snel zijn Pablo en ik ze gevolgd. Aangezien Spanje verloor en dus uit het EK ligt was Sergi zijn goede humeur ver te zoeken, maar gelukkig is hij snel weer bijgetrokken. Met zijn allen weer in de auto gestapt, want onze overnachting was die nacht in Marseille.
We moesten de volgende dag wel in Marseille zijn, Sergi zou van daaruit om 15:00 terugvliegen naar Mallorca. Wederom drama op de weg. Dit keer geen ongelukken, maar ze hadden besloten om een groot deel van de snelweg maar volledig af te sluiten. En lang leve de Fransen, omleidingen hebben ze niet van gehoord. De navigatie wilde ons steeds maar terug sturen naar de snelweg dus zijn we maar gewoon op goed geluk gaan rijden. Op de een of andere manier uiteindelijk bij Marseille aangekomen, en ook de halve stad was afgesloten in verband met wegwerkzaamheden. Wat een drama. Uiteindelijk kwamen we om half 1 ’s nachts bij ons hotel aan.. Snel ingecheckt en gaan slapen, na alle drama op de weg van die dag was ik compleet gebroken!
In de tijd dat ik ben wezen douchen en wilde gaan slapen, bleek Sergi een mail te hebben ontvangen: in verband met stakingen was zijn vlucht geannuleerd. Stress alom, want de dag na zijn vlucht moest hij werken! Na veel zoeken en chaos heeft hij uiteindelijk besloten om met de bus naar Barcelona te gaan en dan van daaruit naar Mallorca te vliegen. Niet ideaal, maar wel zijn enige optie.. Zijn bus vertrok dezelfde dag als zijn oorspronkelijke vlucht, maar om 17:00. We hadden dus nog de hele dag om Marseille te verkennen. Eerst de stad zelf in geweest, voornamelijk tijd bij de haven doorgebracht, en daarna wilde Sergi graag naar de EK fanzone. Hop, verschillende metro’s en bussen verder zijn we daar aangekomen. Er was bijna niemand te bekennen, waarschijnlijk omdat er die dag ook geen wedstrijd in de buurt zou zijn. Maar het was wel leuk om even gezien te hebben. Met wat spelletjes meegedaan en wat ontzettend maffe foto’s gemaakt en toen was het alweer tijd om terug te gaan naar de auto om Sergi zijn spullen te halen. Toen we uiteindelijk uit de laatste metro stapten bleek het al kwart voor 5 te zijn, het was een kwartier lopen naar de auto en om 5 uur zou de bus vertrekken. Je kunt je niet voorstellen hoe wij als 4 malloten door de stad hebben gerend om op tijd te zijn. Vraag me niet hoe we het gedaan hebben, maar we waren er op tijd! We hebben zelfs nog een paar minuten buiten staan wachten tot de bus uiteindelijk vertrok! Dit was dus het afscheid van Sergi, ik kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd. Maar misschien zie ik hem nog in Spanje, vandaar dat ik het nog niet echt geloof.
Nu waren we dus met zijn drieën over en we hadden voor die avond nog geen idee waar we heen gingen, laat staan accommodatie. We zijn dus nog maar even terug naar ons hotel van de voorgaande nacht gegaan om daar stiekem de wifi te gebruiken en wat te zoeken. Pablo en ik wilden allebei graag naar Montpellier, dus die keuze was al snel gemaakt. Nadat we wat gezocht hebben op internet heb ik via Booking een niet al te duur hotel gevonden voor drie personen en ook dat was uiteindelijk snel geboekt. Hup, weer in de auto en door. Aangekomen bij ons hotel bleek onze kamer een aparte eigenschap te hebben: een tweepersoonsbed met daarboven een eenpersoonsbed, een eigen toilet en eigen douche. Niks bijzonders aan toch? Nou, de douche had enkel en alleen een glazen deur. En dan geen matglas, maar gewoon helder glas als een raam. En tegenover de douchedeur zat een joekel van een spiegel, waardoor je uit elke hoek van de kamer zo de douche in keek… Fantastisch! Gelukkig wilde Pablo die avond zijn serie kijken en werkte de wifi op onze kamer niet, dus Heidi en ik hebben hem heel subtiel naar buiten geschopt en allebei gauw een douche genomen :-)
Vandaag zijn we uiteindelijk in het centrum van Montpellier geweest, wat een leuke stad. Ik heb al vaker gezegd, ik houd niet van de grote steden. En deze stad bevestigde dat gevoel weer. Het is groot genoeg, er valt zat te doen en te zien, maar alles is op loopafstand. Ook voelt het niet zo druk als de echt grote steden. Gelukkig denken de anderen er hetzelfde over. We hebben gewoon lekker op ons gemakje de stad verkend het was heerlijk. Geen haast, geen stress, gewoon lekker genieten. Ik zou hier zeker nog een keer naar terug gaan als ik de kans kreeg!
We hebben nog een paar nachten te overbruggen totdat Heidi vertrekt vanuit Toulouse, dus vanavond hebben we een nachtje in een plekje waar echt helemaal niks te beleven valt: Bézier. Pablo heeft het uitgezocht en ik snap nog steeds niet waarom hij tot deze keuze is gekomen want er is echt he-le-maal niks! Maar dan ook echt niks. We zijn de snelweg afgekomen en bij ons hotel geparkeerd en om ergens wat te gaan eten moesten we een half uur rijden! We hadden bedacht om morgen naar het strand te gaan, maar we hebben vanavond gezocht en ook dat is nergens te vinden… Pablo en ik hadden een waterpretpark in de buurt gevonden waar we heel graag naartoe wilden, maar Heidi heeft aangegeven dat ze dat niet wil. Dus nu zullen we morgen waarschijnlijk naar Toulouse rijden en daar twee nachten doorbrengen. Nadat Heidi is vertrokken is het enige plan dat Pablo en ik hebben dat we naar Andorra willen voordat we naar Pamplona (en San Fermin) gaan. We zullen allemaal wel weer zien hoe het loopt. Deze laatste dagen vind ik eerlijk gezegd heerlijk, geen stress en geen haasten, gewoon lekker relaxed en doen waar we zin in hebben. Helemaal mijn stijl. Je zou ook verwachten dat ik volledig in de stress raak als ik geen accommodatie heb of niet weet waar ik heen ga die avond, maar ik heb er totaal geen last van. Ik kan me geen betere trip voorstellen dan dit!
Tot snel met meer nieuws over mijn avonturen!
Liefs
Volledig volgens plan zijn wij ’s morgens om 9:30 weg gereden uit Genova. Zonder gedag te kunnen hebben gezegd tegen Luigi, onze host, omdat hij nog sliep. Gelukkig zag hij mij nog net buiten lopen voordat ik in de auto stapte en heeft hij vanuit het raam nog een groet kunnen schreeuwen. Wij hadden uiteraard wel een briefje voor hem achter gelaten om hem te bedanken voor zijn geweldige gastvrijheid. Nadat we ongeveer 45 minuutjes onderweg waren begon de eerste file, midden op de snelweg, 130 km/h en in een klap stond alles volledig stil. Even schrikken maar gelukkig ging alles goed. Deze file was al vrij snel opgelost en ik hoopte dat het daarmee ook over was. Maar niet dus, niet al te veel later dezelfde situatie, maar dit keer reed ik in een bocht een tunnel in en kon ik dus nooit aan zien komen dat ze na die bocht gelijk al stil stonden. Waarom weet ik nog steeds niet, maar op de een of andere manier hield ik al snelheid terug en dat was mijn geluk, ik was er anders vol op geknald.. Gelijk alarmlichten aan uiteraard en gelukkig had iedereen het achter ons (misschien daardoor) ook op tijd in de gaten. We konden nog een paar metertjes doorrijden uiteindelijk, maar al vrij snel stonden we echt volledig stil en zagen we mensen de auto uit komen. Nadat een hoop politie, brandweer en ambulance langs was komen vliegen hadden we het echt door, dit was foute boel. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, maar we hebben uiteindelijk zeker anderhalf uur midden op de snelweg staan wachten. Het ongeluk bleek vlak voor onze neus te zijn gebeurd. Toen we eenmaal verder konden zagen we een klein vrachtwagentje waarvan de voorkant in elkaar zat en een personenauto waarvan de volledige rechterzijde was weggevaagd. Kan nooit goed zijn geweest. Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij was toen ik er snel vandaan kon.
Met enigszins de bibbers in mijn benen weer door gereden en gelukkig was ik mijn “angst” al snel kwijt. Lang leve mijn copiloot die me goed heeft afgeleid.. Uiteindelijk kwam we pas 1 uur aan bij Monaco, toen was het de volgende uitdaging: parkeerplek en de anderen zoeken. Wat een drama om in Monaco te rijden… Eenrichtingswegen, smalle straatjes, veel te veel verkeer en een navigatiesysteem dat niet werkte. En wat daar nog eens bij kwam, er werd gewaarschuwd om na 2 uur niet meer op de weg te zijn in de buurt van Nice, daar zou die avond een voetbalwedstrijd van de EK plaatsvinden en dus werden er gigantische files voorspeld. Na een hoop dwalen en zoeken hadden we eindelijk het hotel gevonden waar we met de anderen hadden afgesproken. In de tussentijd hadden we ontdekt dat de meeste parkeergarages zo’n 15 á 20 euro per uur zouden kosten. En gezien het inmiddels al half 2 was hebben we besloten om gelijk door te rijden voorbij Nice. Pablo en ik hebben Monaco vanuit de auto gezien, is misschien niet hetzelfde, maar ik heb wel op het F1 circuit gereden met mijn scheurmonster ;-)
We besloten al snel dat we naar Cannes zouden rijden, omdat daar het jaarlijkse filmfestival plaatsvind wilden we dat graag zien. Wat een ongelooflijke teleurstelling was dat! De trap die je altijd ziet is helemaal niks in het echt en we mochten er niet eens in de buurt komen, omdat alles was afgezet met hekken. Na wat te hebben rondgelopen (oké, de stad op zich is hartstikke leuk om te zien!) hebben we besloten om van de gelegenheid gebruik te maken en eens lekker de zee in te duiken. Terug naar de parkeergarage om onze spullen te pakken, daar in een hoekje omgekleed en terug richting het strand. We hebben uiteindelijk lekker een uurtje of anderhalf in de zee rond gedobberd en vooral lekker ontspannen. Ik vond het heerlijk, na alle warme, zweterige dagen was ik echt toe aan een duik in de zee. Naderhand wilden Heidi en Sergi graag de voetbalwedstrijd Spanje-Italië zien, dus uiteindelijk zijn zij eerder vertrokken en al snel zijn Pablo en ik ze gevolgd. Aangezien Spanje verloor en dus uit het EK ligt was Sergi zijn goede humeur ver te zoeken, maar gelukkig is hij snel weer bijgetrokken. Met zijn allen weer in de auto gestapt, want onze overnachting was die nacht in Marseille.
We moesten de volgende dag wel in Marseille zijn, Sergi zou van daaruit om 15:00 terugvliegen naar Mallorca. Wederom drama op de weg. Dit keer geen ongelukken, maar ze hadden besloten om een groot deel van de snelweg maar volledig af te sluiten. En lang leve de Fransen, omleidingen hebben ze niet van gehoord. De navigatie wilde ons steeds maar terug sturen naar de snelweg dus zijn we maar gewoon op goed geluk gaan rijden. Op de een of andere manier uiteindelijk bij Marseille aangekomen, en ook de halve stad was afgesloten in verband met wegwerkzaamheden. Wat een drama. Uiteindelijk kwamen we om half 1 ’s nachts bij ons hotel aan.. Snel ingecheckt en gaan slapen, na alle drama op de weg van die dag was ik compleet gebroken!
In de tijd dat ik ben wezen douchen en wilde gaan slapen, bleek Sergi een mail te hebben ontvangen: in verband met stakingen was zijn vlucht geannuleerd. Stress alom, want de dag na zijn vlucht moest hij werken! Na veel zoeken en chaos heeft hij uiteindelijk besloten om met de bus naar Barcelona te gaan en dan van daaruit naar Mallorca te vliegen. Niet ideaal, maar wel zijn enige optie.. Zijn bus vertrok dezelfde dag als zijn oorspronkelijke vlucht, maar om 17:00. We hadden dus nog de hele dag om Marseille te verkennen. Eerst de stad zelf in geweest, voornamelijk tijd bij de haven doorgebracht, en daarna wilde Sergi graag naar de EK fanzone. Hop, verschillende metro’s en bussen verder zijn we daar aangekomen. Er was bijna niemand te bekennen, waarschijnlijk omdat er die dag ook geen wedstrijd in de buurt zou zijn. Maar het was wel leuk om even gezien te hebben. Met wat spelletjes meegedaan en wat ontzettend maffe foto’s gemaakt en toen was het alweer tijd om terug te gaan naar de auto om Sergi zijn spullen te halen. Toen we uiteindelijk uit de laatste metro stapten bleek het al kwart voor 5 te zijn, het was een kwartier lopen naar de auto en om 5 uur zou de bus vertrekken. Je kunt je niet voorstellen hoe wij als 4 malloten door de stad hebben gerend om op tijd te zijn. Vraag me niet hoe we het gedaan hebben, maar we waren er op tijd! We hebben zelfs nog een paar minuten buiten staan wachten tot de bus uiteindelijk vertrok! Dit was dus het afscheid van Sergi, ik kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd. Maar misschien zie ik hem nog in Spanje, vandaar dat ik het nog niet echt geloof.
Nu waren we dus met zijn drieën over en we hadden voor die avond nog geen idee waar we heen gingen, laat staan accommodatie. We zijn dus nog maar even terug naar ons hotel van de voorgaande nacht gegaan om daar stiekem de wifi te gebruiken en wat te zoeken. Pablo en ik wilden allebei graag naar Montpellier, dus die keuze was al snel gemaakt. Nadat we wat gezocht hebben op internet heb ik via Booking een niet al te duur hotel gevonden voor drie personen en ook dat was uiteindelijk snel geboekt. Hup, weer in de auto en door. Aangekomen bij ons hotel bleek onze kamer een aparte eigenschap te hebben: een tweepersoonsbed met daarboven een eenpersoonsbed, een eigen toilet en eigen douche. Niks bijzonders aan toch? Nou, de douche had enkel en alleen een glazen deur. En dan geen matglas, maar gewoon helder glas als een raam. En tegenover de douchedeur zat een joekel van een spiegel, waardoor je uit elke hoek van de kamer zo de douche in keek… Fantastisch! Gelukkig wilde Pablo die avond zijn serie kijken en werkte de wifi op onze kamer niet, dus Heidi en ik hebben hem heel subtiel naar buiten geschopt en allebei gauw een douche genomen :-)
Vandaag zijn we uiteindelijk in het centrum van Montpellier geweest, wat een leuke stad. Ik heb al vaker gezegd, ik houd niet van de grote steden. En deze stad bevestigde dat gevoel weer. Het is groot genoeg, er valt zat te doen en te zien, maar alles is op loopafstand. Ook voelt het niet zo druk als de echt grote steden. Gelukkig denken de anderen er hetzelfde over. We hebben gewoon lekker op ons gemakje de stad verkend het was heerlijk. Geen haast, geen stress, gewoon lekker genieten. Ik zou hier zeker nog een keer naar terug gaan als ik de kans kreeg!
We hebben nog een paar nachten te overbruggen totdat Heidi vertrekt vanuit Toulouse, dus vanavond hebben we een nachtje in een plekje waar echt helemaal niks te beleven valt: Bézier. Pablo heeft het uitgezocht en ik snap nog steeds niet waarom hij tot deze keuze is gekomen want er is echt he-le-maal niks! Maar dan ook echt niks. We zijn de snelweg afgekomen en bij ons hotel geparkeerd en om ergens wat te gaan eten moesten we een half uur rijden! We hadden bedacht om morgen naar het strand te gaan, maar we hebben vanavond gezocht en ook dat is nergens te vinden… Pablo en ik hadden een waterpretpark in de buurt gevonden waar we heel graag naartoe wilden, maar Heidi heeft aangegeven dat ze dat niet wil. Dus nu zullen we morgen waarschijnlijk naar Toulouse rijden en daar twee nachten doorbrengen. Nadat Heidi is vertrokken is het enige plan dat Pablo en ik hebben dat we naar Andorra willen voordat we naar Pamplona (en San Fermin) gaan. We zullen allemaal wel weer zien hoe het loopt. Deze laatste dagen vind ik eerlijk gezegd heerlijk, geen stress en geen haasten, gewoon lekker relaxed en doen waar we zin in hebben. Helemaal mijn stijl. Je zou ook verwachten dat ik volledig in de stress raak als ik geen accommodatie heb of niet weet waar ik heen ga die avond, maar ik heb er totaal geen last van. Ik kan me geen betere trip voorstellen dan dit!
Tot snel met meer nieuws over mijn avonturen!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
