Milaan!
Blijf op de hoogte en volg Marin
21 Oktober 2015 | Italië, Milaan
Maandagochtend ging om 4:45 mijn wekkertje. Wat een tijd, vooral aangezien ik pas tegen 12 uur in slaap kon vallen. Om 6 uur zou de bus vertrekken vanaf school, dus Nina en ik moesten in het donker naar beneden wandelen. Geen probleem, want heel Portoroz lijkt rond dat tijdstip nog in een coma te liggen, zoals het in mijn ogen normaal is ;-)
Om 6 uur zaten we samen met Mark en Pablo in de bus, maar Sergi was (ik zou bijna zeggen uiteraard) te laat. Hij is serieus altijd voor alles te laat, ik snap niet hoe hij dat voor elkaar krijgt. Maar, gelukkig was hij net op tijd voor de bus vertrok, dus daar gingen we.
Nina zat voor mij, we dachten allebei twee stoelen te kunnen ritselen, maar helaas. Sergi kwam naast mij zitten, wat ik geen probleem vind. Maar naast Nina kwam een vrouw zitten die de hele tijd alleen maar zat te klagen en te zeuren, helaas. De rit naar Milaan duurt 6 uur, je kunt je voorstellen hoe dit is geweest. Gelukkig zat Sergi naast mij en is zijn schouder de perfecte hoogte om mijn hoofd op te leggen, ik heb heerlijk kunnen slapen!
Rond 12 uur kwamen we aan in Milaan, waar we eerst naar een museum gingen vol met foto's en beelden en dergelijke over eten. Ik ben nog steeds mezelf, dus ik moet eerlijk zeggen dat ik er weinig van snapte. Of, beter gezegd, ik snapte niet wat er zo boeiend aan moest zijn. Onze gids was namelijk razend enthousiast... Na anderhalf uur daar te hebben rondgeslenterd moesten we terug naar het verzamelpunt voor een tour door (een klein stukje van) Milaan. Heel fijn als je met één grote groep bent en de tour in het Sloveens is. We hebben er dus achteraan geslenterd en "oooh" en "aaah" gezegd en geklapt wanneer de anderen dat deden en verder vooral verwonderd om ons heen gekeken.
Na de tour hadden we 6 uur voor onszelf in de stad en veel te veel om te bezoeken dus het werd rennen. Onze persoonlijke gids, onze eigen Pablo, heeft niet gelogen: wat hebben we gerend door die stad! Uiteindelijk waren wij meiden het rennen zat, we waren toe aan koffie! Masa, Tjasa, Nina en ik zijn dus koffie wezen drinken en Pablo, Sergi en Mark zijn hun eigen weg gegaan. 2 uurtjes later hadden we weer afgesproken en zijn we weer gezamenlijk verder gegaan. Milaan is 's avonds zo mogelijk nog mooier. Overal staan mensen muziek te maken en alles is mooi verlicht en het is gewoon heel erg gezellig.
Om half 10 's avonds moesten we weer bij de bus zijn en gingen we naar ons 4-sterren hotel. Ik vraag me af hoe ze aan deze status zijn gekomen, het leek mij niet bepaald een 4-sterren hotel. Maar ik kon er slapen en douchen, dus ik vond het al gauw prima. Helaas waren we niet zo slim geweest om in Milaan te eten dus hadden we 's avonds honger. Uiteraard was er geen eten meer in het hotel of iets in de wijde omtrek te vinden, dus hebben we er maar een koekjesfeestje van gemaakt. De meest gezonde maaltijd die je je kan bedenken! Maar beter dan niks.
Na een kort nachtje (ik kon absoluut niet slapen in de sauna die onze kamer inmiddels was en er mocht geen raam open van de andere 3) gingen we op pad naar de reden waarom we eigenlijk in Milaan waren: de Expo. Mijn hemel, wat is dat gigantisch! Voor iedereen die ooit in de jaarbeurs is geweest in Utrecht: Neem alle hallen bij elkaar, vermenigvuldig dit met 5 en het is denk ik nog te klein om te vergelijken met dit terrein. Dit had ik absoluut niet verwacht, ik dacht dat het net zoiets als de vakantiebeurs zou zijn. En niet onbelangrijk: binnen. Maar nee, alles was buiten en alleen de "stands" die je kon bezoeken waren binnen. Gelukkig was het overdag zo'n 20 graden. 's Avonds koelde het gigantisch af en na een half uur voelde ik me een wandelend ijsklompje, Nederlander als ik ben had ik niet verwacht een jas nodig te hebben. Gelukkig was Tjasa zo lief om mij haar sjaal te lenen die ik lekker warm als een omslagdoek om me heen heb geslagen.
De expo stond in het teken van voedsel, en dan vooral hoe het in de toekomst kan worden geproduceerd op een milieuvriendelijke manier. Alles dus in het teken van bewustzijn en goed zijn voor de wereld. Heel erg interessant om te zien allemaal. Helaas waren de wachttijden voor de meeste landen langer dan voor de gemiddelde achtbaan in de Efteling, dus een hoop hebben we niet kunnen zien. Ik ga echt geen 3 uur in de rij staan, ben nog steeds niet gek ;-)
Gelukkig hebben we ons prima kunnen vermaken met rondlopen over het gigantische terrein en naar binnen gaan bij stands die niet zo druk waren, want we waren er vanaf 10 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds. Na deze twee dagen lopen, lopen en nog eens lopen waren mijn voeten uiteindelijk volledig afgestorven. Gelukkig had ik minder last van mijn benen dan waar ik vooraf bang voor was, al het lopen hier in Slovenië begint na 4 weken zijn vruchten al af te werpen!
Om 8 uur zijn we weer met de bus richting Portoroz vertrokken, weer een rit van 6 uur te gaan. Dit keer zat ik naast Nina en aan de andere kant van het gangpad zaten Pablo en Sergi. In deze bus hadden we de mogelijkheid om de stoelen aan het gangpad naar elkaar toe te schuiven dus hadden we eigenlijk een soort 4persoons bank. Met zijn vieren hebben we gepuzzeld en geprutst tot we allemaal een goede positie hadden gevonden en zo zijn we als een soort propje mensen naar huis gereden. Volgens mij was ik de enige in de combinatie die niet kon slapen dus ik heb, bedolven onder mensen, om me heen zitten kijken. Leuk om door de bergen te rijden als het donker is, je ziet overal lampjes en hebt een perfect uitzicht.
Uiteindelijk waren Nina en ik om half 3 weer thuis en wat was ik blij om mijn "eigen" bed te zien! Ik heb geslapen als een baby ;-) Gelukkig hadden we vandaag de hele dag vrij, één of andere speciale dag voor de directeur waar ik weinig van snap. Het belangrijkste is dat we vrij hadden en ik heb tot half 12 uitgeslapen!
Ik heb vanmiddag mijn tijdelijke Sloveense identiteitsbewijs opgehaald. Stiekem best een beetje trots om dat te hebben, vraag me niet waarom. Maar nu hoef ik in ieder geval niet meer constant mijn paspoort overal mee naar toe te slepen!
Gisteren was ik precies 4 weken in Slovenië, maar het voelt als zo veel langer. Ik heb geprobeerd of ik een volledig jaar hier zou kunnen blijven op exchange, maar helaas is dat niet mogelijk. Als ik hier blijf mis ik te veel typische kenmerken van mijn opleiding in Nederland. De enige optie zou zijn om het tweede jaar volgend jaar nog een keer te doen, dat ben ik dus echt niet van plan. Afijn, ik heb het geprobeerd en nu weet ik dat ik een half jaar van mijn tijd hier kan genieten om daarna door te gaan met thuis genieten :-) Ik weet nu de weg en kan altijd terug gaan!
Tot snel allemaal :)
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley